หลังจากได้ยินคำพูดของคุณย่าลินดัน ลิลี่ก็ทรุดลงไปด้วยความสิ้นหวัง
วิลเลียมและคนที่เหลือก็ชอบใจอย่างตื่นเต้น พวกเขาไม่สนใจว่าลิลี่จะมีความสุขไหม เรื่องที่สำคัญคือพวกเขาจะสามารถเริ่มก่อตั้งบริษัทใหม่จากเงินของเทรนท์
แดร์ริลแค่นเสียงหัวเราะจากบทสนทนา
“เธอหัวเราะอะไร?” คุณย่าลินดันถามอย่างโมโห
แดร์ริลเยาะเย้ย “ผมหัวเราะให้ตระกูลนี้! ตระกูลลินดันที่ยิ่งใหญ่ไม่สามารถแม้กระทั่งจัดการทรัพย์สินของตัวเอง แล้วยังโยนความผิดให้ผู้หญิงอีก และที่น่าสมเพชกว่านี้คืออะไรรู้ไหม เพียงเพื่ออนาคตที่ว่าของลินดัน คุณกระทั่งยอมสังเวยหลานสาวของตัวเอง”
“ปัญหาของตระกูลเราไม่มีอะไรเกี่ยวกับเธอ! ลิลี่จะต้องมีความสุขกับเทรนท์ ไม่ใช่คนขี้แพ้แบบเธอ!” คุณย่าลินดันตําหนิ
แดร์ริลสูดหายใจเต็มปอด แล้วกล่าวต่อ “ในที่สุดแล้ว พวกคุณก็แค่เสียใจที่หุ้นส่วนใหญ่ของตระกูลลินดันไปตกอยู่ในมือของคนอื่น เพราะพวกคุณมันไม่มีความสามารถ พวกคุณยอมขายหญิงสาวในตระกูลเพื่อแลกเปลี่ยนกับศักดิ์ศรีของตัวเอง”
“แก…”
เมื่อถูกกล่าวหาว่าเป็นขี้แพ้ต่อหน้าสาธารณะ คุณย่าลินดันทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอกรีดร้อง “เอาตัวมันออกไป! เอามันออกไปเดี๋ยวนี้!”
แต่ไม่มีใครกล้าขยับออกไป พวกเขาจำได้ว่าแดร์ริลกระทืบเทรนท์ยังไงเมื่อวันก่อน ลูกเขยคนนี้ เขากล้าแม้กระทั่งทุบตีเทรนท์ แล้วใครจะไปกล้าล่วงเกินเขาได้?
ลิลี่พยายามจะบรรเทาสถานการณ์ลง เธอสะกิดแขนของแดร์ริลแล้วขอร้อง “แดร์ริล หยุดพูดเถอะ…”
วิธีแก้ไขเรื่องนี้ที่ลิลี่คิดออกมีเพียงการขอความเมตตาจากคุณย่าลินดันเป็นการส่วนตัวหลังประชุมจบ ถ้าเธอจริงใจมากพอ บางทีคุณย่าลินดันอาจเปลี่ยนใจ แต่เหตุการณ์จะแย่ลงหากมีใครค้านหัวชนฝากลางที่สาธารณะ แบบแดร์ริล
แดร์ริลเข้าใจสิ่งที่ลิลี่คิด เขาลูบผมของเธอ แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกังวล คุณไม่ต้องร้องขอความเมตตาจากพวกเขาหรอกครับ ตรงกันข้ามเลย พวกเขาต่างหากที่ต้องขอร้องคุณแทน”
อะไรนะ? พวกเราต้องขอร้องลิลี่? นี่มันมุกตลกรึเปล่า? ฮ่าฮ่า!
คุณย่าไม่พูดอะไร เธอขมวดคิ้ว
ลิลี่คิดว่าแดร์ริลต้องพยายามรับปัญหานี้ไว้ แล้วบังคับให้พวกเขาขอโทษ เธอจึงกล่าว “ฉันรู้ว่านายเป็นห่วงฉัน แต่นายไม่ควรจะแก้ปัญหาด้วยกำลัง มีคนแข็งแรงกว่านายมากมาย นายต้องจำเรื่องนี้ไว้นะ”
ในตอนนั้น มีใครบางคนพูดขึ้น “คุณย่า ประธานเจมส์จากดราก้อน เทค มาที่นี่ครับ!”
ทุกคนยืนขึ้นอย่างรวดเร็วดเพื่อต้อนรับเขา พอล เจมส์ แห่งดราก้อน เทค นั้นเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดของอสังหาริมทรัพย์ลินดัน แน่นอน พวกเขาต้องยืนขึ้นเพื่อต้อนรับเขา
พอล—ในชุดสบาย ๆ—ถูกติดตามมาด้วยผู้ช่วยสองคน”คุณย่า เราพบกันอีกแล้ว” พอลทักทายอย่างร่าเริง
“ประธานเจมส์ ช่างน่าแปลกใจ! อยากให้เราทำอะไรให้คุณเหรอ?” คุณย่าลินดันถามอย่างสุภาพ ชะตากรรมของอสังหาริมทรัพย์ตระกูลอยู่ในมือของเขา เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องให้ความเคารพเขา
พอลหัวเราะคิกคัก “คุณใจดีเกินไปแล้ว คุณย่า ไม่มีอะไรพิเศษหรอก ก็แค่เรื่องเล็กน้อย”
เรื่องเล็กน้อย? ทุกคนทั้งสงสัยทั้งหงุดหงิด
พอลหันไปหาลิลี่แล้วนำเอกสารจากผู้ช่วยของเขาส่งให้เธอ เขากล่าว “คุณลิลี่ ผมหมายถึง พี่สะใภ้ ผมได้โอนหุ้นห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นของตระกูลนี้ให้คุณแล้วครับ กระบวนการทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว คุณเพียงแค่ต้องตรวจมันดูเพื่อยืนยัน”
อะไรนะ? พี่สะใภ้? ประธานเจมส์เรียกเธอว่าพี่สะใภ้?
เขาโอนหุ้นห้าสิบเอ็ดเปอร์เซ็นให้เธอทำไม? หุ้นพวกนั้นมีค่าตั้งหนึ่งพันล้าน!
ทันใดนั้นทั้งตระกูลลินดันก็เงียบเป็นป่าช้าทันที