ตอนที่ 84 – เมืองเวค
เมื่อเห็นทหารรับจ้างที่เหลือสองคนลงมือดังกล่าว ทุกคนในโรงเตี๊ยมต่างก็ตกใจ ไม่นานหลังจากนั้น สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปตามที่คาดไว้ มีผู้คนมากมายในทวีปเทียนหยวน บางคนยอมเสียชีวิตมากกว่าที่จะก้มหัวและยอมรับความผิดพลาด คนอื่น ๆ ยึดติดกับชีวิตของพวกเขาและกลัวความตาย คนเหล่านี้จะขายพี่น้องของพวกเขาหรือแม้แต่เพื่อนของพวกเขา เมื่อชีวิตของพวกเขาถูกคุกคาม
เจี้ยนเฉินค่อย ๆ ลดกระบี่ลง ตอนนี้ปลายกระบี่ชี้ไปที่พื้นดิน เจี้ยนเฉินจ้องมองอย่างเฉยเมยไปยังทั้งสองคนที่ร้องขอชีวิตของพวกเขา เจี้ยนเฉินขมวดคิ้วขณะที่เขาจ้องมองดูทั้งสองด้วยความดูถูก คนที่กลัวตายเช่นนี้ เขารังเกียจพวกเขา
เมื่อเห็นเจี้ยนเฉินลดกระบี่ลง ทหารรับจ้างสองคนคิดว่าเขาปล่อยพวกเขาไปและพวกเขายิ้มอย่างโล่งอก แต่ก่อนที่พวกเขาจะมีความสุขได้นานเกินไป วลีเดียวก็ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาแข็งค้าง
“ข้าปล่อยให้เจ้าไปก่อนหน้านี้แล้ว แต่มันเป็นความอัปยศที่เจ้าไม่รับมัน เวลาแห่งการให้อภัยสิ้นสุดลงแล้ว” เสียงที่เย็นชาและไม่แยแสดังมาจากปากของเจี้ยนเฉิน ขณะที่เขาพูดจบมือขวาของเขาพุ่งออกมาเป็นท่าทางเหมือนเงาพร่ามัว พลันกวาดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วสูง กระบี่วายุโปรยเปลี่ยนเป็นเส้นสีเงินแทงไปที่คนสองคน
กระบี่วายุโปรยเคลื่อนที่เร็วมากจนคนสองคนไม่ได้มีโอกาสโต้ตอบ พวกเขาเจ็บปวดเล็กน้อยที่ลำคอของพวกเขา แผลขนาดเล็กสามารถมองเห็นได้และเลือดจำนวนมากเริ่มไหลออกมาจากคอที่แดงของพวกเขา
หากทหารรับจ้างสองคนต้องการที่จะต่อต้านในขณะที่เจี้ยนเฉินต้องการฆ่าพวกเขา เขาจะต้องใช้ความพยายามเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อย และพวกเขาอาจหนีจากเจี้ยนเฉินได้หากโชคดี น่าเสียดายที่พวกเขาถูกข่มขู่ด้วยพลังของเจี้ยนเฉินซึ่งแสดงให้เห็น เมื่อเขาฆ่าสหายทั้งสองของพวกเขาด้วยความเร็วสูง สิ่งนี้ทำให้ความคิดที่จะวิ่งหนีหรือต่อต้านหายไป ทำให้เจี้ยนเฉินง่ายต่อการฆ่าพวกเขา
หลังจากฆ่าคนทั้งสองได้อย่างง่ายดาย เจี้ยนเฉินหันกลับมามองทหารรับจ้างที่กำลังหวาดกลัวคนสุดท้าย เหมือนลำแสงที่ส่องแสง กระบี่วายุโปรยเชือดเข้าที่คอของเขาเช่นกัน
สมาชิกห้าคนของทหารรับจ้างทะเลทรายถูกสังหารโดยเจี้ยนเฉินภายในไม่กี่สิบลมหายใจ
เจี้ยนเฉินไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ต่อการเสียชีวิตของคนทั้งห้า เขาดึงเหรียญทองสองสามอันออกมาจากเข็มขัดมิติและวางไว้บนโต๊ะ “เหรียญทองเหล่านี้สำหรับเจ้าในการทำความสะอาดสถานที่แห่งนี้” จากนั้นเจี้ยนเฉินก็ออกจากโรงเตี๊ยมโดยไม่รีบร้อน
ทวีปเทียนหยวนเป็นสถานที่ที่โหดร้ายที่มีข้อพิพาทและการฆาตกรรมอาละวาดอยู่ทั่วไป ดังนั้นการฆาตกรรมจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ทุกคนคุ้นเคย แม้ว่าการฆาตกรรมเกิดขึ้นภายในโรงเตี๊ยม ลูกค้ารายอื่นก็ไม่สนใจ ตราบใดที่พวกเขาไม่ได้มีส่วนร่วม พวกเขาก็จะถือว่ามันเป็นการแสดงที่ดีที่จะดูโดยไม่มีผลกระทบต่อความอยากอาหารของพวกเขา
ลูกค้ารายอื่นเฝ้าดูเจี้ยนเฉินออกจากโรงเตี๊ยมแล้วทั้งร้านก็คืนสู่ความเงียบ ณ จุดนี้ทุกคนได้ลืมเกี่ยวกับอาหารของพวกเขาและเพียงแค่จ้องอย่างว่างเปล่าไปที่เจี้ยนเฉินและจากนั้นก็กลับมาที่ห้าทหารรับจ้างที่ตาย พวกเขาไม่เชื่อสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในโรงเตี๊ยมนี้
ชั่วครู่หนึ่งความเงียบแปลก ๆ ก็แทรกซึมเข้าไปในโรงเตี๊ยมก่อนที่จะได้ยินเสียงถอนหายใจดัง ๆ
” ช่างเป็นกระบี่ที่รวดเร็ว พวกเขาไม่สามารถตอบสนองต่อมันได้ และเขาสามารถควบคุมได้แม่นยำอะไรเช่นนี้ ข้าเดินทางไปทั่วทวีปเทียนหยวนมาหลายปีแล้วข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ! ” ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมสีฟ้ากล่าว เขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่สามารถเห็นการเคลื่อนไหวของเจี้ยนเฉิน
“ชายคนนั้นดูเหมือนจะยังเด็กแต่ก็ค่อนข้างแข็งแกร่ง การเคลื่อนไหวของเขาก็ดุดันเช่นกันและการใช้กระบี่ในแต่ละครั้งก็เป็นเรื่องที่อันตรายถึงชีวิต หากเขาไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่ เขาจะต้องมีปรมาจารย์ที่ยอดเยี่ยมคอยหนุนหลังเขา”
“ข้าไม่รู้ว่าชื่อของเขาคืออะไร แต่ด้วยความแข็งแกร่งของเขา มันคงจะดีถ้าเขาเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างของข้าได้ ถ้าเขาทำเช่นนั้นความแข็งแกร่งของกลุ่มข้าจะเพิ่มขึ้น” ชายคนนั้นพูด
เด็กหนุ่มอีกคนพูดตอบเขาออกมาว่า” อย่าแม้แต่จะฝันเลย เขาดูเด็กกว่าเจ้ามาก แต่เขาก็มีความแข็งแกร่งมากมาย คนประเภทนี้จะไม่มีภูมิหลังที่เรียบง่าย เราเป็นกลุ่มทหารรับจ้างขนาดเล็กที่ไม่มีโอกาสดึงดูดผู้เชี่ยวชาญดังกล่าว ไม่เพียงเท่านั้น เขายังฆ่าทหารรับจ้าง 5 คนจากทหารรับจ้างทะเลทราย กลุ่มของพวกเขาจะไม่ปล่อยความผิดนี้ให้ผ่านไป ดังนั้นแม้ว่าเราจะสามารถนำเขาเข้าสู่กลุ่มของเราในฐานะสมาชิกได้ มันก็เป็นไปได้มากที่เราจะดึงดูดปัญหาใหญ่เช่นกัน ท้ายที่สุด เรายังคงเป็นกลุ่มที่เล็กและอ่อนแอเป็นอย่างมากเมื่อเทียบกับทหารรับจ้างทะเลทรายผู้ที่แข็งแกร่งนับพันคน”
……
หลังจากออกจากโรงเตี๊ยม เจี้ยนเฉินมาถึงสมาคมทหารรับจ้างเพื่อค้นหาภารกิจเพื่อปกป้องกองคาราวาน เนื่องจากพวกเขาทุกคนกำลังเดินทางไปยังเมืองที่อยู่ใกล้เคียงเจี้ยนเฉิน สามารถทำภารกิจเหล่านี้ได้แม้จะเป็นทหารรับจ้างระดับต่ำ
เมืองเวคเป็นเมืองชั้นสาม แต่ถ้ามีการจัดอันดับกำแพงเมือง มันก็ยังคงอยู่ในระดับเดียวกับชั้นหนึ่ง นี่เป็นเพราะเทือกเขาใกล้เคียงนั้นเต็มไปด้วยสัตว์อสูรมากมาย สัตว์อสูรเหล่านั้นมักจะโจมตีเมืองด้วยการจู่โจมจากด้านหน้า ดังนั้นในขณะที่เมืองเวคไม่ใหญ่มากและสามารถพิจารณาได้ว่าเป็นแค่เมืองชั้นสาม พลเมืองได้สร้างกำแพงที่แข็งแกร่งและปลอดภัยเป็นพิเศษเพื่อปกป้องตัวเองจากสัตว์อสูร
ในช่วงบ่าย ดวงอาทิตย์ที่โหดร้ายเริ่มเปล่งแสงอันแข็งแกร่งและการส่องสว่างที่รุนแรงทำให้ทุกคนไม่สามารถเงยหัวขึ้นได้ ทหารรับจ้างหลายคนบนท้องถนนเริ่มหรี่ตาเพื่อป้องกันไม่ให้ดวงตาของพวกเขาถูกทำร้ายจากรังสีของดวงอาทิตย์
นอกเมืองเวค กลุ่มคาราวานสองหรือสามร้อยคนเดินทางไปที่ประตูเมืองอย่างช้า ๆ
“อากาศทำไมถึงร้อนนัก ? ผู้คนจะอยู่รอดในสภาพอากาศนี้ได้อย่างไร?”
ภายในขบวนคาราวาน เด็กหนุ่มกำลังด่าเสียงดัง และคว้ากระติกน้ำของเขาดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่ไกลจากชายหนุ่มที่กระหายน้ำ เด็กหนุ่มที่มีเสื้อผ้าเรียบง่ายนั่งอยู่บนม้าขาวพร้อมกับใบหน้าที่ดูสงบราวกับกำลังนอนหลับอยู่
เด็กหนุ่มค่อนข้างดูธรรมดาและมีลักษณะที่เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป จากรูปลักษณ์ของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะอายุประมาณยี่สิบปีหรือมากกว่านั้น
แม้จะเป็นความจริงที่ว่าดวงอาทิตย์ที่แผดเผาอยู่ในท้องฟ้าในขณะนี้ เด็กหนุ่มคนนี้ถูกห่อด้วยเสื้อผ้าอย่างแน่นหนา เสื้อผ้าไม่ได้หนามาก แต่คนปกติยังคงไม่สามารถรับความร้อนในสถานะดังกล่าว ข้อเท็จจริงที่น่าประหลาดใจที่สุดก็คือไม่มีเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผากของเด็กหนุ่ม
เมื่อเปรียบเทียบกับทหารรับจ้างและพ่อค้าในกองคาราวานที่มีเนื้อตัวเปล่า ๆ หรือมีเหงื่อออกมาก ๆ รูปร่างหน้าตาของเด็กคนนี้ดูแปลก แม้ว่าจะมีทหารรับจ้างและพ่อค้าเพียงไม่กี่คนที่ดูอย่างแปลกใจไปที่เขา แต่พวกเขาก็ไม่ได้พยายามคุยกับเขา
เด็กหนุ่มคนนี้คือเจี้ยนเฉิน
เจี้ยนเฉินลืมตาของเขาอย่างช้า ๆ และมองกำแพงเมืองใหญ่ด้านหน้าเขาอย่างเฉยเมย ในช่วง 2 วันที่ผ่านมาบนถนน เขาได้ติดตามคาราวานและในที่สุดก็มาถึงเมืองเวค เจี้ยนเฉินเลือกเมืองเวคเป็นพิเศษเพราะเป็นสถานที่ที่ดีสำหรับการพักอาศัย เขาวางแผนที่จะใช้ชีวิตในเมืองเวคเป็นระยะเวลาหนึ่ง ด้วยวิธีนี้เขาจะสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของเขาในระดับใหม่ทั้งหมดด้วยความช่วยเหลือของแกนอสูรจากเทือกเขาสัตว์อสูรที่อยู่ใกล้เคียง