บทที่ 87
“มาสิ แดร์ริล มานั่งนี่” เมแกนยิ้ม เธอดึงเก้าอี้ข้างเธอออกขณะที่เมินต่อสายตาตัดสินของคนอื่น
แดร์ริลกำลังจะจากไป แต่เขาประทับใจกับความจริงใจของเมแกน เขาจึงนั่งลงอย่างสุขุม
“เมกที่รัก ทำไมเธอถึงเป็นเพื่อนกับเขา” เคนท์ตั้งสติได้—เขาก็ถามอย่างสับสน
เมแกนถอนหายใจแผ่วเบา “เคนท์ นายช่วยไม่ตัดสินหนังสือจากปกได้ไหม? ในสายตาฉัน ทุกคนเท่ากัน แล้วไงถ้าแดร์ริล ดาร์บี้ ใช้ชีวิตอยู่กับบ้านภรรยา? ฉันจะเป็นเพื่อนกับเขาไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?” เมแกนอธิบายอย่างใจเย็น
เคนท์งงเป็นไก่ตาแตก เมแกนส่ายหัวแล้วนำเม็ดยาเทวะออกมาจากกระเป๋า “เคนท์ ไม่ใช่ว่านายติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้ามาตลอดเหรอ? ยานี่ช่วยนายได้ แดร์ริลให้ฉันมา”
“โว้ว!” พวกเขาแปลกใจกับคำกล่าวของเมแกน
กลุ่มชายหนุ่มผู้ร่ำรวยล้วนเป็นผู้บ่มเพาะเหมือนกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นพวกมือใหม่ที่เพิ่งฝึกฝนการบ่มเพาะก็ตาม ยังไงซะ ครอบครัวของพวกเขาก็ยอมจ่ายเงินเพื่อให้พวกเขาเป็นผู้บ่มเพาะ พวกเขาล้วนรู้ดีว่าการบ่มเพาะนั้นลำบากและท้าทายมากแค่ไหนกับการทะลวงระดับต่อไป
เมื่อได้ยินว่าเม็ดยาเทวะสามารถช่วยได้ นั่นจึงทำให้ทุกคนสนใจ แต่จากที่เมแกนกล่าว ยานี่มาจากแดร์ริล ทันใดนั้น ทุกคนก็ยิ่งสนใจแดร์ริลมากกว่ายาเสียอีก ลูกเขยต่ำต้อยสามารถหาเม็ดยาเทวะมาไว้ในมือ? ถ้ายานี่เป็นของจริง ต้องมีคนจำนวนมากที่ยินดีจ่ายเพื่อมันแน่
ไม่มีใครกล้ากลั่นแกล้งเมแกน พวกเขาจึงดูหมิ่นแดร์ริลแทน
เคนท์เองก็ตกใจ เขาได้ยินถึงสรรพคุณของเม็ดยาเทวะมา ยังไงก็ตาม เมื่อเขาได้ยินว่ามันมาจากแดร์ริล เขาก็หัวเราะอย่างดูหมิ่น เขาหยิบมันมาจากเมแกน ตรวจดูมันอย่างละเอียด แล้วกล่าวเย้ยหยัน “ของห่วย ๆ นี่ช่วยได้จริงเหรอ? เธอต้องล้อฉันเล่นแน่!”
น้ำเสียงของเคนท์จริงจัง เขามองเมแกนแล้วกล่าว “เมกที่รัก นิสัยของเธอนั้นซื่อตรงและชัดเจนมาตลอด แต่เธอหัวอ่อนเกินไป ฉันเดาว่าที่เธอสามารถไปสู่ระดับปรมาจารย์อาวุโสได้ ไม่ใช่เพราะยา แต่เป็นเพราะเธอมีพื้นฐานการบ่มเพาะที่ดีอยู่แล้ว เธอจึงทะลวงมันได้! มันไม่มีของอย่างเม็ดยาเทวะหรอก ไม่อย่างนั้นทุกคนคงเป็นปรมาจารย์อาวุโสได้ไม่ยาก” เคนท์กล่าวอย่างสบาย ๆ แล้วโยนยาลงบนโต๊ะ
“ฉันจริงจังนะ! มันเป็นเพราะยานี่ฉันถึงกลายเป็นปรมาจารย์อาวุโส!” เมแกนตอบอย่างกังวล
เคนท์เย้ยหยัน “หมอนี่โกหกเธอแน่ เธอติดอยู่ในระดับปรมาจารย์ขั้นห้ามาหลายปีและในที่สุดก็ทะลวงไปได้สำเร็จ—มันเป็นเพราะความพยายามของเธอ! มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับยาเลย นี่มันก็แค่เรื่องบังเอิญ”
เคนท์มองแดร์ริลด้วยสายตาเย็นยะเยือก แล้วกล่าว “โย่ ไอ้ของเล่นราคาถูก ฉันไม่รู้ว่าแกมีเป้าหมายอะไรกับเมแกน แต่ไสหัวไปให้พ้นจากเธอซะ ชัดไหม? ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกใช้ชีวิตในเมืองตงไห่ที่ไม่ต่างจากนรก”
“แกได้ยินไหม? บางคนก็ไม่ใช่อะไรที่แกมีปัญญาอยู่ด้วยได้!”
“รู้จักที่ต่ำที่สูงซะบ้าง! อย่าพยายามมาหลอกคนอื่นด้วยของแบบนี้ แล้วก็อยู่ให้ห่างพี่สะใภ้ซะ!”
‘เ-ี้ย ไอ้โง่เคนท์ ฮูห์ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมแกนขอร้องเราเพื่อมันก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเมแกน ฉันไม่ควรมาที่นี่ด้วยซ้ำ คนแบบแบรนดอนยอมจ่ายถึงสองพันล้าน พวกกับแหวนนิ้วโป้งหยกเพื่อเม็ดยาเทวะ ฉันให้แกฟรี แต่ไม่ใช่แค่แกไม่ขอบคุณฉัน แกยังกล้าแกล้งฉันด้วย?’ แดร์ริลคิด
เขายืนขึ้น หัวเราะอย่างเย็นชาแล้วกล่าว “โอเค ถ้านายคิดว่ามันเป็นของปลอม ก็คนมาให้ฉัน” “มาเอามันเองสิ แกคิดว่าฉันจะส่งให้แกเองรึไง? แกจะทํามือฉันสกปรก!” เคนท์เย้ยหยัน ไม่แม้แต่จะมองไปที่เม็ดยาเทวะ พวกเขาหัวเราะเสียงดัง แดร์ริลกําลังจะหยิบมัน แต่เมแกนฉกมันไปก่อน แล้วส่งมันให้เคนท์ ก่อนจะกล่าว “เคนท์ ฮูห์ ถ้านายเชื่อฉัน นายจะต้องกลืนยานีเดียวนี้ ถ้าไม่ ฉันจะไปกับแคร์ริล” เมแกนเอียงคอไปทางแคร์ริล ด้วยความอึดอัดและความขอโทษต่อเขา ทุกคนงุนงงกับการตอบสนองของเมแกน อะไรทําให้เมแกนเชื่อลูกเขยนีขนาดนั้น? เคนท์เองก็รู้สึกแปลก ไม่รู้ว่าต้องตอบสนองยังไง ยังไงก็ตาม เมื่อเห็นว่าเมแกนไม่พอใจขนาดไหน เขาจึงยอมแพ้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากกลืนเม็ดยาเมวะ “เพื่อประโยชน์ของเมแกนหรอกนะ ฉันจะไม่ทําให้เธออับอายไปมากกว่านี้” เคนท์กล่าวด้วยรอยยิ้มจาง เพื่อหาเรื่องคุย เคนท์ถาม “ฉันได้ยินว่าแกกําลังหางาน เป็นไงบ้างล่ะ บางทีพี่น้องฉันอาจจะหาให้แกได้นะ” “ฉันทํางานให้คนอื่นอยู่” แคร์ริลตอบอย่างสุขุม ,