บทที่ 168
เปิดประตูเมืองลับ
“ที่นี่ล่ะ” หลังจากสำรวจดูรอบ ๆ เหลยเป่าก็เลือกสถานที่พื้นราบเป็นที่ตั้งค่ายชั่วคราวของพวกเขาเพื่อตั้งกระโจม
แน่นอนว่ากระโจมเหล่านี้ถูกสร้างขึ้นสำหรับเหลยเป่า เพราะพวกเขาไม่สามารถเข้าไปในเมืองลับเฉียนซีได้ และพวกเขาต้องรอข้างนอก เพื่อให้หลินเว่ยและคนอื่น ๆ กลับออกมา เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม
สำหรับคนอื่น ๆ อาศัยอยู่ที่กระโจมของ ซางกวนฮ่าวหยาง
นอกจากนั้น พวกเขาหารือถึงเรื่องเวลาที่ทางเข้าจะถูกปิดหลังจากเข้าไปในสถานที่ลับ และทางเข้าอื่น ๆ จะเปิดเพิ่มขึ้นในเดือนถัดมา และจะเปิดได้เพียงสองชั่วโมงเท่านั้น เมื่อผู้คนเข้าไปในเมืองลับ
ควรประเมินเวลาให้เหมาะสมและกลับออกมา หากสายเกินไปพวกเขาต้องรอเวลาที่ทางเข้าจะเปิดอีกครั้ง อย่างไรก็ตามจะใช้เวลาอีก 30 ปีต่อมา
เพื่อให้แน่ใจว่าจะทุกคนจะไม่หลงทาง ทางสถานศึกษาจะแจกจ่ายแผนที่ให้กับแต่ละคน แผนที่นี้ซึ่งบันทึกโดยผู้ที่เคยเข้ามาก่อนหน้าจะทำเครื่องหมายเฉพาะ สถานที่ที่เคยได้รับการสำรวจ
และสถานที่บางแห่งถูกทำเครื่องหมายว่า สถานที่เหล่านั้นค่อนข้างอันตราย และผู้ที่วาดภาพแผนที่ไว้ไม่ได้เข้าไป เนื่องจากกำลังไม่เพียงพอ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อกระโจมถูกตั้งขึ้นครึ่งหนึ่ง จากนั้นเกิดเสียงระเบิดในอากาศก็ดังขึ้น ทุกคนมองไปยังทิศทางของเสียงโดยพร้อมเพรียงกัน
มันดูคล้ายกับเมฆดำที่ลอยเข้ามา แต่ความเร็วนั้นเร็วมาก เสียงฟ้าผ่าครวญครางตลอดเวลา เพียงไม่นานนัก โฉมหน้าที่แท้จริงของ “เมฆครึ้ม” ก็ปรากฏชัดต่อสายตาของสาธารณชน
“เมฆครึ้ม” นี้ประกอบด้วยสัตว์อสูรบินหลายสิบตัว ทั้งขนาดใหญ่และขนาดเล็ก เมื่อพวกมันบินเข้าไปใกล้ฝูงชน จะเห็นว่ามีมนุษย์มากมายที่ด้านหลังของสัตว์อสูรบินเหล่านี้
“มันคือสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง และสี่ตระกูลใหญ่มา!” ในอีกด้านหนึ่งของสถานศึกษาเทียนหยู นักรบคนหนึ่งชี้ไปที่ท้องฟ้าและร้องอุทาน
“ยิ่งไปกว่านั้น! ผู้คนจากสหภาพทหารรับจ้างสามแห่ง และหอการค้าทั้งสองก็มารวมตัวกันด้วย อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่า สถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูจะไม่ได้มาด้วย”
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น! พวกเรายังต้องรอพวกเขา….อีกนานเท่าใด”
“อา! ใครจะรู้ได้! ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเรา อย่าบ่นมากเลยน่า พวกเขาให้เรามีโอกาสเข้าเมืองลับก็ถือได้ว่าเป็นพระคุณแล้ว เจ้าไม่เห็นหรือสถานศึกษาเทียนหยูเองก็อยู่ที่นั่น พวกเขาเองก็รอที่นี่เหมือนกัน”
“ …… ！” เห็นว่าทุกคนมาพร้อมแล้ว แต่ยังมีบางคนที่ยังมาไม่ถึง ผู้คนก็อดไม่ได้ที่จะบ่น
กองกำลังทั้งหมดสิบกองกำลัง เกือบ 300 คน หลังจากร่อนลงพื้นอย่างปลอดภัย พวกเขาก็ละทิ้งสัตว์อสูรแล้วมองหาที่พักเพื่อสร้างกระโจม
โดยปกติธรรมดาแล้ว กองกำลังทั้งสิบยังเห็นว่าทีมของสถานศึกษากว่าสิบแห่งนั้น กำลังพูดคุยเรื่องของพวกเขา แต่พวกเขานั้นไม่ได้ใส่ใจและเริ่มตั้งกระโจมทันที
“พี่ฮ่าวหยาง หลานซีมาแล้ว พวกเราไปรับกันเถอะ” เหลยเป่ามองดูสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง จากนั้นยิ้มให้ซางกวนฮ่าวหยางและกล่าวขึ้น
“ดี!” ซางกวนฮ่าวหยางพยักหน้า และเดินออกไปพร้อมเหลยเป่า
อย่างไรก็ตาม นี่ดูเหมือนจะเป็นสัญญาณของการพบปะชุมนุม หลังจากสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิงกองกำลังอื่น ๆ เห็นทั้งสองคน พวกเขาก็เดินไปยังทิศทางของเหลยเป่าและซางกวนฮ่าวหยาง
ในไม่ช้าพวกเขาก็พบกันและจับกลุ่มสนทนากันในวง เล็ก ๆ
“พี่เหลย พี่ซางกวน ข้าไม่คิดว่าพวกท่านจะมาถึงก่อน” สถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง รวมทั้งสิ้นสามคน นำโดยหญิงชราที่อยู่ข้างหลังนาง ตามด้วยชายวัยกลางคนและหญิงสาว
เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงชรา เหลยเป่าก็ส่ายศีรษะ ชี้ไปที่กระโจมด้านหลังเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “เราเพิ่งมาถึงที่นี่….ยังไม่ทันได้ตั้งกระโจมเจ้าก็มาถึง ฮ่าๆ เป็นอย่างไรบ้าง ศึกครั้งนี้ใหญ่นัก”
เมื่อได้ยินเหลยเป่าพูด ชายชราที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หญิงชรา กล่าวด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น“ พี่เหลย ถ้าข้าบอกท่านว่า มันเป็นเรื่องบังเอิญ จะเชื่อหรือไม่! ถ้าไม่ใช่เพราะประสบการณ์ของข้าเอง ข้าคงไม่เชื่อตัวเอง แต่มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญจริง ๆ
“เกิดอะไรขึ้น?” ในขณะที่เหลยเป่ากำลังจะพูด เขาก็รู้สึกถึงบางอย่าง เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า พวกเขาไม่เพียงแสดงปฏิกิริยาเดียวกันกับเขา แต่ยังมีอีกเจ็ดคนที่มีท่าทางแบบเดียวกัน ซางกวนฮ่าวหยางเป็นหนึ่งในนั้นโดยธรรมชาติ
และหญิงชราที่เคยคุยกับเหลยเป่าก่อนหน้านั้น ก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน
ยกเว้นแปดคนที่เหลือ และคนอื่น ๆ ไม่รู้สึกอะไร หลังจากนั้นไม่นาน ผู้แข็งแกร่งที่มีการฝึกฝนขั้นสูงในระดับมหาจักรพรรดิก็ตอบสนองเช่นเดียวกัน จะเห็นได้ว่าในบรรดาผู้คนในปัจจุบัน
มีแปดคนในระดับของอรหันต์ ในขณะที่ระดับมหาจักรพรรดิมีจำนวนถึงหลายสิบคน
หลินเว่ยให้ความสำคัญกับสถานการณ์รอบตัวของ เหลยเป่า และการแสดงของผู้คนทั้งหมด เขารู้ทันทีว่าความแข็งแกร่งโดยทั่วไปของคนเหล่านี้ ไม่ธรรมดา
“ดูเหมือนว่าข้อมูลทั้งหมดที่ได้รับมาก่อนหน้านี้จะใช้ไม่ได้ ไม่คาดคิดว่านอกจากสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยู สามสถานศึกษาและสี่ตระกูลใหญ่แล้วยังมีกองกำลังทั้งสองอีกด้วย ด้วยระดับอรหันต์ของอาจารย์ คนอื่น ๆ ต่างก็มีความแข็งแกร่งพอที่จะเป็นหนึ่งในกองกำลังชั้นยอด ”
ในไม่ช้าเหลยเป่ามองไปในทิศทางบนท้องฟ้าพบว่ามีเรือลำหนึ่งกำลังแล่นมา เมื่อเห็นเช่นนี้ เด็กสาวหลายคนก็ขยี้ตาของพวกเขาทีละคน และมองไปที่ท้องฟ้าด้วยความไม่เชื่อ แม้แต่ในสถานศึกษาเทียนหยูหลายคนก็แสดงสีหน้าอ้าปากค้าง
“นี่มันอะไรกัน…..มันคืออาวุธหรือ?” หลินเว่ยถาม หยางไป๋ เนื่องจากหลินเว่ยไม่เคยได้ยินเรื่องเรือที่เหาะได้บนท้องฟ้ามาก่อน สิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ใช่อาวุธ ชุดเกราะหรือเครื่องประดับ แม้ว่าจะเป็นปีกสายฟ้าก็ยังพอรับได้ แต่เขาไม่เข้าใจ เรือที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา
เมื่อได้ยินคำถามของหลินเว่ย หยางไป๋พยักหน้าและกล่าวว่า “นี่ก็เป็นอาวุธสงครามเช่นกัน แต่มันไม่ธรรมดา ข้าได้ยินมาว่าอาณาจักรเฟิงหยู มีเพียงราชวงศ์เท่านั้นที่เป็นเจ้าของมัน แต่มันแตกต่างจากอาวุธ เรามักจะเห็นเรือลำนี้ เราควรเรียกว่าเรือเหาะ แม้ว่ามันต้องใช้มนุษย์ควบคุม แต่มันก็ขับเคลื่อนโดยหินหยวน ”
เมื่อได้ยินคำตอบของหยางไป๋ หลินเว่ยก็พยักหน้าและพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว!”
“ฮ่าฮ่า….พี่เหลย ซางกวน หลานหมิงตง ชิวลี่ ฉินฮุ่ย เฉินหยู ทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว ด้านบนของเรือเหาะหยุดลง เกิดเสียงดังขึ้นที่ด้านบนของเรือเหาะ ซึ่งลอยเข้าสู่หูของผู้คน
“เกิดอะไรขึ้น ทันทีที่เสียงลดลงก็ได้ยินคนอื่นพูดว่า “ไม่ผิด….น่าจะมีสหายทั้งสองคนอยู่ที่นี่ด้วย ไม่คาดคิดว่าเป็นพี่ชายทั้งสอง ! เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ได้พบท่าน สามารถทะลวงด่านและก้าวเข้าสู่ตำแหน่งศักดิ์สิทธิ์ยินดีด้วย!
ด้วยวิธีนี้อาณาจักรเฟิงหยูของเรา จะเพิ่มกองกำลังรบอีกสองกองกำลัง นี่เป็นข่าวดีจริง ๆ
คำพูดยังไม่ทันจบดี เรือเหาะค่อย ๆ ร่อนลงบนพื้น
มีคนบนเรือมากกว่า 100 คนกำลังเดินลงบันได และแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ด้านหน้าของแต่ละกลุ่ม มีชายชราสองคนยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะดูแตกต่างกันมาก แต่พวกเขาก็สนิทกันมาก อย่างไรก็ตาม
อย่างที่เราทราบกันดีว่าศิษย์ของสถานศึกษาราชวงศ์ เฟิงหยู ล้วนเป็นลูกหลานของราชวงศ์ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่น่าแปลกใจ
“เอาล่ะ! หลินคังซ่ง มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันในภายหลัง ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว เรามาเปิดทางเข้าของเมืองลับก่อนเถอะ! ข้าคิดว่าเด็กน้อยพวกนี้รอไม่ไหวแล้ว หลานซีพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“น้องหลาน ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาหลายปีแล้ว แต่เจ้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลย ยังคงเจ้าอารมณ์เช่นเดิม” เมื่อได้ยินคำพูดของหลานซี หลินคังซ่งก็ส่ายหัวและพูดด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดี อย่างไรก็ตาม
การแสดงออกบนใบหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย และเขาก็ยังคงเฉยเมย
“โอ้! ไม่เหมือนกันท่าน ท่วงท่าสงบ แต่ท่านนั้นทำให้เราสายกันทั้งหมด ต้องรอให้คนอื่นมาถึงก่อน ท่านจึงจะยอมออกมา” เมื่อได้ยินคำล้อเลียนของหลินคังซ่ง หลานซีก็กลอกตาโค้งงอปาก และพูดด้วยความเยาะเย้ย
“เอาล่ะ…เอาล่ะ! อย่ายืนคุยกันตรงนี้ ข้าคิดว่ามันเกือบจะถึงเวลาแล้ว พี่รอง เรามาเปิดทางเข้าก่อนและปล่อยให้เด็กน้อยเหล่านี้เข้าไป!” ด้านของหลินคังซ่ง หนึ่งในสามของอาวุโสที่มากับเขาเปิดปากของเขา และบอกให้ช่วยกันเปิดทางเข้าโดยไม่ต้องรีรอ
“อืม! มันสายแล้ว ถ้าอย่างนั้นข้าจะเปิดทางเข้าก่อน” หลินคังซ่งมองไปรอบ ๆ และแสร้งทำเป็นมองไปรอบ ๆ สำรวจสิ่งต่าง ๆ จากนั้นเขาก็พยักหน้าและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
หลังจากนั้น หลินคังซ่งก็ก้าวไปยังกำแพงหินที่อยู่ไม่ไกลจากเขา จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปลูบคลำสักพัก ในไม่ช้าหลุมดำขนาดเท่ากำปั้นก็ปรากฏขึ้นบนกำแพงหิน
เมื่อเห็นหลุมดำนี้ปรากฏขึ้น หลินคังซ่งก็คุ้นเคยกับมัน จากนั้นเขาหยิบหินคริสตัลขนาดเท่ากำปั้นออกมาจากแหวนมิติของตนเอง ดูรูปร่างมันเป็นวงกลมขนาดเล็กกว่าหลุมดำบนผนังหิน
“นี่คือกุญแจทางเข้าสู่สถานที่ลับงั้นหรอ?” หลินเว่ยมองไปที่หลุมดำบนกำแพงหิน และหินคริสตัลในมือของหลินคังซ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะมีคำถาม
ตามที่หลินเว่ยคาดไว้ หลินคังซ่งหยิบหินคริสตัลออกมาและใส่ลงในหลุมดำ ทั้งสองดูเหมือนจะเข้ากันได้ดี ราวกับว่าคริสตัลนี้เป็นส่วนที่หายไปของหลุมดำ
หลังจากฝังหินคริสตัลแล้ว คนส่วนใหญ่กลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามเหลยเป่าและอื่น ๆ ไม่สนใจ พวกเขาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าวยืนอยู่กับหลินคังซ่ง และกดมือลงบนกำแพงหิน จากนั้นพวกเขาก็เริ่มระดมพลังปราณภายใน
หรือพลังวิญญาณ