บทที่ 24 พระมหากรุณาธิคุณของพระพันปี
พระพันปีมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างละเอียดรอบคอบ และฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่พระพันปีเช่นกัน แม้ว่าในวังจะมีกฎระเบียบว่าห้ามมองกันโดยตรง แต่นางก็อดไม่ได้
ในเวลานี้พระพันปีแต่งหน้าอย่างงดงาม และเปลี่ยนเป็นชุดไป่เหนี่ยวเฉาเฟิงสีขาวพระจันทร์ ดูเรียบง่ายแต่แสดงถึงความสง่างามของพระนาง
“เจ้าแต่งงานมาสักพักแล้วใช่หรือไม่？” พระพันปีทรงถามเบา ๆ และฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ยินอารมณ์ความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไปของพระนางเลย
“กราบทูลเสด็จแม่ เกือบจะสองเดือนแล้วเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นประมาณคร่าว ๆ
“เข้ากันได้ดีไหม”
“ดีเพคะ”
“งั้นหรือ？ทำไมข้าถึงได้ยินคนพูดกันว่าเจ้ากับอ๋องเย่ไม่ค่อยรื่นรมย์ จนถึงกับเข้ามาก่อความวุ่นวายในวัง เพราะเหตุนี้ท่านแม่ทัพฉีถึงทำให้อ๋องตวนต้องบาดเจ็บ” แม้ว่าปกติแเล้วพระพันปีจะไม่ได้ไปจากตำหนักเฟิ่งอี๋เลย แต่ในฐานะพระพันปี ไม่ว่าจะมีความเคลื่อนไหวใด ๆ ในวัง ล้วนแต่ไม่มีอะไรที่พระนางไม่รู้อย่างแจ่มแจ้ง
เมื่อพระพันปีตรัสเช่นนี้ อีเฟยอวิ๋นก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่เข้าใจ
ทรงตรัสอย่างเห็นได้ชัดว่าที่แห่งนี้เป็นที่ที่อันตรายมาก ถ้าไม่มีกลอุบายจะอยู่มาจนถึงอายุเท่านี้ได้อย่างไร และไม่ปะปนกับตำแหน่งผู้มีอำนาจสูงเช่นนี้
ฉีเฟยหอวิ๋นรู้ดีอยู่แก่ใจว่าในวังแห่งนี้ลึกเพียงใด บุตรของหญิงคนอื่น ๆ เกิดและตายตั้งแต่เยาว์วัย แต่บุตรทั้งสองของพระพันปีกลับยังรอดชีวิต คนหนึ่งกลายเป็นจักรพรรดิองค์ปัจจุบันและอีกคนหนึ่งก็มีร่างกายแข็งแรงและฉลาด นี้ก็แสดงแสดงให้เห็นชัดเจนแล้ว？
ถ้าไม่ใช่เพราะพระพันปีพระองค์มีกลอุบาย ทั้งสองจะยังรอดชีวิตได้อย่างไร？
“เสด็จแม่ เรื่องนี้มีเหตุผล และหม่อมฉันก็จนปัญญาเช่นกันเพคะ”
ในขณะที่พูดฉีเฟยอวิ๋นก้มศีรษะลง ท่าทางของนางดูกลัดกลุ้มมาก
แววตาที่ลึกล้ำของพระพันปีมองมาที่ฉีเฟยอวิ๋น และสังเกตสีหน้าของนางอย่างละเอียดรอบคอบ：“เจ้ามีอะไรที่ลำบากใจหรือไม่？ฝ่าบาททรงให้อภัยโทษให้เจ้าสองพ่อลูกแล้ว？”
ฉีเฟยอวิ๋นโล่งใจ ในเมื่อตรัสเช่นนี้แล้ว นางจึงไม่สนใจเรื่องที่ฝ่าบาทเคยให้ความสนพระทัย
“อย่างที่ทรงตรัส หม่อมฉันกังวลว่าท่านอ๋องตวนจะมาหาหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่สามารถเอาชนะพระองค์ได้ และพ่อของหม่อมฉันก็ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ตลอด ดังนั้นจึงทำอะไรไม่ถูก ความสามารถก็ไม่เท่าคนอื่น จึงทำได้เพียงถูกเฆี่ยนตี”
ฉีเฟยอวิ๋นครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“มีอะไร？พวกเจ้าทะเลาะกันหรือ？” พระพันปีตรัสด้วยน้ำเสียงอบอุ่น และไม่ได้เคร่งขรึมเหมือนเมื่อก่อน
ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าพระมเหสีหวาต้องแข็งแกร่ง ไม่เช่นนั้นคงจะไม่ทิ้งอ๋องตวนไว้ นางหยิ่งผยองต่อหน้าจักรพรรดิอวี้ตี้ ซึ่งเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าการดำรงอยู่ของพระมเหสีหวาเป็นหนามยอกอกในสายตาของพระพันปี เช่นนี้แล้วไม่สู้ผลักไปให้อ๋องตวนจะดีกว่า
“กราบทูลเสด็จแม่ หม่อนฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจ วันนั้นหม่อมฉันไม่ระวังและล้มลงตรงหน้าพระชายาตวน หม่อมฉันลุกขึ้นมาแล้วเหยียบพระบาทของพระชายาตวน ทำให้ท่านอ๋องตวนทรงเกลียดหม่อมฉัน และอยากจะฆ่าหม่อมฉันโดยเร็วที่สุด หม่อมฉันร้องขอความช่วยเหลือจากท่านพ่ออย่างรีบเร่ง แล้วก็เกิดเรื่องวุ่นวายนี้ขึ้น
หม่อมฉันนึกถึงท่านอ๋องตวนในวันนั้นแล้ว พระองค์คงไม่ยอมปล่อยหม่อมฉันไปอย่างแน่นอน”
“ไม่ว่าจะอย่างไร เจ้าก็เป็นลูกสะใภ้ของข้า ทำไมถึงไม่รู้สถานการณ์โดยทั่วไป แม้ว่าเจ้าจะล้มลง แต่เหตุใดเจ้าต้องเหยียบพระบาทของพระชายาตวนด้วย？”
“หม่อมฉันอดไม่ได้เพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นแสร้งทำเป็นว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม พระพันปีจ้องมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างครุ่นคิด แล้วเงยหน้าขึ้นมองไห่กงกง
ไห่กงกงรับใช้พระพันปีมาหลายปี จึงเข้าใจความหมายในทันทีและรีบกล่าว：“กราบทูลพระพันปี พระชายาตวนไม่ได้ทรงเป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ แต่พระมเหสีหวาก็เสียพระทัยกับเรื่องนี้มาก แม่ทัพฉีลงมืออย่างหนัก ท่านอ๋องตวนต้องฟื้นฟูอย่างน้อยสองสามเดือนจึงจะหายดี”
“อ๋องตวนก็เช่นกัน รู้อยู่ว่าท่านแม่ทัพฉีอารมณ์ไม่ค่อยดี เหตุใดจึงต้องไปยั่วยุเขาด้วย ถึงเขาจะเฆี่ยนบุตรสาวของตนก็ช่าง แต่เขายังจะลงมือกับผู้อื่นอีก การบาดเจ็บครั้งนี้ถือได้ว่าเป็นจุดเล็ก ๆ”
“พ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงเห็นชอบและเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นอย่างระมัดระวัง ฉีเฟยอวิ๋นก้มศีรษะลงและแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
เมื่อกี้นางยังบอกว่าเป็นความผิดของนาง และจงใจบอกว่านางไม่ได้สะดุดล้ม แต่นางก็ใช้อำนาจบาตรใหญ่ในวังโดยไม่คำนึงถึงกฎระเบียบ แต่ละครอบครัวก็ต้องปกป้องครอบครัวของตนเอง นี่คือสิ่งที่ดีที่สุด
ตีหมายังต้องมองเจ้าของ ถ้าหลับหูหลับตาแล้วไม่พูดก็เท่ากับแสดงตนข่มอีกฝ่ายไม่ใช่หรืออย่างไร？
และเธอก็ถูกเฆี่ยนแล้ว อ๋องตวนลงมือหนักเกินไปและต้องการจะฆ่าคนให้ตาย ท่านแม่ทัพฉีปกป้องบุตรสาวและลงมือกับอ๋องตวน นี่มันสมเหตุสมผลแล้ว
“ส่วนเจ้า？” พระพันปีมองที่ฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้าเป็นสาเหตุของความวุ่นวาย และไม่สามารถปล่อยไปเช่นนี้ได้ ยังต้องได้รับการลงโทษ
ได้ยินคนข้างล่างพูดกันว่าเจ้าไม่ชอบอ่านเขียนตั้งแต่เด็ก ๆ ในเมื่อเป็นเช่นก็จะลงโทษให้ฝึกท่องจำ จะได้ฝึกความจำไปด้วย เพื่อที่จะได้หลีกเลี่ยงการไม่เข้าใจกฎระเบียบ แล้วทำให้ข้าต้องขายหน้า
ไปเถอะ
ท่องไม่ได้ก็ไม่ต้องกินข้าว”
พระพันปีลุกขึ้นเดินจากไป ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ขอบพระทัย นางเพียงแค่ยืนขึ้น
การท่องจำสำหรับนางนั้นง่ายมาก แต่นางไม่สามารถแค่ท่องแล้วจากไปได้ แต่นางต้องใช้เวลาสามวัน
ไห่กงกงรีบเดินไปหาฉีเฟยอวิ๋นและโค้งคำนับ：“ยินดีกับพระชายาเย่ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นมองด้วยความประหลาดใจ และแสร้งทำเป็นพูดว่า：“ไห่กงกง ท่านกำลังถากถางข้าอยู่หรือไม่？”
“บ่าวมิบังอาจ พระชายาเย่ พระพันปีไม่ได้ใส่พระทัยเรื่องในวังมาหลายปีแล้ว แต่ครั้งนี้เป็นเพราะพระชายาเย่จึงทรงยอมออกหน้าให้ เป็นพระมหากรุณาธิคุณของพระชายาเย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ！”
ฉีเฟยอวิ๋นรีบคว้ามือของไห่กงกงในทันที：“จริงหรือ？”
ไห่กงกงตกตะลึงและรีบแสร้งทำไร้เหตุผล：“โอ้โฮ แค่นี้ยังไม่พอ ถ้าหากให้ท่านอ๋องเย่รู้ก็คงดี”
ฉีเฟยอวิ๋นรีบดึงมือกลับไปและพูดว่า：“กงกง ขอบใจท่านมาก”
“พระชายาเย่ได้อย่างไรกัน บ่าวเป็นคนของพระพันปี และบ่าวก็เฝ้าดูท่านอ๋องเย่เติบโตมา”
“ขอบใจมากท่านไห่กงกง”
“พระชายาเย่เกรงใจแล้ว บ่าวจะพาท่านไปที่ศาลบรรพชน”
ไห่กงกงนำทางไปข้างหน้าและเห็นฉีเฟยหอวิ๋นดูเศร้าโศก
“พระชายาเย่เป็นอะไรไปพ่ะย่ะค่ะ？” ไห่กงกงดูไม่ออกและจึงถาม
“ข้าไม่เก่งกาพย์กลอนมาตั้งแต่ยังเด็ก ถ้าให้ข้าไปท่องคำสอน สู้เอาไม้มาเฆี่ยนตีข้าเสียยังดีกว่า”
“ความคิดเช่นนี้ใช้ไม่ได้เลย พระชายาเย่ต้องไม่พูดจาซี้ซั้ว การท่องคำสอนจำเป็นสำหรับคนในเชื้อพระวงศ์ ตอนที่ท่านอ๋องเย่หกขวบก็สามารถท่องคำสอนของบรรพบุรุษได้แล้ว
พระชายาเย่ไม่ต้องพูดมากไปกว่านี้ นี่เป็นพระมหากรุณาธิคุณของราชินีแห่งสวรรค์！”
“ใช่！”
ฉีเฟยอวิ๋นแสร้งทำเป็นหมดหนทาง และเดินตามไห่กงกงไปที่ศาลบรรพชน
เมื่อมาถึงศาลบรรพชน ฉีเฟยอวิ๋นก็เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเทียบกับที่อื่น ๆ แล้วที่นี่ดูงดงามกว่ามาก
หลังจากที่ฉีเฟยอวิ๋นเข้าไปแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้นมองและเห็นรูปวาดขององค์จักรพรรดิ
หลังจากที่พวกเขาสิ้นพระชนม์ก็จะมาเซ่นไหว้บูชากันที่นี่ ด้านล่างเป็นการจัดลำดับทีละพระองค์
น้ำเสียงของไห่กงกงดูน่านับถือมาก：“พระชายาเย่ โปรดถวายพระพรเหล่าจักรพรรดิองค์ก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นจึงคุกเข่าลงเพื่อถวายพระพร
ไห่กงกงเดินไปด้านข้างและนำหนังสือเก่า ๆ สองสามเล่มมาวางที่ด้านข้างของฉีเฟยอวิ๋น
“นี่เป็นคำสอนของเหล่าจักรพรรดิองค์ พระชายาเย่ต้องท่องจำให้ขึ้นใจ พระพันปีจะส่งคนมาตรวจดู หลังจากท่องจำได้แล้ว จึงจะได้เสวยพระกระยาหาร จากนั้นก็สามารถออกไปจากที่นี่ได้”
ไห่กงกงหันเดินไปที่ประตูแล้วกลับเข้ามาอีกครั้ง：“บ่าวจะจะส่งคนมาคอยเฝ้า พระชายาเย่ไม่ต้องกังวลนะพ่ะย่ะค่ะ”
“ไห่กงกง ขอบใจท่านมาก”
ในทางตรงกันข้ามในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นสงบมาก เมื่อเทียบกับที่อื่น ๆ ในวังแล้วสถานที่นี้น่าจะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด
เพียงแต่ในเวลานี้ไม่รู้ว่าหนานกงเย่เป็นอย่างไรบ้าง！
**********************