บทที่ 160
จบการแข่งขัน
“ไอ้หลานตัวแสบคนนี้…!” ใบหน้าของหลงม่อแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน และเขากำลังกัดฟันมองไปที่หลินเว่ย อย่างไรก็ตามมีร่องรอยของการทำอะไรไม่ถูกในดวงตาของเขา เขาคิดว่าเกาเหลียงนั้นแข็งแกร่งกว่า หลินเว่ย!
หลินเว่ยนะหลินเว่ยเป็นเจ้าที่ดีกับข้ามาก ในครั้งนี้ข้าทำได้แค่ปล่อยให้เจ้าได้ใจไปก่อน ในครั้งนี้ข้าจะให้เจ้าชดเชยในภายหลัง
“เอ่อ…!” ซางกวนฮ่าวหยางในเวลานี้ ทำหน้าลำบากใจ อยากจะพูดคุยและหยุดหลงม่อ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เขาจึงจับแขนของหลงซีเฉินด้วยมือของเขา ให้นางช่วยพูดแทน
“เอ่อ … !” เมื่อเห็นดวงตาของซางกวนฮ่าวหยาง หลงซีเฉินไม่เข้าใจความหมายของกันและกัน แต่ในเวลานี้นางก็มีสีหน้ายุ่งเหยิง หลินเว่ยสร้างปัญหามากมายในครั้งนี้ และนางต้องทำหน้าแบบใด หลินเว่ยเป็นศิษย์ของซางกวนฮ่าวหยาง และหลงม่อเป็นพี่ชายของนาง แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่นางก็ยังคงยืนกรานและกล่าวขอโทษ: “พี่ชาย ข้าคิดว่าเรื่องนี้น่าจะเป็นอุบัติเหตุ หลินเว่ยไม่รู้ว่าเกาเหลียงเป็นศิษย์ของท่าน ดังนั้นเขาจึงลงมือหนักไปหน่อย … ! ”
เมื่อเห็นซีเฉินอ้อนวอนแทนหลินเว่ย หลงม่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดด้วยความโล่งใจ: “ไม่ต้องกังวล……ข้าเข้าใจ….ข้าได้พูดไปแล้วว่าหลินเว่ยนั้นดีกับข้า และข้าจะไม่ทำอะไรกับเขา ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าข้าจะไม่รู้จักเขาเลย แต่เจ้าคิดว่าข้าจะกลั่นแกล้งศิษย์โดยไม่คำนึงถึงฐานะของข้างั้นหรือ? ”
“ใช่ พี่หลง! ท่านจะโต้เถียงกับลูกศิษย์ได้อย่างไร?” ซางกวนฮ่าวหยางรีบขัดจังหวะอย่างรวดเร็ว เพราะนี่คือหลงม่อ ซางกวนฮ่าวหยางจึงไม่อยากจะโต้เถียงกับเขา
“อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่สามารถปล่อยให้นิ่งเฉยได้ แม้ว่าจะมีการกล่าวกันว่าเรื่องของศิษย์ก็ควรจะจัดการด้วยตัวเอง แต่หลินเว่ยต้องพูดคุยกับข้าและเขาต้องขอโทษเกาเฉียงในภายหลัง” หลงม่อดูจริงจังในขณะที่เขาพูด
เมื่อได้ยินคำขอของหลงม่อ ซางกวนฮ่าวหยางไม่อยากจะคิดเรื่องนี้ เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “ไม่มีปัญหา ข้าสัญญา หลังจากจบการแข่งขัน ข้าจะขอให้เขาไปหาถึงประตูและเอ่ยคำขอโทษพวกเขา ”
“อืม! ดีมาก” หลังจากจัดการเรื่องนี้ได้ หลงม่อก็ถอนหายใจ และมองไปที่ซางกวนฮ่าวหยางด้วยความอิจฉาและพูดว่า “อา! ข้าอิจฉาเจ้ามาก หากข้าได้รับศิษย์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ข้าอาจจะต้องรับมือกับทักษะและอารมณ์มากมาย
ความสามารถคือจิตวิญญาณที่ชั่วร้ายของอัจฉริยะ ข้าคิดว่าการมีเขาอยู่ที่นี่ นับประสาอะไรกับอาณาจักรเฟิงหยู การแข่งขันระดับสถานศึกษา แม้ว่าจะเป็นการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่ของศิลปะการต่อสู้ในแผ่นดิน เราก็สามารถทำผลงานที่ดีในระดับสถานศึกษาแน่นอน
“มันเร็วเกินไปที่จะพูดแบบนั้น หลินเว่ยอาจถูกมองว่าเป็นอัจฉริยะในสถานศึกษาเทียนหยู แต่ในดินแดนกังหลันทั้งหมด จะต้องมีคนที่มีความสามารถมากกว่าเขาอย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้น ข้าคิดว่ายังมีอีกมากมายหลังจากนั้น อายุของผู้เข้าแข่งขันในศิลปะการต่อสู้นั้นด้วย หลินเว่ยสามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้ตราบเท่าที่อายุ 30 ปี ” เมื่อได้ยินคำพูดของหลงม่อ หัวใจของซางกวนฮ่าวหยางนั้นมีความสุข แต่บนใบหน้าของเขาแสดงออกอย่างเรียบเฉย
“มาเถอะ….ข้าไม่ขออะไรมาก หลินเว่ยจะกลายเป็นผู้ชิงชัยในการแข่งขันใหญ่ของศิลปะการต่อสู้อู่เจ๋อ ตราบใดที่เขาสามารถช่วยให้ข้าคว้าอันดับหนึ่งของสถานศึกษา และการแข่งขันในสถานศึกษาเทียนหยูได้ก็เพียงพอแล้ว ”
เมื่อได้ยินคำพูดของซางกวนฮ่าวหยาง เหลยเป่ากลอกตาและคว่ำปากลง
“แค่ก ๆ!” เมื่อได้ยินซางกวนฮ่าวหยางพูดแบบนั้นเหลยเป่าก็หายใจไม่ออก หลังจากไอสองครั้ง เขากลอกตาและมองอีกฝ่ายและพูดว่า “เจ้าคิดว่าอันดับหนึ่งของสถานศึกษา คือดอกไม้ป่าริมทางรึ?! เจ้าสามารถเลือกได้หรือ ถึงแม้ว่าจะต้องการ? แม้ว่าข้าจะมั่นใจในตัวเขาอย่างเต็มที่ แต่ไม่มีผู้ที่สามารถรับประกันได้ว่า มีหลินเว่ยแล้ว ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถเอาชนะสถานศึกษาอีกสองแห่ง ท้ายที่สุดความสามารถของ หลินเว่ยนับว่าดี แต่ด้วยอายุของเขานั้นก็ยาก
ถ้าเป็นอีกไม่กี่ปีต่อมา หลินเว่ยอาจกลายเป็นระดับจักรพรรดิที่อายุน้อยที่สุด ด้วยวิธีนี้นับประสาอะไรกับการแข่งขันระดับสถานศึกษา แม้ว่าจะเป็นอันดับหนึ่งก็มีความเป็นไปได้ที่จะชนะ”
“อืม! ก็จริง หลินเว่ยอายุแค่เพียง 16 ปี และจะลงแข่งขันระดับสถานศึกษาในอีกไม่เกินสองเดือน และการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ จะใช้เวลาเพียงหนึ่งปี แม้ว่าหลินเว่ยจะเป็นสัตว์ประหลาด เขาก็ไม่สามารถทะลวงไปยังจักรพรรดิแน่นอน
มากที่สุด ด้วยพลังปราณอาจจะสามารถฝ่าไปยังราชาแห่งการต่อสู้ได้ ท้ายที่สุดแล้วพลังทางจิตวิญญาณก็ไม่สามารถที่จะห่างชั้นกับพลังการต่อสู้ได้ อาจจะยากที่จะสามารถเลื่อนระดับไปยังจักรพรรดิในทันทีทันใด
แต่คาดว่าเขาจะไปไม่ถึงขั้นจักรพรรดิ “สำหรับคำพูดของหลงม่อ ซางกวนฮ่าวหยางพยักหน้าและเห็นด้วย
หลังจากที่หลงม่อพูดจบไม่นาน เขาก็คิดอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นเขาเงยหน้าขึ้น และถามซางกวนฮ่าวหยางว่า” บอกข้าที….เจ้าเป็นอาจารย์ได้อย่างไร? ข้ารู้ว่าการแข่งขันของสถานศึกษากำลังจะจัดขึ้น แต่เขาต้องออกไปทำงานเพื่อคะแนนสมทบเล็กน้อย…..มันทำให้เขาเสียเวลาไปครึ่งปี ”
“มีเรื่องอย่างนั้นด้วยหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของหลงม่อ คิ้วของเหลยเป่าขมวดย่น และมองไปที่ซางกวนฮ่าวหยาง
“แน่นอน อาเสวี่ยได้รับการช่วยชีวิตเมื่อหลินเว่ยออกไปปฏิบัติภารกิจ” หลงม่อพยักหน้าและยืนยัน
หลังจากได้รับคำตอบที่ยืนยันแล้ว ใบหน้าของเหลยเป่าฉายแววแห่งความโกรธ และถามด้วยน้ำเสียงด้วยความโมโห: “พี่ชายฮ่าวหยาง ไม่ถูกต้อง พรสวรรค์ของหลินเว่ยควรได้รับการปลูกฝังอย่างจริงจัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาวิกฤตนี้
เขาต้องการการสนับสนุน “ท่านต้องจัดหาทรัพยากรให้เขา ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะทะลุไปถึงราชาแห่งการต่อสู้ได้ในเวลานี้ เจ้าไม่เห็นหรือว่า หลินเว่ยได้รับการเลื่อนระดับให้สูงขึ้น ในตอนนี้เขาเป็นขุนศึกระดับเจ็ดแล้ว ”
“ข้าไม่ได้ตั้งใจ เพียงต้องการให้เขามีประสบการณ์ที่ดี! ข้าเป็นเพียงอาจารย์ การฝึกฝนขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล ข้าไม่สามารถจัดเตรียมทุกอย่างให้เขาได้ ในตอนนั้นข้าไม่ได้คาดคิดว่าความสามารถของเขาจะแข็งแกร่ง กว่าที่ข้าจินตนาการไว้ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ปล่อยให้เขาใช้เวลามากกว่าครึ่งปีเพื่อรับคะแนนสมทบ”
“นั่นก็เป็นความไร้ความคิดของเจ้าเช่นกัน ข้าไม่คัดค้านที่จะปล่อยให้หลินเว่ยออกไปหาประสบการณ์สักพัก แต่ก็ใช้เวลาไม่นาน ข้ารู้ว่าข้าควรจะต้องฝึกฝนเขาอย่างไร ตั้งแต่แรกข้าก็บอกเจ้าว่าอย่าทำให้เขาสูญเสียพรสวรรค์ของเขาไป”
ฟังคำอธิบายของซางกวนฮ่าวหยาง ใบหน้าของเหลยเป่ายังคงโกรธอยู่
เมื่อเห็นซางกวนฮ่าวหยาง มองมาที่ตัวเองเพื่อขอความช่วยเหลือ หลงซีเฉินก็หันหน้าตรงและพูดว่า “เจ้ากำลังมองอะไรอยู่? อย่าหวังว่าข้าจะช่วยเจ้าในครั้งนี้?
“เอ่อ … !” ซางกวนฮ่าวหยางมีสีหน้ายุ่งเหยิง คิดกับตัวเอง “ข้าไม่คาดคิดว่า อรหันต์อย่างข้าจะถูกผู้อื่นรุมทำร้าย”
หลินเว่ยนั้นย่อมไม่รู้ว่ามีเสียงดังอยู่เวทีการรับชม หลังจากที่เกาเหลียงถูกหามลงมา เมิ่งหูลู่และผางหลงก็หันมายอมรับความพ่ายแพ้ จากนั้นจ้านลี่ห่าและคุนชื่อผู้ซึ่งประหม่ามากเลือกที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ เป็นผลให้หลินเว่ยได้รับชัยชนะเก้าครั้งติดต่อกันด้วยความเร็วที่สุด นอกจากนี้เขาใช้เวลาพอสมควรแต่ไม่ได้สิ้นเปลืองพลังแม้แต่น้อย
หลินเว่ยนั้นสามารถจบการแข่งขันทั้งหมดลงแล้ว และการแข่งขันในภายหลังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา สิ่งที่เขาทำได้เพื่อเมิ่งหูลู่และผางหลงก็ได้ทำอย่างเต็มที่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีใครสงสัยในการแข่งขันที่อยู่เบื้องหลังพวกเขา
ดังนั้นเขาจึงไปหาเหล่าศิษย์พี่และรูธ
“ฮ่าฮ่า! ศิษย์น้อง ยินดีด้วย! เจ้าไม่ทำให้เราผิดหวังจริง ๆ เจ้าได้อันดับหนึ่ง พอลืมตามาอีกที เจ้าจะได้อาวุธซวนฉีมากอดไว้ในมือ ส่วนข้ามองไม่ได้เห็นอะไรเลย” คนที่พูดแบบนี้มีเพียง หยางไป๋เท่านั้น ที่คุ้นเคยกับหลินเว่ย
หากเป็นคนอื่นคงจะไม่พูดอะไรเช่นนี้
สำหรับข้อเสนอของหยางไป๋ เขาแสดงให้เขาเห็นว่า หลินเว่ยจะได้รับเครื่องมือลึกลับบางอย่าง หลินเว่ยพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “แน่นอน แต่ผลของการแข่งขันยังไม่ประกาศ! ข้ายังไม่ได้รางวัล
เมื่อเห็นสีหน้าอิ่มเอมใจของหลินเว่ย แต่ปากของเขากลับเจียมเนื้อเจียมตัวอย่างไม่จริงใจ หยางไป๋กลอกตายกนิ้วกลางขึ้น และพูดด้วยความดูถูก: “ฮึ! มันชัดเจนแล้ว! เจ้าชนะเก้าครั้งติดต่อกัน ถ้าแค่ข้าแข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าข้าจะไม่คาดหวังว่าจะชนะสามอันดับแรก แม้ว่าข้าจะเป็นคนสุดท้ายก็ตาม! อย่างน้อยที่สุดข้าก็จะได้อาวุธวิญญาณคุณภาพเยี่ยม และได้คะแนนสมทบ 10,000 แต้ม แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือข้าสามารถเข้าร่วมการแข่งขันระหว่างสถานศึกษาได้ ”
ไม่นานเมิ่งหูลู่และผางหลงก็ออกจากสนามประลอง และมาพบกับหลินเว่ย การแข่งขันของพวกเขาสิ้นสุดลง
หลังจบเกมพวกเขาไม่ได้ใส่ใจเจียงเผิงที่สามารถเอาชนะเย่อัน อย่างไรก็ตามทั้งสองคนถูกหามลงมา กล่าวได้เพียงว่าทั้งคู่ต่างบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย ดังนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับ จ้านลี่ห่าและคุนชื่อ ทั้งคู่รวมถึงเฉินมู่จึงเลือกที่จะยอมรับความพ่ายแพ้
“แค่ก ๆ!” เมื่อชายสองคนสุดท้ายจ้านลี่ห่าและคุนชื่อถูกแยกออกจากกันในสิบนาทีต่อมา หลินเยว่ลุกขึ้นยืน และส่งเสียงไอเล็กน้อยเพื่อให้ทุกคนสงบลง
แม้ว่าผลการแข่งขันจะชัดเจน สุดท้ายก็ต้องหลินเยว่ก็ต้องแจ้งผลการแข่งขันอย่างเป็นทางการอีกครั้ง
หลังจากหายใจไม่กี่ครั้ง หลินเยว่ก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและเริ่มพูดว่า “เอาล่ะ ข้าจะประกาศผลการแข่งขันอันดับที่หนึ่ง หลินเว่ยได้รับชัยชนะจากการแข่งขันนี้ โดยชนะเก้าครั้งติดต่อกัน อันดับที่สองเมิ่งหูลู่ ชนะทั้งหมดแปดครั้งและการพ่ายแพ้หนึ่งครั้ง และผางหลงได้อันดับที่สาม หลังจากชนะเจ็ดครั้งและแพ้สองครั้ง ในการแข่งขันนี้ ขอแสดงความยินดีกับพวกเจ้าแต่ละคน จะได้รับอาวุธลึกลับและคะแนนสมทบจำนวนหนึ่ง