หยางเฉินพาฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวไปส่งถึงบ้านฉิน ฉินซีกำลังจะลงรถ หยางเฉินพลันยิ้ม “รอก่อน ฉันขับรถเข้าไปในลานบ้าน! ”
“หา? ”
ฉินซียังไม่ได้สติกลับมา หยางเฉินก็ลงรถไปเปิดประตูลานบ้านแล้ว จากนั้นก็กลับมาบนรถ
ในความประหลาดใจของฉินซี หยางเฉินก็เอารถขับไปจอดในลานบ้านแล้ว
“หยางเฉิน นายรีบเอารถขับออกไป ถ้าเกิดให้คุณแม่ฉันรู้ แล้วไล่นายออกไปเป็นเรื่องเล็ก แต่มาทุบทำลายรถจะทำอย่างไร? ” ฉินซีสีหน้าวุ่นวาย
ที่บ้านนี้ เป็นโจวยู่ชุ่ยที่ดูแลครอบครัว
ฉินซีกลับไม่รู้ ตอนเช้าหยางเฉินจัดการแม่ยายไว้อยู่หมัดแล้ว และตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาก็จะเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว
“เสี่ยวซี ความหมายของเธอก็คือ ไล่ฉันออกไปเป็นเรื่องเล็ก ทุบรถเป็นเรื่องใหญ่? ” หยางเฉินทำท่าทางน้อยใจ
ฉินซีเอ่ยอย่างอารมณ์ไม่ดี “ไร้สาระ! คุณแม่ของฉันเดิมทีก็ไม่ชื่นชอบนาย ไล่ออกไปก็เป็นเรื่องปกติ แต่ว่าถ้าทุบรถเสียหายแล้ว จะทำอย่างไร? ราคารถคันนี้ของนาย น่าไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้านสินะ? ”
รถคันนี้มากกว่าหนึ่งล้านเป็นธรรมดา ไม่เพียงเป็นรถใหม่คุณภาพสูง เริ่มต้นที่หนึ่งล้านขึ้นไป อีกทั้งรถคันนี้ ยังเป็นหม่าชาวที่ไปสำนักงานใหญ่ของVolkswagen ให้ปรับแต่งตามระดับค่าความปลอดภัยสูงสุดของฝ่ายกองทัพ
“ถึงแม้คุณแม่ฉันจะพูดไปแล้วเมื่อตอนเช้า ว่าวันหน้าอนุญาตให้นายอยู่ในบ้าน แต่เธอมักจะเป็นคนที่เมื่อเช้าพูดไว้ มาถึงตอนเย็นก็ไม่ยอมรับแล้ว”
ฉินซีกำลังพูดอยู่ พลันมองเห็นโจวยู่ชุ่ยที่ผูกผ้ากันเปื้อนออกมา สีหน้าก็วุ่นวายทันที “ไม่ดีแล้ว! คุณแม่ฉันออกมาแล้ว! ”
เธอรีบลงรถ เพิ่งคิดจะอธิบาย อันดับแรกหยางเฉินหิ้วถุงเครื่องประดับใบหนึ่ง เดินขึ้นหน้าอย่างยิ้มแย้มยื่นให้กับโจวยู่ชุ่ย “คุณแม่ นี่คือตอนที่ผมผ่านร้านหยก ตั้งใจซื้อกำไลข้อมือหยกเหอเถียนตามบุคลิกลักษณะของคุณแม่เป็นพิเศษ คุณแม่ลองดูว่าชอบไหม? ”
ตอนเช้าเพิ่งจะได้รับเงินสดห้าหมื่นหยวนที่หยางเฉินมอบให้ ตอนเย็นได้รับกำไลข้อมือหยกวงหนึ่งที่ราคาไม่เบามา ในใจของโจวยู่ชุ่ยตื่นเต้น
แต่ความคับแค้นใจต่อหยางเฉินที่มีมายาวนาน ทำให้เธอไม่อาจเปลี่ยนท่าทีต่อหยางเฉินได้ในทันที แต่ท้ายที่สุดท่าทีก็ยังดีกว่าแต่ก่อนมาก
โจวยู่ชุ่ยแค่นเสียงเย็นคำครั้งหนึ่ง ยื่นมือออกไปรับถุงเครื่องประดับมาลวกๆ เอ่ยอย่างราบเรียบ “นับว่านายยังมโนธรรมอยู่บ้าง! ”
เธอเอ่ยจบ ก็หมุนกายเข้าบ้านไป
ฉินซีสีหน้าตกตะลึงมองเรื่องทั้งหมดนี้ จนกระทั่งหยางเฉินเตือนสติเธอ “รีบเข้าบ้านไป ไม่ได้กินอาหารที่คุณแม่ทำมานานแล้ว”
ไม่รอให้ฉินซีขยับ เขาก็กุมมือของเสี้ยวเสี้ยวเข้าบ้านไปแล้ว
“เขายังมีเทคนิคแบบนี้? ”
ฉินซีพูดกับตัวเองประโยคหนึ่ง ต่อจากนั้นก็ตามหยางเฉินเข้าบ้านไป
“คุณแม่ฉันล่ะ? ” ฉินซีเอ่ยถามอย่างสงสัย
หยางเฉินยิ้มส่ายหน้า “บางทีอาจจะไปค้นหาข้อเท็จจริงแล้ว! ”
“ค้นหาข้อเท็จจริง? ” ฉินซีใบหน้ามึนงง
โจวยู่ชุ่ยในตอนนี้ กำลังหลบอยู่ในห้องของตัวเอง หยิบกำไลข้อมือหยกออกมาสวมไปบนข้อมือ เธอมองอย่างไรก็ชอบอย่างนั้น “นี่คงไม่ใช่ของปลอมหรอกนะ? ”
ก็เพราะว่ากำไลข้อมือหยกสวยงามอย่างมาก เนื้อหยกเนียนละเอียด สวมไว้บนมือสบายอย่างยิ่ง ตอนเธอมองเห็นป้ายราคา อดไม่ได้สูดลมหายใจเย็น “สวรรค์! กำไลข้อมือหยกวงนี้ถึงกับราคาสามแสน! คงจะไม่ใช่ของปลอมหรอกนะ? ”
เธอเร่งรีบตรวจสอบตามวิธีการตรวจสอบบนป้าย
ห้านาทีหลังจากนั้น โจวยู่ชุ่ยเอากำไลหยกวางกลับเข้ากล่องเครื่องประดับอย่างระมัดระวัง ล็อกไว้ในตู้เซฟ เพิ่งจะเดินมาถึงประตู จู่ๆ พลันกลับมาที่เดิม “ไม่ได้ ต้าหย่งรู้รหัสผ่าน ฉันจะต้องเปลี่ยนรหัสผ่านแล้ว”
เธอตั้งค่ารหัสผ่านใหม่ ถึงได้วางใจจากไป
เพราะกังวลว่าโจวยู่ชุ่ยจะระเบิดกะทันหัน พอฉินซีเข้าประตูมาก็จัดการให้หยางเฉินไปในห้องของตนเองเล่นเป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยว
นี่เป็นครั้งแรกที่เสี้ยวเสี้ยวได้เล่นกับหยางเฉินที่บ้าน ชั้นบนมีเสียงหัวเราะของเสี้ยวเสี้ยวดังออกมาอยู่บ่อยครั้ง ฉินซีพลันมีความหึงหวงเล็กน้อย เอ่ยพึมพำ “วายร้ายตัวน้อย หัวเราะมีความสุขขนาดนี้ จะต้องลืมฉันไปนานแล้วแน่ๆ! ”
“หยางเฉินล่ะ? ”
เวลานี้โจวยู่ชุ่ยยกอาหารเดินออกมา ไม่เห็นหยางเฉิน จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย
ฉินซีมองโจวยู่ชุ่ยอย่างระมัดระวังครั้งหนึ่ง “เขาอยู่ชั้นบนเล่นอยู่เป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยว”
“งั้นก็รีบไปเรียกลงมากินข้าวสิ! ” โจวยู่ชุ่ยกลอกตารอบหนึ่ง
ตั้งแต่หลังจากหยางเฉินขับรถเข้ามาในลานบ้าน ฉินซีก็รู้สึกว่าไม่น่าเชื่อมากแล้ว โจวยู่ชุ่ยในวันนี้เหมือนกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเช่นนั้น แม้แต่เธอก็แทบจะไม่รู้จักแล้ว
รอหยางเฉินลงมาชั้นล่างแล้ว โจวยู่ชุ่ยหน้าตาก็กลับมาเป็นเช่นเดิมอีกครั้ง ทำสีหน้าเย็นชาเอ่ยว่า “ต่อไปทำอาหารเสร็จแล้ว ใช่ว่าฉันจะต้องขึ้นไปเชิญนายลงมาด้วยไหม? ”
หยางเฉินรีบส่ายหน้า ยิ้มเอ่ย “คุณแม่ ผมรู้ความผิดแล้ว ครั้งต่อไปจะออกมาล่วงหน้า”
คำพูดของโจวยู่ชุ่ย ฉินซียังไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ แต่คำพูดของหยางเฉิน ในที่สุดก็ทำให้เธอรู้สึกถึงความผิดปกติเล็กน้อยนี้
เริ่มแรกคือหยางเฉินเอารถเข้ามาจอดในบ้าน แล้วโจวยู่ชุ่ยยังให้เธอเรียกหยางเฉินลงมากินข้าว แล้วยังมีบทสนทนาตอนนี้อีก ล้วนแสดงออกถึงท่าทางที่ไม่ลงรอยกันของทั้งสองคนนี้ ว่าดูเหมือนจะประสานเข้ากันได้แล้ว
นอกเหนือจากนี้ ยังมีเมื่อเช้า โจวยู่ชุ่ยก็พูดไว้ว่าจะให้หยางเฉินมาอยู่ที่บ้าน หรือจะพูดว่า เธอไม่กลับคำแล้วจริงๆ? “”
“หมายความว่ายังไง? ” ฉินซีขมวดคิ้วมองไปทางหยางเฉิน
“เด็กๆ ต้องกินผักเยอะๆ ”
หยางเฉินแสร้งทำเป็นเป็นใบ้หูหนวก คีบผักชิ้นหนึ่งวางลงในถ้วยของเสี้ยวเสี้ยว แล้วก็คีบเนื้อชิ้นหนึ่งวางในถ้วยของฉินซี “เธอทำงานยุ่ง กินเนื้อไร้มันให้มากหน่อย มีส่วนช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันให้แข็งแรง”
“คุณแม่ หนูกลับมาแล้ว! ”
กำลังกินข้าวกันอยู่ ฉินยีก็เลิกงานกลับมาแล้ว พุ่งเข้ามาในบ้านอย่างรีบร้อน ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ ก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยสายหนึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะทานข้าว””
เธอสีหน้าตกตะลึง รองเท้าก็ไม่เปลี่ยนแล้ว รีบวิ่งมาที่หน้าโต๊ะทานข้าว หลังจากแน่ใจว่าเป็นหยางเฉินแล้ว เธอเรียกอย่างประหลาดใจว่า “พี่เขย คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพี่จริงๆ! ”
หยางเฉินหันไปทางฉินยีแล้วยิ้ม
“เธอเป็นบ้าอะไร? ยังไม่นั่งลงกินข้าวอีก” โจวยู่ชุ่ยถลึงตาใส่ฉินยีอย่างอารมณ์ไม่ดีครั้งหนึ่ง
โจวยู่ชุ่ยถึงกับไม่ห้ามเธอเรียกพี่เขย ฉินยียิ่งตะลึงมากขึ้นไปอีกทันที
“พี่สาว นี่เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่? ” ถือโอกาสตอนที่โจวยู่ชุ่ยไปตักข้าว ฉินยีก็ถามเสียงเบา
ฉินซีทำหน้าเย็น “ไม่รู้! ”
เห็นได้ชัดว่ายังคงโกรธอยู่ สำหรับเรื่องความลับระหว่างหยางเฉินและโจวยู่ชุ่ย
“เสี้ยวเสี้ยว เมื่อครู่ที่พวกเธอกลับบ้าน เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ แอบบอกน้าหน่อยได้ไหม? ” ฉินยีก็มองไปทางเสี้ยวเสี้ยวแล้วถามขึ้นอีก
เสี้ยวเสี้ยวด้านหนึ่งกำลังเคี้ยวผักด้านหนึ่งพูดอย่างไม่ชัดเจน “ไม่มีนี่! คุณพ่อยังเล่นเป็นเพื่อนเสี้ยวเสี้ยวที่ชั้นบนตั้งนาน”
“บทไม่ถูกต้องนี่นา! ” ฉินยีสีหน้างุนงง
เวลานี้ โจวยู่ชุ่ยตักข้าวมาให้เธอแล้ว ถึงได้อุดปากของเธอไว้ได้
นี่คือครั้งแรกที่หยางเฉินได้กินอาหารธรรมดาประจำบ้านที่โจวยู่ชุ่ยทำ เพียงเพื่อได้กินอาหารมื้อนี้ ได้ใช้ความคิดไปไม่น้อย
“เอาล่ะ ในเมื่อกินอิ่มกันหมดแล้ว ตอนนี้ฉันจะประกาศหนึ่งเรื่อง”
โจวยู่ชุ่ยไม่แยแสหยางเฉินที่กำลังกินข้าวถ้วยที่สองสักนิด เปิดปากขึ้นว่า “เพื่อที่เสี้ยวเสี้ยวจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์ นับตั้งแต่วันนี้ หยางเฉินก็จะอาศัยอยู่ที่บ้านแล้ว”
“อะไรนะ? ”
ฉินยีที่กำลังดื่มน้ำ เกือบจะพ่นออกมา
ฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวตอนเช้าก็รู้ข่าวนี้แล้ว กลับไม่ได้มีการแสดงออกที่ผิดปกติอะไร ในใจฉินซีก็เพียงแค่แปลกใจ หยางเฉินแท้จริงแล้วนั้นใช้วิธีการอะไร ถึงกับสามารถทำให้โจวยู่ชุ่ยยินยอมให้เขาอยู่ในบ้านได้
ก็เป็นในตอนนี้ ที่หน้าประตูพลันมีเสียงดังกระหึ่มของเครื่องยนต์ดังขึ้นมา สีหน้าของโจวยู่ชุ่ยมืดครึ้มลงทันที “น่าจะเป็นพ่อของเธอกลับมาแล้ว! ”
“คุณแม่ ผมจะไปเปิดประตู! ” หยางเฉินพูดจบ ก็หมุนกายจากไป
เขาเพิ่งจะเปิดประตูบ้าน ก็เห็นเงาร่างที่คุ้นตาสายหนึ่ง มือข้างหนึ่งเพราะว่าเข้าเฝือกแล้วแขวนไว้ที่คอ อีกมือหนึ่งกำลังหิ้วกล่องของขวัญ
“หยางเฉิน! ” เห็นคนที่เปิดประตูเป็นหยางเฉิน ฉินเฟยใบหน้าตกตะลึง
แต่ว่าคิดถึงการมาครั้งนี้ของตัวเอง ก็เอาความเกลียดชังทั้งหมดในใจของตัวเองกดข่มลงไป “หยางเฉิน เสี่ยวซีอยู่บ้านไหม? ”
“อยู่! ” หยางเฉินประหยัดคำพูด มองท่าทางของฉินเฟย ก็รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มา
“ฉันจะเข้าไปเยี่ยมเสี่ยวซี” ฉินเฟยพูดไปก็เตรียมที่จะเข้าไปในบ้าน
“ตอนนี้เธอเป็นผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ป ยุ่งมาก ไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่จะมีคุณสมบัติพบเธอ! ”
หยางเฉินทิ้งประโยคหนึ่งไว้อย่างเยียบเย็น ‘ปัง’ เสียงหนึ่ง ปิดประตูลานบ้านลง
“ฉันเคยพูด ว่าจะต้องมีสักวัน ที่จะทำให้ตระกูลฉินมาขอร้องให้เธอกลับไป” ปิดประตูลงแล้ว ดวงตาทั้งคู่ของหยางเฉินก็หรี่ลง