บทที่ 236 เพลิงโทสะ
โจวอู่เป็นคนทักทายก่อน “ซิ่วเอ๋อ เจ้าก็มาเยี่ยมน้าเล็กของเจ้าเหรอ”
หยางชุ่ยฮวาแค่นเสียง “บังเอิญจริง”
จางซิ่วเอ๋อมองหยางชุ่ยฮวาอย่างตั้งคำถาม “เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?”
เห็นได้ชัดว่าตอนนี้หยางชุ่ยฮวากำลังไม่สบอารมณ์ แต่จางซิ่วเอ๋อก็รู้ว่าที่หยางชุ่ยฮวาเป็นแบบนี้ย่อมไม่เกี่ยวกับตัวเองแน่นอน
เมื่อครู่นี้นางกำลังโวยวายอะไรอยู่ไม่ใช่หรือ?
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าหยางชุ่ยฮวาจะกระทำอะไรแปลก ๆ จางซิ่วเอ๋อก็ไม่ถามหรอก แต่คราวก่อนที่คนทั้งสองครอบครัวถือว่าคืนดีกันแล้ว นางก็พบว่าหยางชุ่ยฮวาเป็นคนไม่เลว ถึงตอนนี้จะยังพูดไม่ได้ว่าชอบป้าสะใภ้ใหญ่คนนี้จริง ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับเห็นหยางชุ่ยฮวาเป็นคู่แค้น
โจวเหวินกล่าว “ซิ่วเอ๋อ เจ้ามาพอดีเลย รีบเล่าเรื่องของแม่เจ้ามาเร็ว”
โจวอู่เอ่ยต่อ “นี่ไงล่ะ ตอนพวกเรามาที่ตลาด ป้าสะใภ้เจ้าไปเจอกับคนในหมู่บ้านโกวจื่อที่แต่งงานไปอยู่ในหมู่บ้านชิงสือพอดี และได้ข่าวว่าเกือบรักษาเด็กในท้องแม่เจ้าไว้ไม่ได้ ก็เลยร้อนใจ”
จางซิ่วเอ๋อฟังแล้วมองหยางชุ่ยฮวาอย่างซาบซึ้ง
นางก็นึกว่าหยางชุ่ยฮวาอารมณ์ขึ้นขนาดนี้เพราะเหตุใดกัน คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเพราะเรื่องแม่โจว
“พวกท่านอย่าเพิ่งกังวลไป ตอนนี้รักษาเด็กในท้องแม่ข้าไว้ได้แล้ว” จางซิ่วเอ๋อปริปากบอก
หยางชุ่ยฮวาเลิกคิ้วขึ้นสูง “อะไรนะ? เจ้าหมายความว่าเป็นเรื่องจริงหรือ? คนตระกูลจางให้แม่เจ้าทำงานหนักใช่ไหมนางถึงเป็นแบบนี้? อายุแม่เจ้าก็ไม่น้อยแล้วนะ ท้องนี้สำคัญขนาดไหนพวกเขาไม่รู้เลยหรือ?”
หยางชุ่ยฮวาคิดว่าไม่แน่ว่าท้องนี้อาจเป็นลูกคนสุดท้ายของแม่โจวแล้ว ต่อให้ไม่ใช่ ถ้าคลอดออกมาเป็นลูกสาวหรือถ้าแท้งไป ก็เป็นเรื่องสะเทือนใจที่เหมือนกับพรากชีวิตของแม่โจวไป
ช่วงสองสามปีแรกที่นางเพิ่งแต่งเข้าบ้านตระกูลโจว นางก็ไม่ท้องสักที แม้ว่าคนตระกูลโจวจะจิตใจดีไม่ตำหนินาง แต่นางก็ไม่สบายใจเสียเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนตระกูลจางที่แม่โจวต้องเผชิญ
หยางชุ่ยฮวาเข้าใจถึงความเจ็บปวดที่ไร้ทายาทดี
“ซิ่วเอ๋อ เจ้าบอกความจริงข้ามา เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่!” หยางชุ่ยฮวาถามอย่างร้อนใจ
จางซิ่วเอ๋อเห็นหยางชุ่ยฮวาร้อนใจจึงพูดตามความจริง
หยางชุ่ยฮวาฟังจบแล้วโวยวายทันที “จางเป่าเกินลูกนังแพศยา! มันทำแบบนี้กับแม่เจ้าได้อย่างไร?”
พูดมาถึงตรงนี้หยางชุ่ยฮวาก็ไม่พูดอย่างอื่นอีก นางคว้าแขนของจางซิ่วเอ๋อและกล่าว “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว พวกเราจะไปดูกันเดี๋ยวนี้แหละ ข้าจะดูซิว่าใครจะกล้ารังแกแม่เจ้าต่อหน้าข้า!”
ตั้งแต่เปิดใจกันครั้งก่อน หยางชุ่ยฮวาก็ไม่คิดมุ่งร้ายต่อแม่โจวอีกต่อไป กลับรู้สึกผิดด้วยซ้ำ
นางปฏิบัติกับแม่โจวแบบนั้น ตอนแม่โจวกลับมาก็ยังทำดีกับนาง และยังซื้อของขวัญให้ลูกของนางอีก ที่สำคัญที่สุดคือให้วิธีหาเงินกับนาง
ที่หมู่บ้านชิงสือก็จับปลาไปขายได้ แต่ทุกครั้งที่นางมาขายปลากลับไม่เคยได้ยินเลยว่ามีใครจับปลามาขายด้วยวิธีเดียวกัน
ไม่มีใครกลัวการได้เงินมากหรอก เห็นได้ชัดว่าจางซิ่วเอ๋อตั้งใจกระทำ
หัวใจของคนเรามีเลือดเนื้อกันหมด ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นเลย อย่างน้อยหัวใจของหยางชุ่ยฮวาก็มีทั้งเลือดและเนื้อ
ถึงนางดูคนที่ฐานะก็จริง แต่ก็มีสามัญสำนึกขั้นพื้นฐานอยู่ ความรู้สึกผิดในอดีตบวกกับความซาบซึ้งในบัดนี้ ทำให้หยางชุ่ยฮวาอัดอั้นตันใจ ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทวงความยุติธรรมให้แม่โจวให้ได้ จะปล่อยให้คนตระกูลจางพวกนั้นรังแกแม่โจวแบบนี้ต่อไปไม่ได้!
จางซิ่วเอ๋อมองหยางชุ่ยฮวา ไม่ได้ห้ามในสิ่งที่หยางชุ่ยฮวาทำ
ที่จริงนางคิดไว้นานแล้วว่าจะไปตามคนตระกูลโจวมาหนุนหลังให้ที่ตระกูลจาง แต่ช่วงนี้มีเรื่องเข้ามาเรื่อย ๆ นางจึงแยกร่างไม่ได้ ถึงยังไม่ได้ไปตาม
อย่างไรเสียนางก็แซ่จาง ทำดีกับแม่โจวได้ แต่ถ้าออกหน้าให้แม่โจวจนเป็นเรื่องใหญ่กับคนตระกูลจาง ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นเรื่องไม่ถูก ถึงอย่างไรแม่เฒ่าจางก็เป็นแม่สามีของแม่โจว
และนางยังเป็นหลานสาวของแม่เฒ่าจาง
แค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ถ้านางออกหน้าให้แม่โจว หากมีอะไรผิดพลาด ก็จะได้ผลลัพธ์ในทางตรงกันข้าม ทำให้คนอื่นคิดว่าเป็นความผิดของนางและแม่โจว
แต่คนตระกูลโจวไม่เหมือนกัน นี่น่ะเป็นคนจากครอบครัวตัวเองนะ พวกเจ้ารังแกลูกสาวบ้านข้า พวกข้ามาออกหน้าให้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดหรอก
หยางชุ่ยฮวาและโจวอู่สองคนจึงตามจางซิ่วเอ๋อมาที่หมู่บ้านชิงสือ
ครั้นลงจากเกวียนวัวแล้ว หยางชุ่ยฮวาก็วางถังไม้ของตัวเองกับพื้นและรุดหน้าไปที่บ้านตระกูลจาง
ก่อนหน้านี้หยางชุ่ยฮวาเคยมาบ้านตระกูลจางครั้งหนึ่งแล้ว จึงรู้ว่าตระกูลจางอาศัยกันตรงไหน
โจวอู่รีบตามขึ้นไปจากด้านหลัง เทียบกันแล้วหยางชุ่ยฮวาช้ากว่าโจวอู่เห็น ๆ โจวอู่ย่อมอยากออกหน้าให้น้องสาวตัวเอง แต่อย่างไรเสียโจวอู่ก็เป็นผู้ชาย ทำอะไรสุขุมกว่า
เทียบกับหยางชุ่ยฮวาที่โมโหจนแทบพ่นไฟไม่ได้
หยางชุ่ยฮวาถีบประตูบ้านตระกูลจางจนเปิดออกและโวยวายเสียงดัง “ที่บ้านยังมีคนที่หายใจอยู่ไหม!”
แม่เฒ่าจางเปิดประตูเดินออกมา “ใครน่ะ มาโวยวายอะไรที่บ้านข้า?”
“เอ๊ะ! เกิดอะไรขึ้นกับประตูบ้านข้า? เจ้าเป็นใคร?” แม่เฒ่าจางถามขณะมองหยางชุ่ยฮวาที่กำลังเดือดดาล
หยางชุ่ยฮวาพุ่งเข้าไปโดยไม่พูดอะไร “นังแก่ชั่ว! ข้าจะอัดเจ้าให้ตายเลย!”
แม่เฒ่าจางก็คิดไม่ถึงว่าหยางชุ่ยฮวาจะมาถึงแล้วลงไม้ลงมือเลย นางโดนตบตีจนมึนงงไปชั่วขณะ จนกระทั่งโดนตบตีไปหลายทีแล้วถึงได้สติและร้องโวยวาย “เจ้าเป็นใคร! มาทำอะไรที่บ้านข้า! ยังไม่รีบปล่อยข้าอีก!”
หยางชุ่ยฮวาเอ่ยเสียงเกรี้ยวกราด “เจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นใครเหรอ? แต่ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร! นังแก่เดนตาย! วันนี้ข้าแค่อัดเจ้าให้ตายถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ!”
หยางชุ่ยฮวายื่นมือไปจิกผมของแม่เฒ่าจางและข่วนหน้านาง
แม่เฒ่าจางส่งเสียงร้องโหยหวนไม่หยุด
เวลานี้นอกจากแม่โจวที่ยังลงจากเตียงไม่ได้ คนตระกูลจางต่างออกมากันหมด
“พวกเจ้ามัวยืนอึ้งอะไรกันอยู่! ยังไม่รีบมาช่วยข้าจับตัวนังบ้าคนนี้ไว้อีก!” แม่เฒ่าจางตะโกน
จางอวี่หมินดูอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าลังเล นางรู้สึกว่าตนควรจะเข้าไปช่วยแม่เฒ่าจาง แต่ตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ได้
นางไตร่ตรองดูแล้ว สุดท้ายก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ตัวเองไม่ยุ่งดีกว่า
ถ้าเกิดตนผลีผลามเข้าไป เกิดโดนนังบ้านั่นข่วนหน้าเป็นแผล อีกหน่อยจะแต่งเข้าตระกูลดี ๆ ได้อย่างไร?
ส่วนแม่เถาที่ได้เห็นแบบนี้ ในใจกลับรู้สึกได้ระบายอารมณ์
ถึงแม้แม่เฒ่าจางจะทำดีกับนางมากกว่าแม่โจวนิดหน่อย แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้ปรองดองกันเท่าใดนัก แม่เถาได้รับความอยุติธรรมจากแม่เฒ่าจางอยู่บ่อยครั้ง โดยเฉพาะเรื่องที่แม่เฒ่าจางรักใคร่จางอวี่หมิน ซึ่งเป็นเรื่องที่แม่เถาไม่พอใจอย่างยิ่ง
ถึงลูกสาวจะดีแค่ไหน ในอนาคตแม่เฒ่าจางก็ต้องใช้ชีวิตอยู่กับบรรดาลูกชายไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมต้องยกของดี ๆ ในบ้านให้จางอวี่หมินหมดด้วย?
“อวี่หมิน เจ้ามัวยืนนิ่งอยู่ทำไม แม่รักเจ้าที่สุดแล้วเจ้ายังไม่รีบเข้าไปช่วยแม่อีก” แม่เถาพูดอยู่ข้าง ๆ
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
มันต้องอย่างนี้! รอเวลาหยางชุ่ยฮวามาจัดการคนบ้านจางอยู่นานแล้ว
ไหหม่า(海馬)