เขาว่ายังไงนะ?
ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะเธองั้นเหรอ?
เส้นหมี่ยืนนิ่งอยู่กับที่ ในสมองของเธอ เหมือนได้มีอะไรบางอย่างส่งเสียงดัง “ตึง” ขึ้นมา ทันใดนั้น บนใบหน้าของเธอก็ไม่สีเลือดอยู่เลยสักนิด
เธอไม่เคยคิดถึงสาเหตุนี้มาก่อนเลย!
“ทำไม? พูดไม่ออกแล้วเหรอ? มั่นใจมากไม่ใช่หรือไง? คิดว่าคนอื่นเลี้ยงลูกของคุณไม่ดี ตอนนี้ทำไมถึงไม่พูดอะไรล่ะ? คุณพูดต่อสิ ถามต่อสิ ผมรับรองว่าจะบอกให้คุณรู้อีกหลายเรื่องที่คุณไม่รู้”
แสนรักเห็นเธอไม่พูดอะไร น้ำเสียงของเขาก็ยิ่งเสียดหูมากกว่าเดิม ใบหน้าอันคมเข้มหล่อเหลา เป็นการเสียดสีเย้ยหยันที่แหลมคมที่สุด เหมือนดั่งคมมีด ทิ่มแทงจนเส้นหมี่เจ็บปวดไปถึงประสาท
เส้นหมี่หลับตาลงในที่สุด หางตาของเธอแดงก่ำ ฝืนทนกับความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ภายในใจเอาไว้
“ใช่ คุณพูดถูก ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นเพราะฉันได้ทิ้งเขาไป ฉันเป็นแม่ที่ไม่ผ่านเกณฑ์คนหนึ่ง แต่ว่าแสนรัก แล้วคุณไม่ผิดหรือไง? ถ้าตอนนั้นคุณไม่ได้พาผู้หญิงคนนั้นกลับมาในตอนที่ฉันใกล้จะคลอด แล้วจะทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างในตอนนี้ไหม?
เธอเริ่มตอบโต้เขา เพราะเธอรู้สึกว่า ถ้าเธอมีความผิดในเรื่องนี้ เช่นนั้นคุณพ่ออย่างเขา ก็ยิ่งปัดความรับผิดชอบไม่ได้
แต่ว่า เธอคิดไม่ถึง เธอเพิ่งจะพูดจบไป ผู้ชายคนนี้ก็ได้พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย้ยหยัน
“ความผิดของผม? เส้นหมี่ คุณลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนั้นเป็นใครที่ดึงดันหน้าด้านจะแต่งกับผมให้ได้? คุณไม่แต่งกับผม จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเหรอ? ยังมีหน้ามาพูดว่าเป็นความผิดของผมอีก คุณลืมไปแล้วเหรอว่าต้นเหตุของเรื่องชั่วช้าทั้งหมดนี้ล้วนเกิดจากตัวคุณทั้งนั้น?!”
“……”
ไม่มีเสียง ๆ อีก วินาทีนี้ ภายในห้องทำงานก็ได้เงียบสงัดลงในที่สุด
ที่ด้านนอกแสงแดดเจิดจ้าแบบนั้น แต่เส้นหมี่ยืนอยู่ตรงนี้ กลับรู้สึกเหมือนว่าหัวใจได้ถูกทิ่มแทงจนกลายเป็นรูขนาดใหญ่ใหญ่ ลมอันเหน็บหนาวพัดกระหน่ำเข้ามาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอรู้สึกเหน็บหนาวไปจนถึงไขกระดูก สิ่งที่เหลืออยู่ ก็มีเพียงหัวใจบนหน้าอกที่กำลังเต้นอยู่อย่างเหน็บชา ไม่มีความรู้สึกใด ๆ
รวมทั้งความเจ็บปวด!
เจ็บปวดจนถึงขีดสุด ก็ไม่มีความรู้สึกเป็นธรรมดา
ดังนั้น นี่เธอทำไปเพื่ออะไรกันแน่?
ที่ต้องทนทุกข์ในเมื่อห้าปีก่อนยังไม่พออีกเหรอ? ทำไมถึงต้องมาให้ตัวเองอับอายขายหน้าอีก?
อยู่ตรงนั้นในที่สุดเส้นหมี่ก็หัวเราะขึ้น มาทีละนิดทีละน้อย เหมือนกับตุ๊กตาหุ่นกระบอก มุมปากสีขาวเทาของเธอถูกดึงออก
“นั่นน่ะสิ ฉันมีคุณสมบัติอะไรมาพูดเรื่องความรับผิดชอบกับคุณ? ตอนนั้นก็เป็นฉันที่แต่งกับคุณอย่างหน้าไม่อาย ถึงได้กลายเป็นอย่างทุกวันนี้ ฉันผิดไปแล้ว แสนรัก ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันยอมเลือกที่จะกระโดดตึกไปพร้อมกับคุณแม่ ฉันก็ไม่มีทางที่จะมาเกาะแกะคุณ”
เธอมองดูเขา เพราะความเหน็บหนาวบนร่างกาย ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ละเอียดอ่อนงดงามขาวเหมือนกับกระดาษ แต่ว่า ตอนนี้เธอกลับกำลังยิ้มอยู่ เธอกำลังสำนึกผิดกับเขา
ทีละคำทีละคำ เธอบอกกับเขาถ้าหากสามารถเลือกได้อีก เธอยอมตาย ก็ไม่ยอมที่จะได้พบกับเขาอีกครั้ง!
แสนรักตะลึงอยู่กับที่!
เขาไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอ และยิ่งไม่เคยได้ยินเธอพูดแบบนี้มาก่อนเลย
นี่มันสีหน้าท่าทางอะไรกัน?
เหมือนดั่งใบไม้ที่จู่ ๆ ก็ได้ลอยไปไกลแสนไกล เมื่อก่อนเธอเคยรักเขาเข้ากระดูก แม้ว่าเมื่อห้าปีก่อน เขาจะพาแป้งร่ำมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เธอล้มอยู่ในกองเลือดอย่างสิ้นหวัง สายตาที่มองเขาในตอนนั้นยังคงแดงก่ำและโศกเศร้า
แต่ว่าในตอนนี้ เขามองไม่เห็นอะไรในดวงตาของเธออีกเลย
เธอเป็นเหมือนกับผืนดินที่ได้รกร้างไปในที่สุด แม้ว่าตอนนี้เธอจะหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ แต่ก็มองไม่เห็นอย่างอื่นอยู่ในนั้นอีกเลย ดับศูนย์ไปเหมือนดังแสงไฟ
เหลือเพียงความเงียบสงัดว่างเปล่า
แสนรักบีบปากกาที่อยู่ในมืออย่างช้า ๆ ……
“เอ๊ะ? ท่านประธาน คุณเส้นหมี่ พวกคุณยังอยู่ที่นี่เหรอ? คือว่า……คุณชายเล็กที่อยู่ด้านบนอาบเสร็จแล้ว แต่เขาไม่ยอมใส่เสื้อผ้า เขาบอกว่า……ต้องการให้คุณเส้นหมี่ขึ้นไป”
ในตอนที่ภายในห้องทำงานเยือกเย็นเหมือนดังอยู่ในโลกอีกใบนั่นเอง จู่ ๆ เคมีก็ได้เปิดประตูเข้ามา เขาบอกว่าอยู่ที่ชั้นบนชินจังไม่ยอมให้เขาสวมเสื้อผ้าให้
เส้นหมี่หน้าขาวราวกับกระดาษ ภายในใจยิ่งเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ……
แต่ในเวลานี้ หลังจากที่เธอได้ยินว่าลูกชายถามหาเธออยู่ เธอก็ได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมาเล็กน้อย
“เขาเป็นอะไรเหรอ?”
“ผม……ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาอยู่ในห้องน้ำไม่ยอมออกมา บอกว่าต้องการให้คุณขึ้นไป ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะไม่ค่อยสบายท้องหรือเปล่า?”
เคมีคาดเดาแบบนี้
เมื่อเส้นหมี่ได้ยิน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ไม่มีเวลาที่จะมาทะเลาะกับผู้ชายคนนี้อีก เธอก้าวเท้าเดินออกไปทันทีนี่
ก็คือคนเป็นแม่ ไม่ว่าเธอจะได้พบกับอะไรมา แต่หลังจากที่ได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับลูก เธอก็จะรีบเก็บเอาท่าทางที่เต็มไปด้วยบาดแผลทั้งหมดลงไป จากนั้นก็วิ่งเข้าไปหาเขา
เคมีมองเห็นอยู่ด้านหลัง และเหลือบมองไปยังผู้ชายที่อยู่ในห้องทำงานที่ชายตามองมาทางนี้แวบหนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจยาว ๆ ออกมา……
——
เส้นหมี่ได้มาถึงห้องพักรับรองที่อยู่ชั้นบน
เป็นความจริง ชินจังได้บอกให้เคมีลงไป เขาต้องการเรียกหม่ามี๊ขึ้นมา เขารู้ว่าแด๊ดดี้จะต้องไม่ฟังเขาแน่ ยังคงต้องรังแกหม่ามี๊ และตรงจุดนี้ ถ้าหากให้อิคคิวรู้เข้าละก็ จะต้องยิ่งโมโหกว่าเดิมแน่
ดังนั้นชินจังจึงให้เคมีลงไป
และในตอนที่เคมีลงไป เขาก็อาศัยโอกาสนี้ ใช้นาฬิกาที่สามารถโทรศัพท์ได้โทรหาอิคคิว
“ฮัลโหล? ชินจัง ใช่นายหรือเปล่า?”