บทที่ 90
แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ “ไม่มีอะไร ผมอยู่ไปก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว อีกอย่างผมก็ไม่ได้หิว”
เมแกนรู้สึกผิด “ฉันขอโทษจริง ๆ เคนท์กับคนอื่น พวกเขาเป็นแบบนี้แหละ อย่าสนใจเขาเลย”
แดร์ริลยักไหล่ “ไม่เป็นไร ผมเจอคนแบบนี้มาเยอะแล้ว” เขาจ้องเมแกน และลังเล “แต่ คุณคิดว่าคุณกับเคนท์ ฮูห์ เหมาะกันเหรอ?”
มันไม่ใช่กงการของเขา แดร์ริลไม่ควรพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมความอยากรู้ถึงชนะเขา เมแกนไม่ได้ตอบ เธอดูแข็งทื่อและอึดอัด
ความจริงคือ เมแกนไม่ได้ไม่ชอบเขา แต่เธอก็ไม่มีความรู้สึกให้เขาเช่นกัน ประเด็นหลักคือพวกเขาทั้งสองมีตระกูลที่มีฐานะทางสังคมใกล้กัน พวกเขารู้จักกันมานาน และที่สำคัญที่สุด ตระกูลของทั้งคู่นั้นต้องการอย่างมากให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน นั่นจึงอธิบายว่าทำไมเธอถึงยอมที่จะอยู่กับเคนท์แบบไม่เต็มใจ แต่เธอมีระยะห่างที่ชัดเจน—ไม่มีเซ็กส์ก่อนแต่งงาน การจับมือคือที่สุดแล้ว
เมแกนเลี่ยงไปหัวข้ออื่น เธอกล่าว “เฮ้ ไปกันเถอะ ฉันจะไปส่งคุณเอง ยังไงซะ ฉันก็เป็นคนพาคุณมาที่นี่ ฉันยอมไม่ได้ถ้าคุณต้องเรียกแท็กซี่กลับเองหรอกนะ” แดร์ริลพยักหน้า
ในขณะที่พวกเขาออกจากโรงแรม เคนท์ก็ไล่ตามพวกเขามาแล้วตะโกนเรียก “เมก! ทำไมเธอยังอยู่กับมัน?” เคนท์หงุดหงิด เขาจ้องแดร์ริลอย่างไร้ความเคารพ
เมแกนตอบ “เคนท์ ฉันบอกนายหลายครั้งแล้ว แดร์ริลเป็นเพื่อนฉัน นายทำกับเขาแบบนั้นก่อนหน้านี้ในห้องดินเนอร์ได้อย่างไร?”
เมื่อเห็นเมแกนปกป้องแดร์ริล เคนท์ยิ่งโมโห “ฉันพูดอะไรผิดรึไง? เขามันเป็นลูกเขยตระกูลลินดันไม่ใช่เหรอ? เขาอยู่กับพวกลินดันมาสามปีแล้ว—ไอ้ไร้ค่าที่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง ทั้งเมืองตงไห่รู้เรื่องนี้! ฉันก็แค่พูดสิ่งที่มันเป็น!”
เมแกนไม่สนใจแล้วเดินต่อ เมื่อเห็นว่าเมแกนเมินเฉยเขา เคนท์ก็กระวนกระวาย เขาถามอย่างโกรธเคือง “เธอจะไปไหน?”
เมแกนตอบอย่างโมโห “ส่งแดร์ริลกลับ! ฉันพาเขามา ฉันจะไม่ปล่อยให้เขากลับไปเอง!”
ในตอนแรก เคนท์แทบระเบิด แต่หลังจากเขาสังเกตร่างกายของเมแกน—ความโกรธของเขาก็หายไปทันที เขาจะโกรธหญิงสาวที่งดงาม ผู้ซึ่งเป็นแฟนสาวเขาได้อย่างไร?
“เอาเป็นเธอรอฉันที่ห้องดินเนอร์เป็นไง? ฉันจะส่งแดร์ริลกลับเอง มีปาร์ตี้คืนนี้ เราไปด้วยกันเถอะ” เคนท์เสนอ พยายามแก้สถานการณ์
“ไม่สนใจ” เมแกนเด็ดเดี่ยว
แดร์ริลถอนหายใจ เขากำลังใคร่ครวญว่าจะเรียกแท็กซี่ ในทันใดนั้นเอง รถมินิแวนสีดำสุดหรูก็มาจอดที่ลานจอดรถของโรงแรม มินิแวนจอดตรงหน้าทั้งสาม ชายร่างกำยำหลายคนลงมาจากรถ แดร์ริลเริ่มกังวล
หัวหน้า—ผู้มีดวงตาลึก—ดูไม่แก่นัก เขาดูโตกว่าอายุ “สวัสดี คุณใช่ คุณเมแกน แคสเทลโล รึเปล่า?” เขาถามอย่างสุภาพแล้วก้าวมาข้างหน้า
แดร์ริลลดการป้องกัน—ยังไงซะ พวกเขาก็รู้จักเมแกน เขาดูไม่น่าจะสร้างปัญหา อีกอย่าง เมแกนเป็นหัวหน้าหน่วยสืบสวนของเมืองตงไห่ ใครจะกล้าแตะต้องเธอ?
แต่เขาคิดผิด เมแกนพยักหน้า ในตอนนั้นเอง เหล่าชายกํายําก็สาดผงสีอ่อนใส่ ทําให้พวกเขาทั้งสามเหมือนอยู่ในกลุ่มหมอก พวกเขาไม่ทันระวังตัว สูดผงบางอย่างเข้าไปจนมึน ร่างกายพวกเขาปวกเปียก เกิดบ้าอะไรขึ้นอีกเนีย? นี่มันลักพาตัว?” แดร์ริลตะลึง เขาเพิ่งเข้าใจเมื่อทั้งสามถูกแบกขึ้นรถมินิแวน รถมินิแวนพุ่งออกไป ในรถมืดสนิท พวกเขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เคนท์ดินรน “พวกแกเป็นใคร?
พวกแกต้องการอะไรจกาเรา! แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป เพียะ!
ชายคนหนึ่งตบเคนท์แรงมาก ฟันสองซีหลุดออกจากปากเขา “หุบปากไม่อย่างนั้นแกตาย” ชายคนหนึ่งข่มขู่ เคนท์สันสะท้าน เขาไม่กล้าส่งเสียงอะไรอีก