แม้ว่ากลุ่มของเฉียงหลงจะดุร้าย เมื่อเทียบกับสิงโตและเสือ พวกมันก็ยังห่างกันไกล
ถงชวนและเถียปี้ แทบจะหนึ่งหมัดหนึ่งคน พลั่กพลั่กพลั่ก!
เสียงกรีดร้องคร่ำครวญยังคงดำเนินต่อไป
ไม่นาน ก็ไม่มีใครยืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ขาดสิบนาที ไม่ถึงสามนาที”
“ดูเหมือนว่ายังมีช่องว่างให้ปรับปรุง” ฉินเทียนมองดูนาฬิกาของเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
ทั้งถงชวนและเถียปี้เศร้าเล็กน้อย เดิมทีหวังว่าจะจัดการได้ในสองนาทีครึ่ง
“ไอ้สารเลว ยังไม่รีบไปก้มกราบขอโทษพี่เทียน!” ถงชวนเอาอารมณ์โมโหลงที่เฉียงหลง เตะเขาไปตรงหน้าฉินเทียน
ฉินเทียนมองไปที่เฉียงหลงด้วยจมูกที่ช้ำและหน้าบวมต่อหน้าเขา พูดเย้ยหยัน: “ตอนนี้กลับมาคิดใหม บอกรายละเอียดข้อมูลทุกอย่างของคุณมา ฉันอาจไว้ชีวิตคุณ”
“ถุย!” เฉียงหลงกระอักเลือดออกมาและกัดฟัน: “ท่านลิ่วและหัวหน้าเซวมีบุญคุณกับฉัน ฉันจะไม่ทรยศพวกเขา!”
“นามสกุลฉิน ฉันยอมรับ ฉันประเมินแกต่ำไป”
“ถ้าจะฆ่า ก็ฆ่าให้สมเกียรติ!”
หืม？
ฉินเทียนเลิกคิ้ว คิดไม่ถึง ยังเป็นพวกกระดูกแข็ง
“ฉันชอบคนที่ไม่กลัวความตาย”
เขาหัวเราะและวางมือบนไหล่ของเฉียงหลง
พลังงานมืดแทรกซึมผ่านสะบักไหล่ของเขา
“อ๊ากก！”
เฉียงหลงกรีดร้องในทันที ทรุดตัวลงกับพื้น
เมื่อกี้โดนทุบตีมาหลายครั้งแล้ว เขาก็ไม่มีความกลัวเช่นนั้น
“แกมันปีศาจ！”
“มีของก็ปล่อยออกมาให้กูดู！”
“ฉันจะไม่ทรยศท่านลิ่วแม้ว่าตัวจะตาย!”
เขากลิ้งไปทั่วพื้น ทรมานจนขี้เยี่ยวไหล ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะเจ็บปวด
คนรอบข้างรวมถึงถงชวนและเถียปี้ถึงกับตะลึง
แค่แตะเพียงครั้งเดียว ชายตัวใหญ่ก็กลายเป็นแอ่งโคลน วิธีนี้มันอะไรกัน?
มีเพียงเฉียงหลงเท่านั้นที่รู้ว่าตอนนี้เขาเจ็บปวดแค่ไหน
พลังงานมืดนั้นเข้าไปในกระดูกของเขา กลายเป็นมดไฟจำนวนนับไม่ถ้วน กัดกิน
ฉินเทียนกลับสนใจมากขึ้น
สามารถทนต่อการทรมานจากมือผีของเขาได้ เฉียงหลงเป็นคนแรกที่เขาเห็น
“ไอ้หนูหนู แกไม่รู้จักพลังของหัวหน้าเซวเลย!”
“ถ้าแกฆ่าฉัน แกก็หนีไม่พ้นความตาย!”
เฉียงหลงยังคงตะโกนอย่างดุเดือด
ถงชวนขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้านาย ฆ่าหนึ่งคนเพื่อโชว์ร้อยคน” เขาดึงดาบสั้นที่แหลมคมที่ขาของเขาออกมา
ก็แค่อยากฆ่าเฉียงหลง。
ทันใดนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออก เถียหนิงซวงที่สวมชุดดำเดิน เข้ามาพร้อมกับหิ้วชายชุดดำในมือ
ปึก ชายชุดดำยังนอนอยู่บนพื้นเหมือนหมาที่ตายแล้ว
“พี่เทียน ผู้ชายคนนี้แอบเข้าไปในรถข้างนอก โดนฉันจับได้”
“เขาเพิ่งรายงานข่าวไป”
พูดแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือให้ฉินเทียน
ฉินเทียนเห็นข้อความที่เพิ่งส่งไป ก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ
เขายืนขึ้น เดินไปตรงหน้าเฉียงหลง ตบเบา ๆ เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของเขา
เขาวางโทรศัพท์ไว้ข้างหน้าเฉียงหลงและพูดว่า “ดูให้ดีว่าท่านลิ่วคนที่นายซื่อสัตย์ปฏิบัติต่อนายอย่างไร”
หลังจากที่เฉียงหลงเห็นมัน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
เนื้อหาด้านบนนั้นน่าประหลาดใจ: ฉินเทียนถูกล้อมในโรงงานร้างโดยเฉียงหลง น่าจะจัดการได้ ท่านลิ่ว ผมจะเข้าไปตอนนี้และฆ่าเฉียงหลง
“เหล่าจิ่ว เจ้าบอกมาสิ นี่มันคืออะไร?”
“ทำไมถึงต้องฆ่าฉัน”
เหล่าจิ่ว คนสนิทของฉีลิ่ว
เมื่อเผชิญกับคำถามของเฉียงหลง เขาก้มศีรษะลงและพูดว่า: “ท่านลิ่วกังวลว่าพลังของคุณจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ จะเป็นอันตรายต่อสถานะของเขา”
“ครั้งนี้ฉันต้องการใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้เพื่อกำจัดคุณ”
“เขาสั่งให้ฉันฆ่าคุณหลังจากที่คุณฆ่าฉินเทียน แล้วบอกว่าคนฆ่าคุณคือ ฉินเทียน”
“ถึงตอนนั้น การแก้แค้นเจ้าสำนักเซวเขาก็จะได้หน้า หลังจากที่คุณตาย จะไม่มีใครสามารถคุกคามสถานะของเขาได้”
“บัดซบ!” ดวงตาของเฉียงหลงเป็นสีแดง
เขาคิดไม่ถึงเลย ท่านลิ่วที่เขาซื่อสัตย์ภักดี ถูกทรมานมากแค่ไหนก็จะไม่ทรยศ ไม่เสียดายชีวิต จะปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้
“พีเฉียง คนแบบนี้ไม่คุ้มกับชีวิตเราเลย!”
“มันจะเทียบอะไรได้?”
ลูกน้องที่อยู่รอบข้างซึ่งถูกทุบตีนอนอยู่บนพื้นเองก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก พวกเขาทั้งหมดเป็นคนสนิทของเฉียงหลง
เฉียงหลงยืนขึ้น มองไปที่ฉินเทียนด้วยตาสีแดง และกัดฟัน “ฉันยอมรับว่าฉันแพ้”
“ตอนนี้ฉันขอแค่อย่างเดียว ให้โอกาสฉัน ฉันจะกลับไปถามฉีลิ่ว ตกลงแล้วเป็นเพราะอะไร!”
“หลังจากถามเสร็จแล้ว ฉันจะมาตายต่อหน้าคุณ”
“เป็นไง？”
ฉินเทียนอยากจะพูดอะไร แต่จู่ๆ เขาก็หรี่ตาลงและเตะเฉียงหลงไปด้านข้าง
ในขณะเดียวกัน ปัง!
ปืนก็ดังขึ้น
เฉียงหลงหันศีรษะ มองด้วยความสยดสยอง เห็นว่าที่เขายิงคือเหล่าจิ่ว
เมื่อครู่ถ้าไม่ใช่ฉินเทียนเตะ เขาคงโดนยิงที่หัวแน่ๆ
“อย่าเข้ามา！”
“ในนามของเฮียลิ่ว วันนี้ไม่มีใครสามารถมีชีวิตอยู่ได้!”
เหล่าจิ่วมีปืนอยู่ในมือ คิดว่าไม่มีใครกล้าขยับ เขาหัวเราะเสียงดัง: “เฉียงหลง วันนี้แกตายพร้อมกับนามสกุลฉิน”
“ท่านลิ่วบอกว่าถ้าฉันทำสิ่งนี้สำเร็จ ฉันจะมอบที่ปกครองส่วนของแกให้ฉัน”
คิดไม่ถึงว่าเหล่าจิ่วจะมีปืนซ่อนอยู่ ใบหน้าของทุกคนดูเคร่งขรึม
เถียงซวงรู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อกี้เธอปราบเหล่าจิ่วโดยไม่คาดคิด ลืมตรวจค้นร่างกาย
“แกไร้เดียงสาเกินไป” ฉินเทียนเย้ยหยันและยกมือขึ้นอย่างไม่เป็นทางการ แสงสีดำสามเส้นที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่าถูกยิงออกไป
เหล่าจิ่วรู้สึกว่าข้อมือ ขาและเข่าของเขาชา ในขณะเดียวกันปืนก็ตกลงสู่พื้น เขาล้มลงคุกเข่า
เขาร้องคร่ำครวญออกมา ต้องการจะยืนขึ้น เถียปี้ที่อยู่ข้างชกเขาจนเป็นสลบไป
คนรอบข้าง ยังไม่มีใครได้สติ
เถียหนิงซวงมีตาแหลมคมเดินเข้ามาแล้วดึงเข็มสีดำบางๆ สามอันออกมาจากข้อมือและเข่าของเหล่าจิ่ว
“พี่เทียน ฝีมือพี่ใช่หรือเปล่า”
เข็มสามอันที่บางเฉียบ ช่วยจัดการเหล่าจิ่วที่ถือปืนได้จริง ทุกคนรู้สึกเหลือเชื่อ
เถียงซวงและคนอื่นๆ ที่เคยเห็นฉินเทียนลงมือมาแล้ว ยังดีหน่อย เฉียงหลงและลูกน้องของเขาต่างพากันตกใจกลัว
วิธีเทพๆ แบบนี้คืออะไร?
ฉินเทียนเก็บเข็ม มองเฉียงหลงแล้วถามว่า “ตอนนี้ นายยังจะกลับไปหาฉีลิ่วแล้วถามให้ชัดเจนไหม”
เฉียงหลงกล่าวด้วยความเศร้าโศกและขุ่นเคืองว่า “ไอ้หนูสกปรกฉีลิ่ว ทำร้ายฉันจริงๆ!”
“วันนี้ฉันเฉียงหลงยอมแพ้ คุณฉิน โปรดปลิดชีวิตฉัน”
“ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันมีคำขอ พี่น้องเหล่านี้เชื่อฟังคำสั่งของฉันทั้งหมด ฉันหวังว่าคุณฆ่าฉันและปล่อยพวกเขาไป”
ค่อนข้างซื่อสัตย์
แถมยังมีคุณธรรม
ฉินเทียนเย้ยหยัน: “ตอนนี้ฉันให้ทางเลือกนาย นายจะไม่ต้องตาย พี่น้องของนายก็เช่นกัน”
“แม้กระทั่ง นายจะสามารถนำพวกเขาไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้นได้”
“นายรู้สึกว่ายังไง？”
เฉียงหลงตกตะลึงและพูดว่า “ทางเลือกอะไร?”
ฉินเทียนกล่าวว่า “หลังจากนี้ มาอยู่กับฉัน”
อะไร？
เฉียงหลงอ้าปากกว้างด้วยความประหลาดใจ
“เฉียงหลง คุณฉินพูดแล้ว รออะไร”
“ตามคุณฉิน ดีกว่าฉีลิ่วขายให้ชีวิตกับคนใจหมาแบบนั้น?”
“ฉีลิ่วไอ้ปีศาจ!”
“พีเฉียง รีบตอบรับเถอะ!”
เฉียงหลงกัดฟัน คุกเข่าลงต่อหน้าฉินเทียน
“คุณช่วยชีวิตฉัน เมื่อไหร่ที่คุณต้องการ คุณก็เอาไปได้เลย!”
“ฉันเฉียงหลงขมวดคิ้ว ฉันไม่ใช่ฮีโร่!”
จากนั้น เขาก็อธิบายสถานการณ์ของตระกูลฉีลิ่วและเรื่องทั้งหมด
ฉินเทียนหัวเราะ: “ดีมาก”
“ต่อไปนี้ เป็นโอกาสของคุณที่จะรับผิดและทำความดี”
ใช้มือถือเหล่าจิ่วส่งข้อความหาฉีลิ่ว : ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว รีบมา