เสียงของหยางเฉินเผด็จการอย่างยิ่ง หลังจากที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา ทั้งห้องส่วนตัว อุณหภูมิลดลงไปหลายระดับในชั่วขณะนั้น
“แกแม่งเป็นใครกันแน่?” กวนเสว่เฟิงหน้าตาโกรธแค้นเคือง ไม่สนใจภาพลักษณ์ของคุณชายผู้อ่อนน้อมถ่อมตนก่อนหน้านี้เลย เอ่ยปากพูดจาหยาบคาย
“คุณชายเฟิง เขาคือหยางเฉิน คือเขาที่ทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่างไป ฉันไม่ต้องการชีวิตของเขา แต่อยากให้เขามีชีวิตอยู่กับความเสียใจไปตลอดกาล ทำแขนขาของเขาให้พิการ ทำให้เขาเป็นขอทานอยู่ที่หน้าประตูหอเหล้าแสงพระจันทร์ไปตลอดกาล” ใบหน้าฟางเยว่เต็มไปด้วยความดุร้าย
หลังจากวันนั้นที่หยางเวยทอดทิ้งไปจากเมืองที่ไม่เคยหลับใหลต่อหน้าสาธารณชน หล่อนก็ไม่เหลืออะไรเลย ทุกอย่างนี้ล้วนเป็นผู้ชายตรงหน้าเป็นผู้มอบให้
“ที่แท้แกคือหยางเฉิน!” กวนเสว่เฟิงหรี่ดวงตาขึ้นมาเล็กน้อย
เขาพึ่งพูดจบ ชั่วพริบตาเดียวก็มีภาพวืดเข้ามา
“ป้าบ!”
แขนข้างหนึ่งคว้าบนคอของเขาเอาไว้ ตามมาด้วยเขาที่ถูกยกทั้งตัวจนลอยขึ้นมาด้วยกำลังอันมหาศาล
ในดวงตาของหยางเฉินยิงแรงอาฆาตที่รุนแรงออกมาทั้งสองข้าง “ลูกสาวฉันอยู่ที่ไหน?”
“ปล่อยคุณชายเฟิงนะ!”
หลังจากที่ตื่นตกใจในช่วงสั้นๆ คนอื่นในห้องส่วนตัวมองเห็นกวนเสว่เฟิงถูกล็อกคอยกขึ้นมา แต่ละคนล้วนสีหน้าเปลี่ยนไปมาก ตะคอกใส่หยางเฉินขึ้นมาทันที
“ทำให้ตาบอดทั้งหมด!” หยางเฉินเพียงพูดประโยคเดียว
“ปัง!”
หม่าชาวถือโอกาสคว้าขวดเหล้าอันหนึ่งขึ้นมาจากบนโต๊ะ ชั่วขณะหนึ่งขวดเหล้าเหลือเพียงครึ่งเดียว
วินาทีต่อมา เขาหายไปจากที่เดิมในชั่วพริบตาเดียว
“เฮือก!”
ตอนที่เขาปรากฏตัวออกมา ขวดเหล้าครึ่งหนึ่งในมือได้เสียบเข้าไปในดวงตาของอันธพาลคนหนึ่ง
ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนที่เจ็บปวดดังขึ้นมาทั้งห้องส่วนตัว
คนอื่นที่มองเห็นเหตุการณ์ฉากนี้ หัวใจเต้นแรงแบบบ้าคลั่งขึ้นมา หม่าชาวลงมือโหดที่สุด ไม่มีสะเพร่าแม้แต่น้อย
ฟางเยว่ตกใจค้างไปตั้งนานแล้ว หล่อนมองหม่าชาวหายไปจากที่เดิมอีกครั้งต่อหน้าต่อตา ตอนที่เขาปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าคนหนึ่งแต่ละครั้ง ล้วนใช้ขวดเหล้าครึ่งหนึ่งเสียบเข้าในดวงตาทั้งสองของอีกฝ่ายอย่างคล่องแคล่วว่องไว
ในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีสั้นๆ ลูกน้องของกวนเสว่เฟิงสี่คนที่เมื่อสักครู่มองฉินยีถอดเสื้อผ้าอยู่ในห้องส่วนตัว ในเบ้าตาเหลือเพียงรูเลือดสองอันเท่านั้น
ไม่นานเสียงโหยหวนทั้งหมดก็หายไป และไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เจ็บ แต่เจ็บจนสลบลงไปแล้ว
ฉินยีตกใจค้างเช่นกัน แต่นึกถึงฉากเมื่อสักครู่ที่ตนเองได้รับความอัปยศอดสู จิตใจของเธอค่อยๆ เย็นลงมาแล้ว
ถึงแม้ว่ากวนเสว่เฟิงจะโดนบีบคอยกขึ้นมา แต่ภาพที่หม่าชาวทำลูกน้องสี่คนของเขาตาบอด กลับสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนมาก
ในลูกตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจและหวาดกลัว ใครแม่งเป็นคนบอกตนเองว่าหยางเฉินไม่มีเบื้องหลังแต่อย่างใด เป็นเพียงลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงของตระกูลฉินคนหนึ่ง?
ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ เขากับลูกน้องของเขาจะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ได้อย่างไร?
“ตึง!”
หลังจากมองเห็นว่ากวนเสว่เฟิงใกล้จะหายใจไม่ออก หยางเฉินจึงถือโอกาสทิ้งร่างกายของเขาจนลอยออกไป ก่อนจะกระแทกบนโต๊ะกระจกระดับสูงที่ราคาแสนแพงเขาอย่างแรง
“ฉันเป็นคนของตระกูลกวน แกกล้าแตะต้องฉัน ไม่กลัวตระกูลกวนมาแก้แค้น?”
กวนเสว่เฟิงเคยได้รับบาดเจ็บหนักแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? ถึงแม้รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามแกร่งมาก แต่ก็ไม่กลัว หน้าตาดุร้ายเต็มที่ “อย่าลืมสิ ลูกสาวของแกยังอยู่ในมือของฉัน แกทำฉันยังไง ฉันก็จะทำลูกสาวแกแบบนั้น”
สีหน้าของหยางเฉินอึมครึมลงมาถึงขั้นสุด “แกข่มขู่ฉัน?”
กวนเสว่เฟิงหัวเราะเสียงดังแบบบ้าคลั่งขึ้นมา “ตอนนี้แกรู้จักกลัวแล้วเหรอ? ฉันจะบอกแก ทุกอย่างสายไปแล้ว ถ้าแกไม่คุกเข่าลงมาอ้อนวอนฉันตอนนี้ แกเก็บศพลูกสาวแกได้เลยแล้วกัน! ฮ่าๆๆๆ……”
“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาเสียจริง แกไม่บอก งั้นฉันหาเอง” เสียงของหยางเฉินหนาวเย็นดุจน้ำค้างแข็ง
ช่วงที่เขาพูดจบ ทันใดนั้นมีเสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอกันดังขึ้นจากด้านนอก ตามมาด้วยมองเห็นชายสูงใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องส่วนตัว
มาที่ด้านหน้าของหยางเฉินโดยตรง เขายืนตัวตรงดิ่งทันที ในดวงตาเต็มไปด้วยความฮึกเหิมและเคารพ “พี่เฉิน พาคนมาพร้อมแล้วครับ เชิญสั่งการมาได้เลย!”
“ไปหาให้ฉัน หาเด็กผู้หญิงอายุสี่ขวบคนหนึ่ง ห้ามพลาดแม้แต่มุมเดียว” หยางเฉินสั่งการไป
“ครับ!” ผู้ชายสูงใหญ่ตอบรับเสียงสูง หมุนตัวออกไป
ชั่วขณะนั้นกวนเสว่เฟิงทำหน้าโมโหเดือดดาล “พวกแกเป็นใครกัน กล้าค้นในเขตอิทธิพลของฉัน?”
แต่หลังเขาพุ่งออกจากห้องส่วนตัว กลับตาค้างไปถึงที่สุด
ทั้งระเบียงทางเดินแน่นขนัดไปด้วยคนทั้งหมด ทุกคนล้วนใส่เครื่องแบบอย่างเดียวกัน ประเด็นคือแต่ละคนมีกล้ามเนื้อทั่วทั้งตัว ภายใต้การสั่งการของผู้ชายสูงใหญ่คนเมื่อสักครู่นั้น พุ่งเข้าไปในห้องส่วนตัวต่างๆ
ฟางเยว่รีบร้อนพุ่งออกไปเช่นกัน หลังมองเห็นสถานการณ์ด้านนอก หล่อนตกใจจนขาทั้งคู่อ่อนแรง ก้นกระแทกลงบนพื้นอย่างคาดไม่ถึง ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หยางเฉินส่งสายไปแวบหนึ่ง หม่าชาวรีบเดินเข้าไปทันที จับผมดัดของฟางเยว่ไว้ ลากร่างกายของหล่อนเข้าในห้องส่วนตัวแบบทื่อๆ
ฟางเยว่เจ็บจนส่งเสียงร้องคำรามขึ้นมา แต่ทว่ากลับไม่มีใครสงสารหล่อนสักคน
“ในเมื่อเขาไม่พูด งั้นเธอบอกฉันมา เสี้ยวเสี้ยวอยู่ที่ไหนกันแน่?” หยางเฉินมองฟางเยว่ที่ใต้เท้าจากบนลงล่าง
ฟางเยว่สั่นเทาไปทั้งตัว รีบพูดว่า “พี่เขย ฉันเพียงแค่รับผิดชอบพาเสี้ยวเสี้ยวมาที่นี่ แต่สรุปว่าเสี้ยวเสี้ยวถูกพาตัวไปที่ไหน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณไปถามคุณชายเฟิง เขารู้ เสี้ยวเสี้ยวเป็นเขาที่จัดการ”
“เมื่อกี้เธอก็เห็นจุดจบของคนพวกนี้แล้วนี่ ในเมื่อเธอไม่พูด งั้นอย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายอำมหิต”
หยางเฉินยื่นมือชี้ไปที่พวกอันธพาลที่ถูกทำตาบอดบนพื้นพวกนั้น ถือโอกาสคว้าขวดเหล้าขวดหนึ่งขึ้น เสียงดัง“ปัง” ทุบจนเกิดปากแหว่งคมกริบ ลงมือไปยังฟางเยว่สักหน่อย
“พี่เขย อย่า ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเสี้ยวเสี้ยวอยู่ที่ไหน ขอร้องคุณล่ะ อย่าเลย หวังว่าคุณจะเห็นแก่พี่สาวของฉัน ปล่อยฉันไปสักครั้งหนึ่ง ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว พี่เขยไม่เอา”
เห็นหยางเฉินถือขวดแก้วครึ่งหนึ่งไว้ ระยะห่างจากดวงตาของตนเองนับวันก็ยิ่งใกล้ ฟางเยว่อ้อนวอนเสียงดังขึ้นมา เป้ากางเกงชื้นขึ้นมากะทันหัน กลิ่นสาบปัสสาวะที่เข้มข้นลอยมา
“พี่สาว? สัตว์เดียรัจฉานอย่างเธอ คู่ควรเรียกหล่อนว่าพี่สาว? เสี้ยวเสี้ยวเพียงแค่อายุสี่ขวบ เธอทำใจหลอกออกมาได้ยังไงกัน?”
ชั่วขณะนั้นหยางเฉินโมโหเดือดดาล ตบไปบนหน้าของฟางเยว่ทีหนึ่ง พูดแบบโมโห “เธอรู้มั้ย? ถ้าไม่ใช่เพราะฉินซี ฉันทำให้เธอหายจากโลกใบนี้ไปตั้งนานแล้ว แต่ว่าเธอล่ะ? ทำผิดยังไม่รู้จักปรับปรุง แต่ดันหันไปคนละทิศละทาง เธอบอกฉันมา ครั้งนี้ ยังจะให้ฉันปล่อยเธอไปได้ยังไง?”
“พี่เขย ฉันมันไม่ใช่คน เป็นสัตว์เดียรัจฉาน ต่อไปไม่กล้าทำอีกแล้ว ไม่ว่ายังไงฉันก็ถือว่าเป็นน้าของเสี้ยวเสี้ยว ขอร้องคุณเห็นแก่เสี้ยวเสี้ยวเถอะนะ ให้โอกาสสุดท้ายกับฉันอีกสักครั้ง ฉันไม่เป็นปฏิปักษ์กับคุณแน่นอน” ฟางเยว่รู้สึกถึงแรงอาฆาตแค้นที่หยางเฉินมีต่อหล่อน คุกเข่าลงขอร้องอย่างเจ็บปวดที่ใต้เท้าของหยางเฉิน ทั่วทั้งตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง
ฉินยีที่โกรธแค้นสุดๆ อยู่ก่อนหน้า ถีบฟางเยว่ทีหนึ่งจนล้มลงพื้น “ตอนที่พาตัวเสี้ยวเสี้ยวไป ทำไมถึงไม่คิดหน่อยว่าเธอก็เป็นน้าของหล่อนเหมือนกัน!”
“ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ!”
ฉินยีตบบนหน้าของฟางเยว่รัวๆ ชุดหนึ่ง อ่อนเปลี้ยเพลียแรงจนเสียงแหบ แทบจะตะคอกออกไปอย่างคลุ้มคลั่ง “รีบบอกมา พวกแกเอาเสี้ยวเสี้ยวไปซ่อนไว้ที่ไหน?”
ฟางเยว่ยังคงส่ายหน้าต่อไป ร้องไห้ตะโกนบอก “ฉันไม่รู้จริงๆ ไม่รู้เลย! เสี่ยวยี เห็นแก่ที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ไว้ชีวิตฉันไปเถอะ!”
ฉินยีเข้าใจ มาถึงขั้นนี้แล้ว ฟางเยว่ยังยืนยันหนักแน่นว่าตนเองไม่รู้ นั่นคือคำพูดจริงแท้ ชั่วขณะนั้นอ่อนแรงนั่งลงที่พื้น หน้าตาหมดหวัง
หยางเฉินจ้องมองฟางเยว่จากด้านบนลงมา “จุดอ่อนของผู้มีอำนาจ ใครแตะต้องคนนั้นย่อมวอนหาที่ตาย! ฉันเคยให้อภัยเธอมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้ เธอกล้าลงมือกับเสี้ยวเสี้ยว การอภัยคือความตายเพียงอย่างเดียว”
“พี่เฉิน หามาทั้งหอเหล้าแสงพระจันทร์แล้ว ยังหาคนไม่เจอเลยครับ”
ในเวลานี้ ผู้ชายสูงใหญ่ที่เป็นหัวหน้าเดินเข้ามาในห้องส่วนตัว รายงานต่อหยางเฉิน จากนั้นมองกวนเสว่เฟิงที่อาการมึนงงอย่างดูถูก “พี่เฉิน ถ้าไม่อย่างนั้นไปตามหาที่ตระกูลกวนดู?”
หยางเฉินส่ายหน้า “นายพาผู้หญิงคนนี้ไป ให้หล่อนหายไปจากโลกใบนี้เลยเถอะ!”
“ครับ พี่เฉิน!” ผู้ชายสูงใหญ่พยักหน้า โบกมือ ชายกำยำสองคนพุ่งเข้ามา ลากฟางเยว่ไป
“พี่เขย ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ……” ไม่นานเสียงของฟางเยว่ก็หายลับไปถึงที่สุด
ผู้ชายสูงใหญ่พาคนออกไปแล้ว ในห้องส่วนตัวเหลือเพียงหยางเฉิน ฉินยี ยังมีหม่าชาวและกวนเสว่เฟิงที่อยู่ในสภาพสะลึมสะลือ
เป็นครั้งแรกที่ฉินยีได้เห็นด้านที่แข็งแกร่งเผด็จการเช่นนี้ของหยางเฉิน หัวใจเต้นแรงไม่หยุด
เธอรู้ ต่อไปคงไม่เห็นฟางเยว่อีกแล้ว แต่เธอกลับไม่ได้เห็นใจและสงสารสักนิดเดียว
“เสี่ยวยี เซินปารอเธออยู่ที่ด้านนอก เขาจะส่งเธอกลับบ้านไปก่อน” หยางเฉินพูดขึ้นทันใด
“พี่เขย งั้นพี่ล่ะ?” ฉินยีทำหน้าเป็นกังวล
ในตาหยางเฉินมีแสงแหลมคมแวบผ่าน มองทางกวนเสว่เฟิง “ยังหาเสี้ยวเสี้ยวไม่เจอ ฉันต้องหาต่อไป”