ตอนที่ 415 ปล่อยฝูเฉินกัดคน (1)
หากไม่ใช่เพราะกฎนั่นไม่มีผู้ใดกล้าฝ่าฝืน เฟิงเทียนอวี้ตายไปนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
“การตายของเยียนเอ๋อร์…คือเจ้าเป็นคนทำ?”
สายตาเฟิงเทียนอวี้จับจ้องอยู่ที่กู้เจิ้นหยาง หมัดของเขากำแน่นความโกรธพุ่งทะยาน ความเกลียดชังคำรามออกมาจากนัยน์ตา
เยียนเอ๋อร์ของเขา…
เยียนเอ๋อร์ที่เขายินดีมอบทุกสิ่งที่ดีที่สุดในโลกนี้ให้…
กลับถูกคนกระทำเช่นนี้!
นางมีความผิดอะไร? งดงามไม่ใช่ความผิดของนาง ดีเลิศไม่ใช่ความผิดของนาง! คนพวกนี้ที่แย่งภรรยาของเขาต่างหากที่ผิด แล้วยังทำให้เยียนเอ๋อร์ของเขาต้องตายเพราะรักแต่ไม่อาจครอบครอง!
เฟิงเทียนอวี้หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ความโกรธสาดซัด
…
ตอนนี้เองเฟิงหรูชิงได้เดินไปถึงตรงหน้าฉินเฉิน มือของนางวางลงที่หลังของเขาแผ่วเบาปล่อยพลังวิเศษเข้าไปในร่างกายฉินเฉิน จึงทำให้สีหน้าซีดขาวของเขาดีขึ้นมาบ้าง
“เฉินเอ๋อร์เจ้าไปก้าวข้ามขั้นก่อนตรงนี้มีข้าอยู่”
ฉินเฉินดูเหมือนต้องการพูดบางอย่างแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา
สถานการณ์ของเขาในตอนนี้มีแต่ทำให้ลำบาก มีเพียงต้องก้าวข้ามขั้นเท่านั้นจึงจะช่วยนางได้
“ได้”
ต่อหน้าเฟิงหรูชิงใบหน้าหล่อเหลาของฉินเฉินปรากฏรอยยิ้มอบอุ่น ดูเหมือนจะเป็นเช่นนี้ต่อหน้านางเท่านั้น
แต่เขาไม่ได้เดินไปไหนไกลนั่งขัดสมาธิลงข้างกายเฟิงหรูชิง ดูดซับพลังวิเศษรอบๆ
เฟิงหรูชิงลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าเฟิงเทียนอวี้
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ในสายตานางมีเพียงชายตรงหน้าเท่านั้น
“เสด็จพ่อหม่อมฉันกลับมาแล้วเพคะ”
เฟิงเทียนอวี้ยกมือขึ้นคิดจะลูบผมเฟิงหรูชิง แต่มือของเขาไร้เรี่ยวแรงตกลงมา
“เจ้า กลับมาจนได้”
เขาน่าจะรู้แต่แรกว่าอย่างไรนางก็ต้องกลับมา
วังหลวงยิ่งอันตรายนางยิ่งต้องรีบกลับมา
แต่เขาในฐานะพ่อคนนี้ไม่มีแรงปกป้องนางอีกแล้ว
“หม่อมฉันกลับมาแล้วเพคะ” เสียงของเฟิงหรูชิงอ่อนโยนและอบอุ่นผิดปกติ “เสด็จพ่อ หลายปีมานี้หม่อมฉันไม่รู้ความเสด็จพ่อคอยปกป้องหม่อมฉันมาโดยตลอด ตามใจหม่อมฉัน ครั้งนี้ให้หม่อมฉันได้ปกป้องพระองค์นะเพคะ”
ใครทำพระองค์บาดเจ็บหม่อมฉันจะเหยียบเลือดและกระดูกของมัน เหยียบศีรษะของมัน ฆ่าล้างตระกูลของมัน
ใจเฟิงเทียนอวี้สั่นสะท้าน นี่คือลูกสาวของเขา และก็เป็น…ความภูมิใจทั้งชีวิตของเขา
กู้เจิ้นหยางยิ้มเย็นดูความรักระหว่างพ่อลูกตรงหน้า “เฟิงเทียนอวี้ ข้าวางยาเจ้าในตอนแรกพิษกลับถูกผนึกไว้โดยเยียนเอ๋อร์ที่ไม่สนใจว่าตัวเองจะได้รับบาดเจ็บ วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้าเจ้าก็หลบอยู่หลังลูกสาวของเจ้า คนไร้ประโยชน์เช่นเจ้าไม่รู้จริงๆ ว่าเหตุใดน่าหลานเยียนจึงชอบเจ้าได้”
เฟิงเทียนอวี้ตะลึง
เขาถูกพิษแล้ว…
เป็นเยียนเอ๋อร์ผนึกพิษให้เขา?
เฟิงเทียนอวี้หลับตาลงช้าๆ
มิน่าวันนั้นเยียนเอ๋อร์จึงผิดไปจากปกติเช่นนั้น แล้วยังอ้างว่าจะตรวจดูเส้นเอ็นและจุดตานเถียน
ของเขา แล้วเพ่งจิตเข้าไปในร่างกายของเขา
ทุกคำที่เยียนเอ๋อร์พูดเขาล้วนเชื่อ
ขอเพียงนางพูดเขาไม่เคยคิดสงสัย!
จนถึงตอนนี้เข้าถึงได้เข้าใจ…เยียนเอ๋อร์เสียสละเงียบๆ เพื่อเขาเพียงใด!
มือที่สั่นเทาของเฟิงเทียนอวี้กำหมัดแน่น
ร่างที่เขาลืมไม่ลงปรากฏขึ้นอีกครั้งในหัวของเขา แววตาถูกย้อมด้วยความโศกเศร้า
“เสด็จพ่อ” เฟิงหรูชิงจับหมัดของเฟิงเทียนอวี้แล้วหันไปมองกู้เจิ้นหยาง “เจ้าวางยาพิษเสด็จพ่อของข้า ฆ่าเสด็จแม่ของข้า ความแค้นบัญชีเลือดนี้ข้ากับพวกเจ้าไม่! ตาย! ไม่! เลิกรา!”
สายลมพัดกระโชก
แววตาหญิงสาวเย็นไปถึงกระดูก ชุดสีแดงของนางย้อมด้วยเลือดสดๆ เหมือนกับเดินออกมาจากนรก ดุจปีศาจ ดั่งเทพเซียน
ทันใดนั้นเถาวัลย์ก็โผล่ขึ้นมาจากใต้เท้ากู้เจิ้นหยางเลื้อยพันราวกับงู
……………………..
ตอนที่ 416 ปล่อยฝูเฉินกัดคน (2)
กู้เจิ้นหยางหัวเราะเยอะยกมือขึ้นโบกตัดเถาวัลย์ขาดหมดล่วงลงพื้น
แต่ร่างเล็กๆ ของชิงหานก็พุ่งไปยังกู้เจิ้นหยางด้วยความรวดเร็ว สร้างเถาวัลย์จำนวนมากขึ้นมาอีกครั้งสูงเสียดฟ้าราวกับมีชีวิต
ท่านแม่โกรธแล้ว!
ใครทำให้ท่านแม่โกรธไม่อาจยกโทษให้!
“ก็แค่สัตว์วิเศษตัวเล็กๆ เท่านั้น ไม่ดูแรงตัวเอง”
เสียงดังปึ้ง! กู้เจิ้นหยางระเบิดพลังออกมา ทั้งตำหนักหย่างซินพังทลายลงกลายเป็นซากปรักหักพังภายใต้รัศมีราวกับสายรุ้งของเขา
ร่างของเฟิงเทียนอวี้และคนอื่นๆ ล้วนถูกเถาวัลย์ห่อหุ้มเอาไว้ ดังนั้นตำหนักย่างซินที่ถล่มลงมาจึงไม่ได้ทำร้ายพวกเขา
แต่เฟิงหรูซวงกับหลิวหรงไม่ได้โชคดีเช่นนี้ ทั้งตัวถูกทับด้วยเศษซากปรกหักพังเกือบจะหายใจไม่ได้
ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้กู้เจิ้นหยางไม่มองพวกเขาสักนิด
สายตาของเขาทั้งหมดอยู่ที่เฟิงเทียนอวี้พ่อลูก
สุดท้ายเจินฉิงทนไม่ไหวดึงพวกนางออกมาจากซากปรักหักพัง
เถาวัลย์ทั้งหมดของชิงหานใช้ปกป้องเฟิงเทียนอวี้และคนอื่นๆ ไม่เหลือไว้ปกป้องตัวนางเอง ดังนั้นพลังนั่นจึงกระทบเข้าที่อกของนาง นางของร่างกระเด็นไปด้านหลัง
มือสองข้างของนางปัดป่ายอยู่กลางอากาศเหมือนกับต้องการคว้าอะไรมายึดเหนี่ยวร่างไว้
เฟิงหรูชิงฝีเท้าเบาพุ่งไปในอากาศดึงร่างเล็กของชิงหานมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะลงพื้นอย่างมั่นคง
“ชิงหาน!” สีหน้าฝูเฉินไม่น่ามองรีบเดินไปตรงหน้าชิงหาน
หลังเขาเห็นว่าชิงหานไม่ได้รับบาดเจ็บก็ถอนหายใจ
ไม่ช้าสายตานั่นก็หันไปทางกู้เจิ้นหยาง แววตาดำลึก
“ท่านแม่ พลังของเขาแข็งแกร่งมาก…”
แม้ไม่อาจเทียบกับยอดฝีมือพรรคเภสัชเทพในเมื่อก่อนได้ แต่กู้เจิ้นหยางผู้นี้คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยเจอมานับตั้งแต่เขาอยู่กับเฟิงหรูชิง
แน่นอนว่าไม่รวมกั๋วซือ
เพราะว่าพลังของกั๋วซืออยู่ในระดับใดฝูเฉินเองก็ไม่แน่ชัด
ฝูเฉินชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น “น่าจะพอๆ กับ…จิ่วหมิงแห่งหอแห่งแรก”
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงเล็กน้อยสีหน้าไร้อารมณ์ “อื้อ”
นางไม่สนว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีฐานะอะไร และไม่สนว่าพลังของฝ่ายตรงข้ามจะแข็งแกร่งเพียงไหน
นางรู้แค่ฝ่ายตรงข้ามทำร้ายญาติของนาง
เช่นนั้นนาง…ต่อให้ตายก็ไม่ยอมถอย
“ท่านแม่” แววตาฝูเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อยดึงชายเสื้อเฟิงหรูชิงเอาไว้ไม่ให้นางรีบร้อน สายตาของเขามองไปทางกู้เจิ้นหยางใบหน้าเล็กเย็นยะเยือก “เจ้าเป็นคนพรรคเภสัชเทพ?”
กู้เจิ้นหยางหรี่ตาลงยิ้มเย้ยหยัน “ใช่”
“ไม่ เจ้าไม่ใช่คนพรรคเภสัชเทพ” ฝูเฉินส่ายหน้าเอ่ยหนักแน่น “พรรคเภสัชเทพล่มสลายไปแล้ว ไม่มีอยู่นานแล้ว ทั้งหมดไม่มีเหลืออยู่แม้แค่คนเดียว!”
พันปีก่อนจักรพรรดิเก้าหายตัวไป ฐานะของพรรคเภสัชเทพก็ล่วงลงในเวลาอันสั้น จนกระทั่ง…
ศัตรูนับไม่ถ้วนมาล้างแค้นทำให้พรรคเภสัชเทพถูกทำลายในทันที ไม่เหลือทิ้งไว้แม้แต่คนเดียว
ทุกคนในพรรคเภสัชเทพล้วนตายในสงครามนั้น
นอกจากเขากับชิงหานที่หลบอยู่ในมิติว่างแล้วคนอื่นๆ …ล้วนตายหมด
ตอนนี้กลับมีพรรคเภสัชเทพโผล่มาอีกหนึ่ง?
น่าขัน!
แม้แต่ศิษย์พรรคเภสัชเทพยังไม่หลงเหลือจะสืบทอดต่อมาได้อย่างไร? แม้แต่ประตูพรรคก็ถูกเขาย้ายไปแล้ว
พรรคเภสัชเทพในตอนนี้ก็แค่สวมชื่อพรรคเภสัชเทพก็เท่านั้น
“ฮ่าฮ่า!” กู้เจิ้นหยางหัวเราะเสียงดัง “นี่เป็นเรื่องตลกที่สุดที่ข้าเคยได้ยินมา พรรคเภสัชเทพของข้าอยู่ในสามอันดับแรกในโลกสันโดษ พลังนั้นสูงสุด ใครกันมีความสามารถที่จะทำลายพรรคเภสัชเทพของข้าได้? น่าขัน!”
โลกสันโดษมีพลังเช่นทุกวันนี้ไม่มีผู้ใดให้ต้องเกรงกลัว
…………………………