บทที่ 131 ของล้ำค่าสามสิ่ง
เฉินโม่ฝึกวิชาทั้งคืน เช้าวันที่สอง เจี่ยจิ้งอานของหอรวมทรัพย์ก็โทรเข้ามา
“เฉินไต้ซือ วันนี้เป็นวันที่ผมกับสวีตงฮ่านจากหอสุขเจริญจะทำการแลกเปลี่ยนกัน คุณอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวผมส่งคนไปรับ!” เจี่ยจิ้งอานพูดด้วยมารยาท
เฉินโม่ก็ส่งตำแหน่งที่อยู่ของตนเองให้เจี่ยจิ้งอานไป จากนั้นก็รอคอยเงียบๆ
8โมง10นาที เจี่ยจิ้งอานให้คนขับรถเบนซ์มารับ จอดที่หน้าประตูลานชุมชนเมือง
ครั้งนี้ เฉินโม่ไม่รอให้ซังซังเอ่ยปาก ก็เรียกเธอก่อนเลย “พวกคุณก็ไปด้วยแล้วกัน!”
ใบหน้าสวยๆ ของซังซังก็ดีใจขึ้นมาทันที
ทั้งสี่คนก็ถูกส่งมายังหอรวมทรัพย์สาขาหลักในอู่โจว
เจี่ยจิ้งอานออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง “เฉินไต้ซือ เชิญด้านในเลยครับ!”
หอรวมทรัพย์สาขาหลักของเจี่ยจิ้งอาน จริงๆ แล้วก็เป็นตึกสูง10กว่าชั้น ชั้น1-5จัดวางของโบราณพวกหยก ภาพวาด และของหายาก ตั้งแต่ชั้น5ขึ้นมา ก็มีสำนักงาน ห้องพักผ่อน แล้วก็ห้องชุดสุดหรู
เจี่ยจิ้งอานพาเฉินโม่เข้ามายังห้องโถง แล้วชี้ไปยังตู้กระจกที่เต็มไปด้วยหยก แล้วก็ยิ้มพูดอย่างภูมิใจว่า “เฉินไต้ซือ ของพวกนี้ล้วนเป็นของสะสมของผม สนใจอันไหนไปดูสักไหมครับ!”
เฉินโม่พยักหน้านิ่งๆ มองดูของพวกนั้น แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินหน้าต่อไป
เฉินซงจื่อเดินตามหลังเฉินโม่ สายตาก็ตื่นตกใจ ก่อนหน้านี้เขาชอบสะสมของโบราณและภาพวาด แต่พอเทียบกับเจี่ยจิ้งอานแล้ว มันช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
ซังซังและเอียนชิงเฉิงก็ตื่นตกใจมาก ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ในยานจิง พอเคยได้ยินชื่อเสียงของหอรวมทรัพย์มาบ้าง ตอนนี้พอดูแล้ว สมคำร่ำลือจริงๆ
พอสัมผัสได้ว่ามีหลายคนตกใจ เจี่ยจิ้งอานก็ยิ่งได้ใจขึ้นมากกว่าเดิม
ไม่นาน เฉินโม่ก็เดินรอบชั้นหนึ่งแล้ว แต่ไม่ได้พูดอะไรเลย
เจี่ยจิ้งอานนึกว่าเฉินโม่จะไม่เห็นของชั้นหนึ่งอยู่ในสายตา เลยรีบพูดว่า “เฉินไต้ซือ ชั้น1-5ล้วนวางของพวกนี้ไว้หมด ยังห่างจากเวลานัดกับสวีตงฮ่าน ให้ผมพาคุณไปดูให้ทั่วดีไหม?”
เฉินโม่พยักหน้า แล้วก็ตามเจี่ยจิ้งอานขึ้นชั้นสองไป
เฉินโม่เดินเร็วมาก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ของสะสมจากชั้น1-5ก็เดินดูหมดแล้ว แต่เฉินโม่ก็ยังไม่พูดอะไร
เจี่ยจิ้งอานก็เริ่มร้อนใจ “เฉินไต้ซือ เป็นอย่างไรบ้างครับ? มีของสิ่งไหนที่พอจะเข้าตาคุณบ้างไหมครับ?”
เฉินโม่ส่ายหน้า “ถึงแม้จะมีของแท้บ้าง แต่สำหรับผมแล้ว มันไร้ประโยชน์!”
เจี่ยจิ้งอานก็กลั้นอารมณ์ไว้ในอก สีหน้าก็แดง ถูกโจมตีทางจิตใจอย่างแรง
“ฮ่าๆ ของพวกนี้ คงจะไม่เข้าตาของไต้ซือหรอก ผมเสียมารยาทไปเอง!นี่ก็ได้เวลาแล้ว เฉินไต้ซือเชิญไปรอยังสถานที่แลกเปลี่ยนกับผมเลยดีกว่าครับ!”
เฉินโม่หยักหน้า แล้วก็ตามเจี่ยจิ้งอานมายังห้องชุดสุดหรูบนชั้นสูงสุด
ในห้อง มีชายแก่คนหนึ่งนั่งอยู่ด้วยท่าทางเป็นผู้ดี ด้านข้างก็มีชายวัยกลางคนสวมแว่นตาคนหนึ่ง
เจี่ยจิ้งอานยิ้มเข้าไปต้อนรับ “เถ้าแก่เซวีย มาเร็วเลยนะครับ!”
“สวัสดีเถ้าแก่เจี่ย ผมก็เพิ่งถึงนี่แหละ” ชายแก่ผู้ดีก็ยกมือคำนับ แล้วพูดนิ่งๆ
เจี่ยจิ้งอานก็แนะนำให้กับเฉินโม่ “เฉินไต้ซือ ท่านนี้ก็คือ คุณท่านเซวีย เซวียเชียนเหอจากเมืองหนานหลิง ที่เมืองหนานหลิง คุณท่านเซวียก็ถือได้ว่าอยู่ในอันดับต้นๆ เลย!”
เฉินโม่ก็มองเซวียเชียนเหอ แล้วพยักหน้าเบาๆ แล้วตนเองก็เดินเข้าไปนั่งยังโซฟาที่มุมของห้อง
เฉินซงจื่อก็ตามไป แล้วนั่งอยู่ข้างๆ อย่างมีมารยาท
ซังซังกับเอียนชิงเฉิงก็ตามไปนั่งข้างๆ เฉินโม่
เดิมทีเซวียเชียนเหออยากจะทักทายเฉินโม่ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เฉินโม่ก็ไม่สนใจเขาแล้ว ทำให้คุณท่านเซวียที่เป็นคนค่อนข้างมีการศึกษาถึงกับมึนงงไปเลย
ชายวัยกลางคนสวมแว่นตาที่อยู่ข้างๆ เซวียเชียนเหอ ก็ส่งเสียงไม่พอใจ “ไต้ซืออะไรกัน? ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย!”