“เด็กเหลือขอ นายเป็นลูกศิษย์ของเถ้าแก่ใหญ่?”
“ก่อนที่จะเกิดสงครามใหญ่ เถ้าแก่ใหญ่ยังไม่มีลูกศิษย์ น่าจะรับนายในภายหลังแน่นอน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า อย่างที่คาดเถ้าแก่ใหญ่ยังไม่ตาย!”
“เขาไม่เพียงแต่ยังไม่ตาย ยังสืบทอดความสามารถให้กับนายด้วย”
“แม้แต่บัญชาพญายมก็มอบให้นายแล้ว นายก็คือผู้สืบทอดของเขา”
“เจ้าเงาเสน่ห์ จิ้งจอกเงิน และเจ้าปืนทอง พวกนายเห็นหรือยัง? วิหารพญายมของพวกเรายังไม่ตาย!”
“เถ้าแก่ใหญ่ ฉันรู้อยู่แล้ว ท่านไม่มีทางทำให้ฉันผิดหวัง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
อารมณ์ที่สะสมมาหลายปี ปลดปล่อยออกมาในครั้งเดียว ฉานเจี้ยนทั้งร้องไห้และหัวเราะ ท่ามกลางกลางดึกในป่า ฟังดูแล้วน่าขนลุกอย่างมาก
นกที่อยู่ห่างไกลก็ตกใจจนส่งเสียงร้องและหนีไปไกล
ฉินเทียนก็ซาบซึ้งใจอย่างมากเช่นกัน
ซาบซึ้งใจต่อความภักดีและความเลือดร้อนของชายชราเหล่านี้ที่มีต่อวิหารพญายม
“คุณลุงฉานเจี้ยน ตกลงหลายปีมานี้คุณเจออะไรบ้าง?”
“ทำไมถึงกลายเป็นลูกน้องที่ไร้ความสามารถอย่างเจิ้นเทียนหนานแบบนี้?”
“และยังมีอีก ทำไมถึงต้องสร้างแผ่นป้ายบัญชาพญายมอีกแผ่นหนึ่งด้วย?”
เขาอดไม่ได้ที่จะถาม
ฉานเจี้ยนหัวเราะอย่างเย็นชาและพูด : “ในเมื่อนายเป็นลูกศิษย์ของเถ้าแก่ใหญ่ เรียกฉันว่าคุณลุง ก็อย่าโทษฉันว่าเป็นคนอาบน้ำร้อนมาก่อน!”
“เจ้าหนุ่ม นายจะไปรู้อะไร”
“บนโลกใบนี้ บัญชาพญายม เดิมทีก็มีห้าแผ่นอยู่แล้ว ความหมายของเถ้าแก่ใหญ่ในตอนแรก พวกเราสี่อิมพ์แห่งพญายม ติดตามเขาด้วยกัน ถูกขานนามว่าห้าพญายมแห่งนรก”
“เพียงแต่ ชีวิตของพวกเรา ล้วนแล้วเป็นเถ้าแก่ใหญ่ช่วยเอาไว้ จะสามารถเนรคุณและทำตัวเท่าเทียมกับเขาได้อย่างไร”
“ต่อมาถูกบีบบังคับให้ต้องทำแบบนี้ แม้ว่าบัญชาพญายมจะถูกหลอมออกมาห้าอัน แต่ว่า สี่อันของพวกเรา เล็กกว่าเล็กน้อย”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราสี่คนได้คุยกันเป็นการส่วนตัว บนโลกใบนี้ มีป้ายบัญชาพญายมเพียงแผ่นเดียวเท่านั้น!”
“ป้ายในมือของพวกเรา เป็นเพียงของที่ระลึกเท่านั้น ชาตินี้จะไม่นำมาใช้!”
พูดถึงตรงนี้ เขาก้มหน้าลง
เงียบสักพักหนึ่ง ค่อยพูด : “หลังจากสงครามใหญ่นั้นจบลง ฉันต้องเสียขาไปหนึ่งข้าง คลานออกมาจากกองซากศพ”
“สิ่งที่ฉันมองเห็น เป็นซากศพของพี่น้องนับไม่ถ้วน”
“หลายปีมานี้ ฉันได้ทำเรื่องน่าละอายใจหลายอย่าง เป็นเพราะว่า ฉันต้องการเงิน!”
“ฉันต้องการเงิน เอามาสร้างวิหารพญายมใหม่อีกครั้ง”
“ฉันไม่เชื่อว่าเถ้าแก่ใหญ่และเจ้าปืนทองพวกเขาตายแล้ว ฉันมีการใช้บัญชาพญายมไปหลายครั้ง สร้างความโกลาหลขึ้นมาบ้าง”
“ฉันหวังว่า พวกเขาจะสามารถหาฉันเจอด้วยเหตุนี้”
“คิดไม่ถึงเลยว่า หลายปีผ่านไป ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ไม่มาหาฉัน!”
ฉินเทียนถอนหายใจ ก่อนหน้านี้แม้ว่าจะโทษพฤติกรรมของฉานเจี้ยน แต่ว่าหลังจากที่รับรู้ความจริงแล้ว จะโทษเขาได้ยังไง
“คุณลุงฉานเจี้ยน ตอนนี้คุณรู้สถานการณ์เหล่านี้แล้ว ต่อจากนี้ วางแผนอะไรไว้ไหม?”
ฉานเจี้ยนพูดด้วยความตื่นเต้น : “ในตอนนั้นตอนที่สร้างวิหารพญายม พวกเราพี่น้องเคยสาบานกัน ชีวิตนี้ ตอนมีชีวิตเป็นคนของวิหารพญายม ตอนตายเป็นผีของวิหารพญายม!”
“ความหวังเดียวที่สามารถทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ก็คือรวบรวมพี่น้อง สร้างวิหารพญายมใหม่อีกครั้ง!”
“แม้ว่าเจ้าเงาเสน่ห์พวกเขาจะตายไปแล้ว แต่ว่ายังมีสิบแปดชุดเลือด ยังมีสามสิบหกผู้พิพากษา ยังมีร้อยแปดหวูฉาง และยังมีพี่น้องคนอื่นๆ”
“หนึ่งในพวกเขา จะต้องยังมีคนรอดชีวิตแน่นอน เหมือนกับฉันที่เดินทางไปทั่วทุกที่ไร้ที่พึ่ง”
“ฉันเชื่อว่า พวกเขาล้วนแล้วกำลังรอการเรียกรวมตัว!”
“เมื่อก่อน ฉันเคยคิดว่าในชีวิตนี้ฉันจะไม่ได้เห็นวันนั้นอีกแล้ว”
“แต่ว่าตอนนี้ ฉินเทียน นายบอกฉันมาเถ้าแก่ใหญ่อยู่ที่ไหน?”
“รีบพาฉันไปพบเขาสิ!”
“เพียงแค่เถ้าแก่ใหญ่ตะโกนเสียงดังหนึ่งที ใครจะไม่ตอบสนอง!”
ฉินเทียนเงียบสักพักหนึ่ง และพูด : “ตอนนี้ตะเฒ่าสบายดีอย่างมาก กระทั่งสามารถพูดได้ว่าสดชื่นอย่างมาก”
“เพียงแต่ ตอนนี้ผมยังไม่สามารถพาคุณไปพบเขาได้”
“เขาเป็นอะไร?”
“เขาถูกขังเอาไว้”
“อะไรนะ?”
ดวงตาของฉานเจี้ยนเยือกเย็น : “ใครกล้าขังเถ้าแก่ใหญ่? รนหาที่ตายเหรอ!”
ฉินเทียนยิ้มและพูด : “คุณอย่าใจร้อน ฝ่ายที่เกี่ยวข้องใช้เงินหลายแสนล้านเพื่อสร้างคุกสำหรับเขาโดยเฉพาะ”
“บนผิวเผินมองดูแล้วเป็นถูกขัง อันที่จริง ก็เป็นการปกป้องแบบปลอมตัวเช่นกัน”
“ท้ายที่สุด สงครามใหญ่เมื่อสิบปีก่อนครั้งนั้น พวกคุณสร้างความโกลาหลที่ใหญ่หลวงอย่างมาก”
“ถูกบีบบังคับโดยคำวิพากษ์วิจารณ์จากระหว่างประเทศ ฝ่ายที่เกี่ยวข้องเลยจำเป็นต้องทำแบบนี้”
ฉานเจี้ยนเงียบสักพักหนึ่ง พยักหน้าและพูด : “เถ้าแก่ใหญ่ทำเรื่องต่างๆด้วยความชอบธรรม หลายปีมานี้ที่นำพาพวกเรา เคยขัดแข้งขัดขาอำนาจมืดมากมายจริงๆ”
“ตอนนี้ถูกปกป้องเอาไว้ ยังพอสามารถเพลิดเพลินไปกับวัยชราได้”
จู่ๆ เขาก็คุกเข่าต่อหน้าฉินเทียน
“คุณลุงฉานเจี้ยน นี่กำลังทำอะไร?”
“รีบลุกขึ้น!”
ฉานเจี้ยนพูดปฏิเสธ : “คุณเป็นผู้สืบทอดของเถ้าแก่ใหญ่ งั้นก็คือเจ้าสำนักของวิหารพญายม!”
“ตอนนี้ ผมขอร้องคุณอย่างหนึ่ง”
“ขอให้เจ้าสำนักสืบสานวิหารพญายมต่อไป นอกจากนี้ กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง!”
“สักวันหนึ่ง แก้แค้นแทนเหล่าพี่น้องที่ตายไปแล้ว!”
ฉินเทียนพยักหน้า และพูด : “เรื่องเหล่านี้ คุณไม่พูดผมก็รู้เช่นกัน”
“อันที่จริงหลายปีมานี้ ผมได้ก่อตั้งวิหารเทพขึ้นมาแล้ว ภายในขอบเขตรอบโลก ถือได้ว่าเป็นความสำเร็จเล็กๆ”
“ผมให้คนสืบหาตลอดเวลา ความจริงของสงครามใหญ่ครั้งนั้น ผมสงสัยว่า พวกคุณถูกคนบงการแล้ว”
“ตอนนี้เริ่มหาเบาะแสบางอย่างเจอแล้ว คุณลุงฉานเจี้ยน คุณสบายใจได้เลย”
“ผมไม่มีทางให้เลือดของเหล่าพี่น้องวิหารพญายมต้องสูญเสียเปล่าๆแน่นอน”
“เพียงแค่ความจริงถูกค้นพบ ผมฉินเทียนขอสาบาน จะทำให้อีกฝ่ายนองเลือด จะลงโทษแทนวิญญาณผู้กล้าหาญด้วยกฎแห่งสวรรค์แน่นอน”
ฉานเจี้ยนซาบซึ้งใจจนน้ำตาคลอเบ้าแล้ว
เขาคุกเข่าอยู่บนพื้น หัวโคกพื้นตุ้มตุ้มตุ้ม
“ขอบคุณเจ้าสำนัก!”
“ขอแค่เจ้าสำนักออกคำสั่ง เพียงแค่มีที่ที่ต้องการเรียกใช้ผม ต่อให้ตายก็ไม่ปฏิเสธ!”
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉินเทียนล้วนแล้วมีแผนการอย่างหนึ่ง แต่ว่าเนื่องจากขาดตัวเลือกที่เหมาะสมในการดำเนินการ
ตอนนี้ดูเหมือนว่า แผนการนี้ ในที่สุดก็สามารถดำเนินการได้แล้ว
“คุณลุงฉานเจี้ยน ตัวตนของคุณไม่สามารถเปิดเผยได้ ต่อจากนี้อยู่ข้างนอก ผมยังคงต้องเรียกคุณว่าเหล่าเชียง คุณสามารถเรียกผมว่าเถ้าแก่”
“ตอนนี้ คุณรีบเดินทางไปยังเมืองหลงเจียงทันที”
“พรุ่งนี้ผมก็กลับไปหลงเจียงเหมือนกัน แผนการเฉพาะเจาะจงต่อจากนี้ พวกเราค่อยคุยกันอีกที”
“อย่างนั้นพวกเราค่อยเจอกันที่หลงเจียง!” ฉานเจี้ยนตอบหนึ่งประโยค ลุกขึ้นยืนอย่างไม่มีความลังเล ถือไม้เท้า จากไปโดยไม่หันหัว
…..
วันถัดไป เรือข้ามฟากลำเดียวกัน เพียงแต่ในครั้งนี้ เป็นการออกจากเมืองฉู่โจว
การบอกลาญาติที่อยู่บนฝัง หยางยู่หลันและซูซูล้วนแล้วมีความโศกเศร้าเล็กน้อย
“แม่ คุณวางใจได้ ต่อจากนี้เพียงแค่คุณอยากมาพบญาติๆ ฉันสามารถจัดการได้ตลอดเวลา”
“หรือ รอให้การงานของพวกเราที่หลงเจียงมั่นคงแล้ว รับคุณปู่และคุณย่าไปหาพวกเราก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้”
หยางยู่หลันยิ้มและพูด : “ฉินเทียน ขอบคุณ”
“นายมีความกตัญญูนี้ แม่ซาบซึ้งใจอย่างมาก”
“พูดขึ้นมาแล้ว คนเกิดมาบนโลกนี้ ต่อให้หาเงินได้มากแค่ไหน ต่อให้มีอำนาจมากแค่ไหน แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?”
“ศักดิ์ศรีและความอัปยศ เกิดมาแล้วตายจากไป มีเพียงญาติพี่น้องเหล่านี้เท่านั้นที่ไม่จากไปไหนอยู่ข้างกายพวกเราตลอดไป”
ฉินเทียนยิ้มอย่างขมขื่นและพูด : “เพียงแต่ว่า มีญาติบางส่วนเป็นญาติ บางส่วนกลับเป็นแค่เปลือกนอก”
หยางยู่หลันไม่รู้ว่าฉินเทียนนึกถึงอดีตของตัวเขาเอง หรือเป็นเพราะว่า นึกถึงตระกูลซูในหลงเจียงกันแน่
ภายในใจของเธอสับสนเล็กน้อย พูด : “กลับหลงเจียงค่อยคุยกันแล้วกัน”
“อันที่จริง หลายวันมานี้ คนของตระกูลซูโทรศัพท์หาฉันและซูซูหลายสายแล้ว พวกเราล้วนแล้วไม่มีการรับสายและตอบกลับ”
“ไม่ใช่ว่าพวกเราไร้หัวใจ เป็นพวกเขาที่ทำร้ายหัวใจของคนมากเกินไปแล้ว”
“เห้อ หวังว่าในครั้งนี้ หวังว่าพวกเขาจะสามารถค้นพบความผิดชอบชั่วดีได้จริงๆ กลับมาจากการหลงทาง”