ตอนที่ 295 เลือดคั่งย้ายที่
เมื่อหูจ่างหลินได้ยินดังนั้น ก็นับว่าเขาสบายใจขึ้นได้บ้าง ยังมีชีวิตอยู่ถือเป็นเรื่องดี ขอเพียงยังมีชีวิตอยู่ หูเฟิงจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน สามปีก่อนได้รับบาดเจ็บหนักถึงเพียงนั้น แต่สุดท้ายก็อาการดีขึ้นมากไม่ใช่หรือ คราวนี้ก็จะต้องไม่เป็นอะไรเช่นกัน
หลังจากกลับถึงหมู่บ้าน ไป๋จื่อก็ให้อาอู่ไปที่เนินต้นงิ้วอีกครั้ง เพื่อนำซากหมาป่าสามตัวนั้นกลับมา จะได้ไม่ต้องเสียเปรียบให้กับผู้อื่นเหมือนคราวเสือตาลอย
หูเฟิงสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง หูจ่างหลินเห็นดังนั้นก็เอาแต่เดินวนอยู่รอบห้องด้วยความกังวล “จื่อยาโถว เขาไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่หรือไม่ หรือจะต้องส่งเขาไปที่โรงหมอในเมือง”
ไป๋จื่อกล่าว “ท่านวางใจเถอะเจ้าค่ะ มีข้าอยู่ทั้งคน เขาจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน ข้าขอตัวไปหยิบยาก่อนนะเจ้าคะ”
ชายหนุ่มได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะ ไม่อาจให้เขามีอาการไข้ขึ้นสูงอย่างต่อเนื่องได้ ไม่เช่นนั้นอาการบาดเจ็บของเขาจะยิ่งหนักข้อขึ้น
ขณะเดียวกันนางก็สงสัยนัก ว่าหูเฟิงได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะในครั้งนี้ เลือดคั่งมานานปีที่ไม่ยอมสลายไปในสมองของเขา น่าจะเปลี่ยนตำแหน่งเพราะได้รับแรงกระแทก นี่น่าจะเป็นปัจจัยใหญ่ที่ทำให้เขาไข้ขึ้นสูงจนสลบไปอีกครั้ง
เลือดคั่งมานานสะสมอยู่ในสมอง เดิมทีก็เป็นเรื่องที่อันตรายอย่างยิ่ง วิชาฝังเข็มที่ปลอดภัยที่สุดที่นางใช้ก่อนหน้านี้ ก็เพื่อไม่ให้เลือดคั่งส่งผลกระทบถึงเส้นประสาทอื่นในสมอง
ทว่าตอนนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว เลือดคั่งในสมองย้ายตำแหน่งแล้ว นั่นจำต้องกำจัดมันออกไปโดยเร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้เป็นสิ่งที่นางไม่อยากจะคาดคิดเอาเสียเลย
ว่ากันว่ามีเรื่องร้ายก็ย่อมมีเรื่องดี แม้การย้ายตำแหน่งของเลือดคั่งจะทำให้เกิดอันตรายต่อหูเฟิงอย่างแน่นอน แต่ในขณะเดียวกันก็มอบโอกาสให้เขาด้วย โอกาสที่จะฟื้นความจำกลับมาได้อย่างรวดเร็ว
เพียงแต่อยากปรุงยาสลายลิ่มเลือด นางยังขาดอีกสองสิ่ง นั่นก็คือปลิงและลิ่น ปลิงนับว่าหาง่าย ทว่าจะทำอย่างไรกับลิ่นดี? หูเฟิงบาดเจ็บอยู่เช่นนี้ นางเข้าป่าไปคนเดียวจะได้หรือ
ไป๋จื่อหยิบตัวยาลดไข้ออกมา ก่อนที่วานให้ท่านลุงหูไปต้มน้ำมากาหนึ่ง ถือโอกาสตอนที่ลุงหูไม่อยู่ รีบฉีดยาบนก้นของหูเฟิงอย่างเร่งร้อน
หลังจากลุงหูนำน้ำร้อนกลับมาแล้ว นางก็ฉีกซองยาเทลงในถ้วยชาสำหรับดื่มน้ำแล้วเรียบร้อย
“นี่คืออะไร” ท่านลุงหูชี้ไปที่ผงยาในถ้วยชา
“นี่คือผงยาที่ข้าบดเองเจ้าค่ะ ใช้น้ำร้อนเทลงไปก็ดื่มได้แล้ว” นางพูดพลางเทน้ำร้อนลงไปในถ้วย
ลุงหูรีบพูด “หูเฟิงยังไม่ตื่นเลย อีกเดี๋ยวยาจะเย็นเอานะ”
ไป๋จื่อยิ้มเจื่อน “ข้าเทให้ตนเองจอกหนึ่ง ส่วนอีกจอกหนึ่งย่อมเป็นของเขา เมื่อเขาตื่นแล้วท่านค่อยให้เขาดื่มนะเจ้าคะ”
“จื่อยาโถว เจ้าก็เป็นไข้หวัดเหมือนกันหรือ” อีกฝ่ายเร่งถาม
เด็กสาวพยักหน้า “นิดหน่อยเจ้าค่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร กินยานี้เดี๋ยวก็หายแล้ว” นางยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ยาน้ำไม่ได้ร้อนอย่างที่นางคิด นางจึงดื่มลงไปจนหมดรวดเดียว
“ท่านลุงหู เดี๋ยวข้าจะออกไปข้างนอก หากหูเฟิงตื่นแล้ว ท่านอย่าบอกเขานะเจ้าคะ บอกแค่ว่าข้าพักผ่อนอยู่ในเรือนก็พอ”
“เจ้าจะไปที่ใด เหตุใดไม่อาจบอกหูเฟิง” ลุงหูถามด้วยความประหลาดใจ
ไป๋จื่อพลันพูดขึ้นมา “อาการบาดเจ็บของหูเฟิงไม่อาจล่าช้า ข้าต้องไปหายาอีกสองชนิดมาให้เขา กลัวว่าเขาจะเป็นกังวลเจ้าค่ะ ดังนั้นอย่าบอกเขาเป็นการดีที่สุด”
“เจ้าจะไปหายาที่ใด อันตรายหรือไม่” ลุงหูรีบถาม
นางรีบโบกมือ “ไม่เจ้าค่ะ ไม่อันตรายเลยสักนิด แค่จะตามหาอยู่แถวนี้เท่านั้น น่าจะหาเจอนะเจ้าคะ อย่างไรฤดูนี้ก็ต้องมีอย่างแน่นอน ไม่ต้องไปยังสถานที่อันตรายอะไร ท่านวางใจได้เจ้าค่ะ”
ในใจของหูจ่างหลินรู้สึกไม่สบายใจ “เจ้าให้อาอู่ไปกับเจ้าด้วยเถอะ มีอาอู่ไปด้วย พวกข้าถึงจะวางใจได้บ้าง”
ไป๋จื่อพยักหน้า “เจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว ฝากท่านดูแลหูเฟิงก่อนนะเจ้าค่ะ ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมา” นางหมุนกายกลับไปเปลี่ยนรองเท้าที่เรือนไม้ด้านหลัง ก่อนจะซ่อนมีดผ่าตัดเล่มหนึ่งติดตัวไปด้วย
……….
ตอนที่ 296 ใช้เลือดล่อปลิง
จ้าวหลานเห็นนางจะออกไปข้างนอกอีก จึงรีบรั้งนางไว้ “เจ้าจะไปที่ใดอีก?”
“ข้าจะไปหาสมุนไพรที่หน้าหมู่บ้านสักหน่อยเจ้าค่ะ ไม่นานก็กลับมาแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ ข้าไม่เป็นไรหรอก” ไป๋จื่อกล่าว
ผู้เป็นมารดาจะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร ขณะกำลังคิดจะว่าไปด้วยกันกับบุตรสาว ทว่ายังไม่ทันพูดอะไร ไป๋จื่อก็รีบร้อนจากไปแล้ว
เวลานี้ท้องฟ้าสว่างโร่ คนที่เดินไปไหนมาไหนในหมู่บ้านเริ่มมากขึ้น เหล่าชาวบ้านระหว่างทางเห็นไป๋จื่อเข้า ต่างก็ล้อมเข้ามทักทายนาง
“จื่อยาโถว เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าและหูเฟิงกันแน่ พวกข้าตามหาเจ้าอยู่นานก็ไม่พบ แล้วเจ้ากลับมาได้อย่างไร”
ไป๋จื่อยิ้มกล่าว “ขอบคุณทุกท่านมากเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้กลับมาเองเช่นกัน ตอนนั้นข้ากับหูเฟิงตกเนินเขา เป็นอาอู่ที่เมื่อคืนลงจากเนินเขาไปช่วยพวกข้ากลับมา”
“มิน่าเล่า เมื่อคืนข้านอนไม่หลับ นั่งร่ำสุราอยู่บนขอบกำแพงลานบ้าน เห็นอาอู่ถือคบเพลิงออกไปพอดี ตอนนั้นข้ายังรู้สึกเป็นห่วงอยู่เลย” ชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าว
ในใจของไป๋จื่อรู้สึกซาบซึ้งนัก ทว่าตอนนี้นางกำลังรีบไปหาปลิง ไหนเลยจะมีกะใจพูดเรื่องสัพเพเหระกับพวกเขา ครั้นนางกำลังจะบอกลา นางพลันนึกขึ้นได้ว่าต้องหากต้องการหาปลิง ถามพวกเขาก็ได้ความแล้วไม่ใช่หรือ พวกเขาทำงานอยู่ในที่นาทั้งวัน จะต้องรู้ว่าจะหาปลิงได้ที่ไหนอย่างแน่นอน
“ท่านลุงหลี่ ท่านรู้หรือไม่ว่าที่ใดมีปลิงบ้าง” ไป๋จื่อถามท่านลุงหลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
หลี่ซานทงมีสีหน้าประหลาดใจ “เจ้าจะหาปลิงไปทำอะไร มันสกปรกจะตายไป!”
“ข้าจำเป็นต้องใช้มันเจ้าค่ะ ท่านรู้หรือไม่ว่าจะหามันได้จากที่ใด”
“เข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เกรงว่าจะมีไม่มาก ในนาไม่มีน้ำ เป็นไปได้ว่าจะไม่มี เพียงแต่ไม่รู้ว่าในคูน้ำยังมีหรือไม่” หลี่ซานทงกล่าว
ชายหนุ่มข้างๆ หลี่ซานทงกล่าวต่อ “มี ก่อนหน้านี้ข้าเห็นควายของบ้านเหล่าอู๋ถูกปลิงเกาะตัวหนึ่ง มันทั้งตัวใหญ่ ทั้งอ้วนท้วน ไม่รู้ว่าดูดเลือดควายไปได้มากเท่าไร”
ไป๋จื่อรู้ว่าคูน้ำที่พวเขาพูดถึงอยู่ที่ใด จึงบอกลาพวกเขาแล้วไปที่นั่นในทันที
ตอนเช้าในฤดูใบไม้ผลิมีอากาศเย็น ทั่วไปแล้วปลิงจะซ่อนตัวอยู่ เมื่ออากาศอบอุ่นขึ้น เหยื่อของมันปรากฏตัวแล้ว พวกมันถึงจะออกมา
อยากจะล่อให้มันปรากฏตัวในตอนนี้ ก็มีอยู่วิธีเดียวเท่านั้น
ปลิงกินเลือด เช่นนั้นนางก็ต้องใช้เลือดล่อพวกมันออกมา
นางยืนอยู่ข้างคูน้ำ ก่อนจะถอดรองเท้าและม้วนชายกระโปรงขึ้น แล้วจึงควักกริชที่พกมาด้วยออกมา เพื่อใช้กริชกรีดลงบนน่องทั้งสองข้างของตนเอง เลือดสดๆ ไหลออกมาในทันที
เด็กสาวเดินอย่างเชื่องช้าอยู่ในคูน้ำพร้อมกับขาทั้งสองข้างที่มีเลือดไหล จากต้นคูน้ำ ไปจนถึงปลายคูน้ำ แล้วถึงค่อยเดินกลับอีกครั้ง ครั้นขึ้นจากคูน้ำ บนน่องของนางก็มีปลิงตัวอ้วนเกาะอยู่สี่ห้าตัวดังคาด
บัดนี้หลี่ซานทงและชาวบ้านอีกสองคนแบกอปุกรณ์การเกษตรเข้ามา เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว พวกเขาก็ตกใจจนอ้าปากค้าง
“จื่อยาโถว เจ้าทำอะไรน่ะ เพื่อจับปลิงไม่กี่ตัว เหตุใดต้องทำให้ตนเองบาดเจ็บด้วย” หลี่ซานทงก้าวยาวๆ เข้ามา เพื่อช่วยดึงปลิงออกจากน่องของไป๋จื่อ
ไป๋จื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา แล้ววางปลิงที่หลี่ซานทงดึงออกมาแล้วไว้ภายใน
“ท่านลุงหลี่ ปลิงมีประโยชน์กับข้ามา ตอนนี้ข้าต้องใช้มันโดยด่วน ช่วยไม่ได้จริงๆ ข้าเลยใช้เลือดของตัวเองล่อพวกมันออกมา ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะจับพวกมันได้”
หลี่ซานทงไม่เข้าใจ “เจ้าจับของสกปรกเช่นนี้ไปทำอะไร มันกินไม่ได้หรอกนะ”
เด็กสาวยิ้มกล่าว “ข้าจำเป็นต้องใช้มันจริงๆ เจ้าค่ะ ท่านลุงหลี่ ข้าขอถามท่านเรื่องหนึ่ง ท่านรู้หรือไม่ว่าจะหาลิ่นได้จากที่ใด”
ชายหนุ่มข้างๆ หลี่ซานทงชี้ไปทางเทือกเขาที่ทอดตัวยาวในทันที “ภูเขาลั่วอิง ของพรรค์นี้อยู่แค่ในภูเขาเท่านั้น ข้างนอกไม่มีหรอก”