บทที่ 86 ปัญหาความยุ่งยากมาถึงแล้ว(2)
“ยังมีคุณหนูตระกูลเอียนคนนี้อีกล่ะ……”
นึกถึงเอียนชิงเฉิง เฉินโม่เองก็คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ในชาติที่แล้วเขากับเอียนชิงเฉิง ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องสัมพันธ์อะไรกันเลยจนเขาเสียชีวิตลง แต่ตอนนี้เอียนชิงเฉิงรุกมาหาเขาเอง และยังพักอยู่ห้องเดียวกันกับเขาด้วย
ดูเหมือนว่าการที่เฉินโม่ได้กลับมาเกิดใหม่ ทำให้ชะตาชีวิตเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย สำหรับเรื่องในอนาคต เฉินโม่ไม่สามารถคาดการณ์ได้ สิ่งนี้ทำให้เฉินโม่เกิดความรู้สึกถึงวิกฤตอันตรายขึ้นในจิตใจ
“ช่างเถอะ ในเมื่อเธอมาแล้ว ถึงอย่างไรก็ไล่เธอกลับไปไม่ได้ ก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ ยังไงการเพิ่มพลังความสามารถให้เร็วที่สุดก็ยังเป็นเรื่องสำคัญที่สุดอยู่ดี! ”
เอียนชิงเฉิงแอบสังเกตเฉินโม่อยู่ตลอด ครุ่นคิดหลายตลบในจิตใจ: “ถ้าหากเขาจงใจแกล้งทำเป็นสุขุมต่อฉัน เพื่อต้องการที่จะดึงดูดฉัน ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เป็นโอกาสดีที่อยู่กันตามลำพัง เขาควรที่จะพยายามพูดคุยเพื่อเพิ่มความรู้สึกที่ดีต่อกันของทั้งสองฝ่ายถึงจะถูก ทำไมเขากลับนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรสักคำเลยล่ะ? ”
“เขาชอบนั่งเงียบ ๆ แบบนี้อยู่เป็นประจำอย่างนั้นเหรอ? ในใจของเขามีอะไรปิดบังอยู่กันแน่? รู้สึกว่าตัวเขาเหมือนจะมีเรื่องราวที่ปกปิดอยู่มากมายเลย? น่าแปลก ทำไมฉันถึงได้มีความรู้สึกแบบนี้ด้วยล่ะ? ”
เอียนชิงเฉิงรู้สึกว่าความคิดของตัวเองนั้นขัดแย้งกันอย่างมาก อย่างแรกเธอระมัดระวังตัวต่อเฉินโม่โดยตลอด แต่อีกอย่างหนึ่งหลังจากที่เธอพบเจอเฉินโม่แล้ว ก็ถูกกลิ่นอายที่มองไม่เห็นจากร่างของเฉินโม่ดึงดูดโดยไม่รู้ตัว โดยเฉพาะความเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชนในตัวของเฉินโม่ ราวกับหนังสือโบราณที่แอบซ่อนประวัติศาสตร์เรื่องจริงเอาไว้ ทำให้เอียนชิงเฉิงอดไม่ได้อยากที่จะลองไปเปิดอ่าน
“นายไม่แปลกใจบ้างเหรอว่าทำไมฉันถึงได้มาหาได้อย่างกะทันหันแบบนี้? ” ท้ายที่สุด ก็เป็นเอียนชิงเฉิงเองที่อดทนเอาไว้ไม่ได้ จึงได้ทำลายบรรยากาศความสงบเงียบนั้นลงก่อน
เฉินโม่ค่อย ๆ หันหน้ามา มองไปที่เอียนชิงเฉิง: “ทำไมล่ะ? ”
เอียนชิงเฉิงพลันรู้สึกได้ว่าพูดคุยกับเฉินโม่นั้นเหมือนจะไม่สนุกสนานเอาเสียเลย แต่ตนเองเป็นผู้เริ่มต้นหัวข้อเรื่องพูดก่อน จึงไม่ควรที่จะปล่อยเลยตามเลย ครั้นแล้วก็ครุ่นคิดอย่างจริงจัง และตอบกลับว่า: “ที่จริงแล้วฉันเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ก็เพียงแค่ไม่ต้องการให้คนอื่นมาบงการควบคุมชีวิตของตัวเองก็เท่านั้น”
เฉินโม่พยักหน้า แสดงท่าทางที่เข้าใจ จากนั้นสายตาก็มองออกไปยังนอกหน้าต่างอีก แล้วบรรยากาศภายในห้องก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง
เอียนชิงเฉิงมีความสงสัยอยู่ในใจมากมาย แต่คิดไปคิดมาเธอเองก็ไม่รู้ว่าควรที่จะสอบถามอะไร หรือหากถามออกไปก็เหมือนจะเปล่าประโยชน์ เพราะเกี่ยวพันกับเรื่องส่วนตัวของเฉินโม่ ซึ่งเฉินโม่เองก็คงจะไม่ตอบอย่างแน่นอน
เอียนชิงเฉิงส่ายศีรษะ รู้สึกว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองคนไม่มีเรื่องอะไรที่จะพูดคุยกันถูกคอ จึงหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องนอน
ผ่านไปชั่วครู่ ซังซังกลับมาพร้อมกับถือถุงพะรุงพะรัง ซึ่งล้วนเป็นของใช้ในชีวิตประจำวัน รวมถึงขนมทานเล่นอีกมากมาย
เฉินโม่กวาดสายตามองไป แล้วก็แอบพยักหน้า: “ดูเหมือนว่าต่อให้เป็นผู้หญิงที่สวยงดงามแค่ไหน ก็ไม่สามารถที่จะต่อต้านแรงดึงดูดของพวกขนมได้”
ซังซังนำผ้าปูที่นอนที่ซื้อมาใหม่ปูเรียบร้อย แล้วให้เอียนชิงเฉิงนั่งบนเตียง จากนั้นก็เดินออกมาแล้วนำเสื่อโยนให้กับเฉินโม่ พร้อมกับพูดขึ้นว่า: “คืนนี้คุณนำผ้าปูที่นอนปูไว้ด้านบน แล้วนอนอยู่ที่ห้องรับแขกนี้ หากไม่ได้รับอนุญาตจากพวกเรา คุณห้ามเข้าไปในห้องนอนเด็ดขาด มิเช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ! ”
ที่จริงแล้วซังซังรู้ว่าเฉินโม่นั้นคือนักบู๊แดนใน แม้ว่าจะไม่เกรงใจก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรต่อเฉินโม่ได้ แต่เพื่อความปลอดภัยของเอียนชิงเฉิง เธอก็ได้บอกเตือนกับเฉินโม่เอาไว้ล่วงหน้า ถือว่าเป็นการขอความสบายใจโล่งอกก็แล้วกัน!
ถูกซังซังพูดข่มขู่อย่างต่อเนื่อง ด้วยอารมณ์ของฉินโม่แล้ว เกรงว่าคงจะโยนตัวของหญิงรับใช้ผู้ภักดีคนนี้ออกไปตั้งนานแล้ว แต่เห็นแก่ประโยชน์ของเอียนชิงเฉิง เฉินโม่จึงเลือกที่จะสงบนิ่ง!
ซังซังจัดเก็บเสร็จเรียบร้อย ก็ช่วงกลางคืนแปดโมงกว่าแล้ว
“พวกเราออกไปทานมื้อดึกกันเถอะ คุณไปกับพวกเราด้วย! ” ซังซังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับการออกคำสั่ง
เฉินโม่ไม่ชอบอย่างมากที่มีคนพูดกับเขาแบบนี้ แต่เขาก็ไม่อยากที่จะคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับผู้หญิงคนนี้ จึงพยักหน้า ตอบตกลง
หาร้านอาหารแห่งหนึ่งแล้วก็รับประทานกันอย่างง่าย ๆ และเมื่อออกมาจากร้านอาหาร ก็พบเจอกับเด็กหนุ่มวัยรุ่นสองคน ที่ต้องการเกี้ยวพาราสีเอียนชิงเฉิง จึงถูกซังซังลงมือจัดการแก้ปัญหาไปเรียบร้อย
กลับมาถึงลานชุมชนเมือง เฉินโม่เกิดรู้สึกปวดหัว นี่เพียงแค่ออกไปทานข้าว ก็ยังพบเจอกับปัญหา ต่อไปจะเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้นอีกมากมายเท่าไรกัน
หญิงงามนำมาซึ่งปัญหา คำพูดนี้เป็นดั่งที่ว่ากันจริง ๆ!
บทที่ 85 ปัญหาความยุ่งยากมาถึงแล้ว(1)
บทที่ 87 บุกทำร้ายกลางดึก (1)