ตอนที่ 375 การทำร้ายที่หรงเยียนได้รับ (3)
ถังลั่วสามารถเป็นผู้นำตระกูลถังได้เดิมนิสัยไม่ได้โง่เขลา ทว่าเวลานี้ความบ้าคลั่งในใจเขามันนำสติปัญญาของเขาไปแล้ว
เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าหรงเยียนจะจากไป
ขอเพียงสามารถให้นางอยู่ต่อได้เขาก็ไม่เลือกวิธี
“ได้”
ต่อให้หรงเยียนสามารถแก้พิษที่เขาวางในตอนนั้นได้ด้วยตัวเอง พิษของดอกจื่อมู่นี่นางไม่มีทางแก้ได้!
“ท่านพ่อ ข้ารู้ว่าท่านทนทำเช่นนี้ไม่ได้ ไม่สู้ให้ข้าทำเองดีกว่า” ถังอวี้ยิ้มเอ่ยขึ้น “ท่านออกไปก่อนเถอะ”
นัยน์ตาถังลั่วแฝงด้วยความเศร้าสลด
ดอกจื่อมู่พิษร้ายนัก เขาทำไม่ลงจริงๆ
ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไร ใช้สายตารู้สึกผิดมองหรงเยียนแล้วหันหลังเดินออกไป
ทั้งห้องเหลือเพียงหรงเยียนกับถังอวี้
“น้าหรง” ถังอวี้เดินเข้าใกล้หรงเยียนด้วยรอยยิ้ม “ข้าเห็นท่านแม้แต่ยืนยังยืนไม่มั่นก็อย่าขัดขืนเลย ท่านคิดว่าท่านที่กลายเป็นคนไร้ประโยชน์แล้วสามารถเป็นคู่มือข้าได้หรือ?”
“ท่านเพิ่งจะผลักท่านพ่อข้าคงจะใช้แรงทั้งหมดแล้ว ไม่สามารถลงมือกับข้าได้อีก…”
เห็นได้ชัด ถังอวี้มาได้สักพักหนึ่งแล้วและก็ได้ยินหลายอย่าง
“อ้อ จริงสิ ตอนนี้ข้าเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนเฟิงอวิ๋น ท่านวางใจเถอะข้าบอกคนจวนเฟิงอวิ๋นว่าลูกสาวแท้ๆ ของท่านวางยาพิษท่าน!” ถังอวี้ยกมุมปากขึ้นฉีกยิ้มได้ใจ “คำของข้า คนจวนเฟิงอวิ๋น…ก็ยังฟังอยู่”
แววตาหรงเยียนเย็นยะเยือก “พวกเขาไม่มีทางเชื่อเจ้า”
“ข้าสามารถทำให้พวกเขาเชื่อได้” ถังอวี้เบะปากอย่างอวดดี “พวกโง่จวนเฟิงอวิ๋นติดกับง่ายเช่นนี้ไม่ใช้ประโยชน์ก็เสียดายเปล่า ข้าจะบอกท่านด้วยเลย ความสามารถในการตั้งชื่อของท่านไม่ได้เรื่องจริงๆ เฟิงชิงย่วน…ไม่เพราะเอาเสียเลย ข้าเปลี่ยนเป็นเฟิงอวี้ย่วนแล้ว อย่างไรเสียนั่นก็เป็นเรือนที่ท่านเตรียมไว้ให้ข้าย่อมต้องมีชื่อข้าด้วย”
หรงเยียนกำหมัดแน่นแม้แต่หายใจยังติดขัด
“น้าหรง ขอบคุณท่านที่สร้างจวนเฟิงอวิ๋นนี่ให้กับข้าอย่างยากลำบาก แล้วยังสร้างเฟิงอวี้ย่วนให้ข้าอย่างสุดกำลัง ข้าต้องขอบคุณท่านมาก! หลังจากนี้ข้าจะไม่บอกคนตระกูลถังอีกว่าท่านมากินมานอนอยู่ตระกูลถังโดยไม่ตอบแทน”
“จริงสิ สิบปีมานี้ข้าหลอกท่านพ่อว่าร่างกายท่านไม่สู้ดีต้องใช้ยาวิเศษรักษา เขาก็ให้ยาวิเศษกับข้าอย่างวางใจให้ข้าเอามาให้ท่านกิน ความจริงแล้วยาวิเศษเหล่านั้นถูกข้ากินไปหมดแล้ว หลังจากนั้นข้าก็ไปบอกกับคนตระกูลถังว่าท่านพ่อเอาใจเจ้าวันวันให้เจ้ากินแต่ยาวิเศษ”
“เพราะเหตุนี้คนตระกูลถังทุกคนล้วนแล้วแต่เกลียดท่านเข้ากระดูก ไม่มีใครหวังให้ท่านมีชีวิตอยู่! คนไร้ประโยชน์ที่กินนอนโดยไม่ตอบแทนปล่อยไว้…มีประโยชน์อะไร?”
แม้ระดับของยาวิเศษเหล่านั้นจะไม่เทียบเท่ากับบรรดาที่นางหลอกเอาจากมือหรงเยียน แต่มดจะเล็กเพียงใดก็ยังมีเนื้อ ได้กินยาวิเศษมากหน่อยย่อมคุ้มค่า
และบาปนี้ก็ต้องให้หรงเยียนแบกรับ ใครใช้ให้นางไม่ยอมเอาถุงเก็บของมาให้ข้ากัน!
หรงเยียนกัดฟันแน่นไม่ยอมกลืนดอกจื่อยวนลงไป
แววตาถังอวี้แฝงด้วยความโหดเหี้ยม ออกแรงยัดดอกจื่อยวนเข้าไปในปากนาง
เหงือกของนางมีเลือดซึมออกมาเพราะถูกเล็บของถังอวี้บาด
น้ำดอกจื่อยวนกระจายอยู่ในปากของนางเมื่อมาถูกบาดแผลก็ซึมเข้าสู่ปากของนางอย่างรวดเร็ว
ในที่สุดถังลั่วก็ยังไม่วางใจเพิ่งจะออกไปไม่นานก็กลับเข้ามาอีก
เขาผลักประตูเปิดออกก็เห็นถังอวี้กอดร่างของหรงเยียนร้องไห้ด้วยความทุกข์ใจ “น้าหรง ข้าชอบท่านมากจริงๆ กลัวว่าท่านจะจากไปจึงจำต้องให้ท่านกินดอกจื่อมู่ หวังว่าท่านจะไม่โทษข้า ข้าไม่อยากไปจากท่าน…”
…………………….
ตอนที่ 376 วีรบุรุษหลั่งเลือดไม่หลั่งน้ำตา (1)
ถังลั่วเห็นท่าทีที่เป็นทุกข์ของถังอวี้แล้วใจก็อ่อนลง
ลูกสาวของเขาชอบเยียนเอ๋อร์เหมือนกับเขา
หลายปีมานี้ตอนที่เขาไม่มีเวลามาอยู่เป็นเพื่อนเยียนเอ๋อร์ก็ล้วนแต่เป็นอวี้เอ๋อร์ที่อยู่เป็นเพื่อนนางดังนั้นอวี้เอ๋อร์จะรังแกเยียนเอ๋อร์ได้อย่างไรกัน? นางชอบนางชัดเจนถึงเพียงนี้ ไม่เช่นนั้น…อวี้เอ๋อร์สามารถไม่ยอมรับเยียนเอ๋อร์ได้แต่เหตุใดจึงคิดหาวิธีเพื่อให้นางอยู่ต่อ?
คาดว่าการกระทำของอวี้เอ๋อร์จะไม่ถูกต้องทำให้เยียนเอ๋อร์เข้าใจผิด ก็เหมือนกับที่เยียนเอ๋อร์เข้าใจเขาผิด
“อวี้เอ๋อร์ ไม่เป็นไร” ถังลั่วเดินไปตรงหน้าถังอวี้ตบไหล่นาง
“พ่อรู้เจ้าชอบนางมากจึงได้คิดวิธีนี้ออกมา พ่อเข้าใจเจ้า พ่อก็เหมือนเจ้ากลัวว่านางจะไป”
หรงเยียนไม่มีท่าทีใดๆ ราวกับชินชาไปแล้วกับคนที่สูญเสียจิตวิญญาณ แววตาว่างเปล่า
ถังอวี้ก้มลงมุมปากแย้มยิ้มเย็น
นางไม่ได้เอาชีวิตหรงเยียนทันทีก็เพราะกลัวท่านพ่อจะรู้อะไรเข้า จึงใช้ดอกจื่อยวนให้เวลา…เอานางไปอย่างเชื่องช้า!
“เยียนเอ๋อร์” ถังลั่วเดินไปตรงหน้าหรงเยียนด้วยความปวดใจ ความรู้สึกผิดฉายอยู่ในแววตา
“ต้องมีสักวันที่เจ้าจะเข้าใจว่าใครคือคนที่รักเจ้าที่สุด” ถังลั่วไม่ได้รับการโต้ตอบกลับเพราะหญิงตรงหน้าไม่สามารถเปิดปากพูดได้อีกแล้ว
เขาถอนหายใจออกมาในที่สุด ค่อยๆ ยืนขึ้น “อวี้เอ๋อร์ช่วงนี้เจ้าดูแลนางให้มากหน่อย”
“ค่ะ ท่านพ่อ” หัวตาของถังอวี้มีน้ำตาซึมอยู่ เขาพยักหน้ารับ
เมื่อเห็นถังลั่วเดินออกจากกระท่อมไป ดวงตาของถังอวี้ก็ฉายแววเย็นยะเยือกรีบสาวเท้าตามไป
“ท่านพ่อ!” เพิ่งจะออกจากกระท่อมเสียงของถังอวี้ก็ทำให้ถังลั่วหยุดฝีเท้าลง
ถังลั่วหันกลับมามองนาง “อวี้เอ๋อร์มีเรื่องอะไรอีก?”
“ท่านพ่อ” นัยน์ตาถังอวี้ฉายแววโหดเหี้ยม “นางจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว มีเพียงแต่ต้องฆ่าญาติของนางพวกนั้นจึงจะทำให้นางอยู่ตลอดไปได้”
“ไม่ได้!” สีหน้าถังลั่วเปลี่ยนไปพลัน “คนพวกนั้นแตะต้องไม่ได้”
ถังอวี้ถามด้วยความประหลาดใจ “เหตุใดกัน? เหตุใดจึงแตะต้องไม่ได้? ท่านพ่อบอกเหตุผลกับข้ามาสักข้อ”
มุมปากถังลั่วยิ้มขมขื่น
ถังอวี้คิดว่าเขาเต็มใจที่จะทนอย่างนั้นหรือ? เขาสามารถไม่สนใจอดีตของอวี้เอ๋อร์ได้แต่เฟิงหรูชิงเป็นลูกสาวของนาง การมีอยู่ของหญิงสาวผู้นี้เหมือนกับเข็มแทงเข้าในใจเขา ทำให้เขามักจะนึกขึ้นมาว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเคยได้ชมความงดงามของนาง! แล้วยังทำให้นางยินดีที่จะมีลูกชายลูกสาวให้!
เขาไม่ใช่คนใจกว้างอะไร ความใจกว้างของเขามีต่อหรงเยียนเท่านั้น
คนอื่น…เขาทำเป็นมองไม่เห็น!
แต่ทว่า…เฟิงหรูชิงเป็นผู้หญิงของหนานเสียน!
เขาอยากจะไม่เห็นเฟิงหรูชิงอีกเลยทั้งชีวิตนี้แต่จะทำอะไรนางได้?
“อวี้เอ๋อร์ เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่งแล้ว พวกเราตระกูลถังเป็นตระกูลที่มีอิทธิพล ตอนนั้นเคยตั้งกฎเอาไว้คนในโลกสันโดษห้ามลงมือกับโลกปุถุชน นี่เป็นกฎที่แม้แต่พรรคเภสัชเทพยังไม่กล้าละเมิด”
ถังลั่วถอนหายใจ
หลายปีก่อนทวีปชางเย่วไม่ได้มีกฎมากมายเช่นนี้ คนที่ไม่ได้มีพลังแข็งแกร่งมีแต่จะถูกฆ่า แต่เมื่อไม่กี่สิบปีก่อน ในโลกปุถุชนที่ถูกกดขี่มาไม่รู้กี่ปีมีผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น ด้วยพละกำลังของคนเพียงคนเดียวบีบให้โลกสันโดษลงนามในกฎนี้ และเงื่อนไขก็คือเขาจะต้องอยู่ที่ที่ไปได้กลับไม่ได้ไปชั่วชีวิต ห้ามกลับไปยังโลกปุถุชนอีก
ถังอวี้ปกปิดหมอกควันในดวงตา “ข้าเข้าใจแล้วท่านพ่อ…”