บทที่ 219
พักผ่อน
ที่บริเวณด้านหลังของแอ่งดิน มีกองไฟกำลังลุกไหม้อย่างช้า ๆ เป็นจูต้าชางกำลังย่างเนื้อสัตว์อสูรหมาป่าเพลิงมรกต ในขณะที่ เสี่ยวเฟย กำลังนั่งอยู่รอบกองไฟ จ้องมองไปที่เนื้อย่าง ส่วนรูธนางถือถุงผลไม้ และเริ่มกินคนเดียวเงียบๆ
บริเวณโดยรอบ ได้รับการตรวจสอบความปลอดภัยโดยหลินเว่ยแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
ร่างของสัตว์อสูรขั้นเก้าได้รับการคืนชีพโดยหลินเว่ย สำหรับซากศพในระดับอื่น ๆ หลินเว่ยเลือกที่จะนำแก่นคริสทัล ออกมา และซากศพก็เตรียมที่จะนำกลับไปขาย
ด้วยโครงกระดูกขั้น 9 ในตอนนี้มีทั้งสิ้น 11 โครง และโครงกระดูกขั้น 8 จำนวน 40 โครง หลินเว่ยไม่พบซากสัตว์อสูรที่ต่ำกว่าขั้น 9 ในบริเวณนี้อีกแล้ว เนื่องจากซากศพถูกแรงระเบิดทำให้สลายไป
ในเวลานี้ หลินเว่ยดูเศร้าสร้อยและถอนหายใจ เพราะหลังจากที่เขาดูดซับแก่นคริสทัลทั้งหมดเขาพบว่า แก่นคริสทัลจำนวนมากซึ่ง ทั้งหมดนี้เป็นขั้นสูง สามารถเพิ่มพลังงานของเขาเพียง 1.5 ส่วนเท่านั้น
เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน ถึงจุดนี้ บนคริสทัลสีดำ เขายังรู้สึกได้ว่าครึ่งหนึ่งของพลังงาน ซึ่งควรจะเป็น 3% ของพลังงานนั้น หายเข้าไปในผลึกดำ ชัดเจนว่าพลังงานที่สูญเสียไปถูกชายชราพรากไปอีกครั้ง
หากต้องการเลื่อนระดับขั้นที่ 10 ต้องมีแก่นคริสทัลหลายร้อยเท่า ในขณะนี้ เขาได้รับพลังงานเพียง 5 ส่วนเท่านั้น ส่วนใหญ่นี้มาจากซางกวนตัง
โชคดีที่จำนวนของสัตว์อสูรในขณะนี้พอเพียง แค่ต้องใช้เวลามาก ในการค้นหาแล้วรวบรวมแก่นคริสทัล
ภายในแอ่งดินนี้ ตั้งอยู่ในหุบเขากู่เยว่ มันครอบคลุมพื้นที่ส่วนเล็กๆ ของหุบเขากู่เยว่
แต่เนื่องจากที่ตั้งและทำเลของมันนั้น อยู่ใกล้เคียงกับหุบเขากู่เยว่มาก สัตว์อสูรที่มีความแข็งแกร่งหลากหลายชนิด และชื่นชอบที่จะอยู่รวมกันเป็นฝูง มักจะมาชุมนุมกันที่นี่ เพื่อออกหากิน ดังนั้นหลินเว่ยจึงสามารถค้นพบแก่นคริสทัลนับไม่ถ้วนได้ที่นี่
ดังนั้นหลินเว่ยจึงวางแผนที่จะอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน เพื่อรวบรวมแก่นคริสทัล เป็นเวลาสองปี หลังจากนั้นสองปี หลินเว่ยจะกลับไปที่สถานศึกษาเทียนหยู
และฝึกฝนต่อในหอวิญญาณของจักรพรรดิ เพื่อพัฒนาความแข็งแกร่งทางจิตใจของเขา เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ ระดับโลก ในอีกสามปีต่อมา
มีแปดมหาอำนาจ ในดินแดนกังหลันทั้งหมด
ในบรรดาแปดกองกำลัง มีสี่ฝ่ายของมนุษย์ ได้แก่ อาณาจักรเฟิงหยู, อาณาจักรกวงเหยา (อาณาจักรแห่งแสง), อาณาจักรมืดโบราณ และอาณาจักรกังหลัน
ดินแดนกังหลัน มีเพียงอาณาจักรซึ่งเป็นอาณาจักรโบราณ ของดินแดนกังหลัน แต่อย่างไรก็ตาม อาณาจักรกวงเหยา และอาณาจักรมืดโบราณ ได้แยกออกจากกัน กล่าวกันว่า อาณาจักรพรรดิเฟิงหยู ประกอบด้วยดินแดนเล็ก ๆ จำนวนมาก
ที่แยกตัวออกจากอาณาจักรโบราณกังหลัน แล้วค่อยๆรวมเป็นหนึ่งเดียว เพื่อก่อตั้งกลายเป็นอาณาจักรเฟิงหยูในปัจจุบัน
ในปัจจุบันอาณาจักรทั้งสามซึ่ง เป็นประเทศโบราณ ยังคงเป็นอาณาจักรโบราณที่ทรงพลังที่สุด และยังคงแข็งแกร่งที่สุด ในขณะที่อาณาจักรมืดโบราณ และอาณาจักรอื่น ๆ นั้นเก่าแก่กว่าอาณาจักรเฟิงหยู
แน่นอนว่ารากฐานที่ลึกซึ้งของอาณาจักรเฟิงหยูนั้นไม่ลึกพอ
แม้ว่าดินแดนกังหลันโบราณจะสูญเสียความแข็งแกร่งไปมาก แต่รากฐานที่หยั่งลึกเกินกว่าที่จะจินตนาการได้ ดังนั้นอาณาจักรโบราณดินแดนกังหลันไม่สามารถดูแคลนได้
นอกจากดินแดนกังหลันโบราณ ตามผู้คนกล่าวขานว่า ยังคงมี 4 อาณาจักรใหญ่ที่ทรงพลังนอกเหนือจาก อาณาจักรของเหล่ามนุษย์ นั้นคือ 4 อาณาจักรใหญ่ ได้แก่ อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ อาณาจักรเกาะมังกร อาณาจักรภูตวิญญาณ และ อาณาจักรปีศาจสัตว์ร้ายใต้ทะเลลึก
ในบรรดากองกำลังทั้งสี่นี้ อาณาจักรปีศาจสัตว์ร้ายใต้ทะเลลึกนั้นมีพลังมากที่สุด ท้ายที่สุดแล้ว ในทะเลไร้ขอบเขต มีสัตว์อสูรทะเลจำนวนนับไม่ถ้วน และพวกมันสร้างกองกำลังขั้นมาได้ นี่คือความแข็งแกร่งของเผ่าพันธ์ุปีศาจสัตว์ร้ายใต้ทะเลลึก
หลินเว่ยนั้นเข้าร่วมการแข่งขันประลองอู่เจ๋อ ซึ่งจัดโดยอาณาจักรโบราณกังหลัน และอีกสามอาณาจักร รวมถึงดินแดนเล็ก ๆ อีกนับไม่ถ้วน
ข้อกำหนดของการแข่งขันคือ แบ่งดินแดนเป็นหน่วยเล็กๆ อาณาจักรทั้งสามและอาณาจักรโบราณกังหลัน สามารถส่งสองกลุ่มเข้าร่วมการแข่งขัน ส่วนกลุ่มอื่นเล็กๆ สามารถส่งได้เพียงกลุ่มเดียว แต่ละกลุ่มมีสิบคน อายุต่ำกว่า 30 ปีทั้งหมด
ทั้งสองกลุ่มของอาณาจักรเฟิงหยู เนื่องจากหลินเว่ยได้รับชัยชนะ จากการแข่งขันระดับสถานศึกษา จึงได้เป็นหนึ่งในสมาชิกที่ได้ร่วมแข่งขันของสถานศึกษาเทียนหยู และอีกกลุ่มมาจากการคัดเลือกรุ่นเยาว์จากทั้งอาณาจักร
ในอดีต หนึ่งในสองกลุ่มนั้นสามารถเอาชนะโดยสถานศึกษาราชวงศ์เฟิงหยูเสมอ ในขณะที่สถานศึกษาเทียนหยูและ สถานศึกษาตระกูลขุนนางหลานหลิง แข่งขันกับกลุ่มอื่นเพื่อชิงตำแหน่งในการสำรองที่นั่งเข้าไปแข่งขันการประลองอู่เจ๋อ
แต่คราวนี้เป็นเพราะหลินเว่ย ผลลัพธ์จึงเปลี่ยนไป
แม้ว่า หลินเว่ยจะไม่มีชื่นชอบหรือรักในอาณาจักรเฟิงหยู แต่ซางกวนฮ่าวหยางก็ถูกคาดหวังจากเหลยเป่า และสหายมากมาย โดยธรรมชาติแล้ว หลินเว่ยไม่กล้าที่จะละเลยการแข่งขัน
แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุด คือเหลยเป่ากล่าวว่า ของรางวัลในการเอาชนะการประลองอู่เจ๋อได้นั้น มากกว่าการแข่งขันระดับสถานศึกษาถึงพันเท่า และรางวัลการแข่งขันในสถานศึกษาไม่คู่ควรให้เอ่ยถึง
เหลยเป่าและซางกวนฮ่าวหยางโน้มน้าวใจหลินเว่ยว่า หนึ่งในรางวัลที่ทำให้หลินเว่ยสนใจนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงอาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับต่ำ แต่ก็มีไม่กี่ชิ้นในอาณาจักรเฟิงหยู
แม้แต่ปรมาจารย์หลายๆคน ก็ไม่มีอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ในมือ เหลยเป่าเองนั้น มีอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งเดียวในโลก ในขณะที่ซางกวนฮ่าวหยางไม่มีสักอัน
มีเพียงหลงม่อและหลงซีเฉินเท่านั้น ที่มีอุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ระดับกลาง
เป็นเวลาหลายพันปีแล้วที่อาณาจักรเฟิงหยูเข้าร่วมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้มากมาย แต่ไม่เคยได้รับชัยชนะในการแข่งขัน ผลงานดีที่สุดได้เพียงอันดับสาม นั่นคือเมื่อหลายพันปีก่อน
การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ แบ่งออกเป็นการแข่งขันประเภทกลุ่ม และการแข่งขันประเภทเดี่ยว เฉพาะรางวัลอันดับหนึ่งของการแข่งขันแต่ละรายการ จะมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ระดับต่ำเป็นของรางวัล
สำหรับรางวัลประเภทกลุ่ม จะแตกต่างไปทุกๆปี แต่ก็ไม่เลวร้ายไปกว่าอาวุธศักดิ์สิทธิ์มากนัก
ดังนั้น หลินเว่ยจึงตัดสินใจออกมาฝึกฝนการต่อสู้เป็นเวลานานกว่าสองปี เพื่อไล่ล่าและสังหารสัตว์อสูร ยกระดับประสบการณ์การต่อสู้ และรวบรวมแก่นคริสทัล ส่วนที่เหลือก่อนเริ่มการแข่งขัน เขาจะเลื่อนระดับความเข้มแข็งทางจิต
ในความคิดของเขา ก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับเขา ที่จะเลื่อนระดับพลังจิตของเขา จากขั้นกลางไปสู่ขั้นต่อมา ของทักษะขั้นสวรรค์ สำหรับพลังทางจิตวิญญาณ หลินเว่ยไม่ได้ใส่ใจ เนื่องจากมันยากเย็นเกินไป
แม้แต่อาจารย์ของเขา ซางกวนฮ่าวหยางและเหลยเป่า ก็ยังคงอยู่ที่จุดสูงสุดของขั้นสูงสุดของสวรรค์ มีเพียงหลงซีเฉิน ที่อยู่ในระดับขั้นศักดิ์สิทธิ์
หลินเว่ยตั้งใจจะพา จูต้าชางไปกับเขาด้วยในครั้งนี้ แต่รูธยืนยันว่าจะออกมาพร้อมกับเขา ไม่มีทางเลือกหลินเว่ยทำได้เพียงพานางไปด้วย
ส่วนการกลับไปยังเผ่าพันธุ์ภูตวิญญาณนั้น ไม่ใช่ว่า หลินเว่ยไม่เห็นด้วย แต่ภูตวิญญาณกลับปฏิเสธ
หลังจากการแข่งขันที่สถานศึกษา หลินเว่ยจึงมารู้ทีหลังว่า ในเวลานั้นกองทหารได้กลับไปที่สถานศึกษาเทียนหยู แต่สิ่งที่เขานำมาไม่ใช่หินหยวนชั้นยอด ตามที่หลินเว่ยต้องการ แต่เป็นข้อความจากราชาภูตวิญญาณ
หลินเว่ยยังคงจำประโยคนี้ได้อย่างชัดเจน ทุกครั้งที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ หลินเว่ยกัดฟันแน่น แต่เขาทำอะไรไม่ถูก