บทที่ 116 อันที่จริง ฉันเคยรักคุณ
เซวเจี้ยนนั่งอยู่บนพื้น อึ้งไปหมด
เขารู้ว่าพานเหม่ยเออร์นั้นเก่งกาจมาก แต่ก็ไม่คิดว่า จะน่ากลัวขนาดนี้ ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เธอรู้ทะลุปรุโปร่งมาตั้งนานแล้ว
พานเหม่ยเออร์ถอนหายใจ และพูดเบา ๆ “อะเหรินตายแล้ว แค้นนี้ ฉันจะต้องล้างแค้นอย่างแน่นอน ”
“เขาชอบผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เหรอ ? เช่นนั้นฉันจะส่งผู้หญิงคนนั้น ไปให้เขาที่ยมโลก ให้ไปเป็นสามีภรรยากับเขา ”
“ฆาตกรฉินเทียน จะต้องถูกประหารชีวิต ”
“ส่วนลูกนอกสมรสของคุณ_____”
“คุณไม่ต้องกังวล ”
“ฉันจะรับเขามา เลี้ยงดูเป็นอย่างดีจนโต และบอกทุกคนว่าเขาเป็นลูกชายของฉันเอง ”
“คุณพ่อ ตอนนี้คุณยังมีอะไรอยากจะพูดอีกไหม ?”
เซวเจี้ยนกระซิบ “ไม่มีอีกแล้ว ”
พ่อบ้านเซียวยี่ยิ้มและพูดว่า “ในเมื่อไม่มีแล้ว เช่นนั้นก็ขอให้ท่านเซวทำพินัยกรรมใหม่อีกชุดหนึ่งเถอะครับ ”
“ก็หมายความว่าหลังจากที่คุณตายแล้ว ทรัพย์สินทั้งหมดภายใต้ชื่อตระกูลเซว ลูกสะใภ้พานเหม่ยเออร์คนนี้ จะกลายเป็นผู้สืบทอดต่อทั้งหมด ”
เซวเจี้ยนกัดฟัน และร่างพินัยกรรมใหม่ทันที
ตระกูลเซวเดิมทีมีภูมิหลังทางครอบครัวที่ร่ำรวย และหลายปีมานี้พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็ว ด้วยความช่วยเหลือจากตระกูลพาน มีทรัพย์สินตั้งหมื่นๆล้าน แม้แต่ในเมืองหลวง ก็สามารถสร้างชื่อเสียงได้
ทุกอย่างในตอนนี้ ล้วนถูกพานเหม่ยเออร์ริบเอาไปหมดแล้ว
“ลูกสะใภ้ ได้โปรดเห็นแก่หน้าของอะเหริน ช่วยปฏิบัติกับเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยนด้วย”
“ยังมีความแค้นของอะเหริน จะต้องแก้แค้น ”
“ฉันคุกเข่าก้มหัวให้คุณแล้ว “
เขานอนอยู่บนพื้นและคุกเข่าก้มหน้าไปที่ พานเหม่ยเออร์ จากนั้นก็เดินโซเซเข้าไปที่ลานบ้าน แขวนแถบผ้าไว้บนกิ่งไม้ จากนั้น แขวนไว้รอบคอของเขา
ลูกชายคนโตของเขาเสียชีวิตแล้ว
ลูกนอกกฎหมายก็ตกไปอยู่ในมือของพานเหม่ยเออร์
เพื่อล้างแค้นให้ลูกชายคนโต และเพื่อรักษาสายเลือดสุดท้ายของลูกชายนอกกฎหมาย นี่จึงเป็นวิธีเดียวที่เขาจะใช้ฆ่าตัวตายได้
เขารู้ ขอเพียงให้เขาตาย พานเหม่ยเออร์ถึงจะวางใจ
พานเหม่ยเออร์ มองดูเซวเจี้ยนดิ้นรนในอากาศด้วยตาตัวเอง และในที่สุดก็ไม่ขยับ ในขั้นตอนทั้งหมดนั้น การแสดงออกของเธอไม่เปลี่ยนแปลง
มีความสะใจเล็กน้อยอยู่ในดวงตาของนาง
เธอชอบความรู้สึกที่สามารถควบคุมชีวิตของผู้อื่นได้มากจริง ๆ
มีเพียงเวลานี้เท่านั้น เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า ไม่ใช่ความพิการที่ไม่สามารถเดินได้
เธอสั่งอย่างเรียบง่ายว่า “ร่างแถลงการณ์ทันที และพรุ่งนี้เช้าก็ส่งออกไป บอกว่าสองพ่อลูกตระกูลเซว เสียชีวิตเพราะเจ็บป่วยเฉียบพลัน”
“ตระกูลเซวถอนธุรกิจทั้งหมด ตลาดหลงเจียง เมืองหลวงและที่อื่น ๆ จะไม่ได้รับผลกระทบ ”
“ในขณะเดียวกัน ในช่วงเวลาอันสั้น ก็ส่งคนเข้าไปยึดครองเจี้ยนเหรินกรุ๊ป ”
“ครับ ผมจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้” พ่อบ้านอาวุโสก้มศีรษะตอบรับ
“เดี๋ยวก่อน_____” รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏในดวงตาของพานเหม่ยเออร์
“ฉินเทียนแคร์ภรรยาของเขามากเลยไม่ใช่เหรอ ? เช่นนั้นพวกเรา ก็เริ่มลงมือจากภรรยาเขากันเถอะ”
“ไปตรวจสอบ รายละเอียดของผู้หญิงคนนี้มา พรุ่งนี้เที่ยง ฉันจะไปพบเธอ”
“ฉันหวังว่า เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะมีชิปมากพอ ให้เธอคุกเข่าขอร้องฉัน”
เซียวยี่รีบพูด “ผมเข้าใจแล้วครับ ”
“ซูซูมีบริษัทที่จัดตั้งขึ้นใหม่ได้ไม่นาน ดังนั้นฉันจะไปจับจุดของพวกเขา เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องอย่างแน่นอน”
พานเหม่ยเออร์พูดอย่างพอใจว่า “หญิงสาวที่สวยงาม ฉันก็ต้องเล่นให้ดี ”
……
วันรุ่งขึ้น
ซูซูที่กำลังทานอาหารเช้า ก็เห็นข่าวในโทรทัศน์
เจี้ยนเหรินกรุ๊ปซึ่งเพิ่งกลับมาที่หลงเจียงด้วยชื่อเสียงสูง พ่อลูกตระกูลเซว กลับเสียชีวิตด้วยอาการป่วย เจี้ยนเหรินกรุ๊ป จึงถอนตัวจากหลงเจียงไปหมดเลย
เธอตกตะลึงไปเลย
หยางยู่หลันก็รู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อย “เจอคุณชายเซวเมื่อไม่กี่วันก่อน ก็ยังดี ๆ อยู่เลย ทำไมถึงเกิดเรื่องเร็วขนาดนี้ล่ะ ? ”
“พ่อก็มาป่วยในเวลาเดียวกัน น่าจะเป็นโรคทางพันธุกรรมในครอบครัว อนิจจา น่าสงสารเสียจริง”
ซูซูอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองฉินเทียน และกระซิบ “คงไม่ใช่คุณทำหรอกนะ ?”
ฉินเทียนก้มศีรษะลงดื่มซุป แล้วพูดว่า “คุณภรรยาคุณพูดอะไร ? ”
“โอ้ พ่อลูกตระกูลเซวเหรอ นี่เรียกว่าอะไร ทำความชั่วมากย่อมพิฆาตตัวเอง”
“ซุปที่แม่ทำนี้อร่อยจริง ๆ คุณภรรยาอยากได้อีกถ้วยไหม ผมจะไปตักมาให้คุณอีกถ้วยหนึ่ง ? ”
ซูซูกลอกตาทันที
“ฉันกินอิ่มแล้ว และจะต้องรีบไปบริษัท”
วันนี้มีชุดอุปกรณ์มาส่ง ซูซูผลักถ้วยออกไป และลุกขึ้นยืน
โทรศัพท์ของฉินเทียนดังขึ้น เป็นอู๋เฟยที่โทรมา เขารู้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการทำอะไร
เจี้ยนเหรินกรุ๊ปถอนตัวจากหลงเจียง ออกจากตลาดที่ว่างขนาดใหญ่ และเขาได้สัญญากับพวกเขาก่อนหน้านี้ว่า เขาจะเป็นผู้นำของอสังหาริมทรัพย์หลงเจียง
เขาไม่รับโทรศัพท์
เพราะก่อนหน้านี้เขาบอกให้อู๋เฟยจับตาดูเซวเหรินมาก่อน และอู๋เฟยคนนี้ได้ทำผิดพลาดอย่างที่ไม่อาจให้อภัยได้
ในช่วงนั้น ถ้าเขามาช้าไปสองสามนาที ความบริสุทธิ์ของซูซูคงรักษาไว้ไม่ได้แล้ว
ฉินเทียนไม่สามารถจินตนาการได้ ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นจริง เขาจะโกรธขนาดไหนกัน
“ภรรยาจ๋า ผมจะไปส่งคุณ！”
เมื่อเห็นซูซูออกประตูไปแล้ว เขาก็รีบวิ่งตามออกไป
อู๋เฟยไม่สามารถโทรศัพท์ติดต่องฉินเทียนได้ เพราะรู้ว่าทุกวันในเวลานี้ ฉินเทียนจะส่งซูซูไปทำงาน ดังนั้นเขาจึงขับรถไปที่ประตูอาคารซูยู่ และรอ
“นี่มันเป็นไปได้ยังไง ! ”
“เราเพิ่งจำนองคลินิกการแพทย์แผนจีนและอสังหาริมทรัพย์ คุณชายเซวก็เสียชีวิตแล้ว นี่มันหลอกเราไม่ใช่เหรอ ！”
เมื่อพวกเขาได้รับข่าว ตระกูลซูก็ระเบิด พวกเขาต่างก็ประณามเซวเหริน ในขณะเดียวกันก็โทษซูหนานที่ทำงานไม่ได้เรื่อง
คืนนั้น ซูหนานหลังจากหลอกซูซูเข้าไปในคฤหาสน์หงส์ขาว แล้ว เธอก็ไม่ได้จากไปไหน
เธอมองดูจากระยะไกลเห็นฉินเทียนพาคนนับหมื่นขับรถไปช่วยซูซู
สองสามวันนี้ เธออยู่ในภาวะที่ไม่สบายใจ ก็แค่หวังว่าเซวเหรินจะฆ่าฉินเทียนได้ และหลังจากนั้น เธอก็สามารถเชิดหน้าชูตาได้แล้ว
ไม่คิดเลยว่า สิ่งที่เปลี่ยนมากลับดันเป็นผลลัพธ์เช่นนี้
ชั่วขณะหนึ่ง เธอโกรธมากจนเกือบอาเจียนเป็นเลือด
รีบออกจากประตู และรีบขับรถไปยังอาคารซูยู่
เธอไม่รู้ว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้ แต่เธอรู้ว่า เป็นซูซูที่ทำร้ายเซวเหรินจนตาย เธอจะต้องแก้แค้น ตามหาซูซู แล้วแก้แค้นอย่างสาสม！
เมื่อมาถึงประตูอาคารซูยู่ กลับเห็นอู๋เฟยอย่างไม่คาดคิด เขาเดินไปเดินมาหน้าประตูอย่างตื่นตระหนก
ซูหนานตกตะลึง เธอจำได้ว่า ในคืนนั้นที่ประตูคฤหาสน์หงส์ขาว อู๋เฟยเองก็อยู่ที่นั่น
จะต้องเป็นอู๋เฟยที่บอกฉินเทียนอย่างแน่นอน !
ไม่คิดเลยว่าอดีตสามีของตัวเอง จะหันไปหาศัตรูของตัวเองอย่าวรวดเร็วเช่นนี้ และยังแทงข้างหลังตัวเองอีก
ว่าอดีตสามีของเขาไม่รู้ว่าเขาได้หลบภัย กับศัตรูของเขาอย่างรวดเร็ว และแทงเขาที่ด้านหลัง
ทันใดนั้นเธอก็รู้ว่า ใครเป็นผู้กระทำผิดที่พาเธอมาถึงจุดนี้
คืออู๋เฟย !
ถ้าอู๋เฟยไม่ได้หย่ากับเธอในช่วงเวลาวิกฤต เธอจะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร
ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว พวกเขาตระกูลอู๋สองพ่อลูกเตะฉันออกไป และในชั่วพริบตา ก็กอดต้นขาของฉินเทียนและซูซู และรุ่งเรืองขึ้นอย่างรวดเร็ว
บนโลกนี้ จะมีเรื่องดี ๆ เช่นนี้ได้อย่างไรกัน?
เธอขับรถไป และพูดกับอู๋เฟยว่า “คุณมาที่นี่เพื่อตามหาฉินเทียนใช่ไหม ? ฉันรู้ความจริงเบื้องหลังทั้งหมด เช่นเดียวกับการกบฏที่สงวนไว้ในตระกูลเซว”
“มากับฉัน แล้วฉันจะบอกทุกอย่างกับคุณ ”
“เมื่อถึงเวลา คุณก็สามารถอ้างสิทธิ์จากฉินเทียนได้ ”
“จริงเหรอ ? ”อู๋เฟยใจเต้น และขึ้นรถของซูหนานไป
ก่อนหน้านี้ด้วยเหตุผลของเขา ซูซูเกือบจะมีมลทิน และอู๋เฟยก็รู้สึกผิด ต้องการทำบุญรับใช้บาป
ซูหนาน ขับรถออกจากเมือง “อู๋เฟย พูดตามตรง หลายปีมานี้ คุณเคยรักฉันไหม ?”
อู๋เฟยพูดอย่างไม่อดทน “นี่มันเวลาอะไรแล้ว ยังจะพูดเรื่องนี้อีก ”
“ซูหนาน ทำไมเธอถึงออกมานอกเมืองแล้ว ? เธอรู้อะไรกันแน่ รีบบอกผมเร็ว พี่เทียนยังรออยู่นะ ！”
ซูหนานเหลือบมองอู๋เฟยด้วยตาสีแดง ยิ้มและพูดว่า “อันที่จริง ฉันเคยรักคุณ”
อู๋เฟยพูดอย่างงุ่มง่าม “ตอนนี้ผมไม่อยากคุยเรื่องนี้กับคุณ”
“ถ้าอย่างนั้นเราไปพูดคุยที่ด้านล่างกันเถอะ”
ซูหนานเอื้อมมือออกไปและล็อกรถ เหยียบคันเร่งจนสุด และรีบขับไปลงไปที่แม่น้ำใหญ่อันไกลโพ้น
ที่นี่ ก็เคยเป็นที่ที่อู๋เฟยสั่งให้คนเข้าไปในห้องหอ และหักแขนขาของฉินเทียนในคืนแต่งงาน แล้วทิ้งไว้ยังที่แห่งนี้