บทที่ 91 เฉินซงจื่อ(1)
นักพรตเฒ่าพยักหน้า โดยที่ไม่ได้มองเอียนชิงเฉิงอีก แล้วก็ยกมือแสดงความเคารพและถามเฉินโม่ว่า: “ไม่ทราบว่าที่อาจารย์มาที่นี่ มีธุระอะไรเหรอ? ”
เห็นท่าทางที่เคารพนอบน้อมของนักพรตเฒ่าแล้ว เฉินโม่ก็เกิดความรู้สึกละอายใจขึ้นเล็กน้อย ครั้งก่อนตอนที่จากไปนั้นแม้แต่ชื่อของเขาก็ยังไม่ได้ถามเลยด้วยซ้ำ ซึ่งในฐานะที่เป็นอาจารย์เหมือนว่าเขาไม่ค่อยจะมีความรับผิดชอบสักเท่าไรเลย
เฉินโม่รู้สึกว่า ควรที่จะชดเชยอะไรให้กับนักพรตเฒ่าบ้าง: “ครั้งก่อนฉันจากไปอย่างรีบร้อน มีหลายเรื่องที่ลืมบอกกำชับไป วันนี้พลันนึกขึ้นมาได้ ก็เลยมาหานายที่นี่”
นักพรตเฒ่ายกมือแสดงความเคารพและพูดว่า: “ยินดีรับฟังสิ่งที่อาจารย์จะสั่งสอน! ”
เห็นลักษณะท่าทางของนักพรตเฒ่าที่สุภาพนอบน้อม เฉินโม่เองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เอียนชิงเฉิงที่ใช้ชีวิตอยู่ในสังคมยุคใหม่ กลับรู้สึกแปลก ๆ ยังไงชอบกล
โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักพรตเฒ่าผู้หนึ่ง แสดงความเคารพต่อเด็กหนุ่มที่อายุสิบเจ็ดสิบแปดปี ซึ่งความรู้สึกดังกล่าวนั้นมันผิดแปลกจนไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไรดี
เอียนชิงเฉิงพลันพูดขึ้นว่า: “พวกคุณทั้งสองคนสามารถพูดคุยกันแบบคนปกติทั่วไปได้หรือไม่? ”
เฉินโม่กับนักพรตเฒ่ามองไปที่เอียนชิงเฉิงพร้อมกัน จากนั้นก็ไม่ได้ไปสนใจอะไรเธอ
เอียนชิงเฉิงรู้สึกเบื่อหน่าย จึงลุกยืนขึ้นและพูดว่า: “พวกคุณพูดคุยกันเถอะ ฉันจะไปดูรูปภาพเหล่านั้นหน่อย”
ไม่มีเอียนชิงเฉิงนั่งอยู่ด้านข้างแล้ว เฉินโม่รู้สึกว่าบรรยากาศผ่อนคลายลงไปอย่างมาก
เฉินโม่มองไปที่นักพรตเฒ่า เรื่องแรกที่จะถามก็คือชื่อของเขา: “นายมีชื่อว่าอะไร? ”
นักพรตเฒ่าน้อมตัวและตอบว่า: “อาจารย์ ฉันชื่อว่าเฉินซง ตอนอายุสิบเอ็ดปีได้ติดตามอาจารย์เข้ามาในวัดเต๋า โดยอาจารย์ได้ตั้งชื่อเต๋าให้ฉันว่าเฉินซงจื่อ”
เฉินโม่พยักหน้า: “เฉินซงจื่อ? ไม่เลวทีเดียว งั้นต่อไปฉันจะเรียกนายว่าเฉินซงจื่อก็แล้วกัน! ”
“รับทราบ! ”
เฉินโม่พูดต่อว่า: “ที่ฉันมาในครั้งนี้ เตรียมที่จะถ่ายทอดวิชาให้กับนาย ให้นายเข้าสู่โลกบำเพ็ญฝึกฝนอย่างแท้จริง”
เฉินซงจื่อได้ยินดังนั้น ก็ตื่นเต้นดีใจขึ้นในทันที และรีบคุกเข่าลงเพื่อคำนับขอบคุณต่อเฉินโม่: “ฉันในนามลูกศิษย์ ขอขอบคุณอาจารย์ที่ถ่ายทอดวิชาให้! ”
แม้ว่าเฉินซงจื่อจะไม่ใช่คนในโลกฝึกบู๊ แต่ได้ติดตามอาจารย์มาตั้งแต่เล็ก ตระเวนผจญภัยไปทั่ว ซึ่งเข้าใจในกฎเกณฑ์ของโลกฝึกบู๊ได้อย่างถ่องแท้ เมื่อได้ยินว่าเฉินโม่จะถ่ายทอดวิชาบำเพ็ญฝึกฝนให้กับเขา จึงรีบที่จะแสดงความเคารพขอบคุณในทันที
เฉินโม่พยักหน้า และล้วงหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ส่งมอบให้กับเฉินซงจื่อ: “นี่คือวิชาการบำเพ็ญฝึกฝนขั้นพื้นฐานที่ฉันได้จัดเตรียมไว้ให้กับนายโดยเฉพาะ ถ้าหากภายในสามวันนายสามารถทำได้ขั้นที่หนึ่งนำชี่เข้าร่างได้สำเร็จ ฉันก็จะพิจารณารับนายเป็นลูกศิษย์อย่างจริงจัง กลายเป็นลูกศิษย์คนแรกของฉันอย่างเป็นทางการ! ”
เฉินซงจื่อยื่นมือสองข้างออกไปรับ แล้วก็คำนับเฉินโม่อีกครั้ง ด้วยความเคารพนอบน้อมอย่างที่สุด
“เฉินซงจื่อขอบพระคุณอาจารย์มาก! ”
วิชาที่เฉินโม่มอบให้กับเฉินซงจื่อนั้น ที่จริงแล้วเขาได้บูรณาการมาจากวิชาของโลกบำเพ็ญเซียนและวิชาของจินโจงรุ่น ซึ่งยังคงห่างไกลกับกับวิชาบำเพ็ญเซียนที่แท้จริงอยู่มาก แต่เมื่อเปรียบเทียบกับวิชาบู๊บนโลกมนุษย์แล้วนั้น ถือว่าแข็งแกร่งมากกว่าเป็นร้อยเท่าเลยทีเดียว
แม้ว่าด้วยวัยอายุของเฉินซงจื่อในตอนนี้ เพียงแค่มุ่งมั่นตั้งใจบำเพ็ญฝึกฝน ภายในไม่กี่ปี ก็สามารถที่จะกลายเป็นปรมาจารย์แดนแปรภาพได้ ถึงขนาดขั้นแดนเทพในตำนานที่ร่ำลือก็อาจจะเป็นไปได้
สำหรับที่ว่าทำไมไม่ถ่ายทอดวิชาบำเพ็ญเซียนให้กับเฉินซงจื่อเลยนั้น เฉินโม่มีเหตุผลของเขาเอง
เหตุผลอย่างแรกก็คือ วิชาไม่สามารถถ่ายทอดได้โดยง่าย
กษัตริย์เซียนตงหวาผู้เป็นอาจารย์ของเฉินโม่ ในทุกปีจะท่องตระเวนไปทั่วจักรวาลและดวงดาว ซึ่งจะนำพาคนที่มีคุณสมบัติที่พอใช้ได้จากแต่ละโลก มายังโลกเซียนบูรพาที่เขาสร้างขึ้นมาเอง โดยเฉินโม่ก็ได้ถูกกษัตริย์เซียนตงหวานำตัวกลับมา และผ่านการทดสอบอย่างมากมาย ซึ่งตัวเขามีความสามารถที่โดดเด่นกว่าคู่แข่งนับสิบล้านรายเหล่านั้น ท้ายที่สุดจึงถูกกษัตริย์เซียนตงหวารับเข้าเป็นลูกศิษย์
เหตุผลที่สอง ถ้าเฉินโม่ถ่ายทอดวิชาบำเพ็ญเซียนให้โดยตรงเลย แต่หากเฉินซงจื่อไม่ระมัดระวังจนถูกเผยแพร่ออกไป เกรงว่าจะทำให้เกิดความโกลาหลบนโลกใบนี้ ซึ่งคงจะมีผู้บำเพ็ญเซียนจำนวนมากถือกำเนิดขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นเฉินโม่คงไม่สามารถระงับควบคุมสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้
ดังนั้นหลังจากพิจารณาไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว เฉินโม่จึงถ่ายทอดเพียงแค่วิชาบู๊ที่ปรับปรุงขึ้นใหม่แล้วเท่านั้น เพื่อหลีกเลี่ยงการเกิดปัญหาและสถานการณ์ที่คาดคิดไม่ถึงขึ้น
ต่อให้เป็นเช่นนี้ วิชาที่เฉินโม่ได้ปรับปรุงใหม่ขึ้นนั้น เพียงแค่เฉินซงจื่อตั้งใจบำเพ็ญฝึกฝน ก็เพียงพอที่เขาจะปราบเอาชนะทั่วทั้งโลกฝึกบู๊ได้แล้ว
เฉินโม่มองไปที่เฉินซงจื่อ ทันใดนั้นท่าทางก็เคร่งขรึมขึ้น น้ำเสียงเย็นชา ราวกับมาจากขุมนรก: “ฉันถ่ายทอดวิชาให้กับนายแล้ว ขอให้จดจำไว้ว่าอย่าได้เปิดเผยออกไป ถ้าหากฝ่าฝืนคำสั่ง ฉันจะสังหารนายทิ้ง โดยไม่ให้หลงเหลือแม้แต่วิญญาณ! ”
บทที่ 90 อาจารย์แม่(2)
บทที่ 92 เฉินซงจื่อ(2)