ตอนที่ 381 ใครคือฆาตกร (2)
“เพราะว่าเขาถูกฆ่าตายแล้วอาจารย์ดันมาหายไปอีก ตำรวจเลยสงสัยว่าพวกคุณมีความเกี่ยวข้องกัน อาจารย์น่าจะรู้ว่าเขาถูกฆ่ายังไง คนที่ผลักอาจารย์ตกทะเลน่าจะสงสัยว่าอาจารย์เห็นเขาฆ่าคนก็เลยอยากฆ่าปิดปากซ่อนทุกอย่างใช่ไหมคะ”
เหอสือกุยหลุบสายตามองต่ำ
เขากินข้าวในถ้วยก่อนจะมองไปที่อวี๋กานกานแล้วเอ่ยขึ้น “ฉันไม่รู้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมึนงงไปหมดหลังระเบิดขึ้นฉันออกไปพร้อมกับทุกคน ตอนนั้นฉันยืนอยู่ด้านหลังทุกคนก็มองไปข้างหน้ากันหมดเมื่อระเบิดเรือยอร์ทก็มีผู้ชายคนหนึ่งผลักฉันลงไป เพราะทุกคนให้ความสนใจกับระเบิดดังนั้นจึงไม่มีคนได้ยินเสียงฉันตกน้ำ”
“เรือยอชท์ที่รับส่งสามารถรองรับคนได้น้อยมาก” อวี๋กานกานขมวดคิ้วและวิเคราะห์ “อาจารย์เหม่ย
เหรินสามารถรวบรวมรายชื่อคนบนเรือยอร์ชในเวลาที่มีการขนย้าย เราจะตรวจสอบทีละคน เราจะต้องหาคนที่ผลักคุณลงทะเลแล้วนำเขาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมให้ได้”
ถ้าไม่เช่นนั้น ใครจะรู้อาจมีคนเห็นว่าอาจารย์เหม่ยเหรินไม่ได้เป็นคนทำ และอาจจะเกิดฆาตกรรมขึ้นอีก
เธอสังหรณ์ว่าคนที่ผลักอาจารย์เหม่ยเหรินลงทะเล ความเป็นไปได้เก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์คือคนๆ เดียวกันที่ฆ่าพ่อของฟังจือหัน
ใบหน้าเหอสือเจือรอยยิ้ม “เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเรียบเรียงรายชื่อส่งให้ตำรวจแล้ว พวกเขาตามสืบคนร้ายได้เอง”
“อาจารย์เหม่ยเหรินเจรจากับทางตำรวจแล้วเหรอคะ”
เหอสือกุยพยักหน้า ตอนให้ปากคำเขาเล่าหมดทุกเรื่อง กระบวนการต่อจากนี้ไปคงต้องตามหาฆาตกรคนนั้นให้เร็วที่สุด
เขาแค่ไม่อยากให้อวี๋กานกานมาเกี่ยวพันกับเรื่องนี้
อวี๋กานกานคิดอย่างสบายใจ บอกแล้วก็ดี โจวโจวเองก็น่าจะบอกกับฟังจือหันอย่างแน่นอน
ค่อยย้อนกลับไปถามฟางจือหัน เผลอๆ ฆาตกรอาจจะถูกจับดำเนินคดีได้ในเร็วๆ นี้
อวี๋กานกานเขี่ยตะเกียบไปมาในชามข้าว จู่ๆ ก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ “จริงสิคะ คนที่ผลักอาจารย์คือเจียงไป่อันหรือเปล่า หรืออาจจะเป็นคนที่เจียงไป่อันสั่งมา”
เหอสือกุยหน้าถอดสี “เธอรู้จักเจียงไป่อันด้วยเหรอ เขาเคยมาหาเธอเหรอ”
ทำไมสีหน้าของเขาดูตื่นตระหนกขนาดนี้? อวี๋กานกานกระพริบตาปริบๆ หรือว่าสาเหตุที่อาจารย์เหม่ยเหรินหายตัวไปจะเกี่ยวข้องกับเจียงไป่อันจริงๆ?
เธอตอบเบาๆ “หนูรู้จักกับเขาตอนที่ไปรักษาคุณท่านเจียง เขาเป็นหลานชายของคุณท่านเจียง คนนี้นิสัยไม่ดี จิตใจเลวร้าย เกือบทำคุณท่านโกรธใจวายตาย เจ้าหน้าที่โจวบอกหนูว่าคนที่ทำร้ายอาจารย์อาจจะเป็นผู้จัดการศูนย์ดูแลสุขภาพอันเหอ และเจียงไป่อันเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ที่สุดในศูนย์ดูแลสุขภาพอันเหอ หนูนึกขึ้นได้ว่าครั้งหนึ่งเขาไปหาอาจารย์แล้วออกไปอย่างโมโห อาจารย์เล่าว่าเขาป่วยหนักและไม่มีทางรักษา ไม่รู้ว่าเขาเขาขุ่นเคืองเรื่องนี้หรือเปล่าจึงแก้แค้นอาจารย์”
มือของเหอสือกุยจับตะเกียบแน่นขึ้น เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมา “เด็กน้อยนี่คงเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากสำหรับเธอจริงๆ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องพวกนี้ แค่จัดการเรื่องตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”
อวี๋กานกานยิ้มตอบ “หนูยังไหวค่ะ ขอแค่อาจารย์เหม่ยเหรินกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีแล้วค่ะ”
ดีใจจริงๆ ที่อาจารย์เหม่ยเหรินกลับมา
แต่ฟังจือหันคงไม่ดีใจเช่นเธอ พ่อของเขาตายแล้ว
คนที่ผลักอาจารย์เหม่ยเหรินต้องเป็นคนที่ฆ่าดร. เจียงด้วย ดังนั้นเป็นไปได้ไหมว่าคนนี้คือเจียงไป่อัน?
เป็นไปได้ไหมว่าเพราะแก่งแย่งมรดกตระกูลเจียง เจียงไป่อันจึงลงมือฆ่า คิดว่าหากไม่มีดร.เจียงแล้ว ตระกูลเจียงก็จะตกเป็นของเขา
ตอนที่ 382 ใครคือฆาตกร (3)
คนอกตัญญูอย่างเขาแม้กระทั่งคุณปู่ก็ไม่เคยเห็นหัว นับประสาอะไรกับคุณลุงล่ะ
หวังว่าตำรวจจะหาหลักฐานเจอเร็วๆ สักที
อย่าให้เขาไปทำร้ายใครอีกเลย
หลังจากกินข้าวเสร็จ อวี๋กานกานก็เก็บจานชามไปล้าง
เหอสือกุยตามเธอเข้าไปในห้องครัว จานที่เธอล้างแล้วเขาจึงใช้ผ้าสะอาดเช็ดหยดน้ำ
“เธอมาอยู่ปักกิ่งได้สักพักหนึ่ง หลักสูตรก็เรียนจบแล้ว งั้นเธอได้เวลากลับแล้วล่ะ พรุ่งนี้เธอกลับไปก่อน”
กลับก่อน? อวี๋กานกานหันไปถาม “อาจารย์เหม่ยเหรินคะ ไม่กลับด้วยกันกับหนูเหรอคะ”
เหอสือกุยรับจานจากอวี๋กานกานมาเช็ดในขณะพูดไปด้วย “ฉันไม่ได้พึ่งจะกลับมา ทางตำรวจต้องการความช่วยเหลือจากฉัน ฉันควรจะอยู่ต่อสักพัก เธอกลับเมืองไป๋หยางรอฉัน”
เธอครุ่นคิดและพูดจริงจัง “อาจารย์เหม่ยเหรินคะ หนูรู้ว่าอาจารย์เป็นห่วงหนู แต่หนุไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ พวกเราเป็นคนในครอบครัว ครอบครัวก็ต้องอยู่ด้วยกัน ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นตอนไหนพวกเราก็ต้องผ่านไปด้วยกัน อาจารย์ผลักไสหนูแบบนี้ ในใจของอาจารย์ไม่เห็นว่าหนูเป็นญาติสนิทเลยใช่ไหม รู้สึกว่าหนูเป็นแค่เด็กกำพร้าที่คุณปู่เก็บมาเลี้ยงใช่ไหมคะ”
เหอสือกุยอดหัวเราะไม่ได้ “เธอน่ะ รู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ได้คิดในใจแบบนั้น เธอเป็นคนในครอบครัวเหอของเรา หากเป็นไปได้ก็อยากให้เป็นคนในครอบครัวเราตลอดไป”
“ได้เจอคุณปู่กับอาจารย์ หนูรู้สึกเป็นคนโชคดีที่สุดในโลกเลยค่ะ”
เมื่อเห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของเหอสือกุย อวี๋กานกานจึงพูดว่า “โอเคค่ะ ดึกแล้วอาจารย์ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ที่เหลือหนูทำต่อเองนะคะ”
เหอสือกุยรู้ว่านี่คือการปฏิเสธข้อเสนอของเธอ
และไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก
นัยน์ตาเหอสือกุยวูบไหวอย่างจนปัญญา
ความดื้อรั้นนับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
คอนโดของหลินจยาอวี่มีแค่สองห้องนอน อวี๋กานกานยกห้องของตัวเองให้เหอสือกุย ส่วนตัวเองย้ายไปนอนที่ห้องนอนหลินจยาอวี่แทน
อวี๋กานกานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฟังจือหัน
แต่ว่าโทรกี่ครั้งก็ไม่ติด มีแต่เสียงผู้หญิงเย็นชาคล้ายหุ่นยนต์ “ขออภัยค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้…”
แบตฯมือถือหมดเหรอ?
อวี๋กานกานทักข้อความวีแชทฟังจือหัน
อยากบอกสถานการณ์ทางนี้คร่าวๆ และหวังว่าเขาจะบอกเธอถึงสถานการณ์เกี่ยวกับคดีฆาตกรรมของพ่อเขาเช่นกัน
หลังส่งข้อความไปก็เหมือนโยนหินจมลงทะเลลึก
อวี๋กานกานรออยู่นานมาก แต่ก็ไม่มีการตอบกลับ
เธอจึงโทรหาเขาอีกครั้ง คราวนี้โทรติดแต่ไม่มีคนรับ
ฟังจือหัน นี่หมายความว่าไง”
ก่อนรับสายโทรศัพท์จากสถานีตำรวจ พวกเขากับลังพูดถึงเรื่องเลิกกัน ไม่เหมาะสมกัน แต่นั่นเพราะถ้าหากอาจารย์ไม่กลับมา
แต่วันนี้อาจารย์ก็กลับมาแล้ว
ตอนนี้ฟังจือหันสามารถยืนยันได้จริงแล้วว่าอาจารย์ของเธอไม่ได้เกี่ยวข้องการการตายของพ่อเขา เขาควรจะดีใจสิ แล้วทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์?
อวี๋กานกานลองโทรอีกสองครั้งก็ไม่รับสาย
เธอรู้สึกงุนงง อยากหาใครสักคนคุยด้วยจึงโทรหาซ่งฉาไป๋แทน
ทางด้านซ่งฉาไป๋กำลังเคี้ยวข้าวอยู่พูดอึ่มอ่ำฟังไม่ได้ศัพท์ “ทำไมแกคิดแบบนั้นล่ะ โทรศัพท์อาจจะแบตฯหมดหรือกำลังยุ่งเรื่องอื่นอยู่เลยไม่ได้รับโทรศัพท์ แต่ว่าเห็นท่าทางแล้วแกเหมือนคนกำลังมีความรักจริงๆ นะเนี่ย”