ตอนที่ 281 นี่คือหลานสะใภ้ในอนาคต
อวี๋กานกานมองฟังจือหันด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันคาดว่าความเป็นไปได้น่าจะมีประมาณสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น”
ไม่ต้องพูดถึงสิบเปอร์เซ็นต์ ต่อให้มีเพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ก็ต้องลองดู
เจียงฉี่ให้คนไปเก็บผักป่ากลับมา ต้มเป็นน้ำให้ผู้เฒ่าเจียงดื่ม
ผู้เฒ่าเกลียดตั้งแต่แรกเห็น แม้ว่าท้ายที่สุดจะตัดสินใจดื่ม แต่ลงท้องปุบก็สำรอกออกมาทั้งหมดทันที เจียงฉี่ไปตักถ้วยใหม่มาอีกถ้วย ป้อมให้ผู้เฒ่าด้วยตนเอง ผลลัพธ์ออกมาไม่ต่างกัน
เจียงฉี่เดินมาหาอวี๋กานกาน ถามด้วยความร้อนรน “คุณหมออวี๋ยังมีวิธีอื่นอีกไหมคะ”
นัยน์ตาคู่สวยมีม่านน้ำตาบางๆ ปกคลุม เห็นได้ชัดว่าเธอรักและเป็นห่วงปู่มาก
ผู้เฒ่าดื่มไม่ลง ล้วนอยู่ในการคาดการณ์ของอวี๋กานกานทั้งหมด กล่าวปลอบ “อย่าเพิ่งร้อนใจไป เดี๋ยวฉันจะไปฝั่งเข็มให้เขา ดูว่ายืมพลังจากภายนอกมาคลายธาตุดินในกระเพาะได้ไหม อาจจะช่วยให้ทานลงได้บ้าง”
“ค่ะ ถ้างั้นฉันจะลงไปต้มน้ำผักป่าเพิ่ม”
เจียงฉี่ไปต้มน้ำผักป่า หน้าที่ไปส่งอวี๋กานกานที่ห้องผู้เฒ่าเจียงจึงตกเป็นของฟังจือหัน ครั้งนี้เขาไม่ได้ยืนรออยู่ด้านนอก เปิดประตูเข้าไปจากนั้นค่อยพลิกกายหันข้างเปิดทางให้อวี๋กานกานเดินเข้ามา
ผู้เฒ่านอนอยู่บนเตียง อารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เห็นหลานชายของตัวเองพาหญิงสาวคนก่อนหน้าที่ตรวจชีพจรให้เขาเดินเข้ามา หนุ่มหล่อสาวสวย แวบแรกที่เห็นดูเหมาะสมกันใช่ได้ พอมองดูดีๆ หลานชายของเขายังช่วยอวี๋กานกานนั่นถือกล่องอุปกรณ์อีกด้วย
ผู้เฒ่าตกตะลึง รีบลุกขึ้นจากเตียงมานั่งอย่างยากลำบาก เสี่ยวฉี่บอกกับเขาว่าหมอที่ชื่ออวี๋กานกานคนนี้เสี่ยวฟังเป็นคนพามา หรือว่าเรื่องราวจะไม่ได้เรียบง่ายเป็นเพียงแค่หมอที่เชิญมา
อย่าบอกนะว่าพวกเขากำลังคบหาดูใจกัน?
ยัยเด็กนี่ผอมกะหร่อง นิสัยก็ไม่ดี ไร้ความสามารถ ทั้งยังยโสโอหังที่สุด บุตรสาวของตระกูลเศรษฐีมีเยอะแยะมากมาย สุ่มเลือกมาสักคนล้วนดีกว่ายัยเด็กนี่ทั้งนั้น ผู้เฒ่าเจียงทำหน้าเคร่งขรึมจริงจัง พยายามจับผิดอวี๋กานกาน
ฟังจือหันวางกล่องอุปกรณ์ไว้ตรงหัวเตียง อวี๋กานกานหยิบกระเป๋าเก็บเข็มออกมาจากกล่อง เมื่อเห็นเข็มเรียงรายเป็นแถว สีหน้าของผู้เฒ่าเจียงถมึงทึงทันที “นี่จะทำอะไร”
ฟังจือหันยังเย็นชาเหมือนอย่างเคย ทำให้มองไม่ออกว่าเขาเป็นห่วงผู้เฒ่าเจียงหรือเปล่า หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้วก็ไม่ได้ถามไถ่อาการจากผู้เฒ่า จนกระทั่งผู้เฒ่าเอ่ยปากถาม เขาถึงได้เลื่อนสายตาไปมอง ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฝั่งเข็ม”
น้ำเสียงแผ่วเบาไร้อุณหภูมิ ไม่เผยความรู้สึกใดๆ
ผู้เฒ่าเจียงขมวดคิ้วเล็กน้อย ขยับปากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่ากลับหยุดไว้ ทำเพียงแค่ถลึงตาใส่อวี๋กานกาน ราวกับกำลังตำหนิเธอ
อวี๋กานกานก้มหน้าก้มตา กำลังใช้แอลกอฮอล์เช็ดฆ่าเชื้อทำความสะอาดเข็ม
ผู้เฒ่าเจียงที่รอนานแล้วก็ยังไม่ได้รับคำตอบ สีหน้าบึ้งตึงยิ่งกว่าเดิม นัยน์ตาดุดันมากขึ้นเรื่อยๆ ในใจคิดยัยเด็กนี่ไม่รู้จักมารยาท ซื่อบื้อยิ่งนัก ซื่อบื้อขนาดนี้จะแต่งกับหลานชายเขา หัวเด็ดตีนขาดเขาก็ไม่ยอม
เสียงโทรศัพท์ของฟังจือหันดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมองหน้าจอแวบหนึ่ง น่าจะเป็นสายที่ไม่รับไม่ได้ เขาบอกอวี๋กานกาน จากนั้นเดินออกไปพร้อมกับโทรศัพท์
ทันทีที่ฟังจือหันเดินออกไป ผู้เฒ่าเจียงพลันหน้าบึ้งตึง ออกคำสั่งอย่างแข็งกร้าว “ฉันจะดื่มน้ำ มีใคร…” เขาชี้อวี๋กานกานที่กำลังเช็ดทำความสะอาดเข็ม “เธอไปรินน้ำมา”
อวี๋กานกานเหลือบสายขึ้นมามองแวบหนึ่ง ตอบ “ดื่มไม่ลงหรอกค่ะ”
หัวคิ้วของผู้เฒ่าเจียงขมวดแน่น ถลึงตาใส่อวี๋กานกานด้วยความไม่พอใจ “เธอไม่ใช่ฉันซะหน่อย รู้ได้ยังไงว่าดื่มไม่ลง”
ตอนที่ 282 ชอบหนู ต้องเป็นหนูเท่านั้น
“ดื่มลงไปกระเพาะก็จะขับออก ฝั่งเข็มเถอะค่ะ จะได้ดื่มน้ำผักป่า”
อวี๋กานกานพูดอย่างนิ่มนวล ทว่ากลับได้รับคำตำหนิจากผู้เฒ่าดังลั่น “ใครบอกว่าไม่ได้ ฉันบอกว่าได้ก็คือได้ ไปรินน้ำมา”
ไม่ฟังคำแนะนำ อวี๋กานกานเอือมระอา “กระเพาะของผู้เฒ่าเหมือนกับแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำ ยังเทน้ำลงไปอีกจะเกิดอะไรขึ้น ปริมาณมากเกินไปน้ำก็จะไหลออก”
ผู้เฒ่าเจียงบริภาษ “โง่เขลานัก ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย กระเพาะฉันจะเต็มได้ยังไง”
อวี๋กานกานตอบ “ผู้เฒ่ายังไม่ได้ทานอะไรก็จริง แต่มีแก็สเต็มกระเพาะ ย่อมไม่สามารถรองรับอาหารอะไรได้อีก รวมถึงน้ำด้วย ไม่เช่นนั้นเพราะอะไรผู้เฒ่าถึงได้ทานแล้วอาเจียนออกมาทันที”
ผู้เฒ่าเจียงโดนแย้งกลับจนพูดอะไรไม่ออก
อวี๋กานกานจ้องมองผู้เฒ่า คิดอย่างระมัดระวัง โต้เถียงอยู่ในใจว่าควรลองใช้ไม้แข็งดูดีไหม ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ออกมาสองครั้ง พูดกับผู้เฒ่าเจียงอย่างไม่เกรงใจ “กินปุบอ้วกปับ คนไม่รู้คงนึกว่าผู้เฒ่าตั้งครรภ์”
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครพูดกับเขาเช่นนี้ ผู้เฒ่าเจียงโมโหจนตบผ้าห่ม แต่ว่าผ้าห่มนุ่มเกินไป ตบลงไปแล้วไม่เกิดเสียง เขาด่าทอด้วยความโกรธเกรี้ยว “ยัยเด็กสมองทึบ เธอคงกำลังคบหากับหลานชายฉันอยู่สินะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ฉันคือปู่ของฟังจือหัน พูดกับฉันด้วยวาจาแบบนี้ ไม่กลัวบ้างหรือไงว่าฉันจะไม่ยอมให้เธอแต่งกับหลานชายฉัน!”
ผู้เฒ่าเจียงโมโหจนลมหายใจหอบกระเพื่อม เหมือนกับจะเป็นลมในวินาทีถัดไป แววตาข่มขู่คู่นั้นกำลังบอกว่า ขอแค่เขาสลบเมือบ ความผิดทั้งหมดก็จะตกมาอยู่ที่อวี๋กานกานทันที เมื่อถึงตอนนั้นต่อให้กระโดดลงแม่น้ำเหลืองก็ล้างมลทินไม่ออก
อวี๋กานกานไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย คลี่ยิ้มบางให้ผู้เฒ่า “หนูเป็นหมอนะคะ ถ้าผู้เฒ่าเป็นลมไป หนูแค่ฝังเข็มหนึ่งจึก ผู้เฒ่าจะได้สติฟื้นคืนทันที หรือถ้าไม่ฟื้น หนูก็มีวิธีทำให้ฟื้น วิธีนี้ใช้กับหนูไม่ได้ผลหรอกค่ะ”
เป็นอีกครั้งที่ผู้อาวุโสเจียงอึกอัก โกรธจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี ทำได้เพียงกรอกตาใส่อวี๋กานกาน
อวี๋กานกานกล่าวต่อ “แล้วก็หนูขออธิบาย หนูกับหลานชายผู้เฒ่ายังไม่ได้คบกัน ตอนนี้หลานชายของผู้เฒ่ากำลังตามจีบหนูอยู่ หนูกำลังพิจารณาอยู่ว่าตอบรับรักดีไหม”
ดวงตาของผู้เฒ่าเบิกโพลง สับสนงุนงงเป็นอย่างยิ่ง “เธอว่ายังไงนะ หลานฉันกำลังตามจีบเธอ เธอยังต้องพิจารณาอีกว่ารับรักดีไหม”
อวี๋กานกานพยักหน้าน้อยๆ “ใช่ค่า”
ตอนตอบอวี๋กานกานจงใจพูดเสียงสูงที่พยางค์สุดท้าย ฉีกยิ้มให้ผู้เฒ่าดวงตาเป็นประกาย นัยน์ตาเจือความโอ้อวด
ครั้งนี้ผู้เฒ่าเจียงเกือบโมโหจนเป็นลมไปแล้วจริงๆ บริภาษ “หัดดูหุ่นที่เหมือนกับผัดผักกาดดองของตัวเองบ้าง โครงหน้าแบนราบ วิชาแพทย์อ่อนด้อย หลานชายฉันชอบเธอ นั่นคือบุญที่เธอทำไว้เมื่อแต่ชาติที่แล้ว ยังต้องพิจารณาอีกเรอะ!”
อวี๋กานกานฉีกยิ้มหวาน “แม้ว่าหุ่นหนูจะเหมือนผัดผักกาดดอง โครงหน้าแบนราบ วิชาแพทย์อ่อนด้อย แต่หลานชายผู้เฒ่าชอบหนู ตามจีบหนูและต้องเป็นหนูเท่านั้น หนูเองก็ไม่รู้จะทำยังไง”
พูดจบ มือทั้งสองแบออกไปด้านข้าง ท่าทางหนักใจ
ผู้เฒ่าเจียงทั้งด่าทั้งขู่ก็ไม่เป็นผล น่าโมโหยิ่งนัก ชี้หน้าอวี๋กานกาน “เชื่อไหมว่าฉันจะตีเธอ”
อวี๋กานกานหยิบเข็มทองออกมาจากกระเป๋าหนึ่งเล่ม พูดกับผู้เฒ่า “แล้วเชื่อไหมว่าหนูจะทิ่มผู้เฒ่า”
เข็มทองยาวเรียว สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้เฒ่าเจียง เขาแทบจะเชื่อไม่ลง “ยัยเด็กบ้า อายุยังน้อยจิตใจกลับเลวทรามต่ำช้า!”
อวี๋กานกานหวีดร้องด้วยความตกใจ “อุ้ยตาย โดนมองออกซะแล้ว”
ผู้เฒ่าเจียง “…”