“งั้นเหรอ” เยี่ยจิ่งหานไม่เชื่อ
“จริงแท้ยิ่งกว่าไข่มุกซะอีก ท่านรอก่อน ข้าจะไปตักมาให้ท่าน”
ร่างในชุดสีชมพูเดินจากไป หลังจากนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกลับข้าวต้มสมุนไพรหนึ่งถ้วย ข้าวต้มสมุนไพรถ้วยนี้เย็นแล้วค่อนข้างเละ ทว่ายังพอจะมองเห็นว่าข้าวต้มนั้นทำมาจากสมุนไพรที่ล้ำค่า
“นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าต้มข้าวต้ม เลยควบคุมความร้อนได้ไม่ดีนัก แต่ก็ยังพอกินได้อยู่”
“ข้าวต้มเย็นหมดแล้ว” สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานดีขึ้นเล็กน้อย
ข้าวต้มของเขาเละ แต่ถ้วยของเยี่ยเฟิงไม่เละ เป็นไปได้หรือไม่ว่าข้าวต้มถ้วยนี้คือข้าวต้มที่นางทำเป็นครั้งแรกจริงๆ
“ข้าตั้งใจเป่าให้เย็นเองละ กินตอนเย็นๆ ถึงจะดี ถ้าร้อนไปจะลวกคอ ท่านลองชิมดูสิว่ารสชาติดีหรือไม่”
ชิงเฟิงเบ้ปาก “ข้าวต้มเละขนาดนี้ นายท่านซึ่งมีฐานะสูงส่งจะกินไปได้อย่างไร”
กู้ชูหน่วนประท้วงอย่างบริสุทธิ์ใจ “นายท่านของเจ้าอยู่ในสถานะที่สูงส่ง แค่พลิกฝ่ามือเขาก็ควบคุมเมฆควบคุมฝนได้ ไม่ว่าจะเป็นข้าวต้มสมุนไพรที่ไหนก็กินไม่ได้ แต่ถ้วยนี้เป็นข้าวต้มที่ข้าทำเองกับมือ แม้จะเป็นของที่ด้อยค่าแต่ก็มากไปด้วยน้ำใจ เจ้าเข้าใจหรือไม่”
ชิงเฟิงแทบกระอักเลือด
เห็นได้ชัดว่าคุณหนูสามพยายามหาเหตุผลเพื่อจะไล่นายท่านกลับไป ทั้งยังพูดแบบนั้นได้เต็มปาก
เขารับประกันได้เลยว่าข้าวต้มสมุนไพรถ้วยนี้ไม่ใช่ของที่นางลงมือทำด้วยตนเองเพื่อให้นายท่าน
ด้วยความเฉลียวฉลาดและความองอาจห้าวหาญของนายท่าน อย่าว่าแต่กินมันเลย แค่จะเชื่อก็ยังไม่มีทาง
ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั่น เยี่ยจิ่งหานกลับหยิบช้อนขึ้นมาและขมวดคิ้วคมเล็กน้อย จากนั้น… จากนั้นเขาก็กินเข้าไป
เอ่อ…
นายท่านกินข้าวต้ม?
นี่มัน…
ความคิดของชิงเฟิงว้าวุ่น
เจี้ยงเสวี่ยก็ตกตะลึงเช่นกัน
และสิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจอีกครั้งก็คือนายท่านไม่ใช่แค่ชิมหนึ่งคำ แต่ยังกินไปอีกหลายคำ ทั้งยังเอ่ยเรียบๆ ว่า
“ข้าวต้มสมุนไพรนี่ เจ้าทำไว้ให้ข้าจริงๆ หรือ”
“แน่นอนอยู่แล้ว คนรับใช้ที่จวนอ๋องก็เห็นกันทั้งนั้น ถ้าไม่เชื่อท่านลองถามพวกเขาดูก็ได้”
กู้ชูหน่วนนั่งลงตรงหน้าเยี่ยจิ่งหาน เอามือเท้าคางแล้วมองเขาก่อนจะลองถามว่า “อร่อยไหมท่านอ๋อง”
“ก็แค่ข้าวต้ม อร่อยตรงไหน”
แต่…
ไม่อร่อยแล้วทำไมท่านจึงกินเสียเกลี้ยงชาม?
ทำเป็นเข้ม
ยอมตายดีกว่าเสียหน้างั้นสิ
“ข้าเห็นว่าถ้วยของเยี่ยเฟิงดูไม่เลว พรุ่งนี้เช้าเจ้าต้มแบบของเยี่ยเฟิงให้ข้าอีกถ้วยก็แล้วกัน”
รอยยิ้มของกู้ชูหน่วนชะงัก “ข้ายากจนมากๆ เลยนะท่านอ๋อง ไม่มีเงินไม่ซื้อวัตถุดิบแล้ว”
“เมื่อครู่เจ้าไม่ได้บอกว่าข้าวต้มสมุนไพรของเยี่ยเฟิงเป็นเพียงข้าวต้มธรรมดาหรอกหรือ ในเมื่อเป็นข้าวต้มธรรมดาก็ไม่เห็นจะต้องใช้เงินมากมาย หรือว่า… เจ้าไม่อยากทำ”
ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยกลั้นหัวเราะ
พวกเขารู้ว่านายท่านไม่มีทางถูกหลอกง่ายๆ
น้ำแข็งอัคคีพันปี บัวหิมะพันปี เห็ดหลินจืออัคคีพันปี สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สมุนไพรสามัญธรรมดา
กู้ชูหน่วนขมวดคิ้วด้วยความโมโห
เจ้าคนวางท่านี่ มาแบ่งอาหารกินก็ว่าแย่แล้ว ยังจะมาขูดรีดนางอีก
กู้ชูหน่วนระงับความโมโหเอาไว้และฉีกยิ้มอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ “ก็แค่ข้าวต้มสมุนไพรถ้วยเดียว ท่านอ๋องจะให้สนมทำให้ท่านอ๋องเมื่อไรก็ได้ แต่ท่านยังอยู่ในช่วงของการล้างพิษ ไม่ควรจะกินอาหารบำรุงมากนัก มิเช่นนั้นเลือดลมจะฉีดพล่านกระทบกับการควบคุมพิษ สนมคิดทุกอย่างก็เพื่อท่านมิใช่หรือ”
มือที่กำลังถือช้อนของเยี่ยจิ่งหานหยุดชะงัก
สนมงั้นรึ
แม่นางผู้นี้เห็นเยี่ยเฟิงสำคัญกว่าเขาจริงๆ สินะ
“ไม่เห็นเป็นไร ข้าถูกทำร้ายด้วยพิษร้ายมานานหลายปี ช่วงนี้รู้สึกว่าเลือดลมไม่ดี ควรจะบำรุงเสียหน่อย”
“หากต้องการขับพิษจะบำรุงมากไม่ได้”
“ข้าถูกวางยาพิษมานานกว่ายี่สิบปี ไม่สนหรอกว่าจะขจัดพิษช่วงไหน ก่อนขับพิษออกควรต้องบำรุงร่างกายเสียก่อน ร่างกายจะได้ทนรับไหว”
มุมปากภายใต้หน้ากากผีของเยี่ยจิ่งหานกระตุกขึ้นราวกับจะยิ้ม ยากจะหยั่งรู้อารมณ์ของเขา
กู้ชูหน่วนอยากจะฉีกหน้าเขาเสียเดี๋ยวนั้น
“ถ้วยข้าวต้มสมุนไพรของเยี่ยเฟิงเป็นแค่ข้าวต้มธรรมดา มันช่วยบำรุงร่างกายไม่ได้”
“ไม่เห็นเป็นไร ข้าบังเอิญอยากกินข้าวต้มนั่นอยู่พอดี”