เวลากลางคืน ฟ้าค่อยๆมืดลง
ซูฉิงกำลังเก็บสัมภาระอยู่ในห้อง ก็ได้ยินเสียงกระแอมในลำคอ
ซูฉิงเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อไร
เขายืนพิงกรอบประตู สวมชุดนอนสีขาว ดูเย็นชาน้อยลงกว่าปกติ เพิ่มความเกียจคร้านและดูมีชีวิตชีวา
ฮ่อหยุนเฉิงที่เป็นแบบนี้ทำให้ซูฉิงชะงักไปเล็กน้อย
เห็นสายตาของซูฉิงตกอยู่ที่ร่างของเขา ฮ่อหยุนเฉิงก็ยกมุมปาก หัวเราะเสียงต่ำ “ดูดีมั้ย?”
“ฮ่อหยุนเฉิง นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ซูฉิงได้สติกลับมา กระแอมในลำคอด้วยความขัดเขินเล็กน้อย
ฮ่อหยุนเฉิงยืดกายเต็มความสูงก้าวเข้าไปหาซูฉิง “เก็บของเสร็จหมดแล้วหรือ?”
“อืม” ซูฉิงพยักหน้า
จริงๆก็ไม่มีอะไรให้เก็บมากมาย แค่เอาของใช้ประจำวันไปเล็กน้อย
“พรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อย” ฮ่อหยุนเฉิงกล่าว
ซูฉิงเก็บสัมภาระลงกระเป๋าของเธอ “ได้”
ในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของฮ่อหยุนเฉิงก็ดังขึ้น
เขาควักโทรศัพท์ออกมาดู เป็นโจนส์ผู้รับผิดชอบโรงงานที่ฝรั่งเศสโทรเข้ามา
ฮ่อหยุนเฉิงรับสาย “โจนส์ มีเรื่องอะไร?”
“ประธานฮ่อ พวกเราตรวจสอบพบว่าเครื่องประดับล็อตที่มีปัญหา ผลิตที่โรงงานหมายเลขหนึ่งทั้งหมด” เสียงของโจนส์ดังออกมาจากโทรศัพท์
ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงดุดันขึ้นมา “พูดได้ว่า ปัญหาเกิดที่โรงงานหมายเลขหนึ่ง?”
โจนส์พยักหน้า “ใช่ครับ ผมส่งคนไปตรวจสอบทุกขั้นตอนของโรงงานหมายเลขหนึ่งแล้ว พรุ่งนี้น่าจะรู้ผลครับ”
“ดี” ฮ่อหยุนเฉิงพูดเสียงเข้ม
วางสายโทรศัพท์ ซูฉิงถามขึ้นว่า “ทางฝรั่งเศสมีเบาะแสแล้วใช่มั้ย?”
“อืม” ฮ่อหยุนเฉิงหรี่ตาลง พูดเสียงเย็นว่า “น่าจะเป็นโรงงานหมายเลขหนึ่งเกิดปัญหา”
“ในเมื่อกำจัดวงแคบจนไปถึงโรงงานหมายเลขหนึ่งได้ ก็คงจะสืบได้ง่ายแล้ว” ซูฉิงวิเคราะห์
“อาจจะไม่เป็นแบบนั้น” แววตาฮ่อหยุนเฉิงเข้มขึ้น “คนที่สามารถลงไม้ลงมือในฮ่อกรุ๊ปได้ ไม่ใช่คนธรรมดาแน่”
“นายพูดถูก” ซูฉิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ที่จริงแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ค่อนข้างแปลก ราวกับว่ามีมือสีดำคู่หนึ่งคอยควบคุมทุกอย่างไว้
ยิ่งไปกว่านั้น การที่อีกฝ่ายอยู่ในที่มืดไม่ได้ส่งผลดีต่อฮ่อกรุ๊ปเท่าไหร่นัก
“ไม่ว่ายังไง พรุ่งนี้ไปถึงฝรั่งเศสก่อนค่อยพูดกันอีกที” เห็นซูฉิงขมวดคิ้วแน่น ฮ่อหยุนเฉิงก็ตบไหล่เธอเบาๆ สายตาอ่อนโยน
“รีบนอนเถอะ”
“ฝันดี!” ซูฉิงฉีกยิ้ม
เป็นคืนที่พลิกตัวไปมาและหลับไม่ลง
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ซูฉิงลุกขึ้นและรีบอาบน้ำ ทันทีที่เธอเดินไปที่บันได เธอก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น
เช้าขนาดนี้ ใครจะมากัน?
ฮ่อหยุนเฉิงเปิดประตู ก็พบแม่ฮ่อและฮ่อเฉียนที่ปรากฏตัวด้านนอกตั้งแต่เช้าตรู่
“แม่ มาได้ยังไงกัน?” ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว
“ทำไม ไม่ต้อนรับหรือไง?” แม่ฮ่อในชุดกี่เพ้าสีส้มที่ได้รับการดูแลอย่างดี เอ่ยด้วยสายตาเย็นชา
ไม่รอฮ่อหยุนเฉิงตอบกลับ แม่ฮ่อก็เดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาในห้องรับแขก ฮ่อเฉียนเองก็ตามเข้าไป
“หยุนเฉิง ลูกเอาคำพูดของแม่ไปเป็นลมข้างหูใช่มั้ย?” แม่ฮ่อมองปที่ฮ่อหยุนเฉิงอย่างไม่พอใจมาก “จดหมายลงนามของบอร์ดบริหารลูกก็ไม่ไยดี?”
จดหมายลงนาม?
ซูฉิงที่เพิ่งลงมาได้ยินคำพูดที่ไม่พอใจจากแม่ฮ่อ อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ
ฮ่อหยุนเฉินสีหน้าเรียบเฉย “เรื่องนี้ผมจัดการเรียบร้อยแล้ว”
“จัดการ? ลูกจัดการยังไง? พวกเราให้ลูกไล่ซูฉิงออก ทำไมลูกไม่ไล่เธอออก?” น้ำเสียงของมาฮ่อสูงขึ้น “ลูกต้องการให้ฮ่อกรุ๊ปล่มสลายถึงจะพอใจใช่มั้ย?
ซูฉิงเหยียดริมฝีปากออก ที่แท้จดหมายลงนามก็คือต้องการไล่เธอออก?
เป็นเรื่องไร้สาระเสียจริง
ใบหน้าฮ่อหยุนเฉิงแข็งกร้าว ก้มศีรษะมองข้อมือ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับซูฉิง ผมกำลังจะไปฝรั่งเศส ผมรีบ แม่ไม่มีอะไรก็กลับไปเถอะ”
เมื่อถูกปิดประตูใส่หน้าอีก สีหน้าของคุณแม่ฮ่อก็ไม่น่ามองเล็กน้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นซูฉิงลงมาข้างล่างพร้อมกระเป๋าเดินทาง ก็รีบถามเสียงเย็นว่า
“เธอจะไปฝรั่งเศสกับลูกหรือ?”
“ใช่แล้ว” ซูฉิงหิ้วกระเป๋าเดินทางมาข้างกายฮ่อหยุนเฉิง แล้ววางกระเป๋าลงที่พื้น ยื่นมือไปคล้องแขนฮ่อหยุนเฉิง “ฉันไปกับหยุนเฉิงไม่ได้หรือไง?”
เมื่อเห็นฉากบาดสายตาข้างหน้า ฮ่อเฉียนขบริมฝีปากพูดว่า “พี่คะ ฉันจะไปกับพี่”
“อย่าไร้สาระ！” ฮ่อหยุนเฉิงปฏิเสทอย่างไม่ลังเล
“พี่ ฉันไม่ได้ไร้สาระ” ฮ่อเฉียนรีบพูด “ฉันก็อยากทำเพื่อฮ่อกรุ๊ป”
แม่ฮ่อเองก็เห็นด้วย “เฉียนเฉียนพูดถูก ลูกให้เธอไปด้วย ยังพอช่วยได้บ้าง”
ช่วย?
กลัวจะไปเพราะเจตนาอื่นน่ะสิ!
นึกถึงฮ่อหยุนเฉิงที่เมามายในคืนนั้นแล้ว และเรื่องที่ฮ่อเฉียนทำกับเขา ซูฉิงก็เหยียดริมฝีปากหัวเราะอย่างเยาะหยัน “กลัวช่วยจนยุ่งน่ะสิ? ฮ่อเฉียนไปแล้วเธอทำอะไรได้?”
“ซูฉิงเธอหมายความว่ายังไง!” ใบหน้าฮ่อเฉียนแข็งค้าง กำลังจะพูดต่อ กลับถูกฮ่อหยุนเฉิงใช้เสียงเย็นชาตัดบท
“พอแล้ว อย่าไร้สาระ” ฮ่อหยุนเฉิงหมดความอดทน ยื่นมือไปกันฮ่อเฉียนออก “ฮ่อเฉ๊ยน ตอนนี้เธอแค่ต้องตั้งใจเรียนมาหลัย เรื่องฮ่อกรุ๊ป เธอไม่ต้องกังวล”
ใบหน้าฮ่อเฉียนเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม เธอสูดลมหายใจลึกๆและโต้กลับว่า “ทำไมซูฉิงไปได้แล้วฉํนไปไม่ได้?”
“ที่ซูฉิงไปเป็นความคิดของคุณปู่ เธออยากไปถามคุณปู่มั้ยล่ะว่าทำไมเธอไปไม่ได้?” ฮ่อหยุนเฉิงไม่อยากยื้อยุดกับพวกเธอต่อไป จึงผลักไปให้ท่านผู้เฒ่าฮ่อ
ฮ่อเฉียนขบริมฝีปาก มองแม่ฮ่อด้วยใบหน้าไม่พอใจ “คุณป้า…”
แม่ฮ่อลุกขึ้นยืนพรวดพราด มองฮ่อหยุนเฉิงอย่างโกรธเคือง “ได้ ในเมื่อเป็นความคิดของปู่แก ฉันก็จะไม่พูดอะไรบ้าง แต่มีเรื่องหนึ่งที่ลูกต้องจำไว้ หากเพราะซูฉิง ทำให้ฮ่อกรุ๊ปได้รับความเสียหายต่อไป ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!”
“พอแล้วครับแม่ แม่รีบพาฮ่อเฉียนกลับไปเถอะ” ฮ่อหยุนเฉิงไล่แขกด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
แม่ฮ่อพาพาฮ่อเฉียนออกไปอย่างโกรธจัด
ฮ่อเฉียนพูดราดน้ำมันใส่กองไฟ “คุณป้า คุณป้าดูสิตอนนี้พี่ชายไม่เคารพคุณป้าเลยสักนิด แต่ก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้ ต้องโทษซูฉิงนั่นทั้งหมด!ไม่รู้นางบ้านนอกนั่นเอายาเสน่ห์อะไรให้พี่ชายกิน เอาซะพี่ชายหลงหน้ามืดตามัวไม่รู้ฟ้าใต้ดินเหนือแล้ว ต่อไปถ้าพี่ชายแต่งกับเธอจริง พวกเราจะยังไปมีที่ยืนอะไรในตระกูลฮ่อ!”
แม่ฮ่อกุมหน้าอก พูดเสียงเย็น “เฉียนเฉียน หลานวางใจเถอะ ป้าไม่มีทางให้หยุนเฉิงแต่งกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด!”
มองด้านหลังของแม่ฮ่อกับฮ่อเฉียนที่ปึงปังออกไป ในใจซูฉิงก็รู้ไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
หนึ่งเดือนมานี้เธอทุ่มเทแรงกายใจให้ฮ่อกรุ๊ป แต่แม่ฮ่อกลับร่วมลงนามกับบอร์ดผู้บริหารไล่เธอออก
ไม่มีความอะไรเลย
นัยน์ตาเย็นชา ซูฉิงมองฮ่อหยุนเฉิง เอ่ยอย่างเรียบเฉยว่า “นายวางใจ อีกสองเดือนฉันไปแน่ ถึงเวลานั้นแม่นายก็คงไม่ทำให้นายลำบากใจแล้ว”