ตอนที่ 159 ค่าปรับสิบเท่า
“พี่หงอยู่ที่นี่หรอกเหรอคะ?” ซูตานหงยิ้ม “ถ้ารู้ว่าพี่อยู่ ฉันน่าจะเอางานปักจากที่บ้านมาให้ด้วย”
เจินเหมียวหงไม่คาดคิดว่าเธอจะมาหาในวันนี้ หล่อนทักทายทั้งแม่และลูกชายด้วยรอยยิ้ม “พี่เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง กำลังจะเก็บของแล้วไปหาเหรินเหริน อยากไปเก็บสตรอเบอรี่สด ๆ ด้วยน่ะ ได้ยินเสี่ยวซุ่ยบอกว่าสตรอเบอรี่ที่เธอเอามาฝากครั้งก่อนรสชาติดีมาก แต่พี่ยังไม่ได้กินเลย”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ยุ่งอยู่รึเปล่าคะ? ถ้างานไม่ยุ่งมากไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันที่บ้านเถอะค่ะ เดี๋ยวตอนกลับฉันจะขอให้เจี้ยนอวิ๋นมาส่งพี่เอง” ซูตานหงพูดด้วยรอยยิ้ม
“ดีเหมือนกัน พี่ก็ไม่อยากทำอาหารกินคนเดียว” เจินเหมียวหงกล่าว
เมื่อส่งต่อร้านให้เสี่ยวซุ่ยเป็นคนจัดการ เจินเหมียวหงกับซูตานหงจึงกลับไปที่บ้าน ระหว่างทางก็พูดคุยกันถึงเรื่องที่เข้ามาในเมืองวันนี้
ซูตานหงบอกเล่าด้วยรอยยิ้ม “เจี้ยนอวิ๋นยังทำสัญญาซื้อภูเขาของคุณลุงที่อยู่ข้างกันอีกนะคะ”
“ภูเขาที่เธอให้พี่ดูครั้งก่อนน่ะเหรอ? ดินตรงนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พี่เดาว่าคงปลูกผลไม้ไม่ขึ้นใช่ไหม?” เจินเหมียวหงกล่าว
หล่อนเคยไปที่นั่น ตอนนั้นซูตานหงก็บอกเองว่าดินตรงนั้นคุณภาพไม่ค่อยดี
แม้เจินเหมียวหงจะไม่เคยทำไร่ไถนา แต่ก็พอมีความรู้อยู่บ้าง
“มันปลูกไม่ขึ้นค่ะ เลยเปลี่ยนมือมาให้เจี้ยนอวิ๋นดูแลแทน” ซูตานหงบอก
เจินเหมียวหงขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วเจี้ยนอวิ๋นไปตกลงได้ยังไง? ถึงแม้ว่าจะเป็นลุงของเขา แต่ภูเขาลูกนี้ดินไม่ดี เขาไม่รับมาไม่ได้เหรอ?” แม้ราคาจะไม่แพง แต่ก็ไม่จำเป็นไม่ใช่เหรอ?
“คนอื่นอาจจะทำไม่สำเร็จ แต่ถ้าเป็นฝีมือของเจี้ยนอวิ๋นอาจจะปลูกผลไม้ขึ้นก็ได้นะคะ” ซูตานหงยิ้ม
เจินเหมียวหงยังคงไม่เห็นด้วย ปัญหาหลักของภูเขานี้อยู่ที่คุณภาพของดิน ไม่ใช่ปัญหาในด้านการจัดการ
“ต่อให้จะปลูกได้หรือไม่ได้ ตอนนี้ก็ลงต้นกล้าผลไม้ไปเกือบหมดแล้วค่ะ แถมยังมีแผนจะทำเล้าไก่เพื่อเลี้ยงไก่เพิ่มด้วยนะคะ” ซูตานหงกล่าว
“จะเลี้ยงเพิ่มเหรอ? แล้วจะขายมันด้วยรึเปล่า?” เจินเหมียวหงถาม
หล่อนเคยไปเยี่ยมสวนผลไม้ของซูตานหง ที่นั่นมีโรงเรือนสำหรับเลี้ยงไก่อยู่แล้ว ทั้งยังเลี้ยงไก่ไว้หลายร้อยตัว ได้ยินว่าช่วงฤดูหนาวปีที่แล้วมีการสร้างโรงเลี้ยงไก่ขึ้นใหม่และเลี้ยงเพิ่มอีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งถือว่าเยอะมาก
อาศัยร้านของซูจิ้นตั๋งในเมืองเพียงร้านเดียวคงขายได้ไม่มาก ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนยังเคยได้ยินถึงความสามารถในการออกไข่ของไก่บนภูเขา โดยพื้นฐานแล้วแม่ไก่ 1 ตัวจะออกไข่ได้ 1 ฟองต่อวัน แต่แม่ไก่บางตัวสามารถออกไข่ได้ถึง 2 ฟองต่อวันเลยทีเดียว
จะไปขายไข่ไก่จำนวนมากขนาดนี้ได้ที่ไหนกัน?
“เมื่อวานนี้เจี้ยนอวิ๋นไปที่เมืองมหาวิทยาลัยเพื่อจัดตั้งร้านขายของ วันนี้ฉันเลยไปหาพี่เหอและขอให้หล่อนกับพี่ใหญ่ซุนเก็บของเพื่อไปดูร้านในเมืองมหาวิทยาลัยด้วยกันค่ะ” ซูตานหงกล่าวด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย
เมื่อเจินเหมียวหงได้ยินอย่างนั้นจึงเข้าใจทะลุปรุโปร่งในทันทีและพลันยิ้มออกมา “ตกลงว่าพวกเธอสองคนไปเปิดร้านที่เมืองมหาวิทยาลัยโดยที่ฉันไม่ทันรู้ตัวสินะ”
“พวกเราจะเทียบกับพี่หงได้ยังไงล่ะคะ?” ซูตานหงยิ้ม
เจินเหมียวหงก็ยิ้มออกมาเช่นกัน ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา หล่อนหาเงินได้มากจริง ๆ อาจกล่าวได้ว่ารายได้ของหล่อนสูงกว่าเงินเดือนของสามีถึง 10 เท่าทีเดียว
“ตานหง พี่ได้ข่าววงในมาว่าตอนนี้เมืองของเรากำลังจะได้รับการพัฒนา ถ้าเธอกับเจี้ยนอวิ๋นยังพอมีเงินที่บ้าน ควรซื้อร้านค้าสำหรับทำธุรกิจในระยะยาวนะ อย่าเช่าจากคนอื่น ไม่อย่างนั้นจะมีปัญหาตามมามากมาย พวกเธออาจจะถูกขึ้นค่าเช่าทุก 3 ปี 5 ปี นั่นเป็นเรื่องที่น่ารำคาญมาก” เจินเหมียวหงบอก
“ฉันซื้อไปแล้วค่ะ” ซูตานหงพยักหน้า
“งั้นก็ดีแล้ว” เจินเหมียวหงไม่ได้ถามถึงราคาร้านที่ซื้อมา หล่อนรู้ดีว่าว่าร้านค้าขนาดเล็กในเมืองมหาวิทยาลัยนั้นมีราคามากกว่า 4,000 หยวน ส่วนขนาดใหญ่ราคามากกว่า 5,000 หยวนไม่เกินจากนี้
ทั้งสองต่างพูดคุยและหัวเราะกันตลอดทางที่กลับบ้าน
“เธอนี่มีฝีมือจริง ๆ ทำยังไงดอกเบญมาศพวกนี้ถึงได้งอกงามขนาดนี้นะ” ทันทีที่เข้าไปในบ้าน เจินเหมียวหงก็เห็นดอกเบญจมาศที่ปลูกอยู่ในสวน พวกมันทั้งหมดถูกจัดเรียงไว้เหมือนอย่างที่พบเห็นทั่ว ๆ ไป แต่พวกมันล้วนเจริญเติบโตดีมาก ทำให้ผู้คนสามารถมองเห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ของกิ่งก้านดอกเบญจมาศได้ในทันที
ซูตานหงยิ้ม “ถ้าพี่ชอบ ฉันจะยกให้พี่สองกระถาง พี่ดูแลมันให้ดีนะคะ ดอกเบญจมาศพวกนี้จะบานสะพรั่งก่อนถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่เกรงใจเธอแล้วนะ พี่อยากได้สองกระถางนี้” แม้เจินเหมียวหงจะรู้ว่าซูตานหงเลี้ยงดอกเบญจมาศไว้ขายทำเงิน แต่หล่อนก็รู้ถึงพื้นฐานทางการเงินของครอบครัวสองสามีภรรยาคู่นี้อีกด้วย
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น แค่บ้านของพวกเขาตอนนี้ราคาเพิ่มขึ้นสูงมาก บ้านสามหลังที่พวกเขามีอยู่ รวมกันแล้วมีมูลค่ามากกว่า 10,000 หยวนเสียอีก
ตอนนี้มีแค่ไม่กี่ครอบครัวหรอก ที่มีเงินถึง 10,000 หยวน
อีกทั้งยังมีร้านค้าที่เพิ่งซื้อมาด้วย แม้เจินเหมียวหงจะไม่ทราบรายละเอียดที่แน่นอน แต่สถานการณ์ทางการเงินของทั้งคู่ไม่มีปัญหาอะไร
ดังนั้นหล่อนจึงไม่ปฏิเสธน้ำใจของซูตานหง ดอกเบญจมาศสองกระถางนี้สวยเตะตาเธอจริง ๆ ในกระถางมีดอกไม้อยู่มากกว่าสิบดอกขึ้นไป หล่อนจึงจึงมองเห็นมันทันทีที่เดินเข้ามา
ซูตานหงยิ้ม จากนั้นก็เข้าไปเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ฉีฉีและให้เขาดื่มนมจากอกของเธอ เมื่ออิ่มหนำสำราญแล้ว เด็กน้อยก็นอนเล่นบนเตียงตามลำพังอย่างอารมณ์ดี
“ตอนนี้ชีวิตเธอสมบูรณ์แบบแล้ว มีลูกชายติดกันถึง 2 คน เป็นหน้าเป็นตาให้คนเป็นแม่จริง ๆ” เจินเหมียวหงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ฉันยังอยากมีลูกสาวอีกคนค่ะ” ซูตานหงบอก
“อยากมีลูกสาวเหรอ?” เจินเหมียวหงถามด้วยความงุนงง “ค่าปรับไม่เบาเลยนะ ลูกคนที่สามต้องจ่ายค่าปรับถึงสิบเท่าของคนที่สองเชียว”
“ฉันรู้ค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เงินที่หามาก็เพื่อใช้จ่ายให้ชีวิตสุขสบาย” ซูตานหงพูดอย่างไม่ใส่ใจ
ในตอนที่ฉีฉีเกิดเธอจ่ายค่าปรับไป 400 หยวน ถ้าเธออยากมีลูกคนที่ 3 เธอจะต้องจ่ายค่าปรับอีก 4,000 หยวน นี่เป็นเรื่องที่ยอมรับได้
นอกจากนี้เป็นเพราะสองสามีภรรยาไม่ได้ทำงานในหน่วยงานราชการ หากทำงานราชการพวกเขาจะไม่สามารถมีลูกคนที่สองได้เลยด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นคงต้องถูกให้ออกจากงาน
แม้ว่าตอนนี้เจินเหมียวหงจะร่ำรวยเป็นอย่างมาก แต่หล่อนก็รู้สึกประทับใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินว่าเงินทองเป็นของนอกกาย
สำหรับเงิน 4,000 หยวนแล้ว แม้ตอนนี้ราคาบ้านจะสูงขึ้นกว่านี้มาก แต่เงินจำนวนนี้ยังสามารถซื้อห้องชุดได้อย่างสบาย
แต่เงินทั้งหมดได้กลายเป็นค่าปรับการมีลูกแล้ว หากเป็นหล่อนคงลำบากใจไม่น้อย
“พี่หงมาช่วยฉันหน่อยนะคะ ฉันจะทำอาหารเพิ่มอีกสัก 2-3 จานสำหรับมื้อเที่ยงนี้ค่ะ” ซูตานหงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าฉีฉีหลับไปแล้ว
หงเจี่ยเดินเข้าไปในห้องครัวกับเธอ
ทั้งสองคุยกันพลางทำอาหาร หลังจากนั้นไม่นาน จี้เจี้ยนอวิ๋นก็อุ้มเหรินเหรินกลับมา
“โอ้ เหรินเหรินกลับมาแล้ว จำแม่ทูนหัวได้ไหมจ๊ะ?” เจินเหมียวหงกอดเหรินเหรินแล้วยิ้มออกมา
“สวัสดีครับแม่ทูนหัว ผมจำได้ครับ!” เหรินเหรินพยักหน้าอย่างจริงจัง “ผมเก็บสตรอเบอรี่กลับมาด้วย อยากกินไหมครับ?”
“กินสิ ขอบใจเหรินเหรินมากเลยนะ” เจินเหมียวหงแทบไม่อยากคลายอ้อมกอด หล่อนชอบลูกบุญธรรมคนนี้จริง ๆ เขาดูสง่างามและแข็งแรง เสียงที่เรียกแม่ทูนหัวนั้นนุ่มนวลราวกับน้ำนม หายากนักที่จะเห็นเด็กที่มีเสียงแบบนี้
“แม่ทูนหัวปล่อยผมก่อนนะครับ ผมจะไปล้างสตรอเบอรี่มาให้” เหรินเหรินพูด
“ได้จ้ะ” เจินเหมียวหงปล่อยตัวเขา
เหรินเหรินขอจานจากซูตานหง จากนั้นออกไปล้างสตรอเบอรี่ทีละลูกจนสะอาด แล้วถึงเอากลับเข้ามา
“ขอบใจจ้ะเหรินเหริน” เจินเหมียวหงยิ้มให้เขาด้วยความเอ็นดู
“ลูกนี้ครับ กินลูกนี้ ลูกนี้หวานที่สุด” เหรินเหรินชี้ให้หล่อนดู
“อืม หวานจริง ๆ ด้วย!” เจินเหมียวหงยิ้ม
เหรินเหรินเองก็ยิ้มกว้าง จากนั้นจึงเอ่ยถาม “แม่ทูนหัวเห็นน้องชายรึยังครับ?”
……………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ตานหงจะมีลูกสาวตอนไหนกันนะ อยากเห็นเลยค่ะ
เหรินเหรินน่ารักน่าเอ็นดูมาก โตขึ้นต้องเป็นคนหล่อทั้งหน้าตาและจิตใจแน่ๆ ค่ะ
ไหหม่า(海馬)