บทที่ 150
นัดแรก
ติงหยูเนียนเชื่อว่าหลินเว่ยตั้งใจถามคำถามนั้น แต่เขาไม่อยากจะเชื่อ
“ใช่” ตามที่ ติงหยูเนียนคาดไว้ หลินเว่ยพยักหน้าและยอมรับ
“เตรียมอะไรหรือ? ศิษย์พี่ ศิษย์น้องกำลังพูดเรื่องอะไร?” ติงเซียนถามด้วยใบหน้างุนงง
“มันจะเป็นอะไรไปได้อีก! เขาเตรียมที่จะยอมแพ้ หยางไป๋กลอกตาแล้วพูดขึ้น
“เป็นไปได้อย่างไร อันดับความแข็งแกร่งของศิษย์น้องคือหนึ่งในสิบ ฟังดูไม่น่าพอใจเท่าใดนัก! นี่ไม่ใช่เรื่องน่าขายหน้าของอาจารย์หรือ?” ติงเซียนส่ายหัวและถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ไม่! ข้าเห็นด้วยกับทางเลือกของศิษย์น้อง ถ้าเขาสามารถออกมาจากการแข่งขันการจัดลำดับได้ จะเป็นการประหยัดพลัง หากเจ้าทุ่มเทพลังในการแข่งขันมากเกินไป คนอื่นจะสามารถรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของเขา
หากไม่ติดสิบอันดับ เขาสามารถซ่อนตัวและไม่ถูกขัดขวางการแข่งขัน “ติงหยูเนียน มองไปที่หลินเว่ยด้วยความชื่นชมบนใบหน้าของเขาและวิเคราะห์ทีละน้อย
อืม! ศิษย์พี่พูดถูก เราไม่จำเป็นต้องเปิดเผยความแข็งแกร่งทั้งหมดของเรา เพื่อชื่อเสียงที่ไม่สวยงาม เนื่องจากนี้ยังเป็นการแข่งขันภายใน ไม่ใช่ระหว่างสถานศึกษา คือเป้าหมายที่แท้จริงของเรา” ผางหลงศิษย์พี่ห้าพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่!” เมิ่งหูลู่ตบไหล่หลินเว่ย พยักหน้าและกล่าวสนับสนุน
“ …… ！” หลินเว่ยพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาไม่อยากเสียเวลาเพราะชื่อเสียงปลอม ๆ แต่กลับถูกศิษย์มองว่าเขาต้องการหลบซ่อนพลังของตนเอง
หลังจากเมิ่งหูลู่ตบไหล่ของหลินเว่ย จากนั้นหลินเว่ยก็เกาหัวของเขา และพูดด้วยสีหน้าลำบากใจ: ” ศิษย์พี่ทั้งสามเดาถูกต้อง ข้าคิดเช่นนั้น”
“โอ้! นั่นเป็นความจริง! ถ้าเจ้าตั้งใจที่จะไม่ผ่านการคัดเลือก ก็ไม่จำเป็นต้องเข้ารับการคัดเลือกสิ ซางกวนหรูผิง เมื่อนางเห็นท่าทางหลินเว่ยนางก็รู้สึกหงุดหงิดมาก
.
“ใช่หรือไม่ ถ้าแม้แต่ข้าก็ไม่สามารถผ่านการคัดเลือกได้ ข้าเดาว่าเจ้าเองก็ไร้ซึ่งความหวัง หลินเว่ยหันหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม
“เจ้า…..ข้าจะฟ้องท่านปู่!” ซางกวนหรูผิงกัดฟันพูด
“อืม!” หลินเว่ยยักไหล่ และกล่าวอย่างมั่นใจ
“ฮึบ!” หลังจากแค่นเสียงอย่างเย็นชา ซางกวนหรูผิงก็หันศีรษะไปด้านหนึ่ง และเลิกสนใจหลินเว่ย
“เอ่อ … !” เมื่อเห็นสถานการณ์ของทั้งสอง หยางไป๋และคนอื่น ๆ ก็ทำอะไรไม่ถูก หลินเว่ยและซางกวนหรูผิง เหมือนศัตรูทางธรรมชาติ พวกเขาทะเลาะกันเมื่อพบกันหน้า ดังนั้นคนอื่น ๆ ก็ไม่สะดวกที่จะพูดอะไร
ท้ายที่สุดแล้วการซางกวนหรูผิงมักจะเป็นคนแรกที่ก่อปัญหา
…………
“ตึก! ตึก! ปัง เสียงกังวานที่ชัดเจนสามครั้งดังต่อเนื่องกัน เป็นการประกาศจุดเริ่มต้นของการแข่งขันการคัดเลือก
เสียงดังสามรอบจากระฆัง ค่อย ๆ เงียบหายไป หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง มันก็เงียบลง นอกจากเสียงหายใจแล้ว ก็เหลือเพียงเสียงของสายลม
ในเวลานี้ร่างทั้งสามค่อย ๆ ลงมาจากท้องฟ้าและร่อนลงบนเวทีการต่อสู้
ร่างทั้งสามคือ หลงม่อ หลินเยว่ และชายวัยกลางคน หลงม่อเป็นประธานของลานชั้นนอก ส่วนหลินเยว่เป็นรองประธานของลานชั้นใน อย่างไรก็ตาม
พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่สองข้างของชายวัยกลางคน โดยห่างจากกันครึ่งหนึ่ง ดังนั้นตัวตนของชายวัยกลางคนจึงชัดเจน
หลินเว่ยมั่นใจได้ว่าชายวัยกลางคนคนนี้ น่าจะเป็นผู้นำของสถานศึกษาเทียนหยูที่โด่งดัง
หลังจากนั้นไม่กี่ลมหายใจ ชายวัยกลางคนกล่าวว่า: “เริ่มต้นการคัดเลือก หลังจากนั้นหลงม่อ และผู้นำสถานศึกษา ก็กระโดดลงไปจากเวทีด้านบนไปยังด้านล่าง
เหลยเป่า ผู้นำของสถานศึกษาเทียนหยู กล่าวสั้น ๆ ไม่มากความ อย่างไรก็ตามไม่มีใครไม่พอใจกับมัน ทุกคนล้วนเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ไม่มีใครชอบคุยโว ในทางตรงกันข้าม
ผู้นำของสถานศึกษาเป็นคนตรงไปตรงมา ซึ่งทุกคนชื่นชอบ
กรรมการในการคัดเลือกในครั้งนี้ คือหลินเยว่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ลงไปจากเวที พร้อมเหลยเป่าและหลงม่อ แต่ยังคงยืนอยู่บนแท่นเวที
“ข้าอยากจะประกาศกฎของการแข่งขัน ประการแรกไม่สังหารคู่แข่งขัน ประการที่สองห้ามใช้ยาโดยเฉพาะยาที่ช่วยในการเลื่อนระดับ หากตรวจพบ จะถูกตัดสิทธิ์ทันที หลังจากนั้นจะถูกไล่ออกจากสถานศึกษา ”
หลินเยว่ยืนอยู่บนเวทีและพูดด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงมาก
หลังจากรอสักครู่ หลินเยว่มองไปรอบ ๆ สักครู่ เขารู้สึกว่าทุกคนเข้าใจตรงกัน จากนั้นเขากล่าวต่อ: “อืม! สถานศึกษา เทียนหยูการแข่งขันคัดเลือก เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ โปรดมาที่สนามประลอง
ในเวทีศิลปะการต่อสู้ของสถานศึกษาเทียนหยูมีแท่นประลองห้าแห่ง โดยปกติจะใช้สำหรับศิษย์ของสถานศึกษาในการฝึกฝน เสียงของหลินเยว่เพิ่งลดลง หนึ่งคนจากแต่ละเวทีทั้งห้าก้าวขึ้นมา และพวกเขาเป็นผู้ตัดสินในครั้งนี้
พวกเขาทั้งหมดมีความสำเร็จของขุนศึกขึ้นไป
ในบรรดาผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดในปัจจุบัน ผู้ที่อ่อนแอที่สุดมีความสำเร็จของขุนศึกระดับห้า ในหมู่พวกเขามีขุนพลหลายคน และแม้แต่ราชาแห่งการต่อสู้ ความเข้มแข็งของผู้ตัดสิน ควรจะดีกว่าคนอื่น ๆ มิฉะนั้นในสถานการณ์ใด ๆ
แม้แต่ผู้ตัดสินก็จะตกอยู่ในอันตราย จะพูดถึงการช่วยชีวิตคนได้อย่างไร
ในรอบแรกของการแข่งขันแบบคัดออก เนื่องจากมีผู้คนจำนวนมาก ลำดับของการแข่งขัน คือต้องใช้จับหมายเลขขึ้นมาเพื่อต่อสู้กันบนเวที ในขณะที่หลินเว่ยได้หมายเลข101 ด้วยความเร็ว ครั้งละ 10 คน ด้วยแท่นการประลองทั้งห้าแห่ง หลินเว่ยกำลังจะขึ้นประลองในไม่ช้า
มีศิษย์นับหมื่นที่ลานชั้นใน นอกจากผู้ที่มีอายุเกินและผู้ที่รู้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาไม่ดีแล้ว ยังมีคู่แข่งอีกหลายพันคนในเวทีท้าทาย และมากกว่าเก้าส่วนของหลายพันคนเหล่านี้ มีพลังความสำเร็จของขั้นขุนศึก
คนส่วนใหญ่ที่มาที่เวทีเพื่อต่อสู้ คือความแข็งแกร่งของขุนศึกระดับห้า และพวกเขาเองก็ไม่ได้สนใจหลินเว่ยมากนัก เมื่อพวกเขาเห็นท่าทางเกียจคร้านของหลินเว่ย หยางไป๋และคนอื่น ๆ ก็ไม่รบกวนหลินเว่ย
“หมายเลข 101, หลินเว่ย, หมายเลข 102, เฉินเฟย” ครึ่งชั่วโมงต่อมาหลินเว่ยถึงตาที่จะขึ้นเวที กรรมการเรียกชื่อ และหมายเลขของหลินเว่ย ในตอนท้ายของเวทีการประลอง
“ในที่สุดก็ถึงเวลาของข้าแล้ว” หลินเว่ยตกตะลึง เขาสูดลมหายใจแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เขาพยักหน้าให้หยางไป๋และคนอื่น ๆ จากนั้นเขาก็เดินไปที่เวที
“ลุยเลย น้องเล็ก!” หยางไป๋ตะโกนบอกหลินเว่ย
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางไป๋ หลินเว่ยไม่ได้หันกลับไปมอง เขาเพียงยกมือขึ้นและโบกไปมาสองสามครั้ง เพื่อบ่งบอกว่าเขารับรู้
เมื่อหลินเว่ยก้าวเข้าสู่เวที หลินเว่ยเห็นว่าคู่ต่อสู้ของเขายืนอยู่บนนั้นแล้ว หลังจากทำความเคารพผู้ตัดสิน หลินเว่ยก็หันไปมองคู่ต่อสู้ เฉินเฟยในวัยยี่สิบของเขาดูธรรมดาและแต่งกายด้วยเสื้อผ้าธรรมดา แม้ความสำเร็จของเขาจะธรรมดา แต่หลินเว่ยก็ไม่ได้ผ่อนคลาย สิงโตต่อสู้กับกระต่าย คู่ต่อสู้จะต้องพยายามอย่างเต็มที่ เขายังเข้าใจดี
“เอาล่ะ! เริ่มต่อสู้ได้ เมื่อผู้ตัดสินเห็นว่าทั้งสองฝ่ายมาถึงแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลย หลังจากเปิดค่ายกลป้องกัน ในสนามประลอง ผู้ตัดสินก็ประกาศเริ่มการแข่งขันโดยตรง
ทันทีที่สิ้นเสียงของกรรมการ ชุดเกราะพลังปราณของหลินเว่ยและเฉินเฟย ก็ถูกสร้างขึ้นแทบจะพร้อมๆ กัน ความสำเร็จของหลินเว่ยนั้นเหนือกว่าเฉินเฟย ไม่เพียงแต่ความเร็วในการสร้างเกราะป้องกัน แต่เกราะพลังปราณยังบางกว่าอีกด้วย
แน่นอนว่านี่ไม่ได้หมายความว่าเกราะพลังปราณของหลินเว่ย มีความแปรปรวน ในทางตรงกันข้าม หลังจากการบีบอัดพลังของเขา เกราะพลังปราณของหลินเว่ยมีความหนาลดลง แต่ความแข็งแกร่งมากขึ้น พลังป้องกันของมัน แข็งแกร่งกว่าฝ่ายตรงข้ามหลายเท่านัก ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อความหนาลดลง ความต้านทานของเขาก็จะลดลงตามไปด้วย และความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้น
“ขุนศึกระดับเจ็ด กับขุนศึกระดับห้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เฉินเฟยโชคร้ายพอตัว”
“ถ้ามันเป็นเพียงการเคลื่อนไหว มันอาจจะสามารถจับทิศทางของหลินเว่ยได้ เฉินเฟิงเองก็มีความแข็งแกร่งของขุนศึกช่วงปลายเช่นกัน”
“มันยากที่จะพูด….ข้าเดาว่า ความเร็วของเขาได้เพียงครึ่งเดียวของหลินเว่ย”
“เอาล่ะ! ข้าพนันได้เลยว่า เฉินเฟยจะยอมรับความพ่ายแพ้”
เนื่องจากทั้งคู่ปล่อยแรงกดดันที่แท้จริงออกมา ในขณะนี้ความสำเร็จของพวกเขา จึงถูกเปิดเผยทันที ซึ่งดึงดูดผู้ชมเบื้องล่างให้พูดคุยถึงหัวข้อนี้
“ข้ายอมแพ้!” เสียงอันขมขื่นดังออกมาจากปากของ เฉินเฟย ในขณะนี้เขาทำอะไรไม่ถูก และเสียใจกับโชคร้ายของเขา มันแย่มากจริงๆ ในครั้งแรก เขาคิดว่าตนเองนั้นพบกับคู่ต่อสู้ระดับกลางของขุนศึก หากเป็นเพียงช่วงแรก เขาอาจยังมีความกล้าที่จะท้าทาย
แม้ว่าเขาจะแพ้ แต่เขาก็ไม่เสียศักดิ์ศรีเกินไป แต่เมื่อเขาได้พบกับหลินเว่ย ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ในช่วงใดก็ตาม เขาอาจถูกฆ่าได้ทันที ไม่เพียงแต่ทำให้เสียหน้า แต่ยังทำร้ายตัวเองอีกด้วย ดังนั้นหลังจากชั่งน้ำหนักดีร้าย
เขาจึงตัดสินใจยอมรับความพ่ายแพ้ แม้ว่ามันจะน่าอับอาย แต่เขาก็สามารถทำให้ตัวเองทนทุกข์ได้น้อยลง
“หมายเลข 102 เฉินเฟยยอมรับความพ่ายแพ้ หมายเลข 101 หลินเว่ยเป็นฝ่ายชนะ” เมื่อเห็นเฉินเฟยยอมรับความพ่ายแพ้ กรรมการก็พยักหน้าโดยไม่แสดงออก และประกาศผลการแข่งขัน
“อย่างไร….ข้าพูดถูก! ถ้าเป็นข้า ก็คงทำเช่นเดียวกัน”
“อืม! เจ้าพูดถูก” ผู้ตัดสินเพิ่งประกาศผลการแข่งขัน ชายที่คาดเดาความพ่ายแพ้ของเฉินเฟย ปรบมือทันทีและอุทานอย่างตื่นเต้น
หลินเว่ยมีความสุขอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อคู่ต่อสู้ยอมรับความพ่ายแพ้ หลังจากปลดชุดเกราะพลังปราณลงไปแล้ว เขาก็ออกจากสนามประลองและกลับไปที่ที่นั่งของเขา
“ข้าบอกแล้ว! ศิษย์น้องยังไม่ทันได้ทำอะไรคู่ต่อสู้ก็ยอมพ่ายแพ้ เพียงแค่เห็นแรงกดดันของเขา” เมื่อเห็นหลินเว่ยกลับมา หยางไป๋ก็ยกนิ้วโป้งขึ้น และพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“มันไม่มีอะไร มันเป็นเพียงรอบแรกและข้าโชคดี” หลินเว่ยส่ายหัวและพูดอย่างใจเย็น
“ใช่! เจ้าคิดว่าศิษย์น้องจะเป็นเหมือนกับเจ้าหรืออย่างไร แค่ชนะคู่ต่อสู้ที่มีระดับต่ำกว่าตัวเอง เจ้าถึงจะพอใจอย่างนั้นหรือ ติงเซียนเพิ่งกลับมาจากการประลอง และได้ยินการสนทนาระหว่างหยางไป๋กับหลินเว่ย นางจึงอดไม่ได้ที่พูดขึ้นมา
“ศิษย์น้องยังไม่ทันได้ทำอะไรคู่ต่อสู้ก็ยอมพ่ายแพ้ เพียงแค่เห็นแรงกดดันของเขา! เจ้ารู้ได้อย่างไรว่า ระดับพลังของคู่ต่อสู้จะต่ำกว่าตัวเจ้า” ไร้ซึ่งเหตุผลใด ๆ ติงเซียนกล่าวล้อเลียนหยางไป๋
“โอ้…รอให้ถึงตาเจ้าเร็ว ๆ นี้! ข้าอยากจะเห็น” ติงเซียนกะพริบตาและพูดขึ้น
“ …… ！” เมื่อเห็นท่าทางของติงเซียน หยางไป๋ริมฝีปากกระตุก แต่ไม่ได้อ้าปากพูดอะไร
“ขอแสดงความยินดีกับศิษย์พี่ด้วย เมื่อหลินเว่ยเห็นว่า หยางไป๋พูดไม่ออก เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุข และพูดด้วยรอยยิ้ม
“ฮิฮิ!” ติงเซียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วนั่งลงข้างๆ หยางไป๋
เวลาผ่านไปจนไปถึงช่วงบ่าย หลังจากที่ซางกวนหรูผิงกลับที่พัก หลินเว่ยก็กล่าวลากับหยางไป๋และคนอื่น ๆ และเดินออกจากการประลองเพียงลำพัง เนื่องจากเวลาการแข่งขันรอบต่อไปของเขา คืออีกสองวันข้างหน้า เขาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่
รูธและจูต้าชางนั่งดูการแข่งขันต่อไป หลินเว่ยวางใจในจูต้าชางช่วยดูแลรูธ จากนั้นเขาก็เดินทางกลับไปยังบ้านของเขา
หลังจากกลับไปที่บ้าน หลินเว่ยก็เริ่มฝึกฝนพลังปราณ ที่เขาไม่ได้ฝึกฝนอย่างจริงจังมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว และระดับของเขาก็หยุดนิ่ง ในเวลานี้เนื่องจากเวลาสั้น ๆ เขาไม่สามารถไปที่หอคอยวิญญาณจักรพรรดิเพื่อฝึกฝนพลังวิญญาณได้
อย่างไรก็ตามการได้มาซึ่งแก่นคริสตัลก็ถือว่าเหมาะสม ในเวลานี้หลินเว่ยสามารถเลือกที่จะฝึกฝนพลังปราณ เพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น
วิธีที่เร็วที่สุด ในการเลื่อนระดับของพลังปราณ คือการใช้ยา เมื่อเขาปฏิบัติภารกิจก่อนหน้านี้ เขาได้สังหารผู้คนมากมาย และรื้อค้นพบยาเม็ดล้ำค่าจำนวนมาก เพื่อการฝึกฝนลมปราณ แม้ว่าเขาจะให้เสี่ยวไป๋ไปบ้างบางส่วน แต่หลินเว่ยก็ยังมีอยู่มากมาย
สองวันต่อมา หลินเว่ยออกจากห้อง และตรงไปที่เวทีศิลปะการต่อสู้ สำหรับรูธและจู้ต้าชาง พวกเขาไปที่เวทีศิลปะการต่อสู้ก่อนหน้าหลินเว่ย ในสองวันนี้พวกเขาวิ่งไปที่เวทีศิลปะการต่อสู้ทุกวัน หลินเว่ยรู้เรื่องนั้นดี
หลินเว่ยพบหยางไป๋ที่เดิมและมีผู้คนมากมายเช่นเคย แม้แต่รูธและจูต้าชางก็อยู่ที่นี่
“ศิษย์น้องมาแล้ว!”
หยางไป๋และคนอื่น ๆ ทักทาย หลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม
“อรุณสวัสดิ์ ศิษย์พี่ชายและศิษย์พี่หญิง!” หลินเว่ยพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และนั่งลงข้าง ๆ หยางไป๋
“นายท่าน
“นายน้อย!”
จูต้าชางและรูธ เอ่ยทักทายหลินเว่ย
“อืม! นั่งลง หลินเว่ยพยักหน้า และกล่าวขึ้น
“ขอรับ
“ดี!” พวกเขาพยักหน้า รูธนั่งลงข้างๆ หลินเว่ย ส่วนจูต้าชางนั่งอีกด้านของรูธ
เมื่อมองไปที่ผู้คนรอบ ๆ สนามประลองในวันนี้น้อยลงกว่าสองวันก่อนหน้าครึ่งหนึ่ง แต่ยังคงมีคนมากกว่า 2,000 คน กลายเป็นคลื่นมนุษย์
“ตึก! ตึก! ปัง! หลังจากนั้นไม่นาน ระฆังก็เริ่มก็ดังขึ้นอีกครั้ง และกรรมการก็เตรียมความพร้อม หลังจากที่หลินเยว่ประกาศเริ่มการแข่งขันกรรมการ ในเวทีทั้งห้าก็เริ่มขานชื่อผู้เข้าแข่งขัน
“101, หลินเว่ย 140 เฉินเฟิง”สนามประลองที่หนึ่ง เสียงกรรมการดังขึ้นอย่างช้าๆ
“ว้าว! นายน้อยเป็นคนแรก รูธพูดด้วยความประหลาดใจ
“เป็นคนแรก! มีความสุขมากแค่ไหน….ถ้าแพ้..เจ้าจะตาย!” ซางกวนหรูผิงกล่าวด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ
หลินเว่ยส่ายหัวและไม่ตอบสนอง เขาลุกขึ้นยืนและก้าวไปสู่สังเวียนเบื้องหน้า
“ฮึ่ม! เมื่อได้ยินคำพูดของซางกวนหรูผิง ติงหยูเหนียนขมวดคิ้วและแค่นเสียงอย่างเย็นชา หลังจากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้น และเรียกซางกวนหรูผิงมาหาเขา:”หลานสาวซางกวน! ”
ติงหยูเหนียนมองไปที่ซางกวนหรูผิงอย่างจริงจัง ขมวดคิ้วและพูดว่า “หลานสาวซางกวน ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า และศิษย์น้อง และข้าไม่รู้ว่าทำไมเจ้าถึงเกลียดเขามาก แต่สิ่งหนึ่งที่ควรจำไว้ว่า คำบางคำไม่ควรเอ่ยออกมา ตอนนี้มีคนจำนวนมากที่นี่
โปรดคำนึงถึงใบหน้าของอาจารย์ด้วย อย่าพูดอีก ข้าไม่ต้องการให้คนอื่นพูดว่า เลี้ยงคนที่ใช้ไม่ได้เอาไว้ ”
“ใช่…ข้าเข้าใจแล้ว ศิษยพี่” ซางกวนหรูผิงเข้าใจว่า ติงหยูเหนียนพูดถูก นอกจากนี้นางยังรู้สึกประหลาดใจ ที่ทุกครั้งที่นางเห็นหลินเว่ย นางต้องการจับผิดกันเขาตลอดเวลา
เมื่อเห็นซางกวนหรูผิงตกลง ติงหยูเหนียนไม่ได้พูดต่อ เพราะเขาได้ยินเสียงกรรมการเรียกชื่อเขาขึ้นไป จึงลุกขึ้นยืนและรีบวิ่งไป
“มาเร็ว ศิษย์พี่!” ติงเซียนเรียกติงหยูเหนียน
ที่เวทีประลองแรก หลินเว่ยและคู่ต่อสู้มาที่เวทีพร้อมกัน ทันใดนั้น เมื่อเห็นคู่ต่อสู้ของหลินเว่ย เขาก็เปิดปากของเขา และพูดว่า “เป็นเจ้านั่นเอง!”
เมื่อได้ยินคำพูดของกันและกันอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วทันที และถามด้วยใบหน้างงงวย: “เรารู้จักกันด้วยหรือ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย เฉินเฟิงก็ส่ายหัวและพูดว่า “ไม่! เจ้าอาจไม่รู้จักข้าแต่รู้จักเฉินเฟิง ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือไม่?”
“ข้าเข้าใจแล้ว! พร้อมที่จะยอมแพ้แล้วหรือไม่?” เมื่อได้ยินคำพูดของกันและกัน หลินเว่ยก็มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจพยักหน้าและกล่าวขึ้น
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ดวงตาของเฉินเฟิงก็เบิกกว้างขึ้นและเขาก็พูดว่า: “ยอมรับความพ่ายแพ้…เจ้ากำลังฝันอยู่หรือ? เฉินเฟยเป็นขยะที่เขาไม่มีความกล้าพอที่จะต่อสู้กับเจ้า มันน่าเสียดายสำหรับข้า ตระกูลเฉินข้า ที่ได้รับความอับอาย! ”
“โอ้! ทำไมเจ้าพูดมาก….เพราะมั่นใจมาก อย่าเพิ่งพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แสดงทักษะที่แท้จริงของเจ้าออกมาให้ข้าดู หลินเว่ยเห็นอีกฝ่ายพูดมาก และดูแคลนลูกพี่ลูกน้องเลี้ยงตัวเอง หลินเว่ยคร้านจะพูดกับเขา
“ฮึ่ม! ข้าจะแสดงให้เห็นว่า ข้าเป็นอย่างไร เฉินเฟิงตะโกนอย่างเย็นชา และพูดด้วยความมั่นใจ
“ทั้งสองคนพร้อมหรือไม่?” ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ค่ายกลป้องกันก็ถูกเปิดออก ผู้ตัดสินทำการซักถามครั้งสุดท้าย ก่อนเริ่มการแข่งขันตามข้อบังคับ
“เฉินเฟิงหัวเราะเยาะและพยักหน้า
“เอาล่ะ หลินเว่ยพยักหน้าและพูดโดยไม่แสดงออก
“เริ่มการแข่งขัน” เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนพร้อมแล้ว กรรมการจึงประกาศเริ่มการแข่งขัน จากนั้นเขาก็ก้าวออกจากค่ายกลป้องกันและยืนอยู่ที่ขอบเวทีการประลอง สายตาของเขาจับจ้องไปที่หลินเว่ย และเฉินเฟิงที่อยู่กลางเวที
พร้อมที่จะช่วยเหลือได้ทุกเมื่อ
เหตุผลที่เขาเป็นเช่นนี้ก็คือ เขารู้ชัดเจนว่า เฉินเฟิงเป็นเพียงขุนศึกขั้นที่ห้าระดับเก้า เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของหลินเว่ยได้ อย่างไร? แต่เขายังคงยั่วยุและทำให้หลินเว่ยโกรธ นี่คือเวลาแห่งความตาย! ในฐานะสมาชิกของตระกูลเฉิน
เขาเป็นผู้อาวุโสของเฉินเฟิง แม้ว่าเขาจะไม่สามารถช่วยคนอื่นได้ เนื่องจากกฎระเบียบ แต่เขาก็ควรลดอันตรายที่อีกฝ่ายได้รับผลกระทบ