ตอนที่ 333 หลิ่วอวี้เฉินถูกตี (2)
คนงาม ยศตำแหน่งแม้จะสำคัญแต่ก็ไม่สำคัญไปกว่าชีวิต!
“พวกข้าเพียงแค่ชื่นชมองค์หญิงมานานตั้งใจจะนำของกำนัลมาให้ก็เท่านั้น ไม่ได้มีความคิดอื่นใดมากไปกว่านี้”
“พวกข้ากับหลิ่วอวี้เฉินไม่เหมือนกัน พวกข้าล้วนเป็นคนดีเรียบง่ายไม่เหมือนหลิ่วอวี้เฉิน ก่อนหน้านี้หย่ากับองค์หญิง มาตอนนี้ยังจะตามพัวพันไม่เลิก!”
…
หลิ่วอวี้เฉินโกรธจนแทบกระอักเลือด
เจ้าพวกนี้ลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อครู่ยังจะตาต่อตาฟันต่อฟันเพื่อเฟิงหรูชิง?
ตอนนี้พอเห็นกั๋วซือปรากฎตัวก็ยกความผิดทั้งหมดมาให้เขา?
“เจ้าหย่ากับเฟิงหรูชิง?” แววตาที่แฝงด้วยความเย็นชาของหนานเสียนกวาดมองไปทางหลิ่วอวี้เฉิน
หลิ่วอวี้เฉินรู้สึกเพียงแรงที่กดทับเขาอยู่มันหนักหน่วงขึ้น ร่างทั้งร่างเกือบจะนอนติดพื้น กดลงมาจนเขาพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว
แต่เขาก็ยังกล้าหัวแข็งกัดฟันแน่น “เรื่องนี้ข้าผิดจริง ไม่ควรหย่ากับองค์หญิง วันนี้ข้าเสียใจแล้วข้าจะพยายามสุดความสามารถเพื่อกอบกู้กลับมา”
ไม่ว่าต้องเผชิญหน้ากับผู้ใด ขอเพียงเฟิงหรูชิงยินยอมที่จะยกโทษให้เขา เขาก็จะไม่มีวันยอมรามือ!
เพียงชุดขาวของหนานเสียนสะบัดร่างของหลิ่วอวี้เฉินก็กระเด็นออกไปหลายเมตร ตามด้วยเสียงไม่แยแสของชายหนุ่มดังขึ้นเหนือศีรษะเขา
“เจ้าผิดจริงๆ เจ้าผิดที่ไม่ควรกลับดำเป็นขาวกลับขาวเป็นดำ บิดเบือนความจริง!”
หลิ่วอวี้เฉิน “…”
เขาไปบิดเบือนอะไรกัน?
“ชิงเอ๋อร์เป็นคนหย่ากับเจ้าแท้ๆ เหตุใดเจ้าจึงทำให้คนในใต้หล้าคิดว่าเจ้าเป็นคนหย่ากับนาง?” หนานเสียนเดินไปทางหลิ่วอวี้เฉินช้าๆ รัศมีอันทรงพลังของเขาทำให้เกิดลมกระโชกแรงท้องฟ้าเปลี่ยนสี “ตอนแรกนางต้องมนตร์จึงได้หลงผิดแต่งกับเจ้า หลังจากได้เจอกับข้าที่ป่าไผ่ทิศใต้ก็รู้ถึงความผิดพลาดกลับใจตื่นขึ้น แล้วหย่ากับเจ้า”
หลิ่วอวี้เฉินตะลึงงัน
ที่เฟิงหรูชิงเปลี่ยนไปมากเพียงนี้ในตอนแรกและยังติดประกาศอย่างไม่ลังเล เป็นเพราะ…กั๋วซือเป็นต้นเหตุ?
ในเมื่อนางจะตัดขาดเอาตัวออกมาเช่นนี้แล้ว เหตุใดตอนแรกยังไปหาเรื่องเขาอีก?
หลิ่วอวี้เฉินยืดกายขึ้นมือของเขากุมที่อกแน่นหลับตาลง
ใจของเขาตอนนี้เหมือนถูกดาบคมกริบแทงทะลุเข้ามาอย่างแรง
เจ็บจนเลือดไหลหยด
ตอนแรกเขาคิดว่านางไม่ยอมเลิกรา ตอนนี้จึงได้เข้าใจ ไม่ทันรู้ตัวหญิงสาวก็ก้าวเข้ามาในใจเขาเสียแล้ว
เริ่มตั้งแต่ตอนไหนกันแน่?
ตั้งแต่พบกันครั้งแรกในวังหลังจากนางฟื้น หรือว่าตอนที่นางติดประกาศออกไปตัดขาดไร้เยื่อใย
ทุกครั้งที่พบกันนางทำให้เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอย่างชัดเจน เขาก็ยังโง่เขลาเชื่อฟังคำของถานซวงซวง
คิดว่าการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดของนางล้วนเพราะนางต้องการให้เขาตายใจ!
“หึหึ…”
หลิ่วอวี้เฉินหัวเราะออกมาเบาๆ
หัวเราะไปเสียงหัวเราะก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็กลายเป็นเย่อหยิ่งและดุร้าย
คนคนหนึ่งที่ตอนรักเขา เขากลับไม่รู้ตัว ไม่เห็นค่าถึงขั้นรังเกียจ พอนางไม่ต้องการเขาแล้ว ในหัวของเขากลับมีแต่ความดีของนาง
ก่อนที่เขาจะหย่ากับเฟิงหรูชิง นางดีกับเขามากจริงๆ
ไม่ว่าอยู่ข้างนอกนางจะทำเรื่องไร้เหตุผลมีแต่ความร้ายกาจ แต่กลับมอบความอ่อนโยนทั้งหมดให้เขา
แต่เขาปล่อยนางเฝ้าห้องว่างเปล่าคนเดียวนานหลายเดือน นางก็ไม่แม้แต่จะบีบบังคับเขา!
นอกจากไม่ยอมให้เขารับอนุภรรยาทำให้ท่านแม่โมโหจนเป็นลมแล้ว เรื่องอื่นนางก็ล้วนตามใจท่านแม่ ไม่เหมือนซวงเอ๋อร์ที่ทำให้บ้านตระกูลหลิ่วไม่เป็นสุข
แต่เขาก็ยังคิดว่าเฟิงหรูชิงทั้งอ้วนทั้งไร้ประโยชน์ ทุกคนเกลียดชังนางมาก แต่งงานกับนางทำให้คุณชายอันดับหนึ่งแห่งแคว้นหลิวอวิ๋นเช่นเขาเสียหน้า เขาจึงได้รังเกียจนางเช่นนี้
ตอนที่ 334 หลิ่วอวี้เฉินถูกตี (3)
หากรู้แต่แรก…ว่าจะมีวันนี้ เขาไม่มีทางทำผิดเช่นนี้ตั้งแต่แรก เพื่อที่จะไม่ต้องเสียผู้หญิงที่รักเขาที่สุดในโลกไป!
“นายท่าน ปล่อยเขาไปเท่านี้หรือ?” ชิงน้อยมุดออกมาจากหลังคอหนานเสียนเบ้ปากเหยียดหยามมือหนานเสียนลูบหัวชิงน้อยเบาๆ มุมปากเขายกยิ้มขึ้นแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองแผ่นหลังหลิ่วอวี้เฉินเดินจากไป แต่ดวงตาฉายแววเย็นยะเยือก…
…
จวนองค์หญิง
ภายในห้องหลัก
เฟิงหรูชิงเอนหลังพิงโต๊ะนอนนุ่มด้วยความเกียจคร้าน นางอ้าปากให้ชิงหลิงนำองุ่นที่ปลอกแล้วใส่ปากนาง นางกัดไปหนึ่งคำเบาๆ น้ำองุ่นก็กระจายไปทั่วปากรสชาติหวานอมเปรี้ยว ต้นองุ่นที่ดูแลด้วยวิธีการดูแลยาวิเศษผลองุ่นอร่อยกว่าที่ผ่านมามากทีเดียว
“องค์หญิง เรื่องก็เป็นเช่นนี้ ท่านกับกั๋วซือเมื่อคืนเขา…” ชิงหลิงชะงักไปแต่ก็ยังเอ่ยถามคำถามที่ตนอยากรู้มากที่สุดออกไป
เฟิงหรูชิงยิ้มหวานหยด
“ที่แท้ นี่สิถึงจะเป็นรางวัลที่กั๋วซือมอบให้ข้าที่ข้าก้ามข้ามระดับ”
เมื่อคืนกั๋วซือจะต้องค้างคืนที่ห้องนาง ก็เพื่อจะให้คนในใต้หล้าได้เห็นเขาเดินออกจากจวนองค์หญิงตั้งแต่ฟ้าสาง เพื่อแลกกับความบริสุทธิ์ของนาง
“องค์หญิง” หลิวลี่ที่อยู่ด้านข้างปลอกผลไม้แล้วยื่นใส่มือเฟิงหรูชิง
“หม่อมชั้นได้ยินมาว่า หลิ่วอวี้เฉินเสียใจมากตอนที่จากไป เขาเสียใจแล้วใช่หรือไม่ หลงรักองค์หญิงเข้าแล้ว?” หวังว่าองค์หญิงจะไม่ใจอ่อน
“หลิ่วอวี้เฉินชอบข้า?” เฟิงหรูชิงหัวเราะเบาๆ นางยื่นมือไปดึงมือหลิวลี่มาจับบนใบหน้างดงามของนาง
“เสี่ยวหลิวลี่ เจ้าคิดว่า…หากข้ายังเป็นคนอ้วนเหมือนเมื่อครึ่งปีก่อน ถึงหลิ่วอวี้เฉินจะฉลาดขึ้นมาในทันที เข้าใจหมดทุกเรื่อง เขาจะมีความเจ็บปวดในวันนี้หรือไม่?” หลิวลี่ชะงัก
หากองค์หญิงยังเป็นคนอ้วนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเช่นนั้นอยู่…ต่อให้หลิ่วอวี้เฉินจะเข้าใจทุกเรื่องราว และรู้เรื่องที่ถานซวงซวงเป็นคนหามาเหล่านั้น เขาจะรู้สึกผิดและไม่เสียใจ
นี่เป็นธรรมชาติของผู้ชาย!
“เจ้าบอกว่าเขารักข้า ที่เขารักก็แค่ใบหน้าเท่านั้น! ไม่ต้องพูดถึงหากใบหน้านี้ของข้ายกให้ถานซวงซวง เขาก็จะรักแน่วแน่กับถานซวงซวงไม่มีความเคลือบแคลงใจใด!”
ชิงหลิงหันหน้าไปมองเฟิงหรูชิง “เช่นนั้นองค์หญิง หากกั๋วซือไม่ได้รูปงามเช่นนี้ท่านจะยังชอบเขาหรือไม่?”
เฟิงหรูชิง “…”
ดูเหมือนนางจะไม่มีสิทธิ์ไปร้องเรียนหลิ่วอวี้เฉินจริงๆ เพราะนางเองก็เป็นสุนัขติดรูปลักษณ์ตัวหนึ่ง!
“แรกเริ่มข้า…เพียงแค่อยากหลับนอนกับเขา” เฟิงหรูชิงเงียบไปสักพัก
“ตอนนี้แม้จะยังอยากหลับนอนกับเขาเช่นเดิม แต่กลับเป็นหลับนอนไปทั้งชีวิตแบบนี้”
ชิงหลิงกับหลิวลี่ต่างตกตะลึง องค์หญิงท่านกล่าวตรงเช่นนี้จะดีหรือ?
“แน่นอน” เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นดึงชิงหลิงกับหลิวลี่มาไว้ในอ้อมกอด แย้มยิ้มชั่วร้ายและเอาแต่ใจ
“คนสวยเช่นพวกเจ้าข้าก็ยินดีให้พวกเจ้าปรนนิบัติไปทั้งชีวิต! ขอเพียงพวกเจ้าเป็นหญิงของข้าตลอดไปไม่หักหลังข้า”
ชิงหลิงกับหลิวลี่สองคนนี้เดิมก็หน้าตาดีอยู่แล้ว ช่วงนี้ยิ่งได้รับการบำรุงจากอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษก็ยิ่งสวยงามขึ้นมากกว่าเก่า เทียบกับเฟิงหรูซวงและถานซวงซวงแล้วไม่ได้น้อยหน้าเลย
แน่นอนว่าทั้งสองคนไม่รู้เลยว่าในสองเดือนนี้ ที่ลิงสี่แขนยกมาให้พวกนางคืออาหารบำรุงสุขภาพวิเศษ คิดว่าเป็นเพียงอาหารบำรุงสุขภาพธรรมดา
และยิ่งไม่รู้ว่าเฟิงหรูชิงจงใจสั่งให้ลิงสี่แขนทำอาหารบำรุงสุขภาพวิเศษที่บำรุงความงามมาให้พวกนางทุกวัน ไม่เช่นนั้นภายในช่วงเวลาสองเดือนสั้นๆ นางทั้งสองคงไม่เปลี่ยนแปลงไปมากถึงเพียงนี้
“เสี่ยวชิง เสี่ยวชิง! ข้ามีข่าวดีมาบอกเจ้า!”
ในเวลานี้เอง ถังอิ่นก็พุ่งเข้ามาจากข้างนอกด้วยความเร็ว เดิมใบหน้านางเต็มไปด้วยความปีติยินดี แต่หลังจากเห็นเฟิงหรูชิงโอบซ้ายกอดขวาแล้วสีหน้าก็แข็งทื่อไปทันที