ตอนที่ 170 : ภูเขาผลไม้
“เอาจริง ๆ แล้วการที่เรียนจบได้ใน 1 ปี ฉันก็เพิ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก หวังเย่า นายแวะมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้นะ” จี้กวงเฮ่อส่งใบรับรองให้กับหวังเย่า สายตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง เพราะเขาอยากเห็นอนาคตของหวังเย่า
“อาจารย์ ผมจะกลับมาแน่ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือและการชี้แนะในปีนี้” หวังเย่าโค้งให้
จี้กวงเฮ่อได้ยินแบบนั้นก็หน้าแดงขึ้นมา ความก้าวหน้าและความสำเร็จของหวังเย่า อันที่จริงแล้วเขามีส่วนแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันคือความสามารถของหวังเย่าเอง การที่หวังเย่ามองว่าเขาเป็นอาจารย์ที่คอยช่วยเหลือนั้น พูดกันตามตรงมันทำให้เขาอายอยู่นิด ๆ
“ไปได้แล้ว คืนนี้มีงานเลี้ยง ขอให้สนุกล่ะ” จี้กวงเฮ่อโบกมือ
หวังเย่าพยักหน้าตอบรับ
งานเลี้ยงของห้อง A ในคืนนี้ อันที่จริงแล้วน่าเบื่ออย่างมาก หวังเย่าคือคนสำคัญของงานนี้ นักศึกษาแทบทุกคนมางานนี้ก็หวังจะสนิทกับเขา หวังเย่าจึงได้แต่ตามน้ำไป
“มีชีวิตชีวาหน่อยสิ” ไช่เหวินเซิงเดินเข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม
หวังเย่าพยักหน้าและนั่งดื่มไวน์เพียงลำพัง เขาดื่มไปเยอะจนจุกแต่ก็ยังต้องยิ้มออกมา มีความสุขงั้นหรือ ? เอาจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้มีความสุขเลย เขาถึงกับเบื่อและอยากจะกลับแล้วด้วยซ้ำ
ระหว่างงานเลี้ยงนั้นมีนักศึกษาจำนวนมากได้ส่งนามบัตรมาให้กับเขา หลังจากนั้น เจ้าเขียวและเจ้าหนูก็มาส่งเขาที่โรงแรม เขากับจ้าวเมิ่งซีทำสัญญาเช่าที่นี่ไว้ 1 ปี และตอนนี้ก็เหลืออีก 2 เดือนถึงจะครบสัญญา ดังนั้นเขาจึงพักต่อได้
แต่หวังเย่าตั้งใจแล้วว่าหากจัดการธุระเรียบร้อยแล้ว จะหาซื้อวิลล่าสักหลัง การได้อยู่วิลล่ากับสาวงามถึง 2 คนถือว่าประสบความสำเร็จในชีวิตแล้ว มันคือชีวิตที่หลายคนใฝ่ฝัน
หลังจากที่ตื่นขึ้นมา หวังเย่าก็รีบเก็บของเพื่อออกเดินทาง
เมื่อออกมาจากเมือง หวังเย่าก็ได้มุ่งหน้าไปยังภูเขาผลไม้ทันที
ภูเขาผลไม้นี้คือภูเขาที่ทอดยาวหลายพันไมล์ แต่เดิมแล้วมันไม่มีอะไรพิเศษ แต่เมื่อมิตินอกเชื่อมต่อกับโลก ภูเขาผลไม้ก็มีทางเข้าของมิตินอกอยู่ด้วย
มิตินอกนี้เรียกว่ามิติผลไม้และมันก็ค่อนข้างจะโด่งดัง ระดับของมันค่อนข้างสูงเหมือนจะอยู่ที่ 7 ดาว และถึงกับติด 1 ใน 10 อันดับแรกของมิติที่แข็งแกร่งที่สุด
มิติผลไม้นั้นพิเศษอย่างมากจนทำให้ภูเขาผลไม้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปด้วย
ในเย็นวันที่สามหลังจากที่ออกเดินทาง สุดท้ายหวังเย่าก็มาถึงที่หมาย
เมื่อเห็นภูเขาที่เขียวขจีตรงหน้า หวังเย่าก็อารมณ์ดีขึ้นมา ก่อนจะรีบเดินทางขึ้นไปยังภูเขาผลไม้ทันที
“การ์ฟิลด์ หงอคง ตือโป๊ยก่าย ออกมา “
ภารกิจหลักในครั้งนี้คือหาผลไม้ให้กับหงอคงกิน สำหรับการต่อสู้แล้วมันอาจจะไม่เกิดขึ้นเลย แต่ยังไงซะเขาก็ต้องระวังตัวเอาไว้ก่อน
อีกอย่าง เขาก็เก็บอสูรทั้งสามไว้ในกำไลมานานแล้ว การเติบโตของมันไม่ได้สู้ดีนัก เขาต้องให้มันออกมาที่โลกภายนอกบ้าง
“การ์ฟิลด์ อย่าวิ่งเร็วเกินไป”
“ตือโป๊ยก่าย ถ้าเจออะไรผิดปกติรีบติดต่อฉันมาเลย ”
“หงอคง แกอยู่ข้าง ๆ ฉัน”
ด้วยความแข็งแกร่งและความภักดีของอสูรทั้งสามที่เพิ่มขึ้น บวกกับความแข็งแกร่งทางจิตของหวังเย่าที่เพิ่มขึ้นมา หวังเย่าจึงสื่อสารกับอสูรได้ดีกว่าเดิม
การ์ฟิลด์นั้นวิ่งไปมาราวกับม้า
ส่วนตือโป๊ยก่ายไม่ค่อยตอบกลับอะไร
และหงอคงก็อยู่ข้าง ๆ เขาอย่างเชื่อฟัง
“ไปกันเถอะ” หวังเย่าสั่งการออกมา
เมื่อเดินขึ้นมาบนภูเขาผลไม้ หวังเย่าก็ตาเป็นประกายและอุทานออกมาอยู่หลายครั้ง มันยากที่จะมีสภาพแวดล้อมเช่นนี้ได้ มันมีต้นไม้ที่สูงหลายร้อยเมตร บางต้นมันอาจจะสูงถึง 400-500 เมตรด้วยซ้ำ
ต้นไม้หลายต้นมีดอกไม้บานสะพรั่ง บางต้นถึงกับมีผลไม้งอกออกมาด้วย
ฟิ้ว !
หวังเย่ากระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูงกว่า 200 เมตร ก่อนจะหยิบผลไม้ที่คล้ายกับแตงโมสีน้ำตาลลงมา เขาตัดมันด้วยใบมีดลม ก่อนจะผ่ามันออกเป็นสองส่วน
เมื่อผ่ามันออกมาก็พบว่าด้านในนั้นมีเนื้อสีแดงหม่น เนื้อของมันเหมือนแตงโมและมีน้ำเป็นส่วนประกอบหลัก มันจึงเต็มไปด้วยน้ำหวานจำนวนมาก
“นี่คือผลเลือดงั้นหรือ ? ” หวังเย่าหยิบเนื้อผลไม้มาชิมชิ้นหนึ่ง เอาจริง ๆ แล้วรสชาติของมันก็ทั่วไปแต่มันหอมเป็นอย่างมาก
เมื่อเนื้อผลไม้เข้าไปในปาก หวังเย่าก็รับรู้ได้ถึงความเย็นที่แผ่ซ่านไปถึงไขกระดูก หลังจากนั้นไม่กี่นาทีไขกระดูกของเขาก็ร้อนขึ้นมา พร้อมกับเลือดในตัวที่สูบฉีดและเพิ่มขึ้น
หวังเย่าชิมมันแค่คำเดียวก็เลิกกิน สำหรับคนที่สุขภาพดีอยู่แล้วผลเลือดนั้นไร้ประโยชน์ ถ้ากินมากเกินไปก็อาจจะทำให้มีแก๊สในเลือดมากเกินจำเป็น
มีแค่คนที่เลือดจางเท่านั้นที่ต้องการผลเลือดนี่
“หงอคง ไปกันเถอะ” หวังเย่าและหงอคงเดินทางต่อทันที
ในปากของหงอคงยังคงเคี้ยวบางอย่างอยู่ แน่นอนว่ามันคือผลไม้เลือดที่เก็บมาเมื่อตะกี้
ไม่นานหลังจากนั้น ตือโป๊ยก่ายก็ส่งข่าวกลับมาว่าพบบางอย่าง
หวังเย่ารีบเดินทางไปหามันทันที
เมื่อเงยหน้าขึ้นมองผลไม้ที่ห้อยอยู่ตรงหน้า หวังเย่าก็อดไม่ได้ที่จะชมออกมา ผลไม้นี้รูปร่างเหมือนกับงูที่พันรอบกิ่งไม้ มันยาวกว่า 2-3 เมตร และมันคือผลงู
เมื่อผลงูสุกแล้ว เปลือกของมันจะแตกออกเผยให้เห็นเนื้อสีแดง, เหลืองและเขียว มันมีพิษที่สูง ดังนั้นมันจึงถูกเรียกว่าผลงู
ตือโป๊ยก่ายเป็นเงา เป็นธรรมดาที่ผลงูนี่ไม่อาจจะตรวจจับมันได้ ส่วนหวังเย่าคือสิ่งมีชีวิต เมื่อเขาเดินเข้าไป ผลงูนี่ก็ได้พุ่งเข้าโจมตีทันที
หวังเย่ารีบถอยกลับไป เขาแค่มาตรวจสอบมันไม่ได้ต้องการหาเรื่องมัน
“ผลงูสามสี ผลงูนี่ทำตัวเป็นแม่ที่คอยจัดการแมลงและนก มันคอยปกป้องลำต้น ผลงูนี่ส่งผลดีต่อพวกงูพิษ”
“แม้ว่าผลงูจะเลเวลแค่ 20-30 และมีไม่กี่ผลที่เลเวลถึง 40 ได้ แต่พิษของมันก็รุนแรง มันสามารถพ่นพิษออกมาได้ 3 ครั้ง หากมีผลงูรวมกันเป็นพัน ๆ เครือ งั้นแม้แต่สัตว์อสูรเลเวล 50 ก็ยังต้องหนี”
ในหัวของหวังเย่ามีข้อมูลของผลงูปรากฏขึ้นมา
“ไม่แปลกเลยที่ไม่มีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งบนภูเขาผลไม้และมิติผลไม้ อันตรายของที่นี่ไม่น้อยกว่ามิติที่มีสัตว์อสูรระดับศักดิ์สิทธิ์เลย มันน่ากลัวกว่ามิติไฟเสียอีก มันมีสัตว์อสูรที่น่ากลัวและแข็งแกร่งยิ่งกว่ามังกรอยู่ด้วย”
นี่แค่ชายขอบของภูเขาผลไม้ อันตรายของที่นี่ยังไม่มากนัก หากเดินหน้าไปต่อ เดาว่าอันตรายคงเพิ่มเป็นเท่าตัว