บทที่ 77 ฉันขอรับสายๆหนึ่ง(1)
มู่หรงยานเอ๋อร์มองไปที่เฉินโม่ ในตาเต็มไปด้วยความดีใจ เธอคิดไม่ถึงว่าเฉินโม่จะเก่งขนาดนี้ มองเห็นร่างกายที่ผอมแห้งของเฉินโม่ยืนอยู่ตรงกลาง เหมือนกับผู้กล้าที่ไม่มีใครหยุดเขาได้ ในตาของมู่หรงยานเอ๋อร์ก็มีความนับถือที่ลึกซึ้งหนึ่งเกิดขึ้น
ฉู่เหวินสงมองดูไอ้มีดที่นอนอยู่กับพื้น ถามว่า: ” ไอ้มีด นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ไอ้มีดพูดด้วยความเจ็บปวด: “ท่านฉู่ แขนผมหักแล้ว มัน มันมีโอกาสสูงที่จะเป็นนักฝึกวิชาบู๊ในตำนานที่เขาเล่าลือกัน!”
ได้ยินนักฝึกวิชาบู๊คำพวกนี้ คนอื่นๆไม่มีปฏิกิริยาอะไร แต่ในตาของฉู่เหวินสงกลับมีความหวาดกลัวหนึ่งปะทุออกมา ถึงแม้เขาไม่เคยเจอนักบู๊ในตำนานมาก่อน แต่เขากลับเคยได้ยินความน่ากลัวของนักบู๊พวกนั้น
นักบู๊หนึ่งคน สามารถทะลุการป้องกันที่หนาแน่นของเขาฉู่เหวินสงได้อย่างง่ายดาย แล้วก็ฆ่าเขาทิ้ง!
ฉู่เหวินสงอยากชักจูงนักบู๊สักคนมาโดยตลอด เพื่อที่จะมาปกป้องตัวเอง แต่นักบู๊เป็นถึงบุคคลระดับไหนเชียว จะมายอมลดตัวเป็นบอดี้การ์ดได้ยังไง?
ได้ยินไอ้มีดพูดว่าเฉินโม่มีโอกาสสูงที่จะเป็นนักบู๊คนหนึ่ง ทันใดนั้นฉู่เหวินสงก็มีใจที่จะเก็บผู้มีความสามารถไว้
มองไปที่เฉินโม่อีกครั้ง ฉู่เหวินสงก็ยิ้มออกมาอย่างกะทันหัน: “พ่อหนุ่ม นายไม่เลวเลยนะ ฉันเป็นคนชอบผู้มีความสามารถมาโดยตลอด ถ้าหากนายยอมมาเป็นบอดี้การ์ดของฉัน เรื่องในวันนี้ก็จะปล่อยผ่านไป อีกแถมเดือนหนึ่งฉันให้เงินเดือนนายหนึ่งแสน นายคิดว่าเป็นไง?”
ในตาของพวกจางเสี่ยนก็ร้อนรนขึ้นมา ถึงแม้เงินเดือนเดือนละหนึ่งแสนเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อย แต่พวกเด็กบ้านคนรวยไม่ได้สนใจอะไรสิ่งนี้ แต่การได้เป็นบอดี้การ์ดของฉู่เหวินสงก็หมายความว่าหลังจากนี้ก็จะเป็นคนของฉู่เหวินสงแล้ว เพียงแค่พึ่งชื่อนี้ หลังจากนี้เฉินโม่ก็สามารถเดินอยู่ในเมืองอู่โจวอย่างไม่ต้องเกรงกลัวใคร!
แต่ว่าเฉินโม่กลับยิ้มแห้งออกมาด้วยความดูถูก: “ให้ฉันไปเป็นบอดี้การ์ดของหัวหน้านักเลงคนหนึ่ง? แกหยามฉันอยู่เหรอ?”
รอยยิ้มบนหน้าของฉู่เหวินสงก็แห้งไป ในอู่โจวสามารถทำให้ฉู่เหวินสงชักจูงด้วยตัวเอง นั่นเป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่มาก คิดไม่ถึงว่าเฉินโม่ที่อยู่ตรงหน้าไม่เพียงปฏิเสธ กลับไปเหยียบหยามเขาด้วย
ฉู่เหวินสงตะโกนด่าว่า: “ไอ่หนุ่ม แกกล้าหยามหน้าฉัน! อย่าคิดว่าแกสู้เก่งแล้วฉันจะทำอะไรแกไม่ได้!”
ความจริงเฉินโม่ไม่ได้ตั้งใจจะเหยียบหยามฉู่เหวินสง แต่ให้เขาที่เป็นผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉู่เหวินสง มันเป็นการหยามเฉินโม่จริงๆ
เฉินโม่ยิ้มอ่อนๆ หน้าตาดูถูก: “เหยียดหยามแก? พูดตรงๆ แกไม่คู่ควร!”
“รนหาที่ตาย!”ฉู่เหวินสงถูกทำให้โกรธจริงๆแล้ว ทิ้งความคิดที่จะชักจูงเฉินโม่ ทันใดนั้นก็ชักปืนกระบอกหนึ่งจากในอกออกมา เล็งไปทางเฉินโม่
“ไอ่หนุ่มแกสู้เก่งมากไม่ใช่เหรอ? แต่ว่า แกจะสู้ชนะปืนรึเปล่า?”ฉู่เหวินสงยิ้มได้ใจ
“อ๊า! เขามีปืนด้วย! จบแล้วๆ คราวนี้จบแล้ว! “พวกจางเสี่ยนเห็นว่าตัวเองกำลังจะได้รับการช่วยแล้ว แต่ฉู่เหวินสงกลับชักปืนออกมา แม้ว่าเฉินโม่จะสู้เก่งแค่ไหน ก็ไม่มีทางสู้ชนะปืนได้!
อานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์สีหน้ากระวนกระวายขึ้นมาทันที โดยเฉพาะอานเข่อยว่ ถึงแม้เธอไม่ชอบเฉินโม่ แต่ถ้าหากว่าเฉินโม่เกิดอะไรขึ้น งั้นบ้านของเธอก็ต้องมารองรับความโกรธของเหม่ยหวา กรุ๊ป!
เฉินโม่สีหน้าตึงเครียด จ้องไปที่ปากกระบอกปืนที่ดำวาว จริงจังขึ้นมา: “แกเป็นคนแรกที่กล้าเอาปืนเล็งมาที่ฉัน! ฉันให้โอกาสแกหนึ่งครั้ง วางปืนลง จากนั้นก็คุกเข่าก้มหัวขอร้องฉัน ฉันจะไว้ชีวิตแก!”
ฉู่เหวินสงโกรธจนหัวเราะออกมา: “ฮาฮา ไอ่หนุ่ม ฉันสงสัยมากว่าแกไปเอาความมั่นใจมาจากไหน หรือแกคิดว่าแกจะเร็วกว่ากระสุน!”
อานเข่อเยว่ก็ถูกเฉินโม่ทำให้โกรธจนตะโกนออกมา: “เฉินโม่ นายจะยอมอ่อนข้อหน่อยไม่ได้เหรอ? เอาชีวิตรอดสำคัญกว่า!”
เฉินโม่ไม่ขยับเลยสักนิด ยังคงมองไปที่ฉู่เหวินสงอย่างเย็นชา แม้ว่าตอนนี้ร่างกายของเขายังไม่สามารถกันกระสุนได้ แต่ปืนพกธรรมดาแบบนี้ก็ไม่สามารถทำอะไรเฉินโม่ได้ เขามีวิธีมากมาย ที่จะฆ่าฉู่เหวินสงได้อย่างไร้วี่แวว ก่อนที่เขาจะเหนี่ยวไก!
และในจังหวะที่เฉินโม่กำลังจะใช้วิชา กำจัดวิญญาญของฉู่เหวินสงโดยตรง เสียงมือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาก็ดังขึ้น
“รอแป๊บ ฉันของรับสายๆหนึ่งก่อน!”เฉินโม่พูดกับฉู่เหวินสงพร้อมกับหยิบมือถือออกมา
ฉู่เหวินสงคิดว่าเฉินโม่ยอมโทรเรียกคนมาช่วยสักที ก็พูดอย่างใจกว้างว่า: “ได้เลย ฉันอยากรู้จริงๆ แกสามารถเรียกพระเจ้าองค์ใหญ่ไหนมาได้?”ถ้าหากไม่ถึงจังหวะที่คับขันจริงๆ เขาก็ไม่อยากฆ่าเฉินโม่ เมื่อใดที่ก่อให้เกิดคนตาย ถึงแม้เขาฉู่เหวินสงมากอำนาจแค่ไหน ก็ต้องใช้งานก้อนโตมาจัดการ
เป็นสายที่โทรมาจากจินเพ่ยอวิ๋น: “คุณเฉิน ส่วนผสมยาที่ครั้งก่อนคุณขอไว้พวกเราจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว คุณจะมารักษาคุณปู่ของฉันได้เมื่อไหร่?”
เฉินโม่มองไปที่ปืนสีดำวาวนั้นที่อยู่บนมือฉู่เหวินสงไปหนึ่งที พูดยิ้มด้วยความช่วยไม่ได้: “ตอนนี้ฉันว่างอยู่ แต่ฉันกำลังมีเรื่องนิดหน่อย เกรงว่าคงปลดตัวออกไปไม่ได้สักพัก พวกเธอรออีกหน่อยแล้วกัน!”
ความคิดของจินเพ่ยอวิ๋นล่องไวมาก เข้าใจทันทีว่าเฉินโม่กำลังประสบปัญหา
“คุณเฉิน ถ้าหากคุณเชื่อฉันละก็ ขอให้คุณบอกฉันด้วยว่าคุณเจอเรื่องอะไรเข้า? บางทีฉันสามารถช่วยคุณจัดการได้!”จินเพ่ยอวิ๋นพูดด้วยความเคารพ
เฉินโม่คิดๆดู พูดว่า: “ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร มีคนที่ชื่อว่าฉู่เหวินสง จับปืนเล็งมาที่ฉัน ฉันก็ทำได้แค่จัดการมันก่อน จากนั้นค่อยตามไป!”
บทที่ 76 เจ้าคนอวดดี(2)
บทที่ 78 ฉันขอรับสายๆหนึ่ง(2)