บทที่ 117 สายฟ้า
จู่ๆ ก็มีควันดำปรากฏขึ้นจากโถขนาดเล็ก และร่างสีดำสูงครึ่งคนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าหวางไต้ซือ
เงานั้นดูโปร่งใส แต่สามารถมองเห็นดวงตาสีเขียวสองดวงที่ส่องแสงเจิดจ้า และโครงร่างใบหน้าได้ชัดเจน ดูเหมือนเด็กอายุสิบสองสิบสามปี
ในตอนเที่ยงที่อากาศอบอุ่นนี้ ทุกคนรู้สึกว่าลมที่มืดมนกำลังพัดผ่านเข้าหาตน
หวางใต้ซือกำกับผี “ไป กินวิญญาณของเขาซะ!”
ผีสูงครึ่งมนุษย์อ้าปากกว้างทันที กรีดร้องออกมาอย่างแรง และพุ่งเข้าหาเฉินโม่อย่างดุเดือด
“ผี!”
ฉู่เหวินสง เจี่ยจิ้งอานและผู้ใต้บังคับบัญชากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว พวกเขากุมศีรษะและพยายามหนี ไม่มีใครมีเวลาไปสนใจว่าเฉินโม่จะเป็นหรือจะตาย!
เอียนชิงเฉิงตกใจจนถอยกลับไปหลายเก้า ซังซังปกป้องเธอเอาไว้ พวกเธอกลัวอย่างมากกว่าผีจะตามพวกเธอไป
แม้แต่ลูกน้องที่สวีตงฮ่านพามาเองก็ตกใจจนกรีดร้อง “มี มี… มีผีจริงด้วย!”
พวกเขาเป็นคนธรรมดาที่ไม่เคยเห็นภาพที่ลึกลับเช่นนี้มาก่อน ต่างก็ตกใจอย่างมาก
มีเพียงเฉินซงจื่อเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่หน้าเฉินโม่ด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด เขาไม่ถอยหลังเลยแม้แต่ก้าวเดียว
เมื่อเห็นร่างผีวิ่งเข้ามาหาเขา เฉินซงจื่อก็ตะโกนด้วยเสียงสั่นเทา “ฉันจะสู้กับมัน!”
หลังจากพูดจบนั้น เฉินซงจื่อก็พุ่งเข้าไป และต่อยไปที่เงาผีนั่น
แต่ร่างผีนั่นส่งเสียงหัวเราะแปลก ๆ ออกมา และทะลุร่างของเฉินซงจื่อไปพร้อมพุ่งเข้าไปหาเฉินโม่ต่อไป
เฉินซงจื่อตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นหันกลับมาและตะโกนว่า “นายน้อย ระวัง!”
เฉินโม่ยังคงเฉยเมย เขายิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยาม เขาตอบโต้ด้วยความไม่สบอารมณ์ “ก็แค่วิญญาณกระจอก ยังจะกล้าอวดดี วันนี้ฉันจะทำให้นายแตกสลายไปเลย!”
หลังจากเฉินโม่พูดจบ เขาก็โบกมือขึ้นไปบนฟ้า น้ำเสียงของเขาไม่แยแส แต่ดูเหมือนว่ามีพลังอย่างมาก “สายฟ้า!”
โคล่ม!
ฟ้าร้องในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส จากนั้นอาวุธก็ปรากฏที่มือของเฉินโม่
เฉินโม่ถือสายฟ้าไว้ในมือ ราวกับฝ่ามือของเทพแห่งสายฟ้า!
“ฉันเห็นว่านายเริ่มมีโครงร่างของใบหน้าขึ้นมาแล้ว ไม่รู้ว่าทำร้ายไปกี่ชีวิต วันนี้ฉันจะพิพากษาลงโทษเจ้าด้วยโทษแห่งสายฟ้า เพื่อเป็นตัวอย่างให้กับเหล่าคนชั่ว!”
น้ำเสียงเย็นชาไม่มีอารมณ์ ราวกับว่าเขามาจากสวรรค์ทั้งเก้า ทำให้คนรู้สึกเกรงขาม!
เงาผีนั่นหวาดกลัวจนทรุดตัวลงกับพื้นตั้งแต่ที่เฉินโม่เรียกสายฟ้ามาแล้ว เขาเอามือกุมตัวและตัวสั่นสะท้าน
เมื่อได้ยินเฉินโม่พูดเช่นนี้ เขาก็เร่งคุกเข่าและกราบไม่หยุด ราวกับว่ากำลังขอความเมตตาจากเฉินโม่เมื่อหวางไต้ซือเห็นเฉินโม่ถือสายฟ้าในมือ ราวกับเทพของสายฟ้าปรากฏ เขาตกตะลึงอย่างมากและคารวะเฉินโม่ราวกับเจอเทพเจ้า!
“สลาย!”
เฉินโม่เมินเฉยต่อการร้องขอความเมตตาของเงาผี เขาเอ่ยออกมาอย่างเฉยชา จากนั้นสายฟ้าก็ผ่าเข้าที่หัวของเงาผี
เสียงกรีดร้องดังขึ้น เงาผีส่งเสียงกรีดร้องออกมา และถูกฟ้าผ่าจนเหลือเพียงควันที่ล่องลอย
วิญญาณแตกสลาย!
หวางไต้ซือทรุดตัวลงคุกเข่า สั่นสะท้านไปทั้งตัว และก้มกราบเพื่อขอความเมตตาจากเฉินโม่ “ผมไม่รู้ว่าเทียนซือ ปรากฏ จึงทำให้เทียนซือโกรธเคือง ได้โปรดเทียนซือปล่อยผมไปด้วยเถอะ!”
เฉินโม่พูดอย่างเย็นชา “นายเลี้ยงผีเอาไว้เป็นหายนะ ไม่รู้ว่าฆ่าสิ่งมีชีวิตผู้บริสุทธิ์ไปเท่าไหร่แล้ว จะเมตตานายได้อย่างไร!”
เฉินโม่ยื่นมือออกมา และสายฟ้าปรากฏขึ้นจากอากาศ ฟันตรงไปที่หวางไต้ซือ!
“อ๊าก!”
หวางไต้ซือกรีดร้อง ควันดำพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขา เขาทรุดตัวลงกับพื้น และเสียชีวิต!
สวีตงฮ่านมองไปที่เฉินโม่ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยอง ” ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนหรือพระเจ้า? เขาสามารถเรียกสายฟ้ามาจัดการวิญญาณได้ แม้แต่หวางไต้ซือก็ถูกเขาฆ่าไปอย่างง่ายดาย”
สวีตงฮ่านรีบคุกเข่าลงต่อหน้าเฉินโม่ และกราบขอความเมตตา ” ท่านไต้ซือ ผมถูกหวางหย่งซานบังคับ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะแย่งเอาเพชรเลือดของท่านไปจริงๆ ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ!