บทที่ 171
ช่วย
“ขอบใจมาก สำหรับตอนนี้พี่สาวเสวี่ยได้รับบาดเจ็บ พวกเรากำลังจะถูกจับโดยแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิต เรื่องนี้ถือว่าเป็นบุญคุณของเจ้าหรือ? หญิงสาวแห่งสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิงมองเฉินเฟิงอย่างประชดประชัน
พลางคิดในใจว่า อีกฝ่ายถือว่าพวกเขาเป็นคนโง่เง่า จริง ๆ และนางกำลังพูดประชดประชันออกไป
“เจ้าจะรู้อะไร….เฉินอิง ทั้งเจ้าและข้าต่างก็เป็นคนตระกูลเดียวกัน แต่เจ้าเลือกที่จะช่วยเหลือคนนอก ข้าผิดหวังจริง ๆ” เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวในสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลาน หลิง เฉินเฟิงแสดงความเกลียดชังและมองไปที่เฉินอิงด้วยสายตาแข็งกล้า เขารู้สึกว่าใบหน้าของเขาย่อยยับ ดังนั้นเขาจึงหยุดโจมตีแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตที่กำลังโจมตีโล่ของเขา
“ฮึ่ม! เรียกว่า” สังหารญาติด้วยความยุติธรรม “เมื่อเฉินอิงได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง นางก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนตอบ และพูดกับคนอื่น ๆ :” อย่าฟังเรื่องไร้สาระของเขา ขับไล่เขาออกไป และปล่อยให้เขาถูกแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตยึดไปเป็นภาชนะซะ”
“เจ้า…หึ ขอบใจมาก เจ้ามันคนเลว” เฉินเฟิงเพิ่งเริ่มดุด่าเฉินอิงในใจ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็ตะโกน: “เดี๋ยวก่อน! ฟังข้า…อย่าหลงเสน่ห์เฉินอิง ข้าหวังดีกับเจ้าจริง ๆ”
เหตุผลที่เฉินเฟิงกระตือรือร้นมาก ก็คือเขาพบว่าคนอื่น ๆ ได้ฟังคำพูดของเฉินอิง และต้องการต่อสู้กับเขา ด้วยความแข็งแกร่งของเขา โดยธรรมชาติเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของทุกคน เพื่อไม่ให้ถูกขับออกจากโล่ เขามีเวลามากพอที่จะดุด่าเฉินอิง
อย่างไรก็ตาม สำหรับคำพูดของเฉินเฟิง ผู้คนย่อมไม่หวั่นไหว แต่อีกด้านหนึ่งคือ การมีเฉินเฟิงอยู่ ไม่ได้สร้างประโยชน์กับใครเลย
เมื่อเฉินเฟิงเห็นไม่มีใครฟังเขา เขาเริ่มตะโกนทันที: “ไม่ต้องกังวลไป ฟังข้าก่อน เหตุผลที่ข้าทำแบบนี้คือการทำลายความคิดของเสวี่ยมู่ที่จะฝ่าวงล้อมออกไปเพียงลำพัง ด้วยความแข็งแกร่งของนาง มันเป็นไปได้ที่นางจะเอาชีวิตรอดคนเดียวแต่ตอนนี้นางได้รับบาดเจ็บ นางย่อมอยู่ที่นี่และต่อสู้กับเราเท่านั้น”
โดยไม่รอให้เฉินเฟิงพูดจบ เฉินอิงก็เริ่มขัดจังหวะอีกฝ่ายและพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ ถ้าเสวี่ยมู่ ต้องการจะทำเช่นนั้น นางมีโอกาสมากมาย ทำไมจึงต้องรอมาจนถึงตอนนี้ อย่าฟังคำโกหกของเขาอีกต่อไป ”
“เจ้าเป็นพยาธิในท้องของนางงั้นหรือ! ถ้านางไม่หนีออกไปตั้งแต่แรก ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่ไป ถ้านางทำเช่นนั้น…..เราจะทำอย่างไร?” เฉินเฟิงกล่าวด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ มองไปที่ดวงตาของเฉินอิง
แสดงให้เห็นถึงกลบเกลื่อน หลังจากได้ฟังคำพูดของ เฉินเฟิง ทุกคนต่างก็จิตใจเต้นรัว โดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาก็หันกลับมาและโจมตีแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตเหล่านั้นต่อไป
เมื่อเห็นผลลัพธ์ดังกล่าว เฉินอิงก็อุทานทันที “พวกเจ้าเป็นอะไร….เชื่อเขาอย่างนั้นหรือ”
อย่างไรก็ตาม คราวนี้เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินอิง ดวงตาของผู้คนเหล่านี้ก็กะพริบตา และบางคนก็หันกลับไป โดยแสร้งทำเป็นว่าพวกเขายุ่งอยู่กับการต่อต้านแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตชั่วร้ายเหล่านั้น
“เจ้า….เจ้าหมาป่าตาขาว” เมื่อเห็นการแสดงของผู้คน เฉินอิงดันโกรธและกระโดดขึ้น แต่นางอดไม่ได้ที่จะจ้องมองเฉินเฟิงด้วยการขบฟัน แล้วนางก็หันหน้าไปพูดกับเสวี่ยมู่ที่หน้าซีด: “เสวี่ยมู่ อย่าสนใจหมาป่าตาขาวพวกนี้ เจ้าหนีไปเร็วเข้า! ข้าจะช่วยปกป้องทางหนีให้เจ้า”
เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินอิง ในที่สุดจิตใจที่สูญเสียไปของเสวี่ยมู่ก็มีร่องรอยของความโล่งใจ ถอนหายใจที่ นางไม่ได้ช่วยคนผิด จากนั้นก็ส่ายหัวและพูดว่า “เสี่ยวอิง ไม่เป็นไร ใครบางคนช่วยเราได้ .”
“ …… ？” เมื่อได้ยินคำพูดของเสวี่ยมู่ ทุกคนก็สับสนคิดว่าอีกฝ่ายถูกทำร้ายจิตใจและบ้าคลั่ง เพราะพวกเขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าใครจะช่วยพวกเขาได้ เว้นแต่จะมีผู้เชี่ยวชาญซ่อนตัวอยู่
“พี่สาวเสวี่ย……เจ้าสบายดีหรือไม่?” แม้แต่เฉินอิงเองก็ยังคิดเช่นนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เสวี่ยมู่ ด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
“ข้าสบายดี” เสวี่ยมู่ลูบผมของเฉินอิงด้วยรอยยิ้ม และจากนั้นก็เรียกไปยังทิศทางที่ซ่อนตัวของหลินเว่ย: “หลินเว่ย! ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นั่น….เจ้าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่? ถ้าเจ้าไม่ช่วย ข้าก็คงห้ามเจ้าไม่ได้….. . เจ้าต้องการดูข้าถูกจับโดยแมงมุมที่น่ารังเกียจเหล่านี้
“ …… ！” อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นานก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย มีเพียงแมงมุมอสูรวิญญาณโลหิตที่เข้ามาอย่างบ้าคลั่ง ในเรื่องนี้ทุกคนได้ตัดสินอย่างสมบูรณ์แล้วว่าเสวี่ยมู่เสียสติ เพราะพวกเขาได้ปลดปล่อยความรู้สึก
และตรวจสอบหลายครั้งแล้ว
แม้แต่เสวี่ยมู่ ในขณะนี้ก็ยังขมวดคิ้วดูประหลาดใจและกังวลใจ แต่ใบหน้าของนางมีร่องรอยของความประหลาดใจ
สำหรับเสวี่ยมู่ ผู้คนมักให้ความสนใจกับนางตลอดเวลา พวกเขากลัวว่าจะมีบางอย่างผิดปกติกับอีกฝ่าย ซึ่งจะนำไปสู่ความล้มเหลวของโล่ป้องกัน เมื่อพวกเขาเห็นการแสดงออกของเสวี่ยมู่ พวกเขาก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ
จากนั้นก็หันไปมองทิศทางของดวงตาของเสวี่ยมู่และหันหน้าไป
“หลินเว่ย!” ดวงตาของเฉินเฟิงเบิกกว้างด้วยความตกใจ ราวกับว่าได้เห็นอะไรบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ ปากของเขาก็อุทานออกมาโดยไม่สมัครใจ
“หลินเว่ย มันคือหลินเว่ย…เรารอดแล้ว” นักเรียนของสถานศึกษาเทียนหยูอีกคนเต้นรำและตะโกน ด้วยความประหลาดใจบนใบหน้าของเขา
“เจ้ากำลังพูดถึงอะไร? เราจะรอดหรือไม่รอด ขึ้นอยู่กับเขา? แม้ว่าข้าจะรู้สึกว่าความสำเร็จของเขาสูงกว่าข้า แต่เขาก็เป็นขุนศึกเท่านั้น ในสถานการณ์นี้นับประสาอะไรกับขุนศึก แม้ว่าจักรพรรดิจะมาก็ไม่อาจช่วยเราได้ ” คนที่พูดก็เป็นนักเรียนของสถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง และเป็นหนึ่งในสองขุนพล
เมื่อได้ยินคำพูดของชายคนนั้นสีหน้าของเสวี่ยมู่ก็เปลี่ยนไป และนางก็ร้องออกมาอย่างรีบร้อน: “หลินเว่ย, ออกไป, หันหลังจากไป, ช่วยบอกอาจารย์ของข้าว่า….ข้าขออภัย ข้าไม่สามารถอยู่กับเขาได้อีกต่อไป ขอบคุณที่ดูแลข้ามาตลอด หลายปี ”
“ข้าพาคนไปได้แค่สองคน คิดให้ดีก่อน ว่าเจ้าจะเลือกใคร?” หลินเว่ยรู้สึกหดหู่มากในขณะนี้ เขาไม่เข้าใจว่าเสวี่ยมู่ พบว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แต่เมื่อเห็นว่าถูกพบเขาก็จะไม่ปิดบังต่อไป
“หมายความว่าอย่างไร” เสวี่ยมู่มองไปที่หลินเว่ยด้วยความงุนงง แต่ในไม่ช้าดวงตาของนางก็เบิกกว้างชี้ไปที่หลินเว่ยที่บินมาหานาง และบ่นพึมพำกับตัวเอง: “ปีก….ปีก?”
เมื่อเห็นการแสดงออกของเสวี่ยมู่ หลินเว่ยกลอกตาสีขาวมองอีกฝ่ายอย่างมั่นใจ บนใบหน้าของเขาและพูดอย่างใจเย็น: “ข้าบอกว่า ข้าสามารถพาคนสองคนออกไปได้ เจ้าจะพาใครไป?”
หลินเว่ยมีความมั่นใจอย่างเป็นธรรมชาติ เพราะในขณะนี้ปีกหลังของเขาเปิดออกกระพือปีกช้า ๆ ลอยอยู่ในหัวของเสวี่ยมู่และคนอื่น ๆ มองลงมาจากด้านบน
เมื่อเห็นว่าหลินเว่ยมีปีก และสามารถบินบนท้องฟ้าได้ เฉินเฟิงเป็นคนแรกที่วิ่งไปหาเขาและพูดอย่างรีบร้อน: “ปรมาจารย์! ไม่สิผู้ยิ่งใหญ่…. โปรดพาข้าออกไปที
“โอ้….ทำไมข้าต้องช่วยเจ้า” เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง หลินเว่ยก็มองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหยียดหยาม
นายท่าน! เจ้าเคยช่วยเหลือข้ามาก่อน ทั้งเจ้าและข้ามาจากสถานศึกษาเทียนหยู เฉินเฟิงเห็นว่าหลินเว่ยดูถูกเขา แต่เพื่อความอยู่รอด เขาไม่กล้าที่จะแสดงความไม่พอใจ เขายังคงยิ้มต่อไป
“สารเลว! เฉินอิงมองไปที่เฉินเฟิงที่ไร้ยางอายด้วยความรังเกียจ นางเป็นสมาชิกในตระกูลเฉิน โดยธรรมชาติแล้วนางได้ยินเกี่ยวกับการแข่งขันของเฉินเฟิง ในการแข่งขันคัดเลือกนางได้ยินว่าอีกฝ่ายกลับดำเป็นขาวเพื่อให้อยู่รอด นางบอกว่าหลินเว่ยได้สอนบทเรียนให้กับเขา และบอกว่ามันเป็นประโยชน์ นางรู้สึกหนาวสั่นในใจและอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
“เจ้าคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่? เจ้าต้องการพาใครไป?” หลินเว่ยไม่พูดกับเฉินเฟิง เขารู้สึกว่ามันเป็นการเสียเวลาที่เขาจะพูดกับเฉินเฟิงอีกคำ เขาจึงหันไปพูดกับเสวี่ยมู่และถามด้วยอาการขมวดคิ้ว
“ช่วยคนสองคนได้หรือ?” เมื่อได้ยินหลินเว่ยเร่งเร้าตัวเอง เสวี่ยมู่มองไปที่คนรอบข้างแล้วถามด้วยใบหน้ายุ่งยาก
“ใช่ หลินเว่ยพยักหน้าและตอบ
ชายหนุ่มจากสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูมองไปที่ หลินเว่ยอย่างมั่นใจและกล่าวว่า “หลินเว่ยพูดถูก ข้า … !”
อย่างไรก็ตาม โดยไม่ต้องรอให้เขาพูดจบ หลินเว่ยก็พูดอย่างเย็นชา: “เจ้ามีปัญหาอันใด?”
“อา ชายคนนี้ถูกหลินเว่ยขัดจังหวะ หัวใจของเขาก็โกรธขึ้นมาทันใด แต่เขาก็ข่มมันลงไปและยิ้มอายเล็กน้อยกล่าวว่า: “ถ้าเจ้าพาข้าออกไปจากที่นี่ ข้าจะให้รางวัลให้แก่เจ้า ไม่ว่าเจ้าจะขออะไรล้วนตามต้องการ
ตราบใดที่มันอยู่ในความสามารถของข้า ข้าสามารถให้เจ้าได้ เชื่อเถอะ…ข้า….ข้ามาจากราชวงศ์ ”
“ไม่จำเป็น!” หลินเว่ยส่ายหัวและพูดอย่างใจเย็น
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หยุดนิ่ง และจากนั้นการแสดงออกของเขาก็ดูไม่เป็นธรรมชาติและพูดว่า: “เจ้าอาจจะได้ยินไม่ชัด แต่ข้า … !”
“ข้ารู้ว่าเจ้ามาจากราชวงศ์! แต่สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับข้าอย่างไร เจ้าสามารถทำอะไรเพื่อตัวเอง เจ้ามีอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ และทักษะศักดิ์สิทธิ์หรือไม่ ?ถ้าเจ้าไม่มีก็หุบปาก” หลินเว่ยขมวดคิ้วที่ชายคนนั้นและพูดด้วยความน่ารังเกียจ
“เจ้า…!” เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเว่ยชายคนนั้นก็กระอักเลือดออกมา และอ้าปากพยายามจะพูด แต่เขาพูดไม่ออก เขาไม่เคยเห็นเครื่องมือศักดิ์สิทธิ์และทักษะศักดิ์สิทธิ์ เขาจะเอามันออกมาได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นด้วยสถานะของเขา แม้แต่ตระกูลเองก็คงจะไม่มี
“หลินเว่ย! ข้าเลือกเฉินอิงไปกับข้าได้หรือไม่? เสวี่ยมู่จับมือเฉินอิงและมองไปที่หลินเว่ย อย่างประหม่า นางพูดอย่างประหม่า
เมื่อเสวี่ยมู่เลือกเฉินอิง หลินเว่ยก็ยิ้มอย่างเฉยเมย พยักหน้าและพูดว่า: “แน่นอนเจ้าทำได้!”
เขาพอใจกับตัวเลือกของเสวี่ยมู่มาก ถ้าอีกฝ่ายไม่เลือกเฉินอิง เขาก็จะเกิดความคิดว่าเฉินอิงเคยช่วยเหลือนางมาก่อน และนางต้องสละชีวิตเพื่อช่วยชีวิตนาง หากนางไม่ได้รับเลือกจากเสวี่ยมู่ แสดงว่าเสวี่ยมู่มีปัญหาในใจ
และไม่สมควรได้รับความช่วยเหลือจากหลินเว่ย
เมื่อได้ยินดังนั้น หลินเว่ยเห็นด้วยกับนาง หัวใจของเสวี่ยมู่ก็โล่งใจและขอบใจหลินเว่ยด้วยความรู้สึกแท้จริง