บทที่ 131 ร่ำรวยชั่วข้ามคืน
ตำหนักจิ่งซิ่ว
รองเท้าที่ปักลายงดงามขององค์หญิงหลินอันเหยียบไลเคนอันอ่อนนุ่ม นางควงแขนของพี่ชายรัชทายาท และเข้าไปในตำหนักจิ่งซิ่ว
ภายในอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ ระบบทำความร้อนใต้พื้นบรรเทาความหนาวเย็นของเดือนธันวาคม พระสนมเอกที่แต่งตัวหรูหรานั่งอยู่ที่โต๊ะ พระนางเตรียมอาหารเลิศรสโอ่อ่าไว้ และรอลูกสองคนด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
เฉินกุ้ยเฟยในวัยสี่สิบต้นๆ ผ่านวัยสาวงามไปนานแล้ว และอยู่ในช่วงที่อ้วนท้วมที่สุดของผู้หญิง
ผิวของพระนางยังคงเต่งตึง ดวงตายังคงทอประกายแสงสดใส รูปร่างที่ดูแลอย่างดีไม่เสียรูป เวลาทำให้เสน่ห์ความเป็นผู้ใหญ่ของหญิงสาวบนร่างกายของพระนางตกตะกอนออกมา
หากละเว้นจักรพรรดินีที่งดงามไร้ที่เปรียบคนนั้นไป ในบรรดาสาวงามมากมายในวังหลัง เฉินกุ้ยเฟยก็ถือว่างดงามที่สุด
ดังนั้นในบรรดาพระราชธิดาสี่พระองค์ก็มีเพียงหลินอันเท่านั้นที่แข่งขันกับองค์หญิงใหญ่ได้… ไม่ แข่งขัน
“ร้อนเกินไปแล้ว ให้ข้ารับใช้ที่อยู่ข้างนอกลดถ่านไฟลง” องค์หญิงหลินอันผู้กระฉับกระเฉงขมวดคิ้ว
ปกตินางขอเพียงแค่เผาถ่านไฟก็พอ ระบบทำความร้อนใต้พื้นร้อนเกินไปจริงๆ ทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในหม้อนึ่ง
เฉินกุ้ยเฟยที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนสั่งทันที “ฟังองค์หญิงหลินอัน ลดถ่านไฟลง”
หลินอันโผเข้าสู่อ้อมกอดของพระมารดาอย่างมีความสุข และยิ้มราวกับเด็กสาวตัวเล็กๆ “หม่อมแม่ คืนนี้ลูกขอพักที่นี่ นอนกับท่านได้หรือไม่”
เฉินกุ้ยเฟยพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
แม้ว่านี่จะไม่เป็นไปตามกฎ และตอนกลางคืนเหล่านางสนมก็อาจต้องรับใช้จักรพรรดิ แต่เมื่อถึงราชวงศ์ของจักรพรรดิหยวนจิ่ง เพราะจักรพรรดิฝึกตลอดทั้งปี และห้ามเสพสังวาสกับสตรี กฎต่างๆ ในวังหลังจึงเป็นเหมือนของประดับ
จักรพรรดิทรงใส่พระทัยกับสตรี กฎจึงเข้มงวด แต่จักรพรรดิไม่สนพระทัยสาวงามในวังหลังของตัวเอง ภายใต้เงื่อนไขเบื้องต้นที่จะไม่กระทำความผิดด้านหลักการ ความรักเป็นอย่างไร
ความผิดที่เรียกว่าหลักการ… เหอะๆๆ
แต่สภาพอย่างจักรพรรดิหยวนจิ่ง ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีดีสักอย่างเช่นกัน อย่างน้อยวังหลังก็กลมเกลียวกันมาก เหล่านางสนมต่างก็ไม่แม้แต่คิดจะสู้กัน
มกุฎราชกุมารพูดคุยเรื่องสัพเพเหระกับพระมารดา องค์หญิงหลินอันก็พูดจ้อกแจ้กขัดจังหวะอยู่ข้างๆ เช่นกัน
“วันนี้มังกรวิญญาณจู่ๆ ก็บ้าคลั่งขึ้นมา เกือบจะทำร้ายหลิงอัน เสด็จพ่อกับเหล่าทหารรักษาพระองค์ช่วยไว้ไม่ทัน” มกุฎราชกุมารเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย
พระสนมเอกแห่งพุทธศาสนาตกใจจนหน้าซีด รีบดึงมือขององค์หญิงหลินอันมา และพินิจดูอย่างตื่นตระหนก “ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่ ให้แม่ดู”
องค์หญิงรองเป็นยายตัวร้ายที่ชอบทำตัวออดอ้อน นางฉวยโอกาสนี้แสดงสีหน้าเสียใจและน่าสงสารออกมา “ลูกเกือบจะไม่ได้เจอหม่อมแม่แล้ว”
พระสนมเอกหวาดกลัวอยู่ครู่หนึ่ง และพูดด้วยความโกรธ “เกิดอะไรขึ้นกับข้ารับใช้กลุ่มนี้ สัตว์เดรัจฉานตัวเดียวปราบไม่ได้ จนเกือบทำร้ายลูกของข้า”
หลังจากพระนางระเบิดอารมณ์เสร็จ พระนางก็จับมืออันอ่อนนุ่มขององค์หญิงหลินอัน “ภายหลัง เป็นมกุฎราชกุมารที่ช่วยเจ้าใช่หรือไม่”
สถานะของมกุฎราชกุมารแตกต่างกับพระราชโอรสองค์อื่นๆ โดยสิ้นเชิง นอกจากจักรพรรดินี นางสนมคนอื่นๆ ในวังหลังต้องเรียกว่ามกุฎราชกุมาร ไม่อาจเรียกว่า ‘ลูก’ หรือ ‘องค์ชาย’ ได้
องค์หญิงหลินอันย่นจมูก และบ่นว่า “พี่ชายรัชทายาทมีความสามารถนี้ที่ไหน ทุกครั้งที่ฮว๋ายชิ่งรังแกข้า เขาก็เพียงแค่เอ่ยปากเท่านั้น ไม่ช่วยข้าตบตีกับฮว๋ายชิ่งหรอก”
มกุฎราชกุมารยิ้มเจื่อนพร้อมส่ายหน้า
พระสนมเอกอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ พระนางมองมกุฎราชกุมาร และจับมือของลูกสาวไว้ “เล่าให้แม่ฟังได้หรือไม่”
นัยน์ตากลมโตอันมีเสน่ห์ของหลิงอันเปล่งประกายทันที “วันนี้ข้ารับฆ้องทองแดงตัวเล็กๆ คนหนึ่งมา… อืม เป็นเมื่อสองวันก่อน และวันนี้ข้าพาไปด้วยตั้งใจจะไปส่ง แต่บังเอิญเจอเรื่องนี้ จึงเป็นเขาที่ช่วยข้าไว้”
“ฆ้องทองแดง…” เฉินกุ้ยเฟยขมวดคิ้ว “เป็นหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลเหรอ”
“อืม” หลิงอันพูด “ข้ารู้ว่าหม่อมแม่ไม่ชอบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล เพราะคนเหล่านั้นเป็นคนของเว่ยเยวียน แต่เขาเป็นคนของข้า”
เฉินกุ้ยเฟยยิ้มและพยักหน้า “ฝ่าบาททรงมีรางวัลให้หรือไม่”
“มีแน่นอน” มกุฎราชกุมารตอบ
“ตำหนักแห่งนี้ก็มีรางวัลให้เช่นกัน” เฉินกุ้ยเฟยกล่าวอย่างจริงจัง “กลับไปข้าจะส่งคนไปที่ห้องเก็บของเพื่อนำเครื่องประดับส่งไปให้”
พระสนมเอกให้รางวัล แน่นอนว่าเป้าหมายไม่อาจเป็นข้าราชบริพารได้ จึงน่าจะเป็นสมาชิกสตรีในครอบครัวข้าราชบริพาร
มกุฎราชกุมารฟังถึงตรงนี้ เขาก็ขมวดคิ้วทันที “สวี่ชีอันคนนั้นกลายเป็นคนของเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่”
องค์หญิงหลินอันยกคางที่ขาวราวหิมะขึ้นทันที และพูดอย่างภาคภูมิใจ “ข้าแย่งเขามาจากฮว๋ายชิ่ง”
“ฮว๋ายชิ่งรู้หรือไม่”
“รู้สิ”
“เช่นนั้นนางจะไม่สั่งสอนเจ้าเหรอ”
“นางกล้าสั่งสอนข้า…ข้า… ไว้ข้ากลับไปจะพาสวี่ชีอันไปเจอนาง ทั้งปกป้องข้า และทำให้นางโกรธ” เมื่อพูดถึงตรงนี้ องค์หญิงหลินอันก็มีความสุขกับความเฉลียวฉลาดของตัวเอง
…
ในฤดูธันวาคม ท้องฟ้าจะว่ามืดก็มืด
เมื่อออกเดินทางจากหน่วยงานราชการ พระอาทิตย์ยังคล้อยอยู่บนท้องฟ้าทางทิศตะวันตก และย้อมเมฆเป็นรูปร่างกับสีของตัวเองอย่างดื้อดึง
เมื่อถึงจวนสกุลสวี่ ท้องฟ้าก็เป็นสีครามโดยสมบูรณ์ โคมไฟสว่างขึ้น สะท้อนผู้คนที่กลับล่าช้าและห้องใต้หลังคากับบ้านหลังคากระเบื้อง
ท้องฟ้าสีคราม โคมไฟไม้ไผ่สาน อาคารโบราณ… ทุกครั้งที่สวี่ชีอันเห็นฉากนี้ก็เกลียดตัวเองที่ไม่ได้เรียนวาดรูปตอนนั้น
เวลานี้จวนสกุลสวี่ปิดประตูแล้ว เหล่าจางคนเฝ้าประตูรู้ว่าต้าหลางไม่เคยเดินผ่านประตู
ดังนั้นเมื่อสวี่ชีอันเคาะประตู ใบหน้าของเหล่าจางก็เต็มไปด้วยความตกใจ
“เรียกคนในจวนมาขนของ” สวี่ชีอันสั่ง
ขนของเหรอ
สายตาของเหล่าจางมองข้ามไหล่ของสวี่ต้าหลางไป มองรถม้าสามคันที่อยู่ข้างหลัง และหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลที่เดินทางมาด้วยกัน
…
ณ ห้องโถงด้านหน้า คนในครอบครัวทั้งสี่กำลังกินข้าวอยู่ วันนี้สวี่หลิงเยวี่ยยังคงไม่รอพี่ใหญ่มากินข้าวด้วยกัน นางคิดถึงเขา จึงก้มศีรษะ และถามว่า “พี่ใหญ่ไม่ได้กลับบ้านมากินข้าวตรงเวลากี่วันแล้ว”
เปลวเทียนสั่น ขนตายาวของนางขับแสง ใบหน้ารูปไข่อันงดงามก็เปล่งประกายแวววาวราวกับหยกอุ่นๆ
ใบหน้ารูปไข่ที่ทั้งขาวและสวย ท่าทางที่ดูบริสุทธิ์และอ่อนแอ หากสวมชุดกะลาสี นางก็จะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียนที่ตรงกับรสนิยมของคนหมู่มาก
อืม ยังเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียนที่เป็นลูกครึ่งอีกด้วย ใบหน้าของสวี่หลิงเยวี่ยล้ำลึกกว่าผู้หญิงทั่วๆ ไป ดูมีมิติ
“ข้าเหลืออาหารไว้ให้พี่ใหญ่กิน” สวี่หลิงอินกับพี่สาวของนางเป็นสองขั้วตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง พี่ใหญ่ไม่อยู่ก็ไม่มีใครแย่งอาหารกินกับนาง
มือเล็กๆ ป้อมสั้นจับตะเกียบ และใช้ตะเกียบราวกับบินได้ ช่างเป็นพรสวรรค์ที่น่าตกใจ
“อีกไม่กี่วันก็น่าจะจ่ายเงินเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ” อาสะใภ้เหลือบมองอารอง
อารองสวี่ก้มหน้ากินข้าว และส่งเสียง “อืม”
อันที่จริงเขาเบิกเงินเดือนของเดือนนี้ไปแล้ว ใกล้จะสิ้นปี งานสังสรรค์กับการมอบของขวัญระหว่างเพื่อนร่วมงานล้วนเป็นเงินมหาศาล
…ถึงอย่างไรหนิงเยี่ยนก็ยังไม่ได้แต่งลูกสะใภ้ ก็ยืมเงินเดือนข้าราชการของเขามาจัดการก่อน อารองสวี่คิดในใจ
“สิ้นปียังต้องตัดเสื้อผ้าให้หลิงเยวี่ย หลิงอิน ต้าหลางกับเอ้อร์หลางอีก เงินไม่พอแล้ว” อาสะใภ้ถอนหายใจ
ก่อนที่จะไปสำนักอวิ๋นลู่เมื่อเดือนที่แล้ว ในบ้านยังมีเงินออมอยู่หลายสิบตำลึง ผลคือเมื่อกลับมา มันก็ว่างเปล่าแล้ว…
อาสะใภ้รั้งอารองไว้ และถามว่าเขาออกไปเที่ยวเล่นมาใช่หรือไม่
เป็นสวี่ต้าหลางกับสวี่เอ้อร์หลางที่ค้ำประกันด้วยบุคลิก เงินถูกนำมาใช้เพื่อดำเนินความสัมพันธ์และทำธุระ ไม่ใช่เที่ยวเล่นแน่นอน
อาสะใภ้จึงเชื่อ
แม้ว่าสวี่ต้าหลางจะเป็นคนที่ขัดหูขัดตา แต่เขามีอุปนิสัยดื้อรั้น ไม่เคยโกหก สวี่เอ้อร์หลางเป็นบัณฑิต เข้มงวดตั้งแต่เด็กจนโต และเป็นเด็กที่ฉลาดรู้ความ
“ก็แค่เงินไม่กี่ตำลึง” อารองสวี่ไม่สนใจ
อาสะใภ้เหลือบมองเขา “ข้าอยากซื้อผ้าไหม”
อารองสวี่เงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าสถานะทางการเงินในบ้านตอนนี้จะซื้อผ้าไหมหนึ่งฟุตสองมาใช้ได้
อาสะใภ้คำนวณให้เขา และพูดว่าหลังจากการจัดสอบคัดเลือกช่วงวสันต์ของเอ้อร์หลาง หากผ่าน สถานะก็จะไม่เหมือนเดิม ไม่อาจสวมชุดคลุมเก่าๆ เช่นเมื่อก่อนได้ ต่อให้ล้ำค่า ชิ้นหนึ่งก็รับมือที่สาธารณะไม่ได้
หลิงเยวี่ยก็ถึงวัยที่จะแต่งงานแล้ว ชุดกระโปรงในตู้เสื้อผ้าก็ควรจะเปลี่ยนใหม่
อารองสวี่ฟังอย่างใจลอย และเอ่ย ‘อืมอืมอาอา’ อย่างขอไปที
โครม!
อาสะใภ้ฟาดตะเกียบลงบนโต๊ะ ทุกคนมองมาพร้อมกัน
อาสะใภ้หยิบตะเกียบขึ้นมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์อีกครั้ง “กินข้าว”
อารองสวี่พูดอย่างไม่มีทางเลือก “ตอนคดีเงินภาษี พวกเราใช้ทรัพย์สินของครอบครัวจนหมด แป้งข้าวเจ้าในเดือนแรกข้าก็ขอยืมเพื่อนร่วมงานมา รอปีหน้าเถอะ ปีหน้าซื้อแน่นอน”
อาสะใภ้ก้มหน้า ไม่ให้เขาเห็นขอบตาที่แดงเล็กน้อยของตัวเอง
“ระวังหน่อย ระวังหน่อย… อย่าชนกำแพง หากมันสกปรกคนจะมองว่าข้าละเลยพวกเจ้า”
เสียงก่นด่าของเหล่าจางคนเฝ้าประตูลอยมา
อารองสวี่อารมณ์ไม่ดี เขาขมวดคิ้วและมองดู เหล่าคนรับใช้ในจวนถือผ้าไหมหลายผืน และเดินเข้ามาอย่างระมัดระวังภายใต้การสั่งการของเหล่าจางคนเฝ้าประตู
อาสะใภ้เบิกดวงตาอันกลมโตของนางกว้าง และมองผ้าไหมที่สวยสดงดงามหลายผืนถูกขนเข้ามาอย่างไม่อยากเชื่อ
“งามมาก…” สวี่หลิงเยวี่ยอุทาน
ลวี่เอ๋อก็เบิกตากว้างเช่นกัน และน้ำลายแทบหกด้วยความปรารถนา
มีเพียงสวี่หลิงอินเท่านั้นที่รักใคร่อาหารอย่างซื่อสัตย์และมั่นคง ใบหน้าเล็กๆ ของนางฝังอยู่ในชาม แก้มตุ่ย
“ของ ของเหล่านี้มาจากไหน” อารองสวี่ถามอย่างงุนงง
เหล่าจางคนเฝ้าประตูคลี่ผ้าฝ้ายเนื้อหยาบผืนหนึ่ง และปูบนพื้น เขาสั่งคนรับใช้ให้วางผ้าไหมลงพลางตอบว่า “ต้าหลางนำกลับมา และบอกว่าฝ่าบาททรงประทานให้แก่เขา”
ฝ่าบาททรงประทานให้เหรอ ปฏิกิริยาแรกของอารองสวี่คือคดีซังผอคลี่คลายแล้วเหรอ
ในฐานะหัวหน้ากองร้อยของกองดาบ ปกติเขาจะเฝ้ายามอยู่เมืองชั้นนอก เรื่องของเมืองชั้นในเขาไม่รู้ คดีซังผอเป็นที่โจษจันในเมืองชั้นใน แต่คนที่สถานะไม่สูงพอก็ไม่อาจเข้าถึงข้อมูลที่เกี่ยวข้องได้
เมื่อคิดถึงเรื่องที่ตัวเองติดอยู่ระดับฝึกลมปราณมาเกือบยี่สิบปี อารองสวี่ก็รู้สึกมืดมนในใจ แต่ในไม่ช้า ความหดหู่นี้ก็ถูกความสุขสลายไป “หนิงเยี่ยนล่ะ”
“อยู่ด้านนอกประตู… ฝ่าบาททรงประทานผ้าไหมให้เป็นรางวัลทั้งหมดห้าร้อยผืน” เหล่าจางคนเฝ้าประตูพูดอย่างมีความสุข
“แกร๊ก”
ตะเกียบในมืออาสะใภ้หล่นลงบนโต๊ะ
………………………………………………………