ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินได้ส่งฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวกลับไปที่ตระกูลฉินแล้ว
ทันทีที่ทั้งสามคนเดินเข้ามา พวกเขาก็ได้กลิ่นหอมของข้าว
“เสี่ยวซี ทำไมพวกคุณกลับมาช้าจัง? ฉันทำอาหารเสร็จได้สักพักแล้ว คุณไปล้างมือเถอะ ฉันจะอุ่นอาหารก่อน” โจวยู่ชุ่ยกระตือรือร้นมาก ถืออาหารไว้แล้วไปอุ่น
หลังจากเรียนรู้บทเรียนในตอนเช้า โจวยู่ชุ่ยรู้สึกประหม่าอยู่ทั้งวัน โดยกลัวว่าลูกสาวสองคนจะไม่ให้เงินเธออีกในอนาคต
ก่อนที่ลูกสาวตนเองจะเลิกงาน เธอได้ทำอาหารเต็มโต๊ะด้วยตัวเอง
“เราได้กินข้าวนอกบ้านแล้ว” ฉินซีตอบอย่างเฉยเมยและเดินขึ้นไปชั้นบน
“เสี่ยวซี ฉันทำเยอะขนาดนี้ ถ้าพวกคุณไม่กิน จะให้ฉันทำยังไง?กินน้อยหน่อยก็ได้!” โจวยู่ชุ่ยกล่าวอย่างรวดเร็ว
แต่ฉินซีไม่สนใจแผนของเธอเลย ดึงเสี้ยวเสี้ยวกลับไปที่ห้องนอน
ในไม่ช้า ฉินยีก็กลับบ้านเช่นกัน ทุกครั้งที่เธอกลับถึงบ้าน เธอจะเรียกออกมาอย่างมีความสุข “แม่ ฉันกลับมาแล้ว!”
แต่วันนี้ หลับไม่พูดอะไร โจวยู่ชุ่ยเรียกเธอกินข้าว เธอไม่แม้แต่จะพูด และเดินตรงกลับไปที่ห้องโดยตรง
สีหน้าของโจวยู่ชุ่ยไม่แน่ไม่นอน เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก แต่เมื่อคิดถึงเงินที่ลูกสาวสองคนของเธอมอบให้เธอทุกเดือน เธอต้องสงบสติอารมณ์ลง
ในเวลานี้ หยางเฉินเดินออกมาหลังจากล้างมือเสร็จ มองดูอาหารบนโต๊ะและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่ อาหารที่คุณทำอร่อยมาก แค่ได้กลิ่น ก็อร่อยแล้ว!”
หยางเฉินไปที่ครัวขณะที่พูด เมื่อเขาออกมาพร้อมกับชามข้าวถ้วยใหญ่ เขาพบว่าจานบนโต๊ะหายไปแล้ว โจวยู่ชุ่ยกำลังถือจานสุดท้ายและทิ้งมันลงในถังขยะ
เมื่อเห็นฉากนี้ ปากของหยางเฉินก็กระตุก
เขาไม่ได้หิว แค่ต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อผ่อนเบาความสัมพันธ์ระหว่างแม่ยายกับลูกเขยสักหน่อย แต่เขาคิดไม่ถึงว่าความจริงใจของเขาจะกลายเป็น
“แม่ ทำไมคุณเทอาหารทั้งหมดทิ้งไปล่ะ?” หยางเฉินถามด้วยรอยยิ้ม
โจวยู่ชุ่ยจ้องไปที่หยางเฉินอย่างดุเดือด “อาหารที่ฉันทำ แม้ว่าฉันจะให้อาหารสุนัขกินก็ไม่ให้คุณกิน”
พูดจบ เธอคว้าชามข้าวจากมือของหยางเฉิน ทิ้งข้าวลงในถังขยะแล้วหันหลังเดินจากไป
ร่องรอยของความโกรธผุดขึ้นในหัวใจของหยางเฉิน โจวยู่ชุ่ยกำลังหยามตัวเองชัดๆ
แต่เมื่อคิดถึงฉินซี เมื่อคิดถึงเสี้ยวเสี้ยว เขาจำเป็นต้องสงบความโกรธลง
“เกรงว่าไม่ว่าผมจะทำมากแค่ไหน ความดูถูกผมที่อยู่ในกระดูกของเธอจะไม่หมดไป”
หยางเฉินหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วขึ้นไปชั้นบน
“แม่ชักสีหน้าให้คุณอีกแล้วใช่ไหม?” ฉินซีถาม
หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว “ไม่!”
“ยังจะบอกว่าไม่อีก สีหน้าของคุณดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด” ฉินซีมองมบนใส่หยางเฉิน
หยางเฉินเพียงแค่ยิ้มโดยไม่อธิบาย
ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของฉินซีก็ดังขึ้นทันที
ทันทีที่เธอรับสาย เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย “เสี่ยวซี รีบมาช่วยพ่อที่ปู๋เย่เฉิงเร็ว! ถ้าคุณไม่รีบมา พ่อจะโดนทุบตีจนพิการแน่”
“พ่อ คุณเป็นอะไร?” ฉินซีรีบถาม สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก
“คุณเป็นลูกสาวของฉินต้าหย่ง? พ่อของคุณเป็นหนี้ปู๋เย่เฉิง5 ล้านและเป็นหนี้แขกอีกคนอีก 1 ล้าน ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่เห็นคุณมาพร้อมกับเงินเพื่อไถ่คน คุณก็รอเก็บศพพ่อของคุณได้เลย!” ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นมา
หลังจากจบประโยคนี้ อีกฝั่งก็วางสายลง
“เกิดอะไรขึ้น?” หยางเฉินถามฉินซีที่ใบหน้าเฉื่อยชา
ดวงตาของฉินซีแดงและพูดว่า “พ่อของฉันเป็นหนี้หกล้านที่ปู๋เย่เฉิง อีกฝ่ายบอกว่าภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ไปไถ่ถอน เขาจะฆ่าพ่อของฉัน!”
หยางเฉินหรี่ตาเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าปู๋เย่เฉิงเป็นสถานที่แบบไหน แต่เขาดูจากชื่อก็รู้ว่าคงเป็นสถานบันเทิง
“เรื่องนี้แปลกมาก พ่อของฉันเป็นหนี้เงินจำนวนมากในคราวเดียวได้อย่างไร? แต่ฉันจะหาเงินห้าล้านเพื่อไถ่เขาได้จากที่ไหนล่ะ!” ฉินซีกังวลจนเกือบร้องไห้ ตื่นตระหนกไปทั่วใบหน้าของเธอ
หยางเฉินถาม “พ่อมีอะไรผิดปกติในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้ไหม?”
“ช่วงนี้ เขาไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่ก็จะเมาแล้วกลับมาที่บ้าน”
ฉินซีกล่าว “แต่พ่อของฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หลังจากเกษียณแล้ว เขาก็อยู่บ้านและอ่านหนังสือพิมพ์ทุกวัน ทำไมจู่ๆเขาก็เป็นหนี้เงินจำนวนมากขนาดนี้?”
แม้ว่าหยางเฉินจะไม่ค่อยรู้เรื่องฉินต้าหย่งมากนัก แต่ฟังคำพูดของฉินซี เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“หยางเฉิน คุณคิดว่าพ่อของฉันถูกลักพาตัวไปหรือเปล่า?” ฉินซีกลัว เมื่อเธอนึกถึงเสียงในโทรศัพท์
“เป็นไปไม่ได้! ถ้าถูกลักพาตัวจริงๆ ก็คงจะไม่ให้คุณไปปู๋เย่เฉิงเพื่อไถ่คนหรอก”
หยางเฉินส่ายหัวและกล่าว แล้วปลอบโยน “ไม่เป็นไร คุณอยู่กับเสี้ยวเสี้ยวที่บ้าน ผมจะไปที่ปู๋เย่เฉิงเอง”
“หยางเฉิน ฉัน…”
ขณะที่ฉินซีกำลังจะพูด หยางเฉินก็ขัดจังหวะ “ไม่ต้องกังวล ผมจะพาพ่อกลับบ้านอย่างปลอดภัย”
“ขอบคุณ!” ฉินซีกัดริมฝีปากสีแดงของเธอ “ระวังตัวด้วย!”
หยางเฉินยิ้มเล็กน้อยและหันหลังเดินจากไป
เมื่อเห็นหยางเฉินจากไป น้ำตาของฉินซีก็ไหลออกมา
จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่เธอนึกขึ้นได้ว่า ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีปัญหา คนแรกที่เธอนึกขึ้นคือหยางเฉิน
“แม่ อย่าร้องไห้!” เสี้ยวเสี้ยวเห็นฉินซีกำลังร้องไห้ ยื่นมือเล็กๆที่อ้วนของเธอออกมา เพื่อช่วยเธอเช็ดน้ำตา
ฉินซีกอดเสี้ยวเสี้ยวแน่น”แม่ไม่ร้องไห้!”
ยี่สิบนาทีต่อมา รถม้าสีดำหยุดที่ประตูปู๋เย่เฉิง
“ผมมาไถ่คน!” หยางเฉินอธิบายจุดประสงค์การมาของเขาทันทีที่เขาเข้าไปในปู๋เย่เฉิง
“ใคร?”
“ฉินต้าหย่ง!”
“โปรดตามผมมา!”
ชายวัยกลางคนในชุดสูท เหลือบมองหยางเฉินแล้วพาเขาขึ้นไปชั้นบน
เมื่อถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟต์เปิดออกและมีเสียงดังขึ้น
เมื่อเห็นฉากในห้องโถง หยางเฉินเข้าใจว่าทำไมฉินต้าหย่งถึงเป็นหนี้หกล้านในทันใด
ในห้องโถงที่กว้างขวาง มีโต๊ะไพ่หลายสิบโต๊ะ และแต่ละโต๊ะก็เต็มไปด้วยผู้คน
บนโต๊ะด้านในสุด มีคนนอนอยู่บนพื้น นั่นคือฉินต้าหย่ง
มีรอยเท้าเต็มตัวไปหมด จมูกฟกช้ำ หน้าบวม
เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของหยางเฉินก็ส่งแสงเย็นชาสองเส้นออกมา
หยางเวยและฟางเยว่ก็อยู่ในฝูงชนเช่นกัน เมื่อเห็นหยางเฉินมาคนเดียว หยางเวยก็ขมวดคิ้วและมอง ฟางเยว่อย่างไม่พอใจ
ฟางเยว่พูดอย่างน้อยใจ “พี่หยาง ฉันก็คิดไม่ถึงว่าปู๋เย่เฉิงจะมายุ่งกับเรื่องนี้ด้วย”
หยางเวยส่งเสียงอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร
“พี่เฉียง เขาบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อไถ่ฉินต้าหย่ง” ชายที่พาหยางเฉินขึ้นมา เดินตรงไปหาชายหัวโล้นและกระซิบเบาๆ
บุหรี่ในปากของชายหัวโล้น ไพ่สองสามใบในมือ เขาเพียงแค่เหลือบมองหยางเฉินอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของเขากลับไปที่โต๊ะไพ่
“ฮ่าฮ่า รอบนี้ ผมชนะ!” จู่ๆชายหัวล้านก็หัวเราะและพูด หยิบชิปทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะกลับมาข้างหน้าเขา
“พ่อ!” หยางเฉินเดินไปช่วยพยุงฉินต้าหย่งขึ้นมาจากพื้นดิน
เมื่อเห็นว่าเป็นหยางเฉิน ฉินต้าหย่งจึงกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “หยางเฉิน รีบชำระเงินคืนพวกเขา มิฉะนั้นพวกเขาจะหักขาของพ่อแน่”
ฉินต้าหย่งรู้สึกหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด โดยซ่อนตัวอยู่ข้างหลังหยางเฉิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
“พ่อ ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ ไม่มีใครทำร้ายพ่อได้” หยางเฉินพูดเบาๆ
“เจ้าหนู ในเมื่อมาไถ่คน งั้นก็รีบจ่ายเงินและนำสุนัขที่ตายตัวนี้ไป” ในขณะนั้น ชายหัวล้านก็พูดขึ้นในทันใด
หยางเฉินเหลือบมองเขาอย่างจางๆ “เงินไม่ใช่ปัญหา แต่ก่อนอื่น มาคุยเรื่องที่คุณทำร้ายผมก่อน”