ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ที่เรืองรอง
ห้องน้ำบนชั้นสองเส้นหมี่เอาผ้าเย็นมาประคบบนใบหน้าที่บวมแดงของเธอ
“ซี๊ด——”
“เจ็บเหรอ？”
ชินจังเอาแต่ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงสูดปากของหม่ามี๊ เขาก็รีบเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปยังหม่ามี๊ด้วยความเป็นห่วง
เพราะเขาหม่ามี๊จึงถูกทำร้าย หากคิวคิวรู้เข้า จะโกรธหรือเปล่า ?
เด็กน้อยกำหุ่นยนต์ที่แย่งกลับมาเอาไว้แน่น สีหน้าเศร้าสร้อย รู้สึกผิดและเสียใจเป็นอย่างมาก
“ไม่เป็นไรนะชินชิน ดูสิ น้าไม่เจ็บเลย เมื่อกี้แค่โดนน้ำเย็น เลยสะดุ้งก็แค่นั้น ”
เส้นหมี่สังเกตเห็นท่าทางของเด็กน้อยเปลี่ยนไป ก็จึงนั่งยองๆลงตรงหน้า และพูดปลอบเขา
ชินจังเงยหน้าขึ้น มองดูใบหน้าที่บวมแดงของหม่ามี๊ ไม่รู้จะพูดอะไร ลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เดินเข้ามาหา จากคนที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ก็ยู่ปากแล้วเป่าไปที่ใบหน้าของหม่ามี๊
เส้นหมี่ตะลึงงัน
นี่เจ้าลูกชาย……กำลังทำอะไร ?
เป่าให้เธองั้นเหรอ ? เหมือนน้องสาวของเขา ?
หนูรินจังเป็นเด็กน้อยน่ารัก หากเห็นหม่ามี๊ได้รับบาดเจ็บที่ไหน เธอก็จะมาเป่าให้ บอกว่าแบบนี้เดี๋ยวก็หาย
เส้นหมี่รู้สึกซาบซึ้งใจ เธอยื่นมือมา แล้วกอดเด็กน้อยไว้แนบอก
“ชินชินเด็กดี น้าไม่เจ็บแล้ว จริงๆนะ ไม่เจ็บเลยสักนิด น้าขอแค่ชินชินไม่เป็นอะไร ก็พอแล้ว”เธอกล้ำกลืนน้ำตา พูดด้วยรอยยิ้มที่ข้างใบหูของลูกชาย
ชินจังรู้สึกขัดเขินขึ้นมาทันที
แต่ว่า เขาไม่ได้ขัดขืน ยังคงปล่อยให้หม่ามี๊กอดเอาไว้ จวบจนชั้นล่างมีเสียงของแด๊ดดี้กลับมาดังให้ได้ยิน
“คุณผู้ชาย กลับมาแล้วเหรอคะ ？”
“อืม คุณชายเล็กล่ะ？”แสนรักถามถึงลูกชายทันที มองออก ว่าเขายังคงกังวลกลัวว่าเด็กน้อยจะหวาดกลัว ?
“อยู่ชั้นบนค่ะ กับคุณเส้นหมี่ แต่คุณผู้ชายค่ะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ? ใบหน้าของคุณเส้นหมี่เธอบวมแดงมากค่ะ ราวกับถูกใครตบมา ”
พี่ภาถามด้วยความเป็นห่วง
ที่แท้ เส้นหมี่ที่ถูกส่งตัวกลับมา ไม่ได้บอกพี่ภาว่าเกิดอะไรขึ้น?
แสนรักเค้นเสียงหึจากลำคอ “ก็สมควร”
พี่ภา“……”
ยังอยากจะพูดอะไรต่อ แต่เจ้านายก็ได้ก้าวเท้าเดินขึ้นไปชั้นบนแล้ว
ตามคาด เมื่อมาถึงที่ชั้นสอง ยังไม่เห็นใคร แสนรักก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันของสองคนแม่ลูกดังแว่วออกมาจากห้องของเด็กน้อย
เส้นหมี่“ชินชิน ที่บ้านมีเครื่องสำอางของผู้หญิงบ้างไหม ? เอามาให้น้าใช้หน่อยได้ไหม ? น้าต้องปกปิดมันเอาไว้ ถ้าออกไปจะได้ไม่มีใครเห็น”
ชินจังเงยหน้าขึ้นมองหม่ามี๊
หม่ามี๊กลัวว่ากลับไปในสภาพแบบนี้แล้วคิวคิวกับน้องจะเห็นเหรอ ?
เด็กน้อยที่กำลังเล่นตัวต่อเลโก้อยู่ ดวงตาดำขลับที่สวยงามรู้สึกผิดไม่น้อย “ ไม่มีครับ”
“ห๊า ? ไม่มีเหรอ ? จะไม่มีได้ยังไง ? เออ……น้าแป้งร่ำคนนั้นก็พักอยู่ที่นี่ด้วยไม่ใช่เหรอ ? เธอไม่มีเครื่องสำอางเก็บไว้เลยเหรอ ? ชินชิน ไปเอาให้น้าหน่อยแค่นิดเดียว น้าไม่ใช้เยอะหรอกนะ ”
เส้นหมี่ไม่อยากจะพูดคำนี้จริงๆ ของผู้หญิงคนนั้น เธอใช้แล้วยังรู้สึกรังเกียจมันเลยด้วยซ้ำ
แต่ว่า ไม่มีทางเลือก หากเธอไม่ปกปิดร่องรอยพวกนี้ กลับบ้านไป คิวคิวกับรินจังเห็นเข้า จะต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ และจะตามถามไม่เลิกด้วย
เส้นหมี่โผล่หน้าออกมา และมองไปยังลูกชายที่อยู่ในห้องนอน
แต่ว่า ที่ทำเธอประหลาดยิ่งกว่า ในครั้งนี้ ลูกชายที่กำลังก้มหน้าเล่นอยู่นั้น กลับส่ายหน้ามาให้“ไม่มี ที่บ้านไม่มีผู้หญิง ！”
เส้นหมี่“……”
อึ้งไปครู่หนึ่ง ยังคงไม่เข้าใจ
ไม่มีผู้หญิง ?
ในตอนนี้เอง แสนรักได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสอง เขาผลักประตูเข้ามา “กำลังทำอะไรกันอยู่？”
ห๊า？！！
เมื่อเส้นหมี่เห็น ก็ตกใจจนเงียบปากลงในทันที หยิบผ้าขนหนูมาแล้วปิดบังไปที่ใบหน้า
โธ่เอ๋ย ชายชั่วคนนี้จู่ๆก็กลับมาทำไมอีก ? เขาเข้าบริษัทไปแล้วไม่ใช่เหรอ?
เส้นหมี่ในตอนนี้ ไม่อยากจะเจอเขา เพราะครั้งนี้เธอทำเรื่องที่อุกอาจเกินไป แล้วยังให้เขามาออกหน้าให้ ช่วยตัวเองเอาไว้
อนิจจัง ช่างน่าขายหน้าจริงๆ
ชินจังก็เห็นแด๊ดดี้ด้วยเช่นกัน เขาลุกขึ้นจากพื้นที่มีเบาะนิ่มปูอยู่ “แด๊ดดี้ กลับมาแล้วเหรอ ？”
แสนรักพยักหน้า สายตากวาดมองไปยังร่างบางที่หดตัวเกร็งราวกับลูกนกในห้องน้ำอย่างเรียบเฉย เขาก้าวเดินมาหาลูกชายก่อน
“เป็นยังไงบ้าง ? ดีขึ้นแล้วใช่ไหม ？”
“ครับ”
ชินจังพยักหน้าให้อย่างสงบนิ่ง
แสนรักลูบไปที่ศีรษะของเด็กน้อย จากนั้นก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
เส้นหมี่ที่หลบซ่อนตัวอยู่ด้านใน“……”