บทที่ 152
การแข่งขันรอบสอง
ในการแข่งขันใช้เวลาสามวัน สำหรับรอบแรก สองวันสำหรับรอบที่สอง และหนึ่งวันสำหรับรอบที่สาม
หลังจากผ่านไปสามรอบการแข่งขันแบบคัดออกก็สิ้นสุดลง และในที่สุดก็มีคนมากกว่า 600 คนที่ผ่านเข้ารอบ และ หลินเว่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น
ในรอบที่สามของการคัดออก โชคของหลินเว่ยยังดีอยู่มาก คู่ต่อสู้ของเขายังคงเป็นขุนศึกขั้นที่ห้า และอีกฝ่ายก็รู้ถึงพลังของหลินเว่ย ดังนั้นเขาจึงเลือกเช่นเดียวกับเฉินเฟยในรอบแรก เขาไม่ได้ขึ้นเวทีประลอง แต่ยอมรับความพ่ายแพ้โดยตรง ภายใต้สังเวียนการประลอง
เมื่อเทียบกับหลินเว่ย ศิษย์พี่น้องอาวุโสหลายคนถูกคัดออก หยางไป๋ถูกคัดออกในรอบที่สอง ในขณะที่ติงเซียนถูกคัดออกในรอบที่สาม ที่เหลือผ่านไปอย่างราบรื่น แม้แต่ ซางกวนหรูผิงก็ผ่านการแข่งขันได้สำเร็จ
วันที่สอง หลังจากการแข่งขันแบบคัดออก การแข่งขันการจัดลำดับจะเริ่มขึ้น และในวันก่อนการแข่งขันการจัดลำดับ จะปล่อยให้ผู้แข่งขันที่ผ่านเข้ารอบได้ฟื้นฟูและรักษาอาการบาดเจ็บ
ในความเป็นจริง ไม่มีความแตกต่างระหว่างการแข่งขันแบบคัดออกและการแข่งขันแบบจัดลำดับ เนื่องจากยังคงแข่งขันในเวทีการประลองเดิม เพียงแค่คู่ต่อสู้น้อยลงไปมาก บางเวทีที่ว่างเปล่าในขณะที่ผู้ชมเต็มไปหมด
และแม้แต่อาจารย์และภรรยาของเขา ก็ยังปรากฏตัวในเวทีศิลปะการต่อสู้เพื่อชมการต่อสู้อีกด้วย
“ข้าขอประกาศว่า การแข่งขันรอบจัดลำดับได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว และพวกเราทุกคนจะตัดสินลำดับโดยการจับฉลาก” หลินเยว่ยืนอยู่บนแท่นและกล่าวอย่างเคร่งขรึม เสียงของเขาค่อย ๆ ผ่านเข้าสู่หูของทุกคน
จากนั้นพวกเขาก็เห็นว่า มีโต๊ะไม้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของหลินเยว่ บนโต๊ะมีกล่องไม้ ในที่สุดหลินเยว่ก็เอื้อมมือเข้าไปในกล่องไม้ จากนั้นดึงมือของเขาออกอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ผู้คนสามารถเห็นได้ว่า หลินเยว่ถือป้ายไม้ในมือของเขา
หลินเยว่เหลือบมองไปที่ป้ายไม้ จากนั้นก็พูดโดยไม่แสดงออกว่า “หมายเลข 7 เฉิงเหวิน” หลังจากนั้น หลินเยว่ก็สอดมือของเขาเข้าไปในกล่องไม้อีกครั้ง หยิบป้ายไม้ออกมาและพูดว่า ” 314 ฉินกง”
หลินเยว่ดึงไพ่ไม้ออกมาสิบใบ ติดต่อกันเรียกชื่อคนทั้งสิบคนจากนั้นก็หยุด
หลังจากนั้นสิบคนถูกแบ่งออกเป็นห้ากลุ่มแต่ละคนขึ้นไปบนสังเวียน และในที่สุดภายใต้การประกาศของผู้ตัดสินก็ประกาศเริ่มการแข่งขัน
เมื่อดูการต่อสู้ในเวที มีการส่งเสียงดังขึ้นเป็นระยะ ๆ ในหมู่ผู้ชม แม้แต่หลินเว่ยก็มองเรื่องนี้อย่างจริงจัง เพราะรูปแบบการต่อสู้ของทุกคนแตกต่างกัน และมีสิ่งที่เขาสามารถเรียนรู้ได้ แน่นอนว่ามันเกี่ยวข้องกับความแข็งแกร่งของผู้เข้าแข่งขันด้วย
ในการแข่งขันแบบคัดออกก่อนหน้านี้ เนื่องจากการเปรียบเทียบระดับนั้นวุ่นวายเกินไป จึงเป็นเรื่องยากที่จะกระตุ้นความสนใจของผู้คน
เช้าวันหนึ่งต่อมาผู้คนมากกว่าครึ่งได้ขึ้นไป และในที่สุดก็ถึงตาของหลินเว่ยและคู่ต่อสู้ของเขา เหยียนกัง หมายเลข 179 เขาเป็นขุนพลเช่นกัน แต่ระดับของเขานั้นสูงกว่าหลินเว่ยมาก เขาเป็นขุนพลระดับสอง
“ข้าเคยเห็นการต่อสู้ของเจ้ามาก่อน…และข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้” นี่เป็นประโยคแรกที่เหยียนกังพูดหลังจากผู้ตัดสินเริ่มการแข่งขัน
“ไม่ต้องกังวล! ข้าเองจะทำให้ดีที่สุด” หลินเว่ยพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง จากนั้นทั้งร่างของเขาก็ถูกปกคลุมไปชุดเกราะ ดาบวิญญาณเล่มยาว ปรากฏขึ้นในมือของเขา เกราะของพลังปราณควบแน่น จากนั้นเขาก็ถือดาบไว้ในมือทั้งสองข้างและโบกมือให้เหยียนกัง
เนื่องจากเหยียนกังที่อยู่ตรงข้าม เขาใช้ประโยชน์จากโอกาสของหลินเว่ยที่พูดคุยกับเขา เขาก้าวไปข้างหน้า ก่อนสวมชุดอาวุธควบแน่นชุดเกราะพลังปราณ และรีบวิ่งไปหาหลินเว่ยด้วยดาบในมือ
“เคร๊ง!” ด้วยแสงเย็น ๆ จากไอดาบ พลังปราณยาวที่มีขนาดกว่าสองเมตร พุ่งออกมาจากดาบยาวของหลินเว่ย และพุ่งไปที่เหยียนกัง หลังจากกวัดแกว่งดาบแล้ว เขาก็เดินตามอย่างกระชั้นชิด และมุ่งหน้าไปที่เหยียนกัง
“เมื่อเห็นว่ามันเป็นเพียงดาบพลังปราณที่ธรรมดา ๆ ใบหน้าของเหยียนกังก็ไม่เปลี่ยนไป เขาสูดลมหายใจสูดเอา ไอพลังปราณของดาบยาวครึ่งเมตร และกินมันเข้าไปโดยตรงในปากของเขา ซึ่งทำให้จิตวิญญาณดาบของหลินเว่ยสลายไปทันที
แม้ว่ามันจะเป็นเพียงดาบธรรมดา ๆ พลังปราณแต่ก็ทำให้ร่างกายของเหยียนกังหยุดชะงักลงชั่วขณะ แม้ว่าเวลาจะสั้นมาก แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้หลินเว่ยได้ปรากฏตัวต่อหน้า เหยียนกัง ในเวลานี้มือซ้ายของเขาห่อหุ้มด้วยพลังปราณที่ผันผวนอย่างรุนแรง และเขาทุบไปที่หน้าอกของเหยียนกังด้วยมือเดียว หลังจากที่เหยียนกังรู้สึกถึงพลังฝ่ามือของหลินเว่ย ใบหน้าของเหยียนกังก็เปลี่ยนไปทันที เขายื่นมือซ้ายออกและเหวี่ยงหมัดทันที เพื่อขวางฝ่ามือของหลินเว่ย
“ปัง!” เสียงที่ทื่อ ๆ มาจากพลังหมัดและฝ่ามือปะทะกัน จากนั้นผู้คนสามารถเห็นได้ว่า ทันใดนั้นร่างของเหยียนกังก็ถูกกระแทกและปลิวออกไป และมีเลือดไหลพ่นกลายเป็นหมอกกระเซ็นอยู่ในอากาศ หลินเว่ยก้าวถอยหลังและรีบพุ่งตรงไปที่ เหยียนกังอีกครั้ง
หลังจากโดนหลินเว่ยโจมตีไถลไปหลายสิบเมตร เหยียนกังก็กลิ้งไปบนพื้นและยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว เลือดไหลออกมาจากปากของเขา ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดอีกครั้ง เขามองดูเลือดที่ไหลหยดช้า ๆ และมือซ้ายที่หมดสภาพของเขา
หัวใจของเขาก็จมดิ่ง อย่างไรก็ตามเขาไม่เลือกที่จะยอมแพ้
เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยพุ่งขึ้นมาด้วยความรวดเร็ว เหยียนกังถือดาบไว้ในมือ และชูมันเหนือหัวของเขา คมมีดเล็งไปที่ทิศทางของหลินเว่ย เขาตะโกนว่า “หลินเว่ยถ้าเจ้าแย่งดาบจากมือข้าได้ ข้าจะยอมแพ้” พูดจบแล้ว ดาบของเหยียนกังในมือก็ปล่อยควันสีขาวออกมา ตัวดาบถูกปกคลุมด้วยชั้นของไอน้ำแข็งหนาวเหน็บอย่างรวดเร็ว
“ศิลปะการต่อสู้น้ำแข็ง?”
เมื่อเห็นควันสีขาวและชั้นน้ำแข็งบนดาบ เท้าของ หลินเว่ยก็หยุดลง ในเวลานี้ระยะห่างระหว่างเขากับเหยียนกังอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว
เมื่อเห็นท่าทางที่เคร่งขรึมของเหยียนกัง หัวใจของ หลินเว่ยก็เกิดความระแวดระวัง เขารีบถอยห่างออกไปหลายสิบเมตร พอกลับมาที่เดิมก็หยุด จากนั้นดาบก็พาดผ่านหน้าอกของเขา และหลินเว่ยมองไปที่เหยียนกังอย่างเคร่งขรึม
พลังปราณในร่างของเขาถูกดึงออกไปอย่างรวดเร็ว
“เฮือก! หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง ดาบในมือของเหยียนกังก็เล็งไปที่หลินเว่ย เขาโบกมือขึ้นลง และมีเสียงดังขึ้นในอากาศ จากนั้นหลินเว่ยก็เห็นว่ามีชิ้นส่วนแวววาวหลุดออกจากดาบในมือของเหยียนกัง และพุ่งมาที่เขา
สิ่งที่ระยิบระยับเหล่านี้มีขนาดเล็กมาก ในตอนแรกมันมีขนาดเท่าเข็มปักผ้า อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาหนึ่ง พวกมันก็ขยายตัว และเกิดเป็นความยาวประมาณสองเมตร แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ มีจำนวนซึ่งมีหลายร้อยเล่ม
“ฝนน้ำแข็ง?”
เมื่อมองไปที่ฝนน้ำแข็งนับร้อยที่บินเข้ามายังศีรษะของหลินเว่ย อีกฝ่ายจริงจังมากจนเขาไม่คาดคิดว่ามันเป็นเพียงฝนน้ำแข็งเพียงไม่กี่ร้อยเล่ม
แม้ว่าหลินเว่ยจะไม่รู้ว่าฝนน้ำแข็งเหล่านี้มีพลังอย่างไร? แต่ความเร็วของมันนั้นมิอาจดูแคลนได้ เพียงไม่กี่อึดใจมันก็ใกล้เข้ามาแล้ว
หลินเว่ยหันหน้าไปทางฝนน้ำแข็งนับร้อย หลินเว่ยไม่ได้ตั้งใจที่จะรับการโจมตีอยู่เฉย ๆ เขาใช้ทักษะผีเสื้อโฉบดอกไม้ กระโดดขึ้นโดยไม่ให้ฝนน้ำแข็งสัมผัสโดนร่างของเขา
เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยสามารถรับมือกับฝนน้ำแข็งของเขาอย่างสบาย ๆ เหยียนกังไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกผิดหวัง แต่ยังแสดงให้เห็นถึงความคาดหวัง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและพูดว่า “ระเบิด!”
“ตูมๆๆๆๆ!” เมื่อได้ยินเสียงของเหยียนกังหลินเว่ยก็ตกใจ จากนั้นเขาก็เห็นว่าฝนน้ำแข็งรอบตัวเขาระเบิดออกมาในทันที และกลายเป็นชิ้นส่วนจำนวนนับไม่ถ้วน ซึ่งพุ่งเข้าใส่เขา อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่สิ่งที่ร้ายแรงที่สุด
สิ่งที่ทำให้หลินเว่ยประหลาดใจจริง ๆ คือพลังผนึกน้ำแข็งที่ติดอยู่กับเศษชิ้นส่วนเหล่านั้น ในแต่ละชิ้นส่วนมีพลังการปิดผนึกน้ำแข็งนิดหน่อย แต่มันมีจำนวนมากเกินไป ด้วยเหตุนี้ หลินเว่ยจึงงุนงงและสัมผัสโดนผนึกน้ำแข็งอย่างไม่ได้ตั้งใจ
สำหรับสถานการณ์ของการโจมตี เมื่อผ่านไปไม่กี่นาทีก็สามารถมองเห็นฝนน้ำแข็งที่หยุดการระเบิดลงไป
“ฮ่าฮ่า! ข้าชนะแล้ว เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยถูกโจมตี การเคลื่อนไหวของเขาก็ถูกแช่แข็ง และกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็ง เหยียนกังหัวเราะชอบใจสองครั้งและอุทานอย่างตื่นเต้น
“อาจารย์! ข้าชนะแล้ว” ประกาศผล หลังจากตื่นเต้น เหยียนกัง รีบหันไปหาผู้ตัดสินและร้องเรียก
“ใช่หรือ?” อย่างไรก็ตาม โดยไม่ต้องรอให้ผู้ตัดสินทำหน้าที่ ทันใดนั้นเสียงของหลินเว่ย ก็ดังขึ้นอย่างช้า ๆ เหยียนกัง
“อะไร?” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของหลินเว่ย เหยียนกังหวาดกลัวรีบหันกลับไปดู
“กึก!” เสียงระเบิดเป็นชุดดังขึ้น เหยียนกังเห็นรูปสลักน้ำแข็งที่ห่อร่างของหลินเว่ย และมีรอยแตกขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง ชิ้นส่วนของรูปสลักน้ำแข็งก็หล่นลงมาจากร่างของหลินเว่ย หลินเว่ยปรากฏขึ้นอีกครั้งในสายตาของทุกคน
ในขณะนั้นใบหน้าของหลินเว่ยเปลี่ยนเป็นสีขาว ริมฝีปากของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วง และร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย มองไปที่ดวงตาของเหยียนกังด้วยความมุ่งร้าย ในขณะนี้เขามีแรงกระตุ้นที่จะสังหารเหยียนกัง มันหนาวเกินไปแล้ว
จนถึงตอนนี้ร่างกายของเขายังไม่หายหนาวดี
“ไม่มีทาง! เจ้าจะละลายผนึกน้ำแข็งของข้าได้อย่างไร?” เหยียนกังมองไปที่หลินเว่ยด้วยความประหลาดใจ และอุทานด้วยความไม่เชื่อ
“ฮึ่ม! ตอนนี้ถึงตาของข้าแล้ว หลินเว่ยไม่ตอบคำถาม เขาตะคอกและพูดด้วยเสียงเยาะเย้ย ทันทีที่เสียงลดลงร่างของหลินเว่ยก็รีบออกไป
“เดี๋ยวก่อน…ข้ายอมแพ้!” เมื่อเห็นการแสดงออกของ หลินเว่ย เหยียนกังก็รู้ว่าตนเองต้องถูกอีกฝ่ายทุบตี เขารู้ว่าแม้แต่การเคลื่อนไหวที่แข็งแกร่งที่สุดที่เขาคิดก็ไม่สามารถทำอะไร หลินเว่ยได้ จากนั้นเขาก็ต้องพ่ายแพ้เท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงยกมือขวาขึ้นอย่างเร่งรีบและตะโกนว่า ถ้าไม่ใช่เพราะมือซ้ายของเขายังไม่ดีขึ้น เขาจะยกทั้งสองมือ
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายยอมรับความพ่ายแพ้ หลินเว่ยก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยุติการต่อสู้ลงไป เขาพูดด้วยความเสียใจ: “สารเลว! เจ้าจะไม่ยอมทนต่อการระบายโทสะของข้างั้นหรือ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หน้าผากของเหยียนกังก็มีเหงื่อไหลออกมาและปากของเขาก็กระตุก เขาคิดว่าโชคดีที่เขามองการณ์ไกล จากนั้นเขาก็พูดอย่างโกรธ ๆ ว่า “หึ! ฝากเอาไว้ก่อน! เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ ก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ!
ข้าไม่ใช่กระสอบทราย”
“ฮึบ!” หลินเว่ยตะคอกอย่างเย็นชาและหยุดพูด
ขณะที่พวกเขาคุยกัน ผู้ตัดสินก็เดินมาหาพวกเขา พยักหน้าให้หลินเว่ยด้วยรอยยิ้ม จากนั้นจึงตัดสินใจพูดว่า “หมายเลข 101 หลินเว่ยชนะ”
…………
“อาวุโสฮ่าวหยาง นี่เป็นศิษย์ใหม่ของท่านหรือไม่? คุณสมบัติดีมาก ยกเขาให้กับข้าดีหรือไม่? เหลยเป่าเห็น ซางกวนฮ่าวหยางใบหน้าสดใส และพูดด้วยความอิจฉา
ซางกวนฮ่าวหยางในตอนแรกมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าของเขา แต่หลังจากได้ยินเสียงของเหลยเป่า เขาก็ตกใจและพูดด้วยความโกรธ: “ฮะ! เขาเป็นศิษย์ของข้า ถ้าเจ้าต้องการลูกศิษย์ก็ไปหาเองเถอะ
เหตุผลที่เขากังวลมากก็คือเขารู้นิสัยของเหลยเป่าดี คนอื่นอาจจะไม่กล้าแย่งชิงลูกศิษย์กับเขา แต่ชายคนนี้ทำได้ทุกอย่าง
“ถ้าเจ้าพูดแบบนี้ ข้ากับเจ้าคงต้องเห็นดีกัน! ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับเจ้าคืออะไร? เห็นข้าเป็นคนนอกได้อย่างไร? ศิษย์ของเจ้าก็เหมือนศิษย์ของข้า ซีเฉินเจ้าคิดเช่นนั้นหรือไม่” เขาไม่สนใจคำพูดของซางกวนฮ่าวหยางแต่ก็กระตือรือร้นมาก
เมื่อเห็นอีกฝ่ายพาดพิงซีเฉินก็กลอกตาและพูดว่า “หลินเว่ยเป็นศิษย์ของใคร เกี่ยวอะไรกับข้า ข้ารู้เพียงว่า เขาเป็นหลานเขยของข้า”
“เกิดอะไรขึ้น! ใครกัน หรูเสวี่ย หรือว่า หรูผิง?
“เป็นหรูเสวี่ย! หลินเว่ยเคยช่วยนางมาก่อน ดังนั้นนางจึงประทับใจเขาและไม่ลืม” หลงซีเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“โอ้! ข้าเข้าใจแล้ว” เมื่อได้ยินคำบรรยายของซีเฉิน เหลยเป่าก็พยักหน้าอย่างชัดเจน จากนั้นจึงพูดกับ ซางกวนฮ่าวหยางว่า “ตกลง ข้าไม่ต้องการลูกศิษย์เขยของเจ้า ! อย่ามามองข้า….ราวกับข้าเป็นหัวขโมย”
“ฮึบ!” หลังจากได้ยินเหลยเป่าพูดเช่นนั้น ซางกวนฮ่าวหยางก็ละสายตาไม่สนใจเขา อย่างไรก็ตาม เขาเริ่มตื่นตัวในใจมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยคิดว่าจะหาเวลาพูดคุยกับหลินเว่ย เพื่อไม่ให้ใครมาแย่งชิงตัวศิษย์ของเขา
หลังจากหลินเว่ยประลองจบได้ไม่นาน ก่อนถึงตาของซางกวนหรูผิง อย่างไรก็ตามครั้งนี้ นางโชคไม่ดีที่ได้เมิ่งหูลู่ เมื่อรู้ว่านางไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ นางจึงยอมรับความพ่ายแพ้โดยทันที
จากนั้นก็ถึงตาของติงหยูเหนียน ในการประลองคู่ต่อสู้ของเขาที่มีความสำเร็จเช่นเดียวกัน คือขุนพลระดับสาม ชื่อ หลินฮ่าว ซึ่งหลินเว่ยพบเขาเมื่อเดินเข้าไปในชั้นสองของหอคอยวิญญาณจักรพรรดิ
“ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เจอเขาที่นี่ เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่พบกันครั้งสุดท้าย” หลินเว่ยมองไปที่เวทีประลอง และมองไปที่ติงหยูเหนียน หลินเว่ยพลางถอนหายใจ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หยางไป๋ที่อยู่ข้าง ๆ เขาถามอย่างสงสัย “อะไรนะ เจ้ารู้จักหลินฮ่าวหรือ?
“อืม! ในตอนที่เข้าไปฝึกฝนในหอคอยวิญญาณจักรพรรดิเคยพบกัน แต่ข้าไม่คุ้นเคยกับเขา” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าว
“ข้าได้ยินว่า หลินฮ่าวเป็นสมาชิกของราชวงศ์และเป็นศิษย์ของรองประธานหลิน เขามีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม มีความแข็งแกร่งของขุนพล ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะอายุ 18 ปี” หยางไป๋พยักหน้าและกล่าว
“โอ….หลินเว่ยพยักหน้าและไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยดูเหมือนจะสนใจกับคำพูดของตัวเอง หยางไป๋จึงกล่าวต่อ: “แน่นอนเขาเทียบกับเจ้าไม่ได้ เพราะเจ้าเด็กกว่าเขา แต่การฝึกฝนของเจ้าสูงกว่าเขามาก อย่างไรก็ตาม หลินฮ่าวคนนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญธาตุลมและจิตวิญญาณระดับทั่วไป เป็นคนที่เก่งหาตัวจับได้ยาก”
“ปรมาจารย์แห่งจิตวิญญาณ ระดับจิตวิญญาณทั่วไป ดูเหมือนว่าศิษย์พี่หกกำลังมีปัญหาในครั้งนี้ เขาจะต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ยากลำบากเช่นนี้ได้อย่างไร? เมื่อรู้ว่าหลินฮ่าวเป็นผู้เชี่ยวชาญแห่งจิตวิญญาณ
หลินเว่ยก็ขมวดคิ้วเป็นกังวล.
“ไม่เป็นอะไร! ข้าเชื่อว่าศิษย์พี่หกจะชนะ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย หยางไป๋ก็กังวลเช่นกัน แต่เมื่อเขาเห็นติงเซียนเงียบลง เขาก็เปลี่ยนน้ำเสียงอย่างรวดเร็ว
“ดี! ศิษย์พี่ของข้าจะชนะ” ติงเซียนพยักหน้าอย่างมั่นคง
ในสนามประลองติงหยูเหนียนและหลินฮ่าวมองหน้ากันครู่หนึ่ง
หลินฮ่าวกำหมัดแน่นไปที่ติงหยูเหนียนและพูดว่า “ศิษย์พี่ติง ข้าได้ยินชื่อของท่านมานานแล้ว หวังว่าท่านจะสู้อย่างเต็มที่”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินฮ่าว ติงหยูเหนียนก็ตอบด้วยการคำนับ พยักหน้าและกล่าวว่า “อืม! ข้าจะทำให้ดีที่สุด ระวังตัวด้วย”
“ศิษย์พี่ติง ต่อสู้อย่างเต็มกำลัง!” หลินฮ่าวกล่าวอย่างมั่นใจ
“ซู๊ด” ติงหยูเหนียนสูดอากาศ และจากนั้นเขาเหยียบพื้นด้วยเท้าขวา และระเบิดพลังออกมาเหมือนลูกศร ในขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า อาวุธสงครามก็ค่อยก่อตัวเกิดเป็นชุดเกราะของพลังปราณ รวมตัวกันและก่อตัวขึ้นในคราวเดียว
อาวุธของติงหยูเหนียนคือหมัดคู่ ทักษะที่ดีที่สุดของเขาคือการต่อสู้ระยะประชิด ยิ่งเขาอยู่ใกล้เป้าหมายมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งชื่นชอบมากเท่านั้น หลินฮ่าวเป็นปรมาจารย์จิตวิญญาณ ในทางตรงกันข้าม ยิ่งเขาอยู่ห่างจากคู่ต่อสู้มากเท่าไหร่
เขาก็ยิ่งปลอดภัย อย่างไรก็ตามไม่ควรห่างเกินไป หากเขาอยู่ไกลเกินไป การโจมตีที่เขาปล่อยออกมาจะไม่โดนเป้าหมายและไร้ประโยชน์
เมื่อเห็นว่าติงหยูเหนียนรีบพุ่งเข้ามาและต้องการเข้าใกล้เขา ใบหน้าของหลินฮ่าวก็เคร่งขรึม และเขาก็รีบถอยหนีอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ถอยห่างเขาควบคุมตัวเองและรักษาระยะห่างจากติงหยูเหนียน เขาได้ใช้พลังจิตของเขาแล้ว และเริ่มระดมพลังวิญญาณในร่างกายของเขา
เมื่อเห็นการกระทำของหลินฮ่าว ติงหยูเหนียนก็ทำอะไรไม่ถูก นี่คือรูปแบบการต่อสู้ของหยูหลิงฉีซึ่งขี้โกงมาก อย่างไรก็ตามเขาไม่รีบร้อน เขายังคงไล่ตามหลินฮ่าวต่อไป เพราะเขารู้ดีว่าหลินฮ่าวไม่สามารถใช้พลังทางร่างกายต่อสู้ได้
เว้นแต่เขาจะฝึกฝนทั้งจิตวิญญาณและศิลปะการต่อสู้ เช่นเดียวกับหลินเว่ย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคู่ต่อสู้ใช้ความแข็งแกร่งของพลังปราณในร่างกายของเขา เพื่อปรับปรุงความเร็วของเขา
“กึก!”เมื่อติงหยูเหนียนวิ่งไล่ตามเขา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงและเสียงแผ่วเบา จากนั้นเขาก็เห็นใบมีดสีฟ้าอ่อนบินอยู่เหนือศีรษะ
ติงหยูเหนียนไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ เขาจึงก้มลงกับพื้นและหลบได้สำเร็จ จากนั้นเขาก็รีบลุกขึ้นและวิ่งไล่ตามอีกครั้ง เพราะเขารู้ว่าเขาไม่สามารถหยุดและเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายใช้ทักษะจิตวิญญาณที่ทรงพลังได้
ซึ่งแตกต่างจากทักษะพลังจิตทั่ว ๆ ไป หลินฮ่าวไม่สามารถเปิดใช้ทักษะพลังของเขา ในขณะที่เคลื่อนไหว
หลินฮ่าวรู้สึกหดหู่ใจมากในเวลานี้ เขาเป็นปรมาจารย์แห่งธาตุลม เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับติงหยูเหนียน ซึ่งเป็นนักศิลปะการต่อสู้ธาตุลม และความสำเร็จของพวกเขาอยู่ในระดับเดียวกัน อย่างไรก็ตามหลินฮ่าวไม่รีบร้อน
เขาใช้การโจมตีธรรมดา และหลอกล่อติงหยูเหนียนเพื่อมองหาโอกาส เขาเป็นจอมวางแผน
“พวกเจ้ากำลังจะทำอะไร! ต้องการที่จะต่อสู้หรือไม่! ความหมายของการวิ่งวนไปวนมาคืออะไร?”
“ถูกต้อง ข้าได้ยินมาว่า เขาคือปรมาจารย์จิตวิญญาณ และข้าก็รอดูอยู่ว่าเขาจะสู้อย่างไร?”
“ …… ！” เมื่อมองไปที่สังเวียนการประลอง เห็นการวิ่งไล่กันของคนทั้งสอง ผู้ชมก็ส่งเสียงร้องโห่! พวกเขาส่วนใหญ่ถูกดึงดูดด้วยชื่อของการฝึกฝนแบบหยูหลิงฉี เป็นผลให้พวกเขาพบว่าการต่อสู้ระหว่างคนสองคนบนเวที
ไม่มีอะไรเลย แน่นอน… พวกเขาผิดหวังมาก