บทที่ 84
“ไอ้หนู แกเป็นใคร?” เทรนท์เย้ยเสียงเย็น เมินความเย็นชาที่ออกมาจากแดร์ริล
ใบหน้าแดร์ริลเรียบนิ่ง “แดร์ริล ดาร์บี้”
“โอ้…ฮ่าฮ่าฮ่า! แกก็คือไอ้ขยะที่ทุกคนพูดถึงสินะ ไงต่อล่ะ? ทนไม่ได้ที่ฉันจะได้เมียแกไปรึไง? ฉันจะบอกแกให้นะ เมียแกเป็นของฉันแล้ว!” เทรนท์กล่าวด้วยใบหน้ายั่วยุและน่าหงุดหงิด
“แกกำลังหาเรื่องใส่ตัว”
แดร์ริลกล่าวชัดถ้อยชัดคำ สายตาของเขาทำให้ทุกคนในโถงขนลุก
นี่ใช่เจ้าขยะคนเดิมแน่เหรอ? ทำไมเขาจู่ ๆ ถึงมีรังสีทรงพลังนั่นขึ้นมากะทันหันล่ะ?
“หา? ฉัน? หาเรื่องใส่ตัว? ไอ้หนู แกรู้ไหมว่าแกคุยอยู่กับใคร? ฉันกำลังตามหาตัวแกอยู่เลย แต่แกกลับมาหาฉันเอง!” เทรนท์กระโจนใส่เขา เหมือนพยัคฆ์ร้าย
เมื่อเห็นแบบนั้น ทั้งตระกูลก็รู้สึกมีปัญหาและสับสน ไม่ว่าพวกเขาจะดูหมิ่นแดร์ริลยังไง ในตอนนี้ พวกเขาเกือบทั้งหมดต่างหวังให้แดร์ริลชนะการต่อสู้
แน่นอน พวกเขารู้ดีว่ามันเป็นความคิดเพ้อฝัน เทรนท์เป็นแชมป์การต่อสู้มาสามปีซ้อน เขาก่อตั้งสำนักการต่อสู้มากมาย!
“แดร์ริล นายชนะเขาไม่ได้! ไป หนีไป!” ลิลี่ตะโกนใส่แดร์ริล เธอกลัวแทนเขา เธอดีใจแล้วที่แดร์ริลปรากฏตัวมาวันนี้
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลยังคงยืนนิ่ง ไม่ไหวติง เหมือนเขาไม่ได้ยินเธอ แม้แต่ตอนที่เขาเห็นเทรนท์กระโจนเข้ามาหาเขา เขาก็ไม่กะพริบตาและยืนนิ่งเหมือนก้อนหิน
ลิลี่ตื่นตระหนก เธอวิ่งออกจากโถงแล้วโทรเรียกตำรวจ สายต่อติดอย่างรวดเร็ว เสียงของตำรวจดังออกมา “มีอะไรให้รับใช้ครับ?”
เสียงของเธอกงัวลและตื่นตระหนก เธอสั่นเทา “ส่งคนมาที่เขตของลินดันเดี๋ยวนี้! มีคนสู้กัน!”
ปังงง!
เมื่อลิลี่กล่าวจบ เสียงสั่นสะเทือนดังลั่นก็ดังออกมาจากโถงจัดเลี้ยง แดร์ริลกำลังสู้กับเทรนท์!
ในสาย ตำรวจถามอย่างสงสัย “สู้? ใครสู้กับใครครับ?”
ตระกูลลินดันเป็นตระกูลที่ทรงเกียรติของเมือง เขากล้าไปสู้กันในพื้นที่ของพวกเขา?
“เขาคือเทรนท์ ยัง กำลังทุบตี สา… สามีฉัน!” ลิลี่กล่าวทันที แต่ตอนที่เธอกล่าวว่า “สามี” หัวใจเธอก็สั่นไหวและเธอก็เขิน
มันเป็นครั้งแรกที่เธอยอมรับว่าแดร์ริลเป็นสามีเธอ
เมื่อวางสายลง เธอก็ถึงกับนิ่งค้างกับภาพที่เธอเห็นในโถง ไม่ใช่แค่เธอ แต่ทุกคนเองก็ไม่เชื่อสายตา
ไม่มีใครกังขาฝีมือของเทรนท์ เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในเมือง พวกเขาหวังเล็กน้อยว่าแดร์ริลอาจต่อกรเขาได้ ในตอนนี้ การต่อสู้นั้นกำลังดุเดือด พวกเขาปล่อยหมัดใส่กันด้วยความเร็วที่เกินสายตาของมนุษย์
ลิลี่พลันหัวขาวโพลน เธองุนงง
เขามีทักษะขนาดนี้ได้อย่างไร? ด้วยทักษะพวกนั้น ไม่เหมือนเรื่องบังเอิญแบบครั้งที่แดร์ริลจัดการวิลเลียมในงานเลี้ยงของคุณย่า
อ๊ากก!
ทันใดนั้น เทรนท์ก็ร้องออกมาเสียงดัง เขาตกลงบนพื้นอย่างแรง
หา?
แดร์ริล แคร์ริลชนะ? ทั้งโถงเงียบเป็นป่าช้า “ฉันแพ้แล้ว… หยุด หยุดทุบตีฉันสักที” เทรนท์ร้องขอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เขาร้องขอชีวิต “แกคิดอะไรอยู่ตอนแตะต้องเมียฉันก่อนหน้า? ฉันจะหยุดเพราะแค่แกขอได้ยังไง?” แดร์ริลเย้ยหยันอย่างเย็นชา เขาเดินเข้าไปใกล้ทีละก้าว ๆ ในตอนนั้น ใบหน้าของแดร์ริลนึ่งจนน่าขนลุก ทั้งเขาและเทรนท์ต่างอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นสอง แต่หลังจากเขาได้รับโอสถจากแซมสัน พลังของเขาจึงมากกว่าคนอื่นในระดับเดียวกัน แดร์ริลหรีตา เขาก้าวเหยียบลงบนตัวของเทรนท์ เพียะ! เพี้ยะ! เพี้ยะ! ทั้งดังและชัดเจนเขาระดมตบลงบนใบหน้าของเทรนท์ ทุกคนมองแคร์ริลด้วยความตกใจ เหมือนพวกเขามองปิศาจ ไม่มีใครกล้าพูดอะไร นี.. เขา เขาใช่ลูกเขยไร้ประโยชน์รึเปล่า? ลิลีกัดริมฝีปาก เธอได้รับความรู้สึกอันอธิบายไม่ได้ในใจ สามปีแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นแดร์ริลช่างสมชายชาตรี