ตอนที่ 329 กั๋วซือออกมาจากห้ององค์หญิง (1)
สาวใช้ชุดขาวก้มหน้า ไม่มีใครมองเห็นชัดว่าสีหน้าของนางเป็นอย่างไร แต่รังสีของความโศกเศร้าทุกข์ใจของนางแผ่ซ่านไปรอบกาย จนรู้สึกคล้ายกับเป็นสายธารที่ไหลริน
“ต่อไปเลิกฝันลมๆ แล้งๆ แบบนี้ได้แล้ว” จื่อเยียนเดินเข้ามาใกล้ๆ สาวใช้ชุดขาวแล้วหัวเราะเสียดสี “เพราะว่าคนอย่างเจ้าไม่คู่ควรกับชิงหย่วน”
แม้ชิงหย่วนจะเป็นแค่ผู้พิทักษ์คนหนึ่ง และจื่อเยียนนั้นเป็นถึงองค์หญิงของแคว้นหลงอ้าว
แต่ในทวีปนี้ ให้ค่าที่ความสามารถด้านวิทยายุทธ
กำลังความสามารถของชิงหย่วนนั้นสูงส่ง เหนือกว่าฮ่องเต้ของแคว้นหลงอ้าว ส่วนองค์หญิงนั้นคงไม่ต้องเปรียบ
มีเพียงอาศัยกำลังความสามารถของเขา นางถึงเป็นใหญ่ในแว่นแคว้นได้
จื่อเยียนส่งเสียงไม่พอใจ นางมองดูสาวใช้ชุดขาวท่าทีพินอบพิเทาด้วยสายตาโอหัง จากนั้นสะบัดชายแขนเสื้อแล้วเดินลงเขาไป
ชั่วพริบตาเดียว นางก็เดินหายไปในสายหมอก
…
เมื่อเทียบกับพายุโหมกระหน่ำในแคว้นหลงอ้าว ค่ำคืนของแคว้นหลิวอวิ๋นกลับเงียบสงบ
ดูคล้ายกับท้องฟ้าในยามค่ำคืนมีม่านมาปิดไว้
จวนองค์หญิงอันดับหนึ่ง
เสียงชี่ๆ ดังมาจากหัวเตียง ทำให้เฟิงหรูชิงที่กำลังนอนอยู่รู้สึกรำคาญ นางจึงคว้าไปโดน…สิ่งที่นุ่มๆ ลื่นๆ ทำให้นางตกใจจนลืมตาตื่นขึ้นมา
เมื่อมองไปเห็นของสีเขียวที่อยู่ในมือ เฟิงหรูชิงก็เขวี้ยงทิ้งทันที
“งูตุ๋นไม่สุก ไม่อร่อย!”
เจ้างูเขียวถูกนางขว้างทิ้ง หัวของมันฟาดเข้ากับประตู มึนหัวไปหมด หลังจากนั้นมันก็ได้ยินประโยคที่เฟิงหรูชิงพูด มันตกใจจนตัวสั่นและรีบเลี้อยไปหลบหลังชายที่ยืนอยู่นอกหน้าต่าง
ค่ำคืนอันเงียบสงัดและเย็นยะเยือก เมื่อมีรอยยิ้มของชายหนุ่มปรากฏขึ้น ความอบอุ่นก็มาแทนที่
เขารูปงามจนไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ดูคล้ายกับเทพบุตรที่ไม่เกลือกกลั้วด้วยฝุ่นโลกีย์ งามสง่าและสูงส่ง งดงามเกินใครเปรียบ
“กั๋วซือ”
ชั่ววินาทีที่ได้เห็นกั๋วซือ เฟิงหรูชิงก็อุ่นใจขึ้นทันที
หลายวันก่อนหลังจากกลับมาถึงแคว้นหลิวอวิ๋น นางหากั๋วซือไม่พบ จึงให้พวกสัตว์วิเศษในเมืองหลวงและในป่าแห่งสัตว์วิเศษออกไปตามหาเบาะแสของกั๋วซือ คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมาเอง
เมื่อเขาสบายดี นางก็สบายใจ
“เรื่องเมื่อหลายวันก่อน ข้ารู้ข่าวแล้ว” เสียงของชายคนนั้นยังคงราบเรียบเช่นเดิม แต่เมื่อเทียบกับเวลาคุยกับคนอื่น น้ำเสียงนี้มีความอบอุ่นที่บอกได้ยากแฝงอยู่
เฟิงหรูชิงลงมาจากเตียง นางเดินไปหาหนานเสียนอย่างช้าๆ
นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงที่อยู่ของจักรพรรดิที่เก้า ที่ชิงหานเคยบอกนางไว้
ดังนั้น นางจึงไม่ลังเล นางจับตัวหนานเสียนอัดเข้ากับกำแพง แล้วรัดเขาไว้แน่น
หนานเสียน “…”
ผู้หญิงคนนี้ คิดจะทำอะไรน่ะ
“อย่าขยับ!” เฟิงหรูชิงเตือนด้วยเสียงดุ ปล่อยพลังจิตออกมาทั้งหมด แล้วมองกวาดไปทั่วร่างของหนานเสียน นางไม่ลืมที่จะเล่นลูกไม้ ลูบไล้เรือนกายของเขาอยู่หลายรอบ
เมื่อตรวจสอบดูแน่ใจแล้วว่าร่างกายของเขาไม่เป็นอะไรมาก นางก็ถอนหายใจโล่งอกเบาๆ
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าทำอะไรน่ะ” เสียงอันนุ่มนวลของหนานเสียนดังเข้าไปในโสตของเฟิงหรูชิง ทำให้นางรู้สึกเสียวซ่าน
แม้กั๋วซือหน้าตาไร้อารมณ์ แต่เสียงนี้ของเขากลับทำให้นางใจสั่น
“ข้าช่วยตรวจร่างกายให้เจ้าอย่างไรล่ะ”
หนานเสียนยิ้มน้อยๆ “เจ้าแน่ใจหรือว่าที่ทำไปเมื่อสักครู่ คือการตรวจร่างกายให้ข้า”
“แน่ล่ะสิ” เฟิงหรูชิงเชิดหน้ายิ้ม “ข้าไม่ใช่คนลามกสักหน่อย ข้าตรวจร่างกายให้เจ้าจริงๆ”
พลังจิตมีไว้ใช้ตรวจดูอาการบาดเจ็บภายใน การลูบไล้ก็มีไว้เพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บภายนอก
ดังนั้นที่นางพูดก็ไม่ผิดอะไร
ตอนที่ 330 กั๋วซือออกมาจากห้ององค์หญิง (2)
มือของหนานเสียนวางลงบนกระดุมถักของชุดสีขาว บิดเบาๆ ก็ปลดกระดุมออกได้แล้ว เฟิงหรูชิงตะลึงค้าง จ้องมองหนานเสียนด้วยจิตใจเลื่อนลอย
หลังจากนั้น…ภายใต้สายตาของนางเสื้อของหนานเสียนตกลงบนพื้นแล้ว
ตาเฟิงหรูชิงมองค้าง
หนานเสียนที่ใส่เสื้อโดดเด่นงามสง่างามจนทำให้สิ่งอื่นนับหมื่นในใต้หล้าหม่นหมอง หากถอดชุดนั่นออกก็เป็นการทำให้คนต้องแบกรับผลกระทบที่รุนแรงเหลือเกิน
ผิวของชายหนุ่มขาวสะอาด กล้ามหน้าท้องส่วนล่างที่สมบูรณ์แบบดึงดูดสายตาเฟิงหรูชิงไม่หยุดนางเงยหน้าขึ้นด้วยความตะลึง ดวงตาจับจ้องไปยังชายที่ราวกับเทพเซียนตรงหน้าแล้วเอ่ยถาม
“กั๋วซือ เจ้ากำลังเชื้อเชิญข้า?”
คนรูปงามเช่นนี้มายืนตรงหน้านาง ใจนางเต้นแรงจนไม่อาจควบคุม
“เจ้าไม่ใช่อยากจะตรวจให้ข้าหรอกหรือ?” หนานเสียนขยับเข้าไปใกล้เฟิงหรูชิงสองก้าว อย่างเยือกเย็นและสูงส่ง
แม้ว่าท่าทีเขาจะเป็นเช่นนั้น แต่จากสีหน้าเรียบนิ่งนั่นก็มองไม่เห็นเจตนาไม่ดีอะไร
ราวกับสำหรับเขาแล้วนี่เป็นเพียงเรื่องธรรมดาๆ เท่านั้น
“เช่นนั้นแล้ว ข้าทำแบบนี้เจ้าน่าจะตรวจได้ง่ายกว่าจึงจะถูกใช่หรือไม่”
เฟิงหรูชิงแปลกใจนิดหน่อย ที่แท้เมื่อครู่ก็คิดมากไปเอง กั๋วซือเพียงแค่ต้องการให้นางตรวจร่างกายให้เขาก็เท่านั้น
ชายหนุ่มเยือกเย็นราวกับเทพเซียนเช่นนี้ ไม่มีทางมีความคิดสลับซับซ้อนอะไรมากหรอก
ดูแล้วหนทางที่นางจะได้หลับนอนกับกั๋วซือยังอีกยาวไกลนัก
“หรือว่ายังไม่พอ?” หนานเสียนเห็นเฟิงหรูชิงไม่ขยับเขยื้อนริมฝีปากของเขาก็ยกยิ้มบาง
“กั๋วซือ เจ้ากำลังยั่วยวนข้า” เฟิงหรูชิงมองชายหนุ่มราวเทพเซียนตรงหน้า จู่ๆ นางแย้มยิ้มชั่วร้ายยกมือขึ้นใช้มือข้างหนึ่งกดยึดชายหนุ่มไว้กับผนัง “หากข้าทนไม่ไหวขืนใจเจ้า เจ้าจะตามฆ่าข้าหรือไม่?”
นัยน์ตาหนานเสียนเรียบเฉยสงบนิ่ง “ขอเพียงเจ้าทำได้ ข้าก็ไม่”
“…”
เชิงหรูชิงคิดคิดดูแล้วรู้สึกว่านางจะเอาชนะกั๋วซือได้หรือไม่นั้นยังเป็นปัญหา เกิดตอนที่กั๋วซือขัดขืนแล้วพลั้งมือตีนางตายจะทำอย่างไร?
ช่างเถอะ รอพัฒนาพลังต่อไปเพื่อที่จะได้สู่ขอกั๋วซือกลับบ้านเร็วๆ ดีกว่า
“กั๋วซือ” เฟิงหรูชิงยิ้มชั่วร้าย “เจ้าเคยรับปากข้า รอข้าก้าวระดับแล้วจะมีรางวัล วันนี้ข้าถึงหลิงอู่แล้ว เจ้าควรจะ…”
หนานเสียนยื่นแขนมาดึงร่างหญิงสาวเข้าไปในอ้อมกอดทันที
อ้อมกอดของชายหนุ่มอบอุ่นมาก ร่างกายนางแนบชิดกับแผ่นอกเปลือยเปล่าของเขา ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นแม้แต่น้อย
“นอนเถอะ”
นอน…นอนเถอะ?
เฟิงหรูชิงเบิกตาโตในทันที กั๋วซือกระจ่างแจ้งแล้ว? ตั้งใจจะหลับนอนกับนางแล้ว?
ทว่าเห็นได้ชัด ไม่นานเฟิงหรูชิงก็ได้รู้ว่า “นอน” ที่กั๋วซือพูดก็หมายถึงการนอนหลับธรรมดาแบบที่ห่มผ้าห่มพูดคุยกันทั่วไปไม่ทำอะไรทั้งสิ้น หลอกให้นางตั้งตารอเก้อ!
…
วันรุ่งขึ้น เช้าตรู่
แสงอาทิตย์เพิ่งจะสว่าง เสียงกรีดร้องเสียงหนึ่งก็ร้องดังแหลกท้องฟ้าจวนองค์หญิง น่าตกใจยิ่งนัก
นิ้วชิงหลิงชี้หนานเสียนที่เดินออกมาจากห้องเฟิงหรูชิง สั่นเทาจนไม่สามารถพูดออกมาได้แม้แต่คำเดียว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแตกตื่น ตกใจ ไม่อยากเชื่อ…
พระเจ้าช่วย องค์หญิงข่มขืนกั๋วซือแล้ว ข่มขืนกั๋วซือแล้วจริงด้วย! แถมยังหนึ่งคืนเต็ม!
คงจะไม่ใช่องค์หญิงอาศัยโอกาสที่กั๋วซือไม่ทันระวังทุบหัวเขาสลบ หลังจากนั้น…ก็เกิดเรื่องที่ไม่อาจบรรยายได้ขึ้น?