ตอนที่ 439 ไปตระกูลถังอีกครั้ง (1)
ถังลั่วหนักใจในฉับพลัน เรียวนิ้วออกแรง เล็บทิ่มถูกผิวหน้าหรงเยียนเป็นรอยแดง เขาลนลาน รีบเอ่ยว่า “เยียนเอ๋อร์ ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
หรงเยียนตาลอยมองคานไม้ ตั้งแต่แรกมาถึงบัดนี้ไม่ได้เหลือบมองถังลั่วเลยสักเล็กน้อย คล้ายกับนางสูญเสียสติสัมปชัญญะไปหมดแล้ว
ถังลั่วสีหน้าเจ็บปวดเพิ่มขึ้น เขาแค่ไม่อยากให้นางจากไปเท่านั้นเอง หรือว่าทำเช่นนี้ก็ผิดด้วย
“เยียนเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าเจ้ามีความแค้นอยู่ในใจ รอวันหน้าเจ้าก็จะเข้าใจ ที่ข้าทำเช่นนี้ล้วนเป็นเพราะรักเจ้า” ถังลั่วลุกขึ้นจากหัวเตียง แววตาเขาหนักแน่น “อวี้เอ๋อร์ ถ้านางไม่กิน เจ้าก็จับกรอกเสีย อย่าให้นางตายเด็ดขาด!”
ถังอวี้ยิ้มจางๆ “ท่านพ่อ วางใจเถอะ ข้าชอบน้าหรงขนาดนี้ ไม่มีทางปล่อยให้นางตายแน่”
ครั้นได้ฟังถังลั่วก็ถอนใจเบาๆ หลายวันนี้เรื่องราวในตระกูลถังมีมากมายนัก ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนหรงเยียน
เคราะห์ดีที่มีอวี้เอ๋อร์ เมื่อมีลูกสาวอยู่ อย่างน้อยเยียนเอ๋อร์ก็ไม่เหงาเกินไป…
“เยียนเอ๋อร์ ข้ารู้ว่ายามนี้เจ้ายังปล่อยวางพวกเขาไม่ได้ แต่เวลาจะทำให้เจ้าค่อยๆ ปล่อยวาง ข้ามีความอดทนมากพอที่จะรอเจ้า สิบปียังไม่ได้ ข้าก็จะรอถึงร้อยปี ชั่วชีวิตนี้ไม่ได้ ก็จะรอไปถึงชาติหน้า ไม่ว่าอย่างไร ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไป”
การได้พบนาง เป็นคราวเคราะห์ของเขาในชาตินี้! กลับทำให้เขาสัมผัสถึงคำว่าถอนตัวไม่ขึ้นอย่างลึกซึ้ง
ถังลั่วมองหรงเยียนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเดินออกจากกระท่อมไม้
เมื่อถังลั่วออกไป ถังอวี้เก็บรอยยิ้มทันที
นางยกถ้วยน้ำด้านข้างขึ้นมาแกว่งอยู่เบื้องหน้าหรงเยียน มุมปากยิ้มด้วยความสะใจ ประชดประชันและดูถูก
“น้าหรง ท่านอยากดื่มน้ำมากใช่หรือไม่ ข้าให้ท่านดื่มสักอึกก็ได้ แต่ท่านต้องยกถุงบรรจุของเจ้าให้ข้า”
ดอกจื่อยวน จะทำให้ผู้เสพค่อยๆ ขาดน้ำตาย ดื่มน้ำมากเท่าไรก็ไม่อาจชดเชยได้
แต่หลังจากกินดอกจื่อยวนเข้าไปแล้ว จะอยากดื่มจนแทบเสียสติ ดังนั้นไม่ใช่หรงเยียนอดอาหาร แต่ถังอวี้จงใจไม่ให้อีกฝ่ายกินข้าวสักเม็ด ดื่มน้ำสักอึก
หรงเยียนไม่ตอบสนอง แววตาเลื่อนลอยมองคานไม้ คล้ายกับไม่ได้ยินเสียงรอบด้าน
“น้าหรง ในเมื่อท่านดื้อดึงนัก งั้นอีกหลายวันข้าค่อยกลับมาหาท่านใหม่ อย่างไรเสีย ถ้าท่านตายไปถุงบรรจุก็ไร้เจ้าของ ข้าย่อมมีวิธียึดครองมันมาได้”
ถังอวี้หัวเราะเสียงเย็นชา โยนถ้วยน้ำลงพื้น เดินจากไป
เสี้ยววินาทีที่ถังอวี้จากไป ดวงตาที่เคยเลื่อนลอย ก็ค่อยๆ กลับมามีประกาย แววตานางลุ่มลึกแฝงไปด้วยความคมกริบและเย็นชา
…
ประตูเมืองแคว้นหลิวอวิ๋น
บรรดาศพที่เกิดจากสงครามถูกฝังไปจนหมดแล้ว เหลือเพียงคราบเลือดแห้งกรังที่บอกทุกคนถึงสงครามฉากนั้นได้
เฟิงหลานรอเฟิงหรูชิงอยู่หน้าประตูเมือง
เมื่อนางเห็นเด็กสาวดึงดูดสายตาท่ามกลางกลุ่มคน แววตาก็วาวโรจน์ สาวเท้าเข้าไปอย่างว่องไว “ผู้อาวุโสเฟิง คนที่ท่านต้องการ ข้าล้วนพามาหมดแล้วเจ้าค่ะ”
เฟิงหรูชิงกวาดสายตามองคนทั้งหมดที่อยู่ด้านหลังเฟิงหลาน
ผู้ฝึกระดับหลิงอู่ยี่สิบคน ระดับเสวียนอู่สามคน…
นี่สมควรเป็นสุดยอดกองกำลังของหอแห่งแรกที่อยู่รอบๆ นี้แล้ว
“ชิงเอ๋อร์” น้ำเสียงเบาสบายของหนานเสียนดังขึ้นด้านข้างเฟิงหรูชิง “ข้าอาจไปรับเจ้าที่ตระกูลถังช้าสักหน่อย”
เฟิงหรูชิงกะพริบตา หันมองชายหนุ่มผู้เป็นเสมือนเทพเซียนด้านข้าง
ชายหนุ่มหน้าตางดงาม ท่วงท่าสูงส่งสง่างาม เขายิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยอย่างยากจับสังเกตได้ เงาร่างของหญิงสาวสะท้อนอยู่ในดวงตา
“ข้าจะไปที่อื่นก่อน”
……………………….
ตอนที่ 440 ไปตระกูลถังอีกครั้ง (2)
พรรคเภสัชเทพ…กู้เจิ้นหยาง…
ในเมื่อจะรับตัวฮองเฮากลับมา เรื่องราวทั้งหมดก็สมควรมีบทสรุป
ด้วยเหตุนี้หนานเสียนจึงคิดไว้แต่แรก หลังจากส่วนเฟิงหรูชิงที่ประตูเมืองก็จะแยกเดินทาง ไปเอาตัวกู้เจิ้นหยางมาจากพรรคเภสัชเสียก่อน ค่อยไปรับนางที่ตระกูลถัง
เฟิงหรูชิงชะงักเล็กน้อย พยักหน้า “ได้ เมื่อข้ารับเสด็จแม่แล้ว จะรอท่านที่นั่น”
“อือ” หนานเสียนกุมมือหญิงสาวเอาไว้ วางขนนกเส้นหนึ่งในมือนาง “หลังจากไปถึงตระกูลถังแล้ว อย่าลงมือเองให้สกปรก เจ้าจุดขนนกเส้นนี้ จะมีคนออกมาช่วยเจ้าจัดการพวกคนเลว”
เฟิงหรูชิง “…”
ท่านมั่นใจว่าขนนกจะมีผลลัพธ์เช่นนี้จริงๆ
แต่ว่าขอเพียงเป็นของที่หนานเสียนมอบให้ นางล้วนชอบทั้งนั้น
“อีกอย่างป้ายหยกที่ข้ามอบให้ เจ้าต้องติดตัวเอาไว้ ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นห้ามปลดออกเด็ดขาด!” หนานเสียนกำชับหนักแน่น
ที่เขาวางใจปล่อยเฟิงหรูชิงไปตระกูลถังได้ ไม่ใช้เพราะขนนกเฟิ่งเท่านั้น ซ้ำยังมี…ป้ายหยกอันนั้นด้วย
“ได้” เฟิงหรูชิงพยักหน้า
นั่นเป็นของแทนใจที่กั๋วซือมอบให้ นางจะทำหายได้อย่างไรกัน
“รอข้าไปหา ข้ารีบไปพบเจ้า” มุมปากหนานเสียนเจือรอยยิ้มจางๆ สายตาเขากวาดมองฉินเฉินโดยไม่ตั้งใจ
ฉินเฉินเองก็เงยหน้ามองเขา
ดวงตาใส่กระจ่าง ทว่ายึดมั่น
ขณะที่สองตาสบกัน คล้ายมีกระแสไฟแผ่พุ่งออกมาปะทะที่กลางอากาศ
เฟิงหรูชิงหน้าคล้ำง้ำงอ เจ้าสองคนนี้…คนหนึ่งก็เป็นคนที่อยากนอนกับนาง อีกคนก็น้องชายในชีวิตก่อน คงจะไม่…ถูกใจกันแล้วหรอกนะ!
“แค่กแค่ก!” เฟิงเทียนอวี้ทนไม่ไหว กระแอมไอเบาสองคำ กล่าวจริงจังว่า “กั๋วซือ เจ้าจะกุมมือชิงเอ๋อร์ถึงเมื่อไรกัน พวกเราควรออกเดินทางได้แล้ว เจ้าก็สมควรปล่อยมือได้แล้วเช่นกัน”
“อืม” หนานเสียนตอบรับเบาๆ ยังไม่ปล่อยมือ
ทว่าเขาพลันรู้สึกว่าสมควรไว้หน้าเฟิงเทียนอวี้บ้าง
ดังนั้น…สุดท้ายเขาก็ปล่อยมือเฟิงหรูชิง ทว่าใช้มืออีกข้างคว้าข้อมือนางไว้แทน
เฟิงหรูชิง “…” ต่างกันตรงไหน
“เสด็จพ่อ พวกเราไปกันเถอะ” สายตาเฟิงหรูชิงมองตรงไปเบื้องหน้า แววตาเย็นเยียบ “เสด็จแม่ยังรอพวกเราอยู่”
ตระกูลถัง
นางหลับตาลงช้าๆ ครั้นลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เบื้องลึกของนัยน์ตาเผยจิตสังหาร
“คุณหนู…” เชียนหนิงผลักถังอิ่น เอ่ยเสียงอ่อนว่า “ข้ารู้สึกว่าองค์หญิงน่ากลัวอยู่บ้าง ตระกูลถังทำอะไรล่วงเกินนางกันแน่ เมื่อถึงเวลานั้นพวกเราไปโน้มน้าวผู้เฒ่าถังอีก่อนจะดีหรือเปล่า”
นางนึกคิดอยู่นาน ถังอิ่นยังไม่ตอบรับ
เชียนหนิงอึ้งงัน ยามที่หันไปมองเห็นถังอิ่นกัดชายเสื้อแน่น ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยโทสะมองหนานเสียนที่กุมมือเฟิงหรูชิง
“จิ้งจอก จิ้งจอก!”
หึ หนานเสียนเป็นเจ้าจิ้งจอก!
ทันทีที่เขาปรากฏตัว เสี่ยวชิงก็หลงใหลเสียจนวิญญาณหลุดลอย ทำให้เสี่ยวชิงไม่รักนางแล้ว
“คุณหนู” เชียนหนิงผลักถังอิ่นอีกครั้ง โมโหเสียจนเต้นเร้าๆ “ข้าบอกว่าเรื่องของตระกูลถัง ท่านสมควรโน้มน้าวผู้เฒ่าถังอีถังเอ้อหรือเปล่า ข้าว่าพวกเขาก็นิสัยไม่เลว…”
ถังอิ่นชะงักเล็กน้อย นางหันหน้ากลับมา มองเชียนหนิงด้วยแววตสงสัย “เมื่อครู่เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าหรือ”
“…”
เชียนหนิงน้อยใจเสียจนแทบร้องไห้ออกมาแล้ว คุณหนูเป็นคนแบบนี้เสียได้
ครั้นเห็นเชียนหนิงไม่พูดจา ถังอิ่นก็จ้องเขม็งที่มือหนานเสียนอีกครั้ง หากสายตานางเป็นมีด มือของหนานเสียนคงถูกตัดเป็นท่อนๆ นับไม่ถ้วนไปนานแล้ว
………………………