ตอนที่ 311 หมากัดกัน (2)
“เจ้าค่ะ ฮูหยิน”
สาวใช้ทำตามคำสั่ง พวกนางถอยแล้วเดินออกจากห้องไป
ในห้องเหลือเพียงถานซวงซวงกับหลิ่วฮูหยินเพียงสองคน
“ถานซวงซวง ข้ารู้ว่าเจ้าเจ็บใจ แต่เจ็บใจแล้วจะทำอะไรได้ เฟิงหรูชิงไม่เพียงมียาวิเศษจำนวนมาก นางยังมีฌานระดับหลิงอู่ ไม่ว่าเจ้าจะอิจฉาอย่างไรเจ้าก็สู้นางไม่ได้!”
เมื่อก่อนหลิ่วฮูหยินเคยชอบถานซวงซวงมากแค่ไหน มาบัดนี้ก็เกลียดนางมากเท่านั้น!
ถ้าไม่เป็นเพราะถานซวงซวง อวี้เฉินคงไม่จากบ้านไปนานหลายวันแบบนี้ ถ้าไม่เป็นเพราะถานซวงซวงวันๆ แสร้งทำตัวน่าสงสาร อวี้เฉินคงไม่ต้องขัดแย้งกับแม่
เดิมนางคิดว่าถานซวงซวงเป็นคนดี จนกระทั่งให้นางมาอยู่ในบ้านสกุลหลิ่วจึงพบว่าสมัยก่อนนางสายตาฝ้าฟางไปเอง
จู่ๆ ถานซวงซวงก็เงยหน้าขึ้น
ไม่ทันให้สุ้มให้เสียง ทำเอาหลิ่วฮูหยินตกใจจนถอยหลังไปหลายก้าว
อาจเป็นเพราะนางร้องไห้มานาน ดวงตาของนางแดงก่ำ ในแววตาของนางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น จนคนที่เห็นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุก
หลิ่วฮูหยินเพิ่งเคยเห็นแววตาแบบนี้ของถานซวงซวงเป็นครั้งแรกจึงรู้สึกตกใจ
ไม่นาน ถานซวงซวงก็เก็บซ่อนความเคียดแค้นไม่ให้ปรากฏออกทางสายตา นางลุกขึ้นยืนแล้วเดินยิ้มแสยะมาหาหลิ่วฮูหยิน
“เฟิงหรูชิงมีอะไรดี ที่นางมีวันนี้ได้ก็เพราะนางเกิดมาสูงศักดิ์ เรื่องนี้ข้ายอมแพ้นาง นี่ข้าต้องแพ้นางตลอดชีวิตหรืออย่างไร”
ถูกต้อง ที่เฟิงหรูชิงมีวันนี้ได้ก็เพราะนางเกิดมาสูงศักดิ์ หากถานซวงซวงได้เกิดมาเป็นลูกสาวของเฟิงเทียนอวี้กับน่าหลานเยียนบ้าง นางต้องดีกว่าเก่งกว่าเฟิงหรูชิงเป็นแน่!
“อีกอย่าง ต่อให้พวกท่านคิดว่านางดีแล้วจะมีประโยชน์อะไร เมื่อก่อนพวกท่านเป็นคนผลักไสนางเอง ท่านคิดว่านางยังจะกลับมาอยู่บ้านสกุลหลิ่วหรือ ตอนนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าหลิ่วอวี้เฉินเป็นอดีตสามีของเฟิงหรูชิงไปแล้ว ใครจะกล้าขัดใจนาง แต่งเข้าสกุลหลิ่ว มีแต่ข้าเท่านั้น มีเพียงข้าถานซวงซวงที่ยอมติดตามหลิ่วอวี้เฉินเพียงคนเดียว ไม่ขอแต่งงานกับใครอื่น!”
นางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง น้ำเสียงของนางเหมือนคนคลุ้มคลั่ง
ใบหน้าที่งดงามกลับหงิกงอเหมือนคนเป็นบ้า
“เจ้า…” หลิ่วฮูหยินตกตะลึง “เจ้ากล้าพูดจากับข้าเช่นนี้หรือ”
ถานซวงซวงเข้ามาอยู่ในบ้านสกุลหลิ่วได้ระยะหนึ่งแล้ว ผู้หญิงคนนี้ได้แต่ยั่วยุให้นางกับอวี้เฉินผิดใจกันอยู่ลับๆ ไม่เคยกล้าต่อปากต่อคำหลิ่วฮูหยินซึ่งๆ หน้า
ดูท่าวันนี้ถานซวงซวงคงได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจไม่น้อย ถึงกล้าพูดจากับนางเช่นนี้!
“ท่านคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นแม่ของอวี้เฉิน มีหรือที่ข้าจะสนใจท่าน” ถานซวงซวงหัวเราะหึ แล้วเดินเข้าไปหาหลิ่วฮูหยินอย่างช้าๆ “เพื่ออวี้เฉิน ข้าทุ่มเทไปมากมาย ข้าอดทนอดกลั้นมานานหลายปี ตอนนี้พวกท่านตอบแทนข้าแบบนี้หรือ”
หลิ่วฮูหยินยิ้มอย่างดูถูก “อวี้เฉินเป็นถึงคุณชายของจวนเสนาบดี ส่วนเจ้าเป็นแค่ลูกสาวของขุนนางต้องโทษ เจ้าคิดว่าฐานะของเจ้าในตอนนี้คู่ควรกับอวี้เฉินอย่างนั้นหรือ”
ลูกสาวของขุนนางต้องโทษ?
ถานซวงซวงหัวเราะเสียงดัง เสียงหัวเราะของนางดูเหมือนคนบ้า “ถ้าไม่เป็นเพราะรับโทษโบยสองร้อยทีแทนพวกท่าน ข้าจะกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร สกุลถานของข้าคงไม่ต้องเจอกับเรื่องร้ายแบบนี้! สุดท้ายท่านพ่อข้าต้องสูญเสียตำแหน่งและยังได้รับโทษ พวกท่านได้ประโยชน์แล้วก็ถีบหัวส่ง คิดจะไล่ข้าใช่หรือไม่”
“ถานซวงซวง อย่าเอาความผิดมาโยนให้สกุลหลิ่วของข้า ตอนอยู่ในร้านขายยาวิเศษเจ้าทำให้ข้าเข้าใจผิดว่าเฟิงหรูชิงมาหาเรื่องเจ้าไม่ใช่หรือ แต่เป็นเจ้าที่หาเรื่องนางก่อน เจ้ามีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาว่าเป็นความผิดของสกุลหลิ่ว”
เดิมอวี้เฉินกับเฟิงหรูชิงยังมีโอกาสที่จะกลับมาคืนดีกัน แต่เป็นเพราะถานซวงซวงคอยยั่วยุไม่เลิก จึงทำให้เรื่องราวเป็นแบบนี้
ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ในเวลาที่องค์หญิงเที่ยวให้รางวัลขุนนางทั้งหลาย นางคงไม่ลืมเอายาวิเศษมาให้บ้านสกุลหลิ่วหรอก
เรื่องราวทั้งหมดเป็นความผิดของถานซวงซวงเพียงคนเดียว!
ถานซวงซวงหลับตาลงด้วยความรู้สึกเจ็บปวดทรมาน ผ่านไปครู่หนึ่งนางจึงลืมตาขึ้น
ตอนที่ 312 หมากัดกัน (3)
ถานซวงซวงชำเลืองมองด้วยหางตาเห็นภาพคนที่คุ้นเคย นัยน์ตาของนางเป็นประกาย
“หลิ่วฮูหยิน” นางยิ้มน้อยๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ หลิ่วฮูหยิน นางหยุดอยู่ตรงหน้าและพูดด้วยเสียงที่พอได้ยินแค่สองคนว่า
“ลูกชายท่านเป็นของข้ามานานแล้ว ตำแหน่งฮูหยินต้องเป็นของข้าเท่านั้น!”
“บังอาจ!”
เพี้ยะ!
หลิ่วฮูหยินยกมือขึ้นแล้วตบลงไปที่หน้าของถานซวงซวงอย่างแรง
ทันใดนั้น แก้มข้างหนึ่งของถานซวงซวงก็บวมปูดขึ้น นางน้ำตาคลอดูน่าสงสารยิ่งนัก
“ท่านป้า หากท่านไม่ชอบข้า ข้าไปก็ได้ทำไมต้องเหยียดหยามกันแบบนี้ ข้าจะเก็บข้าวของแล้วไปเดี๋ยวนี้ จะได้ไม่ต้องถูกท่านเหยียบย่ำน้ำใจเช่นนี้อีก”
หลิ่วฮูหยินอึ้ง ไม่รู้ว่าถานซวงซวงเพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร
จนกระทั่งเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธดังขึ้นจากด้านหลัง สีหน้าของนางก็ดูแย่ลงไปทันที
“ท่านแม่ ท่านทำอะไรน่ะ”
หลิ่วอวี้เฉินเดินผ่านหน้าหลิ่วฮูหยินไป เขาดึงแขนถานซวงซวงไว้ สายตาอันเจ็บปวดของเขามองมาที่หลิ่วฮูหยิน
“ท่านเป็นแม่ที่ให้กำเนิดและเลี้ยงดูข้ามา ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ข้าย่อมเข้าข้างท่านเสมอแต่ถานซวงซวงทำเพื่อข้ามามาก ปกติท่านรังแกนางข้าก็ไม่ว่าอะไร แต่ทำไมท่านต้องลงไม้ลงมือกับนางด้วย”
เขาไม่เข้าใจจริงๆ เมื่อก่อนท่านแม่กับถานซวงซวงสนิทสนมรักใครกันดี ไยบัดนี้ถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
มีปัญหาตรงไหนกันนะ
หลิ่วฮูหยินชี้หน้าหลิ่วอวี้เฉินด้วยความโมโห นางตัวสั่นจนพูดอะไรไม่ออก
“เจ้าคิดจะปกป้องนังแพศยานี่ใช่ไหม”
“ท่านแม่!” หลิ่วอวี้เฉินสีหน้าเซ็ง “ท่านเห็นแก่ข้า ให้เกียรตินางสักหน่อยได้หรือไม่”
หลิ่วฮูหยินหัวเราะ เสียงหัวเราะของนางเจือไปด้วยความโกรธ “ได้ หลิ่วอวี้เฉิน ข้าจะบอกเจ้า ถ้าบ้านสกุลหลิ่วมีข้าต้องไม่มีนาง หากมีนางก็จะไม่มีข้า! ข้าไม่มีวันยอมรับนาง! ต่อให้เจ้าจะรับนางเป็นอนุข้าก็ไม่อนุญาต เจ้าต้องไปที่จวนองค์หญิงเดี๋ยวนี้ ไปทำให้เฟิงหรูชิงกลับมารักกับเจ้าอีกครั้ง!”
หลิ่วอวี้เฉินยืนตัวแข็ง ในหัวของเขามีภาพหญิงที่งามสง่าและมีความสามารถเป็นเลิศลอยมา เป็นความรู้สึกขมขื่นในใจอย่างบอกไม่ถูก
เกรงว่าเขาคงไม่มีโอกาสอีกแล้ว
“ท่านแม่ ท่านคิดว่าตอนนี้ข้ายังคู่ควรกับเฟิงหรูชิงอีกหรือ” ถานซวงซวงตกตะลึง นางจ้องดูหลิ่วอวี้เฉินอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง หากหลิ่วอวี้เฉินรับปากว่าจะไปตามจีบเฟิงหรูชิงจริงๆ นางคงโกรธ แค้น เจ็บใจ…แต่คงไม่รู้สึกสิ้นหวังแบบนี้
นั่นเป็นเพราะหลิ่วอวี้เฉินพูดว่า เขาไม่คู่ควรกับเฟิงหรูชิง
ชายที่นางไม่อาจเลิกราคนนี้ กลับพูดว่าเขาไม่คู่ควรกับหญิงที่นางเคยเอาชนะมาได้!
เฮอะๆ เขากล้าพูดว่า…เขาไม่คู่ควรกับนาง…
แววตาของถานซวงซวงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นางหลับตาลงเพื่อปกปิดความรู้สึกสิ้นหวัง
“เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรของเจ้า” หลิ่วฮูหยินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ไม่ว่าเฟิงหรูชิงจะเป็นอะไร นางกับเจ้าก็เคยได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน นางที่มีประวัติถูกหย่ามาแล้ว มีหรือที่จะไม่คู่ควรกับเจ้า บอกมาซิ เพื่อนังแพศยาคนนี้เจ้าจะไม่ไปตามจีบเฟิงหรูชิงกลับมาใช่หรือไม่ เพราะนางใช่หรือไม่”
นางชี้หน้าถานซวงซวงด้วยความโมโห ถามด้วยความคับแค้นใจ
นังแพศยาสมควรตายคนนี้ ถ้ารู้ตัวก็ควรไปจากบ้านสกุลหลิ่วซะ ไม่ใช่มัวแต่ตามเกาะแกะลูกชายของนางแบบหน้าด้านๆ เช่นนี้
“ท่านแม่ พอได้แล้ว!” สีหน้าของหลิ่วอวี้เฉินกลับคืนสู่ภาวะเรียบเฉย เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เรื่องของข้า ข้าจัดการเองได้! ท่านเลิกหาเรื่องถานซวงซวงได้แล้ว ทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะข้าติดค้างนางไว้”
“เจ้า…” หลิ่วฮูหยินมองดูถานซวงซวงที่ซ่อนตัวอยู่หลังหลิ่วอวี้เฉิน แววตาของนางราวกับมีดที่อาบยาพิษ จ้องดูถานซวงซวงตาไม่กะพริบ
“อย่างที่ข้าพูดไป บ้านสกุลหลิ่วหากมีข้าต้องไม่มีนาง ถานซวงซวง ข้าจะให้เวลาเจ้าสองสามวัน เจ้าควรไปจากที่นี่ซะ อย่าให้ข้าต้องลงไม้ลงมือ!”