ตอนที่ 451 เจ็บใจและโทสะ (3)
เขาคือความรักชั่วชีวิตของนาง เป็นความรักที่นางยินยอมออกไปเร่ร่อนลำพัง มีบ้านก็ไม่อาจกลับ ยินยอมแบกรับความกดดันทั้งหมดเพียงคนเดียวเพื่อดินแดนไร้มลทินให้กับเขาให้ได้
เวลานี้เขากับนางห่างกันเพียงระยะสั้นๆ เท่านั้น!
ต่อให้นางสูญสิ้นทุกอย่างก็ต้องกลับไปอยู่ข้างกายเขาให้ได้
ตระกูลถังขวางนางไม่ได้ สวรรค์…ก็ขวางนางไม่ได้เช่นกัน!
หรงเยียนกัดฟันแน่น อาจจะเป็นเพราะนางออกแรงมากเกินไป ปากแผลบริเวณหน้าอกมีเลือดไหลทะลักออกมา
ทั้งๆ ที่ใช้แรงไปแทบไม่เหลือแล้ว นางยังไม่ยอมหยุด
เพียงเพราะนางเข้าใจดี คนที่ตีนเขาก็รอนางมาหลายปีแล้วเช่นกัน นางไม่อาจหักใจให้เขารอต่อไปได้…
…
ณ ตีนเขา
คนของจวนเฟิงอวิ๋นล้มระเกะระกะกองอยู่บนพื้น
นอกเสียจากเหวินเฟิง เขาขวางฝีเท้าเฟิงเทียนอวี้ไว้ ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใกล้หลังเขาสักก้าว
อย่างไรเสียเฟิงเทียนอวี้ก็เป็นคนที่บรรลุถึงระดับเสวียนอู่ เหวินเฟิงบรรลุระดับนี้หลายปีแล้ว อาศัยเพียงกำลังฝีมือ เฟิงเทียนอวี้ยังอ่อนกว่าขั้นหนึ่ง
ต่อให้เป็นเช่นนี้ เฟิงเทียนอวี้ก็ไม่ถือว่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
ถังอวี้หลบอยู่ด้านหลังเหวินเฟิง นางมองเฟิงหรูชิงที่สยบองครักษ์ของจวนเฟิงอวิ๋นไว้ใต้ดาบด้วยสีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่ง
ไม่ว่าครั้งนี้จะแพ้หรือชนะ นางเข้าใจดีว่าเรื่องของหรงเยียนคงปิดบังต่อไปไม่ได้อีกแล้ว!
“เฟิงหรูชิง” ถังอวี้กัดฟันเอ่ยว่า “เรื่องของพวกเจ้าสองพ่อลูกยังน่าอนาถไม่พออีกหรืออย่างไร”
คนของจวนเฟิงอวิ๋นไม่รู้ว่าคนเหล่านี้มาตระกูลถังเพราะอะไร ครั้นได้ฟังคำของถังอวี้ก็ตะลึงไป หรือใครก็ไม่กล้าเอ่ยปาก รอคำพูดประโยคถัดไปของถังอวี้
“ปีนั้นข้าคิดว่าอาจารย์ตายไปแล้ว ดังนั้นถึงประกาศออกไปว่านางตายแล้ว คิดไม่ถึงว่าพ่อเจ้าหลงใหลความงามของอาจารย์ คิดครอบครองนาง ซ้ำยังวางยาพิษนางด้วย!”
ถังอวี้ดวงตาอำมหิต เอ่ยด้วยโทสะ “หากมิใช่ข้าบังเอิญพบเข้า คงไม่รู้ว่าอาจารย์ยังมีชีวิตอยู่! แต่ข้าคิดไม่ถึงเลย พวกเจ้ายังกล้ามาชิงตัวคนกับตระกูลถังอีก คิดว่าข้าถังอวี้รังแกได้ง่ายๆ หรืออย่างไร”
เหวินเฟิงสั่นเทิ้ม โทสะพลุกพล่านอยู่ในใจไม่หยุด
อาจารย์ของคุณหนูใหญ่…ไม่ใช่ท่านเจ้าบ้านของพวกเขาหรืออย่างไรกัน
พ่อลูกคู่นี้ช่างชั่วร้ายนัก ถึงกับกล้าล่วงเกินท่านเจ้าบ้าน! ซ้ำยังวางยาพิษเพราะนางไม่ยินยอมอีกด้วย!
คนโฉดชั่วเยี่ยงนี้ ตายสักหมื่นครั้งยังชดใช้ความผิดไม่หมดเลย!
เหวินเฟิงยิ่งเดือดดาล ถึงเขาไม่เคยพบท่านเจ้าบ้านมาก่อน แต่ก็เข้าใจดีว่าหลายปีที่ผ่านมาเพื่อท่านเจ้าบ้านแล้ว ผู้อาวุโสทั้งหลายทุ่มเทกำลังไปมากแค่ไหน
ผลคือ ท่านเจ้าบ้านของพวกเขา กลับถูกคนกระทำเยี่ยงนี้!
เฟิงหรูชิงแทงกระบี่ใส่อกองครักษ์เบื้องหน้า ดวงตาเย็นเยียบตวัดมองถังอวี้ “ที่เจ้าพูดถึง…น่าจะเป็นตัวเจ้าเองกระมัง”
“เฟิงหรูชิง พวกเจ้าพ่อลูกนิสัยโหดเหี้ยม ใครๆ ต่างก็รู้ทั้งนั้น” ถังอวี้หัวเราะเอ่ย “ต่อให้เจ้าไม่ยอมรับก็ไร้ประโยชน์ พวกเจ้ามันก็แค่พวกแย่งชิงของของคนอื่น!”
หรงเยียนเป็นของนาง จวนเฟิงอวิ๋นเป็นของนาง หนานเสียนก็เป็นของนางเช่นกัน!
เฟิงหรูชิงคิดแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง พวกชอบชิงของคนอื่น สมควรถูกรังเกียจจากผู้คน!
เฟิงเทียนอวี้สีหน้าอึมครึม แววตาเย็นเยียบของเขามองถังอวี้
เสี้ยวขณะนั้น บนเขาไม่ไกลจากถังอวี้ไปนั้น ปรากฎร่างอันคุ้นเคยเข้ามาในคลองจักษุเขา
ต่อให้หญิงสาวเปลี่ยนไปอ่อนแอถึงขีดสุด ไร้ซึ่งความงามสะคราญดังวันวานอีกแล้ว แต่แววตาของนาง เงาร่างดื้อรั้นราวกับเหล็กร้อนประทับแน่นในเบื้องลึกของสมองเขา
ไม่ว่านางเปลี่ยนไปเป็นอย่างไร ก็ไม่มีวันลืมได้!
หัวใจเฟิงเทียนอวี้คล้ายปริออกเป็นแผลนับไม่ถ้วนในชั่ววูบ เลือดสดหลั่งไหล คลื่นความโกรธก่อตัวขึ้น ปราณพลังทั้งหมดรวมอยู่เบื้องหน้า คล้ายนำพาพลังไร้ที่สิ้นสุด เสียงดังปังคราหนึ่งคลื่นพลังม้วนตลบพุ่งเข้าใส่เหวินเฟิง
…………………….
ตอนที่ 452 เจ็บใจและโทสะ (4)
คราวนี้สีหน้าเหวินเฟิงแปรเปลี่ยน หน้าอกถูกกระแทกหนักๆ ครั้งหนึ่ง เลือดสาดกระเซ็นอะไรมาคลราวกับฝนเลือดตกสู่พื้น
เฟิงเทียนอวี้ไม่สนใจเหวินเฟิงอีก เขาไม่อาจควบคุมฝีเท้าตัวเอง พุ่งไปยังทิศทางที่น่าหลานเยียนอยู่อย่างว่องไวบุรุษผู้เข้มแข็งเสมอมา ในวินาทีนี้กลับทนไม่ไหวอีก ปล่อยน้ำตาไหลพราก เฟิงเทียนอวี้มือสั่นเทิ้ม อุ้มน่าหลานเยียนจากพื้นด้วยความระวังและเบามืออย่างที่สุด สตรีในอ้อมอกเขาเบาราวกระดาษ กระทั่งขยับเขายังไม่กล้าขยับสักนิด เกรงว่าการเคลื่อนไหวสักเล็กน้อย จะทำให้สตรีในอ้อมกอดปลิวไปกับสายลม ไม่ดำรงอยู่อีกต่อไป
ชั่วชีวิตนี้ เฟิงเทียนอวี้ไม่กลัวอะไร ต่อให้ศัตรูตัวฉกาจลอบทำร้าย เขาก็ยังไม่เคยแสดงความอ่อนแอมาก่อน แต่เขาในยามนี้ หัวใจสับสนวุ่นวานอย่างไม่เคยมีมาก่อน เมื่อก่อนเฟิงเทียนอวี้คิดว่าน่าหลานเยียนตายไปแล้ว เขาเคยเจ็บปวด เคยสิ้นหวัง ทว่ายังยืนหยัดมาได้เพราะลูกสาว ตอนนี้มีคนมอบความหวังให้เขา ทำให้เขารู้ข่าวว่าน่าหลานเยียนยังไม่ตาย
เขากลัว…กลัวว่าความหวังจะเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวังอีกครั้ง
ความเจ็บปวดเช่นเดิมเขาไม่อาจทนรับไว้ได้อีกเป็นครั้งที่สอง!
“เยียนเอ๋อร์ ขอโทษด้วย ข้ามาช้าไป ข้ามาช้าไปแล้วจริงๆ…”
เหวินเฟิงอึ้งงัน
เขาเชื่อถังอวี้โดยสนิทใจ
ทว่า…ความโศกเศร้าของเฟิงเทียนอวี้ชัดเจนเยี่ยงนี้ มิได้เสแสร้งออกมา
แต่ว่าเขากลายเป็นมดที่เดินอยู่บนด้ายเส้นเดียวกับถังอวี้แล้ว ดังนั้นเขาต้องเชื่อนางต่อไป
…
น้ำตาเอ่อขึ้นมาในกระบอกตาของน่าหลานเยียน ริมฝีปากนางสั่นระริก พูดไม่ออก
บุรุษตรงหน้าคือคนที่นางรักมากที่สุด
เดิมทีนางอยากปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยใบหน้าที่งดงามที่สุด ค่อยบอกเขาว่า สิบปีมานี้นางสบายดี ไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้รับความลำบากใดๆ
ทว่า…ท้ายที่สุดนางยังมาปรากฎตัวต่อหน้าเขาในสถาพที่แสนอนาถ เพียงเพราะนางคิดถึงเขามากเกินไป ต่อให้น่าอดสูขนาดไหน นางก็ยังอยากพบเขาอีกครั้ง!
มิฉะนั้นภายหน้าคงไม่มีโอกาสแล้ว…น่าหลานเยียนมองเฟิงเทียนอวี้ จากนั้นก็มองเฟิงหรูชิงด้านข้าง นางค่อยๆ หลับตาลง
ก่อนจากโลกนี้ไป ได้มองคนที่นางรักทุกคน ช่างดีเหลือเกิน…
เฟิงหรูชิงกำหมัดแน่น หัวใจนางเจ็บปวดหนักอึ้ง “พิษดอกจื่อยวน!”
คนที่ได้รับพิษดอกจื่อยวนจะขาดน้ำจนตาย ดังนั้นคนจึงอ่อนแอผิดปกติทั้งไม่อาจเอ่ยวาจา ทั้งไม่อาจเดินเหินได้ ด้วยเหตุนี้เมื่อครู่น่าหลานเยียนถึงคลานมาตลอดทาง นางต้องใช้จิตใจมุ่งมั่นมากมายขนาดไหนกันถึงแบกรับความเจ็บปวดแสนสาหัสคลานลงมาจากหลังเขาได้
แค่คิดเฟิงหรูชิงก็เจ็บไปทั้งหัวใจ ความเดือดดาลอันแน่นอยู่ในใจนาง สายตาเผยความแค้น
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าช่วยข้าดูแลเยียนเอ๋อร์ก่อน”
หากเฟิงเทียนอวี้มิได้ใส่ใจน่าหลานเยียนที่อุ้มอยู่ เมื่อครู่คงพุ่งไปแล้ว
“ได้ ท่านพ่อ” เฟิงหรูชิงพยักหน้าเบาๆ นางรู้ดีว่าเพลิงโทสะของเสด็จพ่อจำเป็นต้องระบายออกมา
ส่วนคนตระกูลถังและจวนเฟิงอวิ๋น…ต้องตายทั้งหมด!
เฟิงหรูชิงรับน่าหลานเยียนต่อมาจากเฟิงเทียนอวี้ เสี้ยวขณะที่น่าหลานเยียนออกจากอ้อมกอดเขา เฟิงเทียนอวี้ก็รุดไปถึงหน้าถังอวี้แล้ว แววตาเขาแฝงไปด้วยไอสังหารเข้มข้นกระบี่ยาวแทงออกไปอยู่เหนือหัวถังอวี้แล้ว เหวินเฟิงหน้าเปลี่ยนสี รีบขวางหน้าถังอวี้ รับกระบวนท่าจู่โจมของเฟิงเทียนอวี้
“ปัง” เสียงดังขึ้น
กระบี่สองเล่มปะทะกัน เหวินเฟิงกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง ร่างกายกระเด็นออกไปเพราะปะทะปราณกระบี่