“เฮอะๆๆ …หมออวิ๋นหมายความว่าอย่างไร ข้าฟังไม่เข้าใจ” สายตาของราชามารเผยความกระวนกระวาย ก่อนจะตอบเลี่ยงคำถาม “ลี่เอ๋อเป็นลูกสาวของข้า องค์หญิงของโลกปีศาจ ท่านลืมแล้วหรือ? ท่านเคยช่วยนางเอาไว้ อีกทั้งยังหาเน่ยตันของนางกลับมา!”
อวิ๋นเจี่ยวไม่ได้ตอบ เพียงแต่จ้องมองเขา สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเคย ราชามารหลบหลีกสายตาของนาง สีหน้าเปลี่ยนไป ท่าทางลนลานมากขึ้น
“ท่านคิดว่าข้ออ้างนี้สมเหตุสมผลไหม” อวิ๋นเจี่ยวพูดขึ้น
“…” ราชามารผงะไป
“ที่จริงท่านไม่พูด พวกข้าก็สามารถเดาได้” อวิ๋นเจี่ยวคาดเดา “จี้หลีกับราชาปีศาจจื่อเฉินนั้นมีความสัมพันธ์อะไรกัน เป็นลูกหลานหรือว่า…กลับชาติ?”
ราชามารตะลึง จ้องมองนางด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“คงจะกลับชาติสินะ” จากปฏิกิริยาของเขา อวิ๋นเจี่ยวพูดอย่างมั่นใจ ปีศาจหมาป่ามีลูกสาวเป็นปีศาจแมว เดิมทีก็แปลกประหลาดอยู่แล้ว ที่สำคัญคือแม้แต่จี้เฉินก็ไม่คิดว่าน้องสาวของตนเองมีปัญหา อีกทั้งยังบอกว่าเป็นลูกแท้ๆ นี่ต้องใช้การล้างสมองที่ยิ่งใหญ่แค่ไหนถึงเชื่อมั่นได้ ราชามารคงลงแรงไปไม่น้อย
“ท่าน…” ราชามารผงะ ใบหน้าเผยความซับซ้อนอย่างมาก มือที่อยู่ข้างลำตัวกำแน่น สักพักเหมือนกับลูกโป่งที่หมดลม ไหล่ของเขาห่อเหี่ยวลงไป เขาหลับตาถอนหายใจ “ใช่! นางคือท่านมหาราชกลับชาติมา ท่านมหาราชคิดคำนึงถึงโลกปีศาจมาตลอดชีวิต แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายจะกลายเป็นแบบนั้น แม้ตายไปก็หลงเหลือไว้เพียงชื่อเสียงย่ำแย่ ข้าไม่อาจทนดูได้ ดังนั้น…ถึงได้ปิดบังตัวตนของลี่เอ๋อ ให้นางเป็นลูกสาวของข้า หวังว่านางจะมีความสุขในชาตินี้”
เขาพูดจบ ถึงได้มองไปทางอวิ๋นเจี่ยวอย่างอ้อนวอน “แต่ละเผ่าพันธุ์ในโลกปีศาจต่างเข้าใจท่านมหาราชผิด หากรู้ว่าลี่เอ๋อคือ…เพื่อความปลอดภัยของลี่เอ๋อ หมออวิ๋นข้าขอร้องท่าน อย่าเผยแพร่เรื่องของลี่เอ๋อออกไป”
“วางใจเถอะ พวกข้าไม่สนใจความลับในโลกปีศาจ” อวิ๋นเจี่ยวตอบรับ คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย ก่อนจะพูด “เพียงแต่คนที่ชื่อเสิ้งหวน ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เน่ยตันของอสูรกลืนนภามา เขาคิดจะทำอะไร”
“เรื่องนี้…ข้าก็ไม่รู้” ราชามารส่ายหัว
อวิ๋นเจี่ยวครุ่นคิด ก่อนจะหันไปพูดกับหยวนเจียง “อาจารย์อาหยวน เน่ยตันของอสูรกลืนนภามีความพิเศษอะไร”
สีหน้าของหยวนเจียงเคร่งเครียด เขาครุ่นคิดอยู่สักพักถึงได้พูดขึ้น “เน่ยตันเป็นจุดรวมพลังทั้งหมด หากเป็นเผ่าปีศาจด้วยกัน จะสามารถกลืนกินกันเอง และรับพลังของอีกฝ่าย” แต่ง่ายต่อการก่อให้เกิดการกลืนกินกลับ
“นอกจากนี้ล่ะ?” อวิ๋นเจี่ยวถาม นางรู้สึกว่าเรื่องต้องไม่ง่ายเพียงนี้
“นอกจากนี้ไม่มีประโยชน์อย่างอื่นแล้ว?” หยวนเจียงพูด ก่อนจะเสริมขึ้น “บนเน่ยตันมีความสามารถของปีศาจ คิดจะดูดซับหมดนั้นไม่ง่าย”
“ความสามารถ?” อวิ๋นเจี่ยวผงะไป ก่อนจะวิเคราะห์ “ความสามารถของอสูรกลืนนภาคือกลืนกินวิญญาณ ความสามารถนี้ไม่มีอะไรพิเศษ แต่เหตุใดเสิ้งหวนถึงต้องจับจี้หลีไป สองอย่างนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน”
“แย่แล้ว!” หลังจากที่นางพูดจบ ราชามารราวกับนึกอะไรบางอย่างได้ เขาอุทานออกมาเสียงดัง สีหน้าซีดเผือดไปทันที ก่อนจะพูดขึ้นอย่างรีบร้อน “ผนึก! เสิ้งหวนคิดจะใช้วิญญาณของลี่เอ๋อเปิดผนึกของเหวปีศาจสีแดง!”
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างมีสีหน้าเปลี่ยนไป! หยวนเจียงถามขึ้น “ผนึกนั้นอยู่ที่ใด”
“ป่าโบราณวั่นกู่!” ราชามารพูด
หยวนเจียงมองไปทางอวิ๋นเจี่ยว “ศิษย์หลาน เร็ว! วางข่ายพลังขนส่ง!”
“อืม!” อวิ๋นเจี่ยวไม่ได้ลังเล นางหยิบธงข่ายพลังออกมาเริ่มวางข่ายพลัง
สีหน้าของหยวนเจียงเคร่งเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นั่นเป็นถึงพลังปีศาจ หากมันปรากฏขึ้นบนโลก อย่าว่าแต่โลกปีศาจ แม้แต่สามโลกก็ต้องลำบากไปด้วย
โชคดีที่อวิ๋นเจี่ยววางข่ายพลังรวดเร็ว ไม่ถึงชั่วครู่ ข่ายพลังที่เชื่อมไปยังทางใต้ของโลกปีศาจก็ปรากฏต่อหน้าทุกคน
พวกเขาเดินเข้าไปในข่ายพลังอย่างไม่ลังเล ก่อนหายตัวไปจากที่เดิม อวิ๋นเจี่ยวไม่เคยไปป่าโบราณวั่นกู่ จึงไม่อาจส่งคนไปยังตำแหน่งนั้นได้ ทำได้เพียงวางข่ายพลังให้เข้าใกล้ตำแหน่งใต้ที่สุด
ดังนั้นทุกคนไม่ได้ไปถึงป่าโบราณวั่นกู่ในทันที แต่โชคดีที่ห่างไม่ไกลมาก ราชามารมองไปรอบด้านเพื่อดูทิศทาง ก่อนจะชี้ไปทางด้านขวา “ป่าโบราณวั่นกู่อยู่ทางนั้นราวสิบลี้”
ทุกคนแลกเปลี่ยนสายตากัน หยวนเจียงหยิบอาวุธสำหรับการบินออกมา พาทุกคนบินไปทางนั้น ไม่ถึงชั่วครู่ป่าไม้สีเขียวก็ปรากฏต่อหน้าทุกคน
ผืนป่านั้นกว้างใหญ่มาก ไม่อาจมองเห็นเขตแดนของมันได้ ในป่านี้เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่มากมาย อีกทั้งยังเต็มไปด้วยพลังปีศาจหนาแน่น โดยเฉพาะบริเวณที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก มีแสงสีเขียวพุ่งทะยานขึ้นฟ้า พลังปีศาจนั้นยังเจือปนพลังวิญญาณที่คุ้นเคย มันคือพลังปีศาจของอสูรกลืนนภา! เสิ้งหวนกระตุ้นเน่ยตันของอสูรกลืนนภาได้แล้ว
“ทางนั้นคือผนึก!” ราชามารตกตะลึง สีหน้าของเขาซีดเผือด
“ห้ามเขาเอาไว้!” หยวนเจียงกลายร่างเป็นแสงบินออกไป ราชามารก็ตามไปทันที ทั้งสองคนเพิ่งบินเข้าป่าโบราณวั่นกู่ ป่าไม้ด้านล่างสะบัดเถาวัลย์ขนาดใหญ่ออกมา พร้อมโจมตีมายังพวกเขา
หยวนเจียงและราชามารต่างตะลึง พวกเขารีบหลบออกไป แต่เถาวัลย์รอบด้านมีจำนวนมาก อีกทั้งไม่ว่าพวกเขาจะบินสูงเท่าไหร่ เถาวัลย์เหล่านั้นจะเติบใหญ่ขึ้นรั้งการเดินหน้าของพวกเขาเอาไว้
“ทำไมถึงมีปีศาจไม้มากขนาดนี้” หยวนเจียงไม่อยากเชื่อ พืชไม้เปิดสัมปชัญญะได้ยากลำบาก แต่ดูจากสถานการณ์นี้ ต้นไม้ในป่าแห่งนี้ล้วนเปิดสัมปชัญญะแล้ว เหลือเพียงกลายร่างเป็นปีศาจ
“ข้า…ข้าก็ไม่รู้!” ราชามารก็ตกตะลึงเช่นกัน โลกปีศาจไม่มีปีศาจไม้มานานมากแล้ว ถึงแม้จะมีตัวสองตัวก็ไม่กล้าปรากฏตัวง่ายๆ สาเหตุหนึ่งเป็นเพราะพลังของพวกเขา อีกสาเหตุหนึ่งเป็นเพราะชื่อเสียงของราชามารคนก่อน…ดังนั้นแต่ละเผ่าพันธุ์ล้วนเกรงกลัวพวกเขา แต่ไม่คิดว่า ภายในป่าโบราณวั่นกู่นี้จะมีปีศาจไม้มากมายเช่นนี้
ทั้งสองคนยังไม่ทันได้คิดอย่างละเอียด การโจมตีกลางอากาศยิ่งดุเดือดมากยิ่งขึ้น ปีศาจไม้เหล่านี้เดิมทีมีความสามารถพิเศษเฉพาะตัวอยู่แล้ว รั้งไปรั้งมาไม่เพียงแต่สะบัดเถาวัลย์ แต่บางตัวยังแปลงใบไม้เป็นเข็ม บางตัวปล่อยสารพิษ อีกทั้งบางตัวโยนผลไม้ พวกเขาป้องกันไม่ไหว ทั้งที่ตำแหน่งของผนึกอยู่ด้านหน้าสองสามลี้ แต่พวกเขาเดินมาครึ่งวัน สามารถเข้าใกล้เพียงสิบจั้งเท่านั้น
อวิ๋นเจี่ยวมีความรู้สึกเหมือนดูแพล็นส์ วีเอส ซอมบีส์
“เจ้าหนู พวกเราทำอย่างไรดี” ไป๋อวี้มองไปทางราชามารและอาจารย์อาหยวน ก่อนจะถามขึ้น
“อืม…” อวิ๋นเจี่ยวก้มหน้าครุ่นคิด ก่อนจะถอยหลังหนึ่งก้าว และ…หลบอยู่ด้านหลังเยี่ยยวน
ดู!
ชายแก่ “…”
เป็นผู้ชมอย่างเปิดเผยจะดีหรือ
อีกอย่าง อาจารย์ปู่ท่านใช้แขนเสื้อบังเจ้าหนูทำไมกัน คนที่กำลังต่อสู้อยู่ด้านในเป็นลูกศิษย์ใครกันแน่!