บทที่ 115 ตำหนักขุมทรัพย์เปิดแล้ว
เมืองเทียนหลงเต็มไปด้วยผู้คนมากมายรองมาจากเมืองเซิงสุ่ย
เขตธุรกิจมีแต่คนจ้องมองไปยังตึกสูงสามชั้นที่มีสีทองหลังหนึ่ง สมชื่อกับตำหนักขุมทรัพย์
ผู้เล่นทุกคนต่างก็ตะลึงหนักมาก เพราะว่าเจ้าของเลือกที่จะตั้งหอการค้าขึ้นมาก่อนที่จะมีระบบแลกเงิน มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดฝันมาก
เธอต้องการจะซื้อใจเจ้าเมืองด้วยการซื้อที่ดินในเขตธุรกิจ อีกทั้งยังส่งคนไปทำภารกิจมากมายแต่ก็ยังไม่ได้ตามที่เธอต้องการ
ไม่เพียงแค่นั้น เขตธุรกิจก็ยังมีราคาแพงมาก บางทีอาจจะสูงถึง 100,000 เหรียญทองเลยก็ได้ ไม่มีทางที่จะมีคนซื้อได้แล้วต่อให้จะเป็นกิลด์ใหญ่ก็ตาม
นั่นทำให้เธอสามารถตั้งหอการค้าได้เป็นแห่งแรก แถมยังอยู่ในส่วนคับคั่งที่สุดในเมืองด้วย
เจ้าของที่สร้างจะต้องเป็นคนที่เก่งมากแน่ๆ
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงแล้วและที่นี่ก็เปิดให้บริการได้ชั่วโมงกว่า ๆ ทั้งตึกเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
ตำหนักขุมทรัพย์เป็นตึกสามชั้น ชั้นแรกเป็นส่วนโถงจัดแสดงที่มีไอเทมมากมายจัดแสดงเอาไว้ และแน่นอนว่ามันไม่ขาย
“ดูหอกสีทองนี่สิ มันอยู่ในอันดับสามนี่นา!”
“โอ้มายก๊อด! เกราะทองนี่อยู่ในอันดับแปด! แถมต้องเลเวล 30 ถึงจะใช้ได้ด้วย!”
“ไม่น่าเชื่อ! อุปกรณ์สิบอันดับแรกทั้งหมดอยู่ที่นี่หมดเลย!”
“แถมเจ้าของยังชื่อเฉียนโตวโตวอีกด้วย!”
“เฉียนโตวโตว? เจ้าของตำหนักนี้นี่หว่า! ไม่ใช่แค่หอการค้าแต่อุปกรณ์ก็ยังเป็นของเธอด้วยเนี่ยนะ! สุดยอด!”
“เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมเธอถึงสร้างหอการค้าขึ้นมาทันที ของพวกนี้มันสุดยอดไปเลย!”
“ค่าสถานะของอุปกรณ์มันโคตรจะน่ากลัวเลย! อยากได้มาก! ถ้าเอามาชิ้นหนึ่งฉันสามารถลุยเดี่ยวโซนด่วนพิเศษได้เลย!”
“ฝันไปเถอะ ของพวกนี้ไม่ได้ขายอยู่แล้ว อีกอย่างคือเลเวลมันสูงมากด้วย นี่แหละคือเหตุผลว่าทำไมมันถึงถูกเอามาวางจัดแสดงไง”
โถงจัดแสดงเต็มไปด้วยเสียงฮือฮาจากผู้คนมากมายที่สนใจอุปกรณ์เหล่านี้ ของพวกนั้นเคยเป็นของเซียวเฟิง แต่เขายกให้กับเฉียนโตวโตวไปเพราะว่าเลเวลของเขายังไม่ถึง
ต่างหูของเซียวเฟิงเป็นอุปกรณ์ระดับเทพเจ้าที่ขึ้นอยู่อันดับแรกสุดของลิสต์ไอเทม นอกจากนั้นเป็นไอเทมระดับสีทองที่เป็นของเฉียนโตวโตว
แต่แค่นี้ก็ทำให้คนเป็นบ้ากันได้แล้ว!
“เฮ้ มันนี่ฮังกรี นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ? ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ฮ่าๆ”
นักธุรกิจมากมายเข้ามารวมตัวกัน และพวกเขาก็เข้ามาทักทายมันนี่ฮังกรีตามปกติ
“พวกแกหัวเราะบ้าอะไรกัน? หอการค้านี่มันจะล้มพวกเราทั้งหมดเลยนะ” มันนี่ฮังกรีหรี่ตาลง
“ใจเย็น ๆ น่า หายากนะเนี่ยที่นายอารมณ์เสียแบบนี้ นายพูดถูกแหละ แต่พวกเราไม่รู้ตัวตนของเจ้าของที่นี่ไง แต่รู้ว่าเธอมีความเกี่ยวข้องกับมาสเตอร์ฮีลเลอร์แน่ๆ” ชายคนหนึ่งยิ้มออกมา
“มันก็จริง การที่หอการค้านี้มีชื่อเสียงเป็นพลุแตกในเวลาแค่นี้จะต้องมีคนช่วยอย่างแน่นอน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!”
“ไม่ต้องห่วง ฉันคิดว่าทุกอย่างจะขายในราคาที่เท่าเทียมกัน แม้แต่มาสเตอร์ฮีลเลอร์ก็ไม่เว้น”
“ตำหนักขุมทรัพย์น่ะมันก็เป็นแค่สนามเด็กเล่นเท่านั้นแหละ นักธุรกิจอย่างเราจะต้องกลืนกินมันให้ได้!”
…
ที่ชั้นสองของตำหนักขุมทรัพย์เป็นโซนขายของระหว่างผู้เล่น ถึงจะยังไม่มีระบบการค้าขายที่เหมาะสมเข้ามาแต่ผู้เล่นก็ยังคงแลกเปลี่ยนกันตามปกติ และที่ชั้นสองนี้ก็สร้างมาเพื่อการนั้น
ถ้าผู้เล่นที่ได้ของระดับสูงมาและหาทางใช้ไม่ได้ พวกเขาก็จะเอามาขายที่นี่…
และถ้าคนอื่นอยากจะซื้อของที่มีระดับสูงกว่านี้ก็ให้ขึ้นไปที่ชั้นสาม นั่นคือหัวใจหลักของหอการค้าที่ชื่อ ตำหนักขุมทรัพย์
มันคือห้องประมูล…
การประมูลจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า และมันจะทำให้ราคาของสินค้าที่มีระดับมีราคาที่สูงสมคุณค่าของมัน
แน่นอนว่า…ก็ต้องมีการค่าใช้จ่ายในการเข้าร่วมงานด้วย
ที่ชั้นสองในตอนนี้เต็มไปด้วยผู้เล่นมากมาย ตำหนักนี้ได้รับชื่อเสียงอย่างท่วมท้น ถึงจะเพิ่งเปิดได้ไม่นานแต่ก้มีไอเทมมากกว่า 10,000 ชิ้นแล้ว
“ตั๋วสำหรับเข้างานประมูลกำลังจะเริ่มขายแล้วเว้ย!”
ผู้เล่นจำนวนหนึ่งตะโกนแล้วชี้มายัง NPC สาวคนหนึ่งที่เดินมายังชั้นแรก เธอคือ NPC ที่เฉียนโตวโตวจ้างมา
“อย่าผลักสิวะ ใบแรกจะต้องเป็นของฉัน!”
“ของฉันเว้ยไอ้กร๊วก!”
ชั้นแรกกำลังวุ่นวายสุด ๆ แต่สุดท้ายก็มีผู้เล่นสาว ๆ กลุ่มหนึ่งเดินมาทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ
“อะไรนะ? ตั๋วเข้างานประมูลราคา 10 เหรียญทองเลยเหรอ?!”
ผู้เล่นเกือบทุกคนตะลึงกับตัวเลขราคา ซึ่ง 10 เหรียญทองมีค่าเท่ากับ 1000 หยวน ถือว่าราคาสูงเสียดฟ้ามาก…
“ออกไปซะไอ้พวกคนที่ซื้อไม่ได้น่ะ เกะกะ!”
“ใช่ ถ้าซื้อไม่ได้ก็อดไปดิ มันเฉพาะคนที่มีเงินเฟ้ย!”
“ราคานี้แหละปกติแล้ว มันเฉพาะสำหรับชนชั้นสูงยังไงล่ะ”
“จริงด้วย ฉันไม่อยากเข้าไปในงานที่มีแต่คนมีตั๋วแต่ไม่ซื้อของหรอกนะ”
“ถ้าไม่ซื้อก็หลีกไปไอ้ยาจก!”
กลายเป็นว่าราคา 10 เหรียญทองถือว่าถูกมากสำหรับพวกผู้เล่นระดับสูง ถึงจะดูมีระดับแต่มันก็ไม่ได้แพงขนาดนั้นเพราะจำนวนผู้เล่นเองก็มีอยู่ค่อนข้างมาก
ผลที่ได้คือตั๋วทั้งหมด 1000 ใบถูกขายหมดภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เช่นเดียวกับตั๋วห้องส่วนตัวที่มีราคา 100 เหรียญทอง บางส่วนก็ซื้อเผื่อเอาไปปล่อยขายต่อในราคาสูงด้วย
ตำหนักขุมทรัพย์ได้รับเงิน 12,000 เหรียญทองแค่จากการขายตั๋วเท่านั้น เทียบเท่า 1 ล้านหยวนแทบจะในทันที
วันนี้เป็นวันที่ทุกคนตื่นเต้นมากที่สุด…
กิลด์มิดซัมเมอร์เลือกเมืองเทียนหลงเป็นที่อยู่หลักเพื่อที่จะได้พัฒนาตัวเองให้มีชื่อเสียง
แต่โรสก็ไม่ได้ดีใจเท่าไหร่ ซึ่งมีเหตุผลสองอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น
อย่างแรกคือ กิลด์ใหญ่ทั้งสี่เองก็เลือกเมืองเทียนหลงเป็นฐานหลักเหมือนกัน
มันเป็นปกติอยู่แล้วที่จะมีคนเลือกแบบนี้ ตำหนักขุมทรัพย์เองก็อยู่ในเมืองนี้ทำให้มันเป็นตัวเลือกที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย…
และไม่นานหลังจากนี้เป็นต้นไปเมืองเทียนหลงจะกลายเป็นเมืองสำคัญ
ทุกคนรู้ว่ากิลด์สามารถพัฒนาได้เร็วในเมืองเทียนหลงมากกว่าที่อื่น และหลายกิลด์ก็เลือกที่จะยอมแพ้ไปแล้วเพราะสู้กิลด์ใหญ่ไม่ได้
การต่อสู้จะต้องเกิดขึ้นแน่ และนั่นไม่ใช่สิ่งที่โรสพอใจมากนัก แต่เธอก็ไม่เข้าใจเหตุผลที่สองอยู่ดี…
ตอนที่ตั๋วเข้างานถูกนำออกมาขาย เธอเองก็อยู่ที่นั่นด้วยและระหว่างที่ต่อคิวเธอก็รู้สึกประหลาดใจมาก
เธอที่กำลังรอซื้อตั๋วและพบว่า NPC ไม่ยอมขายให้กับเธอ
อีกฝ่ายให้เหตุผลว่าเพราะเจ้าของตั้งกฎไว้ว่าห้ามขายตั๋วให้กับคนที่มีคำว่ามิดซัมเมอร์กับดูมส์เดย์…
สุดท้ายเธอก็ต้องกลับออกมามือเปล่า
“นี่มันเกินไปแล้วนะ! ตำหนักบ้านี่ขึ้นบัญชีดำกิลด์เราได้ยังไง!” ‘มิดซัมเมอร์’ ลิลลี่พูดขึ้นด้วยความโกรธ!
“เฉียนโตวโตว เธอคุ้นชื่อนี้ไหมล่ะ?” โรสถามกลับ…
“เฉียนโตวโตวเป็นเจ้าของตำหนักขุมทรัพย์นี่นา? ฉันว่าน่าจะเคยเจอเธอมาก่อนนะ” ลิลลี่ครุ่นคิดแล้วอุทานขึ้น
“ไม่กี่วันก่อนที่เราร่วมมือกับพวกดูมส์เดย์ลีกดักตบผู้เล่นที่หน้าหมู่บ้านเริ่มต้นนั่นน่ะ จำได้ไหมว่ามีผู้หญิงในทีมนั้นด้วย”
“อย่างนี้นี่เอง… เฉียนโตวโตวงั้นเหรอ?” โรสอุทานเบาๆ
“งี้นี่เอง เข้าใจแล้วว่าทำไมเราถึงขึ้นบัญชีดำของตำหนักขุมทรัพย์ ไม่คิดเลยว่าเจ้าของจะเป็นนังผู้หญิงคนนั้น ให้ตายสิ!” ลิลลี่กัดฟันด้วยความโกรธ
โรสกะพริบตาด้วยความกังวล
ตำหนักขุมทรัพย์เป็นศูนย์กลางการค้าของผู้เล่นในเขตฮัวเซีย และมันจะทำให้คนในกิลด์มิดซัมเมอร์หมดขวัญและกำลังใจลงหากรู้ว่าทั้งกิลด์ถูกขึ้นบัญชีดำแบบนี้
ยัยนั่นเป็นอะไรกับฆาตกรกันนะ?!