บทที่ 104 คมดาบสีเงิน
เซียวเฟิงนอนอยู่ในของเหลวสีเขียวด้วยความเจ็บปวดทั่วทั้งตัว
ของเหลวสีแดงที่เข้ามาเกาะเขาดูเหมือนจะมีชีวิตและกำลังกัดกินร่างของเขาทั้งเป็น
เซียวเฟิงรู้สึกเหมือนกับเขากำลังถูกกินจริงๆ
จากนั้นพวกมันก็ชอนไชเข้าไปข้างในตัวของเซียวเฟิงและกินสมองของเขาจากข้างใน
ทันใดนั้น เซียวเฟิงก็ลืมตาตื่นขึ้นได้สติ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เม็ดเหลื่อไหลพรากทั่วทั้งร่าง เขากวาดสายตามองไปรอบห้องด้วยความสั่นกลัวและได้เห็นดวงตาที่จ้องมองเขากลับอย่างเลือดเย็น
จากนั้นก็มีเสียงเหมือนกระจกแตก ทุกตู้ทดลองที่บรรจุของเหลวสีเขียวถูกทำลายจนแตกออกมาทั้งหมด
เซียวเฟิงกลับมาที่ห้องบอสอีกครั้ง คราวนี้เขาเห็นมันกำลังโชว์กรงเล็บของมันออกมาเตรียมเข้าโจมตีทุกคน
ส่วนคนอื่นก็กำลังตกอยู่ในภวังค์ของสกิลจากบอสตัวนี้
“สีเหมิงชุยซือ! ฉันจะล้มแกและกลายเป็นยอดนักดาบแห่งยุคให้ได้! แกกล้าดียังไงมาดูถูกตระกูลซางกวงของฉัน! ฉันจะทำให้แกรู้ซึ้ง!” ซางกวน อาโอเชินตะโกนแล้วเหวี่ยงดาบไปมา
“ปล่อยฉันไปเถอะ! เราหมั้นกันแล้วจะกลัวอะไรอีก! แล้วทำไมต้องมีอะไรกันตอนนี้ด้วย! ฉันเป็นคู่หมั้นนายและไม่ทิ้งนายไปไหนหรอกน่า… เดี๋ยวก่อน นายจะทำอะไรน่ะ? อย่าเข้ามานะ!” จืออี้ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวและแตกตื่น
“เสี่ยวซือ! อย่าทิ้งฉันไปเลย! ฉันรักเธอนะ! อย่าเลิกกับฉันเลย!” เจ๋าซือพยายามคว้าบางอย่างในอากาศพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา
“พ่อครับ! แม่ครับ! ผมจะตั้งใจเรียนและเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้ เพราะงั้นแล้ว… อย่าแยกทางกันเลยนะ…” ใบหน้าของเที่ยซูเต็มไปด้วยความอ้อนวอนอย่างหาที่สุดไม่ได้
เสียงหัวเราะของก้อนสีดำในห้องสะท้อนไปทั่ว เล็บของมันเพ่งเล็งไปยังทุกคน
เซียวเฟิงโบกไม้เท้าของเขาร่ายสกิลโฮลี่ไลท์ใส่มันจนตายในทันที มันสลายหายไปจากห้อง
จากนั้นเขาก็สูดหายใจแล้วตะโกนดัง ๆ “อ๊าก!”
“บอสตายแล้ว! มาดูของที่มันดรอปกันเถอะ” เซียวเฟิงยิ้มแล้วบอกกับทุกคน
“เยี่ยมเลย! บอสตัวนี้มันเป็นระดับอีลิต จะต้องได้ของดีแน่นอน!” เจ๋าซือเข้าใจสถานการณ์ เขารีบปาดน้ำตาแล้ววิ่งเข้ามาดูไอเทมต่าง ๆ ทันที
“ใจเย็นก่อน! เราต้องแบ่งกันตามที่ตกลงกันไว้!” เที่ยซูวิ่งตามไป
“ไม่เห็นมีแสงสีทองเลย… เราอดได้อุปกรณ์ระดับทองแล้วล่ะ” ซางกวน อาโอเชินมองไปรอบตัวด้วยความผิดหวัง
“น่าเสียดายชะมัด” จืออี้สะบัดมือแล้วเดินเข้ามาด้วยน้ำเสียงขี้เกียจ
ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“มีแค่เหรียญทองอันเดียวเอง ถ้าไม่มีใครเอาฉันขอก็แล้วกัน” เซียวเฟิงเริ่มจัดการเก็บกวาดพื้นที่โดยรอบ
“มีอุปกรณ์ระดับเขียวอยู่สามอัน ถ้าไม่มีใครเอาฉันขอก็แล้วกัน… ระดับฟ้าสองอันฉันเอาด้วย…โอ้ว! ดาบสีเงิน…ของฉันก็แล้วกัน!”
เซียวเฟิงเก็บไอเทมทั้งหมดเข้าไปในกระเป๋า แต่ก่อนที่จะเก็บดาบสีเงินลงไปเขาก็ได้ยินเสียงร้องดังออกมา
“วางมันลงนะ!” ซางกวน อาโอเชินรีบวิ่งมาคว้าดาบสีเงินไปจากมือของเขา “ทำไมคิดว่าฉันจะไม่เอามันกันล่ะ! มันเป็นของฉัน!”
“งั้นมาโยนหัว-ก้อยกันหน่อยไหม?”
“จะบ้าเรอะ! นายเป็นพระนะ! จะเอาดาบไปทำด๋อยอะไรเล่า! ถ้าไม่เอามาให้ฉัน ฉันจะไม่เอาภารกิจมาให้แล้วนะ!”
ซางกวน อาโอเชินเห็นว่าไม่ควรมีใครจะได้ดาบไปทั้งนั้นนอกจากตัวเขาเอง เพราะเซียวเฟิงก็ใช้กระบอง เที่ยซูก็ใช้ดาบสองมือ
“ก็ได้ นายเอาอุปกรณ์ไปแล้วก็ส่งภารกิจมาให้ฉัน” เซียวเฟิงกล่าว
“เยี่ยมเลย! ฉันจะพานายไปหา NPC ก่อนเลยก็แล้วกัน ถึงมันจะไม่ใช่ภารกิจจำกัดเวลาก็เถอะ” เด็กหนุ่มดีใจจนออกนอกหน้า ดาบเล่มเงินนี้มีค่าสำหรับเขามากเลยทีเดียว
เพราะว่าในบรรดาผู้เล่นทั้งหมดในเขตฮัวเซียมีไอเทมระดับทองน้อยกว่าร้อยชิ้นอยู่แล้ว บางชิ้นก็ยังไม่ถูกค้นพบอีก
นี่คือความสำคัญของเขตภารกิจด่วนพิเศษที่สามารถมอบไอเทมระดับเงินหรือทองให้พวกเขาได้ทุกเมื่อ
ไอเทมระดับเงินเองก็หายากมาก ยิ่งเป็นดาบมือเดียวที่เหมาะกับเขาอีกด้วย
ดาบสีเงิน
คุณภาพ: ระดับเงิน
ประเภท: ดาบมือเดียว
เลเวล: 15
ความต้องการ: นักรบหรืออัศวินและค่า Agi ต้องสูงกว่า 60
ค่าสถานะ:
พลังโจมตี: 18-20
เพิ่มโอกาสโจมตีโดน +5%
เพิ่มอัตราคริติคอล +5%
ค่า Str +16
ค่า Agi +20
ค่า Con +16 พิเศษ
คมดาบสีเงิน: เพิ่มความเร็วให้กับผู้ใช้ 100% เป็นเวลา 10 วินาที คูลดาวน์ 1 นาที
“รีบนำทางไปสิ นายยังใส่ของไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? จะมองมันไปทำไม?” เจ๋าซือเร่งรีบ
“ถ้าเลเวลฉันเพิ่มอีกสองก็ใช้ได้แล้ว ก็เลยอยากดูไว้ก่อน มีปัญหาอะไรไหม?” ซางกวน อาโอเชินตื่นเต้นและเมินคำถากถางจากอีกฝ่าย
ไม่นานนักทุกคนก็เดินออกจากโบสถ์และเมืองนี้ พวกเขามุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เรียกกันว่าทุ่งเทา
ก่อนออกจากเมืองเซียวเฟิงหันไปมองโบสถ์ด้วยความสงสัย การที่บอสสามารถทำให้ฝันร้ายของผู้เล่นออกมาใหม่ได้อีกครั้ง มันเกินไปแล้ว
นี่มันเป็นการรุกล้ำความเป็นส่วนตัวชัดๆ
เซียวเฟิงได้แต่ถอนหายใจ
โนอาห์ผู้สร้างโลกใบนี้จะทำอะไรที่มันน่าเกลียดได้ขนาดนี้เลยเหรอ?
ถ้าหากเป็นระบบที่เกมสร้างขึ้นมาในรูปแบบจำลองมันก็ยังพอไหว แต่นี่เล่นทะลวงความทรงจำมันไม่ใช่เรื่องตลกเลย
แต่เซียวเฟิงก็ส่ายหัว เขารู้ดีว่าโนอาห์เป็นแค่ระบบเอไอที่ไม่ควรจะให้มีเรื่องผิดพลาดแบบนี้เกิดขึ้น เพราะมันคือเพชรน้ำหนึ่งของมวลมนุษยชาติในตอนนี้
“นี่คือที่นั่นแหละ เราต้องจัดการมอนสเตอร์ตามทางไปด้วย” กลุ่มผู้เล่นจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาที่เมืองร้างนี้หลังจากที่พวกเซียวเฟิงจากไป
พวกเขามีสัญลักษณ์ของกิลด์ดูมส์เดย์ลีกอยู่ คนที่นำหน้าสุดคือเจ้าของกิลด์และตามมาด้วยลอว์ก็อด พวกเขาถูกขังโดยเซียวเฟิงแต่ก็ออกมาได้เพราะบางอย่าง
แต่ดูมส์เดย์ก็อดเองก็ยังหงุดหงิดขั้นสุด!
“บอสถูกฆ่าไปแล้ว!” ผู้เล่นคนหนึ่งวิ่งออกมาจากโบสถ์ด้วยความตื่นตระหนก
“อะไรนะ? มีคนมาฆ่าไปแล้วเหรอ? มีคนอื่นรับภารกิจด่วนพิเศษได้ด้วยหรือไง?” ลอว์ก็อดถามกลับด้วยความโกรธ
“สงสัยว่าเพราะพวกเราถูกขังอยู่จนล่วงเลยเวลา ทำให้ระบบมอบภารกิจให้คนอื่นไปแล้ว” ก็อดออฟวอร์ครุ่นคิด
“ไอ้พระเวรนั่น! พวกเราดูมส์เดย์ลีกจะตามไปฆ่ามันให้ได้!” ลอว์ก็อดพูดอย่างจริงจัง
“เราจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะฆ่ามันได้!” ดูมส์เดย์ก็อดพูดด้วยสีหน้าอาฆาต
…
“เฮ้ นายมั่นใจนะว่านี่มาถูกทางแล้ว?”
อีกฟากหนึ่ง พวกเซียวเฟิงใช้เวลากว่าสิบนาทีในการตามหา NPC ที่ทุ่งเทา จนเจ๋าซือคิดว่ามาผิดทางซะแล้ว
“แน่นอนสิ มันอยู่ทางตะวันตกแหละถ้าจำไม่ผิด” เด็กหนุ่มพูดอย่างมั่นใจ
แต่ทุกคนหยุดเดินแล้วจ้องมองมาที่เขาอย่างจริงจัง
“แต่เรากำลังจะไปทางใต้โว้ย!”
“อะไรนะ? จะไปทางใต้ทำไม?”
“ก็เอ็งเป็นคนนำมาทางนี้โว้ยไอ้เด็กเปรต!”
“อ๋อ! ฉันพูดผิดเองแหละ NPC น่าจะอยู่ทางใต้… ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่หรอก เทะเฮะ~”
“อะไรนะ? นายไม่มั่นใจเหรอ?”
“ให้ตายเถอะ… นี่นายเป็นพวกหลงทิศหรือไงเนี่ย?” เซียวเฟิงถอนหายใจ แม้แต่จืออี้เองก็ปาดเหงื่อบนหน้าผากตัวเอง
“เราจะหา NPC เจอได้ยังไงเนี่ย? แมพนี้โคตรจะกว้างเลย!”
“งั้นก็แยกกันหาดีกว่า เจ้าเด็กนี่มันไว้ใจเรื่องทิศทางไม่ได้หรอก ถ้าเจอตัวแล้วก็ส่งข้อความมาหาก็แล้วกัน”