ทันทีที่เธอได้ยินสามคำว่า “ฮ่อหยุนเฉิง” ซูฉิงก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในใจ
เธอวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างแรงแล้วพูดว่า “อย่าพูดถึงเขาได้ไหม?”
“โย่ ดูเหมือนว่าฉันจะเดาถูกนะ” ยวี๋น่ากระตุกมุมปากของเธอ “เอาจริง ๆ ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่เลวเลยนะคะ ฉันเคยได้ยินชื่อเขาในต่างประเทศมานานแล้ว และวันนี้ฉันเจอเขา สมคำเลื่องลือจริงๆ
“สมคำเลื่องลือจริงๆเหรอ” ซูฉิงขมวดคิ้ว ไม่รู้ทำไมคำพูดของฮ่อหยุนเฉิงที่พูดในลิฟต์ถึงได้ปรากฏขึ้นในใจของเขา
“เขาทั้งสูงและหล่อ รวยและทรงพลัง เหมาะกับคุณมาก” ยวี๋น่าพูดติดตลก
ซูฉิงหยิบแก้วไวน์ขึ้นแล้วดื่มทันที “ไม่มีรสนิยม!”
ยวี๋น่าไอเบา ๆ “ตาของฉันแหลมคมจะตาย ในงานแถลงข่าว พวกคุณสามีภรรยาร้องเพลงด้วยกันและให้ความร่วมมืออย่างราบรื่น มันเป็นคู่ที่เป็นธรรมชาติมาก ซูฉิงอย่าบอกนะว่าคุณไม่ได้สนใจเขา ”
“อย่าพูดเหลวไหล” ซูฉิงเอนหลังและสูดหายใจเข้าลึก ๆ “ฉันกับฮ่อหยุนเฉิงไม่มีอะไรกัน เธอรู้ไหม แค่ปู่ของฉันยืนยันว่าฉันต้องมาเมือง A และใช้เวลาสามเดือนเพื่ออยู่กับเขา ฉันคุยกับเขาเรียบร้อยแล้ว หลังจากสามเดือนสัญญาการแต่งงานก็จะยุติลง”
ยวี๋น่ายักไหล่ “เอาล่ะ พี่น้อง เรามาพนันกันไหม”
“พนันอะไรเหรอ?” ซูฉิงเอนหลังและถามเบาๆ
ยวี๋น่ายิ้ม “ก็เดิมพันว่าสามเดือนต่อมา คุณกับฮ่อหยุนเฉิงจะยุติการหมั้นหรือไม่ ถ้าคุณแพ้ ฉันขอสร้อยคอที่ทำเองของคุณให้ฉัน โอเคไหม?”
ยวี๋น่าหลงใหลในสร้อยคอของซูฉิงมาเป็นเวลานานแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่านางฟ้าซูฉิงคืออะไร ตั้งแต่เสื้อผ้า แฮกเกอร์ เธอเชี่ยวชาญในทุกสิ่งจริงๆ แม้แต่สร้อยคอทำมือของเธอ ก็ยังเทียบได้กับระดับปรมาจารย์เลย
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ มีเพียงผู้ชายที่ดีอย่างฮ่อหยุนเฉิงเท่านั้น ที่จะเทียบเทียมกับเธอได้
“ถ้างั้นเธอคงต้องแพ้แล้วค่ะ” ริมฝีปากของซูฉิงโค้งขึ้นเล็กน้อย “เอาล่ะ อย่าเพิ่งพูดถึงฉัน พูดเรื่องเธอดีกว่า องค์ชายผู้มีเสน่ห์อู๋เทียนเหอของเธอล่ะ?”
เมื่อกล่าวถึงอู๋เทียนเหอดวงตาของยวี๋น่าก็หรี่ลง จ้องไปที่แก้วไวน์ในมือของเธอ และพูดอย่างแผ่วเบา “เขาไปสอนอยู่บนภูเขาแล้ว”
ซูฉิงพูดไม่ออกเล็กน้อย “ครูบนภูเขา… โอเค มันค่อนข้างมีความหมาย เพียงแต่แบบนี้ เหมือนวางแผนที่จะยุติความสัมพันธ์ของพวกเธอหรือเปล่า?”
อู๋เทียนเหอเป็นรุ่นพี่ของยวี๋น่าที่มหาวิทยาลัย เขาทั้งสูงและหล่อ มีผลการเรียนดี และเขาก็เป็นดาวของโรงเรียน
ในการแข่งขันโต้วาที ทั้งสองต่อสู้กันเองและกลายเป็นคู่รักกันในที่สุด
เพียงเพราะว่าครอบครัวยวี๋ไม่เห็นด้วยกับการที่พวกเขาทั้งสองจะคบกันเพราะอู๋เทียนเหอได้สูญเสียพ่อไปตั้งแต่อายุยังน้อยและครอบครัวของเขายากจน แต่ในขณะที่ครอบครัวยวี๋มาจากครอบครัวนักวิชาการและเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย
ด้วยเหตุผลนี้ยวี๋น่าจึงต้องทะเลาะวิวาทกันครั้งใหญ่กับครอบครัวของเธอ จนเธอไปต่างประเทศคนเดียวและเกือบถูกพวกอันธพาลแกล้งรังแกตามท้องถนน
ในเวลานี้เองที่ซูฉิงปรากฏตัวทันเวลาเพื่อช่วยยวี๋น่าและทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนซี้ที่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับทุกสิ่งได้
ต่อมาซูฉิงได้เปิดleo สตูดิโอและยวี๋น่าก็กลายมาเป็นหัวหน้าของleoสตูดิโอเพื่อช่วยซูฉิงบริหารสตูดิโอ
เพียงแต่ยวี๋น่าและอู๋เทียนเหอทะเลาะกันมาหลายปีแล้ว และเอา
น้ำเสียงของซูฉิงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย “ถ้าเขาจริงใจกับเธอ เขาควรจะไปต่างประเทศเป็นเพื่อนเธอ และสร้างอาชีพเพื่อบอกครอบครัวของเธอว่าเขาสามารถทำให้เธอมีความสุขได้ ตอนนี้เขากลับไปบนภูเขา … ฉันไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเธอชอบอะไรในตัวเขา ?”
ยวี๋น่าถอนหายใจ “ความรักทำให้คนตาบอด เมื่อคุณตกหลุมรักเขาแล้ว ยากจะปล่อยเขาไป”
ซูฉิงเม้มริมฝีปากและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ทำให้รู้สึกน่าแปลกใจดังมาจากด้านหลัง “สวัสดี พี่ฉิง ไม่เจอกันนานเลยนะ!”
ซูฉิงหันกลับมาและก็เห็นหลินหนานเดินเข้ามาหาเธอ
“หลินหนาน บังเอิญจริงๆ” ซูฉิงยิ้มเล็กน้อย
หลินหนานมาเป็นลูกค้าประจำของชาร์มบาร์ วันนี้เขาพาเพื่อนสองสามคนมาเที่ยว ไม่คิดว่าจะได้เจอกับซูฉิง เขาจึงรีบวิ่งไปทักทายอย่างตื่นเต้น
“คนสวยคนนี้ต้องเป็นยวี๋น่าผู้โด่งดังแน่ๆ” หลินหนานมองยวี๋น่าอย่างเกินจริงและดีดนิ้วของเขา “นับถือๆ”
ซูฉิงแนะนำยวี๋น่าด้วยรอยยิ้ม “นี่คือหลินหนาน เด็กหนุ่มยอดนิยมที่เพิ่งได้รับความนิยมอย่างมาก”
“หลินหนาน ฉันรู้จักเขา ฉันเห็นเขาในทีวี” ยวี๋น่าพยักหน้าอย่างสุภาพและทักทายหลินหนาน”สวัสดี”
หลินหนานนั่งลงอย่างคุ้นเคยและโบกมือไปที่ฟลอร์เต้น “พี่ฉิง พี่น่า ทำไมเราไม่เต้นด้วยกันล่ะ? เพื่อนของฉันหลายคนอยู่ที่นั่น”
“ฉันไม่ไป พวกเธอไปกันเถอะ!” ซูฉิงถูขมับของเธอ เพราะเธอรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย
ด้วยคำเชิญอันอบอุ่นของหลินหนาน ยวี๋น่าและหลินหนานก็ไปที่ฟลอร์เต้นรำในขณะที่ซูฉิงนั่งอยู่คนเดียวที่มุมบาร์
เมื่อมองดูผู้คนที่เต้นอยู่บนฟลอร์เต้น ต่อหน้าต่อตาของซูฉิงฉากการเต้นของฮ่อหยุนเฉิงและสวีหว่านเอ๋อร์ก็ปรากฏขึ้นมา
อะไรของนายกันแน่นะฮ่อหยุนเฉิง?
บางทีก็บอกว่าอยากเดินไปพร้อมกับเธอ แต่บางทีก็ไปนัวเนียกับสวีหว่านเอ๋อร์ เป็นไปได้ไหมที่เขาต้องการจับปลาสองมือ?
ในใจเธอรู้สึกหงุดหงิดอยู่พักหนึ่ง หลังจากดื่มไวน์ไปสองสามแก้ว เธอก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย จากนั้นจึงไปเข้าห้องน้ำ
เมื่อเธอกลับมาจากห้องน้ำ เธอก็เห็นชายเสื้อแดงกำลังนั่งเก้าอี้ข้างๆเธอ
เมื่อเห็นซูฉิงกลับมา ชายเสื้อแดงก็ผิวปาก “สาวสวย ดื่มคนเดียวเหรอ? เรามาเต้นด้วยกันดีไหม?”
ซูฉิงเหลือบมองเขาด้านข้าง และก็ไม่สนใจเขา เธอหยิบแก้วไวน์ขึ้นและจิบไป แต่ดื่มเร็วเกินไปเล็กน้อยจึงสำลัก
“อะแหม อะแหม…” มีความรู้สึกไม่สบายในลำคอ และซูฉิงก็ไอออกมา
ชายเสื้อแดงมองที่ซูฉิงอย่างร้ายกาจ และเอื้อมมือไปช่วยเธอ “คนสวย คุณเมาแล้ว ฉันจะพาคุณกลับเอง”
“ไปให้พ้น!” ซูฉิงรังเกียจมือของชายคนนั้น
“อ๋อ แซ่บไม่เบานะ พี่ชายชอบอะไรแซ่บๆพอดี” ชายคนนั้นชนเข้ากับกำแพง แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะออกไปเลย
มันคงจะเจ๋งมากถ้าคนที่ทำให้ตะลึงในโลกนี้ถูกกดลงและอยู่ในการดูแลของเขาได้
ใบหน้าของเขาหรี่ลง และเขาก็จ้องไปที่ซูฉิงอย่างตะกละตะกลาม “ว่าราคามาเถอะ”
ซูฉิงขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่ออกไปอีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ!”
“ไม่เกรงใจ? โอเค ไปกับพี่เถอะ ถึงเวลานั้นเธออยากจะไม่เกรงใจยังไงก็ตามสบายเลย” ชายเสื้อแดงอดใจรอไม่ไหวแล้ว
ซูฉิงเหยียบเท้าของชายคนนั้นอย่างดุเดือด และชายคนนั้นก็รู้สึกเจ็บปวดจนต้องปล่อยซูฉิงไป
ซูฉิงหันหลังกลับและจากไป แต่ชายผู้นี้ไม่ยอมแพ้ เขาเอื้อมมือไปคว้าแขนของซูฉิง ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “คืนนี้เธอต้องเป็นของฉัน!”
มีเสียงปังดังขึ้น
ซูฉิงหยิบขวดไวน์ที่อยู่ด้านข้างและทุบไปที่หัวของชายคนนั้นโดยตรง
ทันใดนั้นเลือดก็ไหลออกมา
“นังตัวดี ฉันหมดความอดทนจริงๆแล้วนะ !” ชายเสื้อแดงเห็นได้ชัดว่าไม่ได้คาดหวังว่า ซูฉิง จะเคลื่อนไหวในทันทีแบบนี้ ดวงตาของเขาดูกระหายเลือด “เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!
ซูฉิงถือขวดไวน์และเยาะเย้ยที่มุมปากของเธอ “ฉันไม่สนว่าคุณเป็นใคร ยังออกไปอีก?”