หยางเวยในเวลานี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
ในการเดินทางไปเจียงโจว ไม่เพียงแต่มีเขาคนเดียว ยังมีหวังเย่นจูนกับหยางหลิ่ว รวมถึงผู้บริหารระดับสูงคนอื่นๆ ของบริษัทอีกด้วย
เหตุผลที่ทางตระกูลส่งผู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้มา ก็เพื่อเปิดตลาดเจียงโจว
และเรื่องต่างๆ ทั้งหมดในเจียงโจวล้วนอยู่ในความดูแลของเขา
แม้จะเป็นเขา แต่หลังจากที่ได้รู้ถึงตัวตนที่ไม่ธรรมดาของหยางเฉินเมื่อคืนก่อน ก็ต้องยอมก้มหัวให้
ยิ่งกว่านั้นหวังเย่นจูน ลูกเขยที่แต่งเข้ามาในตระกูลหยางของเขา
หลังจากหวังเย่นจูนได้ยินที่หยางเวยพูด ใบหน้าปรากฏความเกรงกลัว : “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเขา! เขาเป็นเพียงเขยขยะคนหนึ่ง จะสามารถทำให้ปู่โทรศัพท์มาได้ยังไง?”
หยางเวยเข้าใจความคิดในคำพูดของหวังเย่นจูน คว้าปกคอเสื้อเขา และพูดคำราม : “นายไปมีเรื่องกับใครกันแน่?”
ในดวงตาของหวังเย่นจูนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้ามีปัญหากับหยางเวย จึงพูดอย่างรวดเร็ว : “พี่ใหญ่ ผมไม่ได้มีเรื่องกับคนใหญ่คนโต แค่เขยขยะของตระกูลเล็กๆ เท่านั้นเอง”
“ป๊าบ!”
หยางเวยตบไปอีกครั้ง : “นายมีคุณสมบัติอะไรที่จะบอกว่าคนอื่นเป็นขยะ? ฉันว่าเธอต่างหากที่เป็นขยะ! คนที่เธอพูดคนนั้น ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
แม้หยางเวยจะไม่แน่ใจว่าขยะที่หวังเย่นจูนพูดถึงจะเป็นคนใหญ่คนโตหรือไม่ แต่กลับรู้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ เขาต้องการยืนยันด้วยตนเอง
ปู่ของเขาเป็นผู้นำตระกูลหยาง สามารถทำให้คุณชายโทรศัพท์หาเขาได้ และยังทำให้เขาโดนตำหนิ นี่ก็แสดงว่าหวังเย่นจูนต้องมีเรื่องกับคนใหญ่คนโตแน่
หวังเย่นจูนไม่กล้าปิดบัง ชี้ไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้วพูด : “เขาเข้าไปข้างในบริษัทแล้ว”
และในขณะเดียวกัน ภายในเยี่ยนเฉินกรุ๊ป
ฉินยีกำลังรอหยางเฉินด้วยสีหน้ากังวล ที่เธอเป็นห่วงคือหยางเฉิน กลัวว่าเขาจะทนไม่ไหวแล้วลงมือกับหวังเย่นจูน ซึ่งมันจะทำให้ทุกอย่างแย่ลง
สำหรับหวังเย่นจูน เมื่อเห็นเขาเข้าออกโรงแรมกับผู้หญิงคนอื่นด้วยตาของเธอเองในตอนนั้นก็หมดใจไปนานแล้ว
หลังจากทราบข่าวเรื่องการแต่งงานของเขา ก็ไม่มีความรู้สึกใดๆ เหลือต่อเขาเลย
“พี่เขย คุณไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหม?”
ขณะที่เธอกำลังกังวลอยู่ ทันใดนั้นหยางเฉินก็เดินเข้ามา ฉินยีรีบวิ่งเข้าไปหา
หยางเฉินมองเธอด้วยความแปลกใจเล็กน้อย : “เธอกังวลว่าฉันจะทำร้ายเขา?”
ฉินยีรีบพยักหน้า ： “ฉันกลัวว่าคุณจะลงมือหนักไป อาจเป็นเรื่องได้”
หยางเฉินรู้ได้ทันที ที่แท้ก็เป็นห่วงเขาเอง จึงส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม : “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันแค่เตือนเขาไม่กี่ประโยค หลังจากนี้คงไม่มากวนเธออีกแล้ว”
เพื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้ เขาจึงเตือนผู้นำตระกูลหยางโดยตรง ว่าถ้าหวังเย่นจูนยังกล้ามาตามพัวพันกับฉินยีอีก ไม่ต้องถึงมือเขา ตระกูลหยางก็ไม่ปล่อยหวังเย่นจูนไว้แน่
“พี่เขย คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” หลังจากยืนยันแล้วว่าหยางเฉินไม่มีเรื่องตามมาทีหลัง ฉินยีจึงถามด้วยความสงสัย
ครั้งล่าสุดที่ร้านอาหารเป่ยหยวนชุน เธอก็เห็นลั่วปิงกับซูเฉิงอู่มีท่าทางเคารพต่อหยางเฉิน แต่เธอไม่เห็นความเกี่ยวข้องกันระหว่างหยางเฉินกับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเลย
หยางเฉินพูด : “ฉันมาคุยธุระกับประธานลั่วนิดหน่อย”
ฉินยียิ่งสงสัยในใจมากขึ้น : “คุณกับประธานลั่วคุ้นเคยกันมากเหรอ?”
“ก่อนหน้านี้ฉันช่วยชีวิตเขาไว้โดยบังเอิญ ความสัมพันธ์ดีมาก ถ้าเธอเจอปัญหาอะไรในบริษัท สามารถไปหาประธานลั่วให้ช่วยจัดการได้ เขาน่าจะไว้หน้าฉันอยู่” หยางเฉินพูดยิ้มๆ
ฉินยีคิดได้ทันที : “มิน่าล่ะประธานลั่วถึงสุภาพกับฉันมาก ที่แท้เป็นเพราะความสัมพันธ์ของคุณนี้เอง! เมื่อพูดแบบนี้ ฉันเหมือนอาศัยบารมีของคุณเลย!”
“ไม่ต้องพูดขอบคุณหรอก รอเงินเดือนเธอออก จำไว้ว่าเลี้ยงข้าวฉันมื้อใหญ่ก็พอ” ขณะที่หยางเฉินพูด ก็โบกมือให้ฉินยีแล้วจากไป
มุมปากของฉินยียกขึ้นเป็นรอยโค้ง พูดอย่างภูมิใจ : “ฮึ! คุณเป็นพี่เขยฉัน ฉันขอบคุณคุณ มันดูเหมือนห่างเหินขนาดนั้นเลยหรือ? แม้แต่อาหารมื้อใหญ่ ก็เป็นคุณที่เชิญฉัน”
ปกติหยางเฉินจะมาเยี่ยนเฉินกรุ๊ปน้อยครั้งมาก แต่ทุกครั้งที่มาล้วนมีธุระกับลั่วปิง
“ท่านประธานกรรมการบริหาร ท่านมาหาผมต้องการสั่งการอะไรผมหรือครับ?” ลั่วปิงพูดอย่างสั่นเทา
หยางเฉินมองเขาอย่างขบขันเล็กน้อย : “คุณดูกลัวผมมากนะ?”
ลั่วปิงพูดอย่างไม่ปิดบัง : “ท่านเป็นหัวหน้าของผม ผมต้องกลัวคุณอยู่แล้ว”
หยางเฉินยิ้ม : “วางใจ ผมไม่กินคน ตราบใดที่คุณซื่อสัตย์ต่อผม ผมก็จะไม่ปฏิบัติต่อคุณในทางไม่ดี”
หยอกล้อกับลั่วปิงสักพัก หยางเฉินรื้อฟื้นความซื่อสัตย์ จู่ๆ กล่าวขึ้น : “ถ้าผมจำไม่ผิด ผมสั่งคุณก่อนหน้านี้แล้ว ว่าไม่อนุญาตให้ทำธุรกิจกับตระกูลหยางในเจียงโจว แต่ผมได้ยินว่าฝ่ายประชาสัมพันธ์ตระกูลหยางหาพันธมิตรในเจียงโจวได้แล้วในบางส่วน?”
ไม่ใช่ว่าหยางเฉินขี้เหนียว แต่เป็นเพราะเรื่องบางอย่าง เขาต้องป้องกันเอาไว้ก่อน
ก่อนหน้านี้เป็นหยางเวยที่กล้าเอาชนะฉินซี พอวันนี้เป็นเขยคนหนึ่งในตระกูลหยาง ก็คิดจะเอาชนะฉินยีอีก สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินตัดสินใจขับไล่ตระกูลหยางออกจากเจียงโจวอย่างสมบูรณ์
ลั่วปิงยิ้มอย่างขมขื่น : “ท่านประธานกรรมการบริหาร ไม่ใช่ว่าผมไม่ทำตามคำแนะนำของท่าน แต่จุดยืนของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปในเจียงโจวนั้นน่าอายมาก ฟังแล้วเหมือนชื่องี่เง่า ในสายตาของเหล่าเศรษฐีทรงอิทธิพลระดับแนวหน้าในเจียงโจว เป็นเพียงสาขาเล็กๆ ไม่มีความน่ากลัว”
หยางเฉินได้ยินคำพูดนั้น ก็เงียบไปทันที
เดิมคิดว่ายืมชื่อตระกูลอวี่เหวิน จะสามารถทำให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปปกครองเส้นชีวิตทางเศรษฐกิจของเจียงโจวทั้งหมดได้ แต่จากที่ดูวันนี้ เป็นเขาที่มองโลกในแง่ดีเกินไป
เช่นเดียวกับที่ลั่วปิงกล่าว ในเจียงโจวเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นเพียงสาขาเล็กๆ สาขาหนึ่งเท่านั้น
“ดูเหมือนว่า เราต่ำต้อยเกินไป” หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย
“ท่านประธาน ผมขอพูดประโยคหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเหมาะสมที่จะพูดหรือเปล่า” หลังจากลั่วปิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็เปิดปากพูด
“พูด!” หยางเฉินขมวดคิ้ว
ลั่วปิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น : “แม้ว่าตระกูลอวี่เหวินจะบอกว่าคืนเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ท่าน แต่ความจริงแล้วสมาชิกระดับสูงของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ยังคงเป็นคนของตระกูลอวี่เหวิน สาขาเจียงโจวปัจจุบันนี้ ก็เหมือนบุคคลธรรมดาที่มีเพียงชื่อห้อย”
พูดจบ ลั่วปิงก็มองไปที่หยางเฉินอย่างกล้าๆ กลัวๆ
เห็นว่าเขาไม่มีท่าทีโกรธเคือง จึงพูดต่อ : “นี่เป็นเหตุผลหลักว่าทำไมยักษ์ใหญ่ชั้นนำของเจียงโจว จึงไม่จริงจังกับสาขาของเรา”
“ที่คุณพูดก็ไม่ผิด”
หยางเฉินใบหน้าสงบนิ่ง ตอนตระกูลอวี่เหวินมอบตำแหน่งประธานกลุ่มเยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้เขา เขาเองก็เข้าใจความจริงในข้อนี้ดีนานแล้ว
แม้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปจะก่อตั้งโดยแม่ของเขา แต่ในสายตาของคนหลายคนในตระกูลอวี่เหวิน คิดว่านี่เป็นทรัพย์ส่วนกลางของตระกูล แม้กระทั่งผู้บริหารระดับสูงจำนวนมากล้วนคิดเช่นนี้
อย่างที่คุณจินตนาการได้ มันยากแค่ไหนที่หยางเฉินจะควบคุมกลุ่มได้อย่างสมบูรณ์
“อย่างกังวลไป ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ต้องมีวันหนึ่งทุกอย่างในตระกูลอวี่เหวินเป็นของผม ผมจะเอามันกลับคืนมาเอง” บรรยากาศรอบตัวของหยางเฉินกดดันขึ้นทันใด ภายในแววตาทั้งสองข้างปรากฏความคมกริบ และหายไปในพริบตา
เมื่อได้ยินประโยคนี้ หัวใจของลั่วปิงก็กระตุกอย่างแรง
ตระกูลอวี่เหวินเย็นตูเป็นหนึ่งในแปดตระกูลที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของประเทศประเทศจิ่วโจว
ในขณะนั้น จู่ๆ โทรศัพท์ของสำนักงานของลั่วปิงก็ดังขึ้น
“อะไร? คนตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิง? ไม่พบ! ให้พวกเขาออกไป!”
ลั่วปิงได้ยินว่าคนตระกูลหยางต้องการพบเขา เพราะความตกใจเกือบทำโทรศัพท์ตก หยางเฉินพึ่งถามเรื่องตระกูลหยางเขาเมื่อครู่ ผลลัพธ์คือมีคนตระกูลหยางมาหาเขาหน้าประตู
“เดี๋ยวก่อน!”
หยางเฉินจู่ๆ พูดออกมา : “ให้พวกเขาเข้ามา!”