ยูนิคอร์นแสงตัวที่เซียวเฟิงหมายปองมีรูปร่างสูงใหญ่องอาจ น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถจับมันได้
“การจับล้มเหลว…สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”
ยูนิคอร์นแสงเย้ยหยันเขาและกระพือปีกบินหนีหายไป
เซียวเฟิงไม่ยอมแพ้และมุ่งหน้าหายูนิคอร์นตัวอื่นต่อไป ด้วยความมุ่งมั่นว่าจะต้องจับให้ได้!
แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถทำได้เลย…
เซียวเฟิงเดินทั่วภูเขากว่าครึ่งชั่วโมงแต่ก็ไม่สามารถจับสัตว์ขี่ได้สักตัวเดียว
“โว้ย! อย่างน้อยถ้าจับตัวใหญ่ไม่ได้ ขอแค่ตัวเล็กก็ยังดี…” เขาพับแขนเสื้อและเหม่อมองไปยังทุ่งหิมะกว้าง
อย่างที่เรนัลด์ได้บอกไว้ มันไม่ง่ายเลยที่จะจับยูนิคอร์นแสงตัวโตเต็มพวกนี้ หากเป็นพวกตัวที่อ่อนกว่าจะมีโอกาศจับได้มากกว่า
และพูดยังไม่ทันไรเซียวเฟิงก็พบกับฝูงยูนิคอร์นแสงดังกล่าว
พวกมันกำลังคุกเข่าให้กับยูนิคอร์นตัวหนึ่งที่มีมงกุฎอยู่เหนือหัวของมัน
เซียวเฟิงมองมันด้วยความตื่นตาและพวกยูนิคอร์นตัวใหญ่ก็บินมาจนเขาต้องรีบหลบ
ยูนิคอร์นพวกตัวใหญ่มีท่าทางเย่อหยิ่งมาก มันเดินมาโดยไม่สนใจพวกตัวเล็กและกินหญ้าอย่างสงบ
นี่คือโอกาสของเซียวเฟิงแล้ว เขาวิ่งเข้าไปใช้สกิลจับมัน
“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”
ระบบแจ้งเตือนว่าเขาจับมันไม่ได้อีกแล้ว…ยูนิคอร์นเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาโอหังใส่เซียวเฟิงที่อยู่ไม่ไกล
จากนั้นพวกมันก็กินหญ้าต่อทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เซียวเฟิงรู้สึกไม่พอใจที่สุดเมื่อโดนพวกม้าเหล่านี้เหยียดหยาม เขาเดินเข้าไปใช้สกิลอีกครั้ง
“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”
เขาก็ยังคงทำไม่ได้ พวกยูนิคอร์นหันมามองเขาด้วยสายตายั่วยุและยังกินหญ้าอยู่แบบเดิม
เซียวเฟิงกดความโกรธเอาไว้และนั่งลงที่เดิมใช้เวลาสักเล็กน้อยมองไปยังยูนิคอร์นตัวสีขาวนวล และเริ่มจับมันอีกครั้งหลังจากสกิลคูลดาวน์เสร็จ
“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”
“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”
“การจับล้มเหลว สกิลการจับมอนสเตอร์ได้รับการเพิ่มพูน”
…
คูลดาวน์ของสกิลจับนั้นแค่หนึ่งนาที เซียวเฟิงใช้เวลาร่วมสิบนาทีแต่ก็ยังจับไม่ได้
พวกมันเองก็ไม่ได้สนใจเขาเลย มันเมินทำเป็นเหมือนกับว่าเซียวเฟิงไม่มีตัวตน
ชายหนุ่มกดความโกรธอีกครั้งและพยายามจับมันแต่ก็ล้มเหลวจนพวกมันกำลังจะกางปีกบินหนีไปแล้ว
“เดี๋ยวเด้!” เซียวเฟิงไม่มีทางปล่อยมันให้หนีไปแน่ ไม่งั้นเวลาที่เขาเสียไปจะสูญเปล่า
“ฮี้!”
ยูนิคอร์นสะบัดปีกอย่างรุนแรงและมองมายังเซียวเฟิงด้วยความสมเพช
ชายหนุ่มสิ้นหวังมากกว่าเดิม เขาไม่สามารถทำอะไรบุ่มบ่ามได้มากกว่านี้ ไม่งั้นได้ตายแน่
ชื่อของพวกยูนิคอร์นตอนนี้เป็นสีเหลืองซึ่งมีความหมายว่าเป็นกลางกับเขา ถ้าหากมันเป็นสีแดงเมื่อไหร่จะเท่ากับว่าเป็นศัตรูกับเขาแล้ว ดังนั้นเซียวเฟิงจึงทำได้แต่ยืนรอและหยิบเอาไอเทมสีขาวออกมาจากกระเป๋า
มันคือเค้กสีขาวที่เสี่ยวไป่เหลือเอาไว้ เขาหยิบมันออกมาเพื่อใช้ล่อพวกยูนิคอร์น
พวกมันยืนจ้องเซียวเฟิงด้วยความสงสัยกับอาหารบนมือของเขา และไม่รู้ว่ามันคืออะไร
เซียวเฟิงค่อย ๆ ยื่นมือออกไป พวกยูนิคอร์นเองก็ไม่ได้ถอยกลับไปแต่อย่างใด พวกมันไม่กลัวเขาเลยสักนิดเดียว
จนเมื่อเซียวเฟิงเอาเค้กเข้าไปใกล้จมูกของพวกมันได้ กลิ่นครีมหอมหวนรัญจวนใจก็ลอยเข้าไปในประสาทรับกลิ่นของพวกม้าแสงเหล่านี้
เขาหันไปเห็นยูนิคอร์นตัวอื่นเดินเข้ามาใกล้และสูดดมกลิ่นเค้กอีกครั้ง
“อาหารสำหรับพวกแกเลยนะ” เสี่ยวเฟิงพูด ถึงจะรู้ว่ามันไร้สาระแต่ก็น่าจะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นได้
หลังจากยูนิคอร์นดมเค้กอยู่สักพักมันก็อ้าปากกัดเค้กเข้าไปหนึ่งคำ
ร่างของมันสั่นและดวงตาก็เป็นประกายต่อสิ่งที่มันได้กินไป เทียบกับหญ้าหรือหิมะแล้วเจ้าวัตถุสีขาวขุ่นมีรสชาติหวานนุ่มละมุนลิ้นอร่อยกว่ากันเยอะ!
ยูนิคอร์นสีขาวเดินเข้ามาอ้าปากจะกินเค้กอย่างเต็มปากเต็มคำ
แต่เซียวเฟิงชักมือถอยกลับเพราะกลัวจะถูกมันกัด
เจ้าม้ากัดลมเข้าไปและยืนตะลึงอยู่สักพัก มันมองเซียวเฟิงด้วยสายตาอ้อนวอน…
“จะกินมือฉันรึไง?” เซียวเฟิงบ่นอุบอิบ ก่อนที่จะค่อย ๆ ยื่นมือออกไปให้มันกินเค้ก
เจ้ายูนิคอร์นมันกัดก้อนเค้กด้วยความหิวโหยและยื่นปากออกไปด้วยความเชื่องช้า ก่อนจะกัดกินเค้กอย่างเบามือ
“กินให้เต็มที่เลย” เซียวเฟิงส่ายหัวและหยิบเค้กที่เหลืออยู่ให้มันอีก
ม้าแสงตัวนี้กินเค้กด้วยความดีใจจนกระทั่งหมดไป อีกทั้งยังเลียมือของเซียวเฟิงด้วย
ในช่วงนี้เซียวเฟิงจึงถือโอกาสลูบหัวของมัน และดูเหมือนว่ายูนิคอร์นจะไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว
หลังจากกินเสร็จมันก็หันมามองเซียวเฟิงด้วยสายตาสงบนิ่งผิดกับตอนแรก
ชายหนุ่มหยิบเอาเค้กนมสตรอว์เบอรี่ออกมาให้มันอีก
เจ้าม้าถูกใจเค้กรสนี้มากกว่าเค้กครีมเสียอีก
ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงอันนุ่มฟูจากตัวของมัน และหยิบเอาเค้กช็อกโกแลตออกมาให้
แต่ครั้งนี้เจ้าม้ากลับไม่สนใจเลย ถ้าพูดให้ถูกคือมันไม่ถูกใจเค้กสีดำชิ้นนี้สักเท่าไหร่และไม่ยอมกินมันเลย
เซียวเฟิงตะลึงและหยิบเค้กครีมออกมาให้มันกินอีก
ชายหนุ่มใช้สกิลจับมันอีกครั้ง และในครั้งนี้ก็ขึ้นแจ้งเตือนอย่างที่เขาไม่คาดคิด
“การจับสำเร็จ ยูนิคอร์นแสงกลายเป็นสัตว์ขี่ของคุณ กรุณาตั้งชื่อ”
“เสี่ยวไป๋ ถูกระบุชื่อลงในรายการของเขตฮัวเซียเป็นอันดับแรก ต้องการปิดชื่อสัตว์ขี่ตัวนี้ของคุณหรือไม่?”
“ชื่อสัตว์ขี่ถูกปกปิดเอาไว้เรียบร้อย”
“คุณจับเจ้าหญิงแห่งเผ่ายูนิคอร์นได้ พวกยูนิคอร์นเพิ่มค่าความเป็นศัตรูกับคุณ 10 หน่วย กรุณาออกจากที่นี่ทันที”
…
ยูนิคอร์นตัวนี้เข้าไปอยู่ในช่องเก็บสัตว์เลี้ยงของเซียวเฟิง เขาดีใจมากที่ได้มันมา
แต่เมื่อหันไปเห็นพวกม้าแสงทั้งหลายที่กำลังสะบัดปีกและชื่อของพวกมันก็กลายเป็นสีแดงไปแล้ว พวกมันกำลังมุ่งหน้ามาหาเขา
เจ้ายูนิคอร์นตัวนี้เป็นเจ้าหญิงงั้นเหรอ?
พวกยูนิคอร์นตัวใหญ่ทั้งหลายวิ่งกรูเข้ามา และเซียวเฟิงก็หยิบม้วนวาร์ปออกมาใช้งานอย่างรวดเร็ว
เขากลับมาที่เมืองได้อย่างฉิวเฉียดก่อนที่จะถูกยูนิคอร์นกัดหัวขาด ชายหนุ่มถอนหายใจและนั่งอ่านข้อความทั้งหมดที่ลอยขึ้นมา
ขั้นแรกคือเขาต้องตั้งชื่อให้กับมันเสียก่อน
เซียวเฟิงครุ่นคิดอยู่นาน ในเมื่อยูนิคอร์นตัวนี้เป็นสีขาวและเสี่ยวไป๋เองก็ถูกตั้งชื่อไปแล้ว อีกทั้งเจ้าม้าตัวนี้ยังเป็นเจ้าหญิงของเผ่าพันธุ์มันอีกด้วย
“เอาเป็น เสี่ยวเสวีย”
“การตั้งชื่อสำเร็จ ยูนิคอร์นของคุณต่อไปนี้จะถูกเรียกว่า…เสี่ยวเสวีย”
จากนั้นชายหนุ่มก็เปิดดูค่าสถานะของมัน…