ตอนที่ 465 จ่ายค่าตอบแทนเท่าไรก็ได้ทั้งนั้น (7)
เฟิงเทียนอวี้หัวใจสั่นวูบ กำหมัดแน่น
เยียนเอ๋อร์ต้องมีชีวิตต่อไป!
เขาไม่อาจรับความเจ็บปวดที่สูญเสียนางไปอีกครั้งได้ ดังนั้น นางห้ามจากไปเด็ดขาด!
“ท่านลุงฮ่องเต้” ถังอิ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้หินหันมองเฟิงเทียนอวี้ “ท่านจะไปพักผ่อนซะก่อนหรือไม่ ท่านป้าฮองเฮาคงไม่อยากเห็นท่านเป็นเช่นนี้”
เขาไม่ได้หลับมาสองวันแล้ว น้ำสักหยดก็ยังไม่ได้กิน
เขานั่งอยู่ที่นี่ตลอด สายตาจับจ้องประตูห้องอยู่ตั้งแต่แรก ไม่ขยับไปไหนทั้งนั้น
หากเป็นอย่างนี้ต่อไป ฮองเฮายังไม่ฟื้น ส่วนเขาคงล้มไปก่อน
เฟิงเทียนอวี้ลำคอแห้งผาก น้ำเสียงแหบพร่า “ไม่เป็นไร ข้าอยากรอนาง”
รอนางฟื้นขึ้นมาก็จะได้พบเขา
เขาอยากให้นางรู้เช่นกันว่า เขาอยู่ข้างนางตลอด
ต่อให้…มีประตูบานหนึ่งคอยกันไว้ก็ตามที!
ถังอิ่นเห็นอีกฝ่ายดึงดันถึงเพียงนี้ก็ไม่โน้มน้าวอีก
“คุณหนู” เชียนหนิงสะกิดถังอิ่น เอ่ยเสียงเบาอย่างที่สุด “ท่านว่าฮองเฮาน่าหลานนาง…จะฟื้นหรือไม่”
ถังอิ่นมีท่าทางภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง “ย่อมแน่นอนอยู่แล้ว เสี่ยวชิงของข้าลงมือด้วยตัวเอง ต้องไม่มีปัญหาแน่ ไม่ต้องกังวลหรอก ท่านป้าฮองเฮาไม่เกิดเรื่องแน่”
“จริงหรือ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่มีอะไรที่เสี่ยวชิงบ้านข้าทำไม่ได้! นางร้ายกาจมาก กระทั่งหนานเสียนยังสยบแทบกระโปรงนาง ยังมีอะไรที่นางทำไม่ได้อีกกันเล่า” ถังอิ่นหัวเราะหึหึสองคำ
เสี่ยวชิงลงมือด้วยตัวเอง ต้องสำเร็จแน่! ใครก็ห้ามว่านางทำไม่สำเร็จ!
เฟิงเทียนอวี้ไม่ได้ยินคำพูดของสองสาวข้างกาย สายตาเขาเอาแต่จับจ้องอยู่ที่ประตูเบื้องหน้า รักษาความนิ่งไม่ขยับกายเหมือนเดิม จ้องเขม็งไม่กะพริบตา
…
พรรคเภสัชเทพที่ห่างไปจากเมืองเยว่ เสียงระเบิดดังสนั่น ประตูพรรคถูกคนทะลายออก สร้างความแตกตื่นให้คนทั้งหลายวิ่งออกมา มองชายหนุ่มหน้าตางดงามราวเทพบุตรสวมอาภรณ์สีหิมะบนแผ่นฟ้ากว้างอย่างตื่นตะลึง
กู้เจิ้นหยางกำลังกักตัวฝึกวิชาอยู่สัมผัสได้ถึงขุมพลังชวนตกตะลึง ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย มุมปากเผยยิ้มขมออกมา
ล่วงเกินคุณชายหนานเสียน หนีกลับมาที่พรรคเภสัชเทพ แต่ก็ไม่อาจหนีพ้นได้!
เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงว่า อีกฝ่ายจะตามมาเร็วเช่นนี้
เขายังคิดว่า อย่างน้อยคุณชายหนานเสียนจะรอจัดการกับตระกูลถังก่อนค่อยมาหาเขา!
ครั้งนี้กู้เจิ้นหยางมิได้หนีอีก เขาสะบัดชายเสื้อเดินออกมา
ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆดำปกคลุมไปทั่ว
ชายที่อยู่ใต้ก้อนเมฆดำนั้น เป็นเพียงสีสันเดียวบนท้องฟ้า
ความงดงามของเขาหาใช่ความงามเกินจะบรรยายได้ แต่เป็นความงามที่ทำให้คนไม่กล้าล่วงเกิน
เหมือนคนที่คิดสกปรกกับเขา ล้วนป้ายมลทินให้เขา
ด้วยเหตุนี้ บรรดาศิษย์หญิงของพรรคเภสัชเทพได้เห็นรูปโฉมชวนตะลึงของชายบนฟ้าต่างก็ก้มหัว ไม่กล้ามองเขาอีก
“หนานเสียน” จงฝูสาวเท้าก้าวออกมา เขาขมวดคิ้วมองชายบนนภาด้วยสายตาเย็นชา “พรรคเภสัชเทพของข้ากับตระกูลมู่แห่งจวนเทียนเสินของเจ้าเป็นเหมือนน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง เจ้ามาทำร้ายประตูพรรคเราด้วยเหตุใด”
ชายหนุ่มสองมือไพล่หลัง สีหน้าเย็นชา น้ำเสียงสงบอบอุ่น ทว่าทำให้รู้สึกถึงความเหิมเกริม
“กู้เจิ้นหยางรังแกคนของข้า ข้าก็แค่มาเอาเขาไปให้นางระบายโทสะเท่านั้น”
จงฝูอึ้งงัน
เขาคิดหาเหตุผลที่คุณชายหนานเสียนมาหาถึงพรรคตั้งมากมาย แต่คาดไม่ถึงว่าก็แค่คนของอีกฝ่ายถูกรังแกเท่านั้น
คนคนเดียวถูกรังแก เขามาถึงพรรคเภสัชเทพด้วยจิตสังหารเกรี้ยวกราด ซ้ำยังจะเอาตัวกู้เจิ้นหยางไปอีกหรือ
……………….
ตอนที่ 466 จ่ายค่าตอบแทนเท่าไรก็ได้ทั้งนั้น (8)
คนของจวนเทียนเสินล้วนกำเริบเสิบสานเช่นนี้…ไม่ใช่หรือ
“หนานเสียน อย่างไรก็ตามกู้เจิ้นหยางก็เป็นศิษย์ของพรรคข้า ซ้ำยังเป็นลูกศิษย์ของผู้เฒ่าสูงสุด เจ้าต้องการให้มอบตัวคนออกไป ขออภัยที่ข้ามิอาจทำได้”
“ข้าไม่ได้มาขอความเห็นเจ้า แต่มาเพื่อบอกให้เจ้าไปตามกู้เจิ้นหยางออกมาพบข้า” สายตาเขานิ่งสงบดุจสายลม
แต่ไม่ว่าใครต่างก็ฟังออกว่า ความอดทนเขาถึงขีดสุดแล้ว
หมดความอดทนแล้ว!
“หนานเสียน เจ้าทำเกินไปหรือไม่ พรรคเภสัชเทพของเรามิได้ด้อยกว่าจวนเทียนเสินของเจ้า! กระท่านเจ้าบ้านจวนเทียนเสิน ยังไม่กล้าเหิมเกริมต่อหน้าข้าเยี่ยงนี้!”
สายตาหนานเสียนกวาดมองจงฝู
สายตานี้ทำให้จงฝูเย็นเยียบไปทั้งร่าง ราวกับถูกดาบพาดไว้บนคอ สีหน้าไม่น่ามองยิ่ง
คุณชายหนานเสียน
ลูกชายภรรยาเอกตระกูลมู่ ทว่าใช้แซ่ตามมารดา
บุคคลอันดับหนึ่งแห่งจวนเทียนเสิน!
ได้ยินมาว่ายามปกติเขาไม่อยู่ในจวนเทียนเสิน คนตระกูลมู่ไม่มีวิธีทางพาเขากลับมา
เพราะเหตุนี้ จึงไม่มีใครรู้กำลังที่แท้จริงของเขาว่าอยู่ในระดับเท่าไรกันแน่
สายตาหนานเสียนหยุดมองเงาร่างสายหนึ่งท่ามกลางฝูงชน อาภรณ์ยาวสีขาวหิมะไหววูบราวสายลม เสี้ยวขณะเดียวก็ไปหยุดหน้ากู้เจิ้นหยาง
ปัง!
กู้เจิ้นหยางเพียงรับรู้ถึงการจู่โจมหนักเข้าที่หน้าอก เขากระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง มุมปากเลอะรอยเลือด เขาใช้หลังมือปาดเลือดออก
“หนานเสียน!” จงฝูโมโหเสียจนใบหน้าแทบบิดเบี้ยวเปลี่ยนรูป
หากวันนี้หนานเสียนสังหารลูกศิษย์พรรคต่อหน้าต่อตาเขา ต่อไปพรรคเภสัชเทพยังจะอยู่ในแผ่นดินได้อย่างไรกัน
“เจ้าไปกับข้าหรือจะให้ข้าพาตัวเจ้าไป”
เขามองก็เจิ้นหยางด้วยสายตาสงบนิ่ง น้ำเสียงสดใส
กู้เจิ้นหยางหน้าเขียวคล้ำ มองจงฝู
กลับเห็นจงฝูโมโหจนแทบเต้น แต่ยังไม่กล้าเข้าไปขวางหนานเสียน
ฉับพลัน มุมปากเขาประดับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความประชดประชัน “หนานเสียน ด้วยความสามารถของน่าหลานเยียน ตระกูลถังไม่อาจขังนางไว้ได้แน่ นอกเสียจากว่ามีคนฉวยโอกาส เจ้าไม่อยากรู้หรือว่า นางถูกคนควบคุมไว้ได้อย่างไร”
เขายืนตัวตรง หัวเราะเสียงเย็นชา
“เพราะในปีนั้นนางถูกคนทำร้าย ส่วนคนผู้นั้นก็คือลูกสาวของผู้เฒ่าห้า เจินเฉิงเตี๋ย!”
เมื่อสองวันก่อนเขาก็มีลางสังหรณ์ว่าหนานเสียนจะมาคิดบัญชีกับเขา บางทีคราวนี้เขาคงหนีวิบากกรรมไม่พ้น
ดังนั้นเขาจะโหมเพลิงโทสะใส่เจินเฉิงเตี๋ยด้วยอีกครั้ง แต่สู้กันยังไม่ทันไร เหล่าผู้เฒ่าในพรรคก็เข้ามาหยุดยั้งเสียก่อน
ตอนนี้…
ดูจากที่หนานเสียนใส่ใจเฟิงหรูชิงแล้ว ก็คงไม่อนุญาตให้คนที่ทำร้ายน่าหลานเยียนมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน!
ท่ามกลางฝูงชน เจินเฉิงเตี๋ยที่กำลังยืนชมเรื่องสนุกอยู่ได้ยินคำพูดของกู้เจิ้นหยาง นางตกใจจนหน้าถอดสีในบัดดล
คุณชายหนานเสียน มาเพราะน่าหลานเยียนหรือ
นางแพศยาสมควรตายยังมีชีวิตอยู่หรือ
เจินเฉิงเตี๋ยกัดริมฝีปากเเน่น ความไม่ยินยอมปะทุอยู่ในหัวใจอย่างที่สุด!
ตอนนั้นนางรักกู้เจิ้นหยาง แต่จนปัญญาที่กู้เจิ้นหยางรับอนุภรรยาจำนวนมาก ท่านพ่อนางไม่ยินดี เพื่อแต่งงานกับชายในดวงใจ นางโน้มน้าวให้เขาขับไล่สตรีเหล่านั้นออกจากพรรคเภสัชเทพ
แต่นางถูกกู้เจิ้นหยางปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
จนกระทั่งน่าหลานเยียนปรากฏตัว…
ช่วงเวลาที่น่าหลานเยียนอาศัยอยู่ในพรรคเภสัชเทพ วันๆ กู้เจิ้นหยางเอาแต่ล้อมหน้าล้อมหลังอีกฝ่าย ไม่เคยไปเหยียบย่างเรือนอื่นเลยสักก้าว!
กระทั้งสตรีที่กู้เจิ้นหยางโปรดปรานเป็นพิเศษ ด่าว่าน่าหลานเยียนประโยคเดียว ยังถูกเขาตัดลิ้นเอาไปเลี้ยงสุนัข!
ภายหลังน่าหลานเยียนไปฟ้องท่านเจ้าบ้าน เขาถูกลงโทษให้กักตัวสำนึกผิดถึงสามปี
……………………