ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 6 หนานหว่านเยียน เจ้าช่างอำมหิตนัก
พอได้ยินอย่างนั้น กู้โม่หานใจกระตุก กอดเอวนางกระโดดเข้าไปในลาน
ในเรือน เสิ่นอี่ว์กำลังกางแขนปกป้องเด็กหญิงสองคนด้านหลัง เขาคนเดียวรับมือกับคนชุดดำท่าทางดุร้ายห้าคน
เขาดูไม่กลัวศัตรูอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้บนร่างเขามีบาดแผลกระบี่หลายแห่ง แต่ยังคงคุ้มกันสองสาวพี่น้อง ไม่ยอมให้พวกนางได้รับบาดเจ็บ
ซาลาเปาเห็นคนชุดดำท่าทางดุร้ายพวกนี้ ในมือยังถือดาบแหลมคม ก็ตาแดงเรื่อร้องไห้สะอึกสะอื้น พลางดึงเสื้อของเกี๊ยวน้อย “พี่สาว ข้ากลัว….”
“ไม่กลัวไม่กลัว” เกี๊ยวน้อยคุ้มครองซาลาเปา แต่กลับดึงชายเสื้อเสิ่นอี่ว์ไว้แน่น พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “เจ้า เจ้ายังไหวอยู่ไหม?”
เสิ่นอี่ว์ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี ถึงเวลานี้แล้ว เด็กน้อยนี่ยังคงคิดถึงเขาอยู่อีก “มิเป็นไร พวกเจ้าคุ้มครองตัวเองเถอะ!”
พูดจบ เขาก็พุ่งขึ้นหน้า
กู้โม่หานพาหนานหว่านเยียนกลับเข้าเรือน เห็นเสิ่นอี่ว์กำลังระแวดระวัง ด้วยสีหน้าตึงเครียด
หนานหว่านเยียนกลับมองเห็นเด็กน้อยสองคนที่เสิ่นอี่ว์ปกป้องอยู่ทันที แอบลอบถอนหายใจโล่งอก
เกี๊ยวน้อยปิดตาซาลาเปาอยู่ด้านหลัง เหมือนกับเห็นอะไร สีหน้าเปลี่ยนทันที ตะโกนใส่เสิ่นอี่ว์ว่า “ระวัง!”
พอพูดจบ เห็นเพียงเงาร่างหนึ่งปราดออกมาจากที่ลับ พุ่งเข้าฟันที่เอวของเสิ่นอี่ว์ด้วยความเร็วกะทันหันนัก เสิ่นอี่ว์พอมีสติใช้กระบี่รับไว้ทัน แต่ยังช้าไปก้าวหนึ่ง ดาวนั้นฟันเข้าเนื้อไปสามส่วน
เสิ่นอี่ว์ถอยร่นไม่หยุด กระอักเลือดออกมาคำโต ที่เหลืออีกห้าคนพร้อมกันโจมตีเขา!
“เสิ่นอี่ว์” สีหน้ากู้โม่หานพลันเคร่งขรึม เต็มไปด้วยไอสังหาร เขาโยนหนานหว่านเยียนออกไปทันที ซัดฝ่ามือใส่คนคนนั้น ชักกระบี่ตวัดฟันอีกห้าคนที่รุมล้อมเข้ามา ฆ่าตายไปสี่คนติดกัน
คนชุดดำที่แทงเสิ่นอี่ว์ได้รับบาดเจ็บพลันกระอักเลือดออกมา ถอยไปหลายก้าวติดถึงยืนนิ่งอยู่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยไอสังหารของเขาถลึงมองไปที่หนานหว่านเยียน ก่อนหมุนตัวหายไปในความมืด
กู้โม่หานอยากจะไล่ตามไป ในตอนนี้เอง เสิ่นอี่ว์ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว ล้มลงไป
กู้โม่หานหรี่ตาลง รีบรับเสิ่นอี่ว์ไว้ก่อนเขาจะล้มลง และวางเสิ่นอี่ว์ราบไปกับพื้น “เสิ่นอี่ว์ เสิ่นอี่ว์เจ้าฟื้นสิ—“
หลังจากหนานหว่านเยียนแน่ใจว่าสองสาวพี่น้องปลอดภัยแล้ว รีบบอก “รีบกลับเข้าห้องไป ปิดประตูด้วย”
เจ้าก้อนแป้งมองเธออย่างน้ำตาไหลพราก “ท่านแม่….”
“ซาลาเปา พวกเรากลับห้องกัน” เกี๊ยวน้อยกลับคว้าตัวเจ้าก้อนแป้งเข้าห้องไป
พอพวกนางไป หนานหว่านเยียนรีบย่อตัวลงดูอาการเสิ่นอี่ว์
เธอเห็นเลือดที่ท้องเสิ่นอี่ว์ไหลไม่หยุด แต่เลือดนั้นเป็นสีดำ ก็มีสีหน้าเดือดดาลขึ้นมาทันที!
พิษร้ายนะเนี่ย!
คนพวกนี้ลงมือโหดเหี้ยมนัก ใช้พิษเลยเนี่ย! ดูท่าจะตั้งใจมาฆ่าเธอแล้ว!
หัวใจของหนานหว่านเยียนเย็นเยียบถึงขีดสุด แต่เธอไม่มีเวลาคิดมาก รีบคว้าผ้าเช็ดหน้ามาปิดบาดแผลเขา จากนั้นจับชีพจรเสิ่นอี่ว์ดู ตอนกำลังจะดูพิษให้ละเอียด มือเธอกลับโดนคนคว้าเอาไว้!
“หนานหว่านเยียน!” เสียงผู้ชายแผดร้องขึ้นอย่างเดือดดาลว่า “สตรีจิตใจอำมหิตอย่างเจ้า ข้าช่วยชีวิตเจ้าไว้ เสิ่นอี่ว์ยิ่งได้รับบาดเจ็บ เจ้ายังจะทรมานเขาอีก จิตใจของเจ้าดำเช่นนี้เชียวรึ!”
หนานหว่านเยียนสบเข้ากับดวงตาเกลียดเข้ากระดูกดำของเขา พลางสะบัดมือเขาออก “ข้าไม่ได้ทรมานเขา เสิ่นอี่ว์เขาโดนพิษ ตอนนี้ข้าช่วยเขาแก้พิษอยู่!”
กู้โม่หานกลับยิ่งผิดหวังและรังเกียจมากขึ้น “เหลวไหลทั้งเพ! หนานหว่านเยียนเจ้ามันจิตใจดุจอสรพิษ คิดร้ายคนอื่นตลอด นอกจากทำเรื่องเลวร้ายแล้ว เป็นวิชาแพทย์ที่ไหนกัน?! จะหาเรื่องโกหกก็ไม่รู้จักพูดอะไรให้คนเขาเชื่อหน่อย!”
โดนด่ามาดื้อๆ หนานหว่านเยียนโกรธจัดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเห็นคนจะตายแล้วไม่ช่วยไม่ได้ เธอจะไม่สนใจกู้โม่หานเลย!
“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าคิดยังไง ตอนนี้ต้องรีบช่วยเสิ่นอี่ว์! ถ้าชักช้าไป เขาจะตาย—“
กู้โม่หานถลึงตาใส่ด้วยความโกรธ “ข้าไม่อนุญาต! หากเจ้ากล้าแตะต้องเขาแม้เพียงปลายเล็บ ข้าจะตัดมือเจ้าซะ!”
“เจ้า—“
ทั้งสองคนถกเถียงกันไม่หยุด พลันได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านนอกเรือนเซียงหลิน
“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเกิดเรื่องแล้วใช่หรือไม่!” นำทหารองครักษ์เข้ามากลุ่มหนึ่ง เหงื่อไหลพรากที่ขมับของเขา
เมื่อเที่ยง ท่านอ๋องพึ่งจะบอกว่าต้องเฝ้าระวังเรือนเซียงหลินนี่ให้มากขึ้น และต้องมีทหารองครักษ์คอยเฝ้าดูอยู่ คืนนี้กลับเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น และไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
และในตอนที่เข้ามา พ่อบ้านกาวก็อึ้งไปเลย เห็นแค่กู้โม่หานกับสตรีที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาลกำลังถกเถียงกันอยู่ เสิ่นอี่ว์ได้รับบาดเจ็บสลบอยู่ที่พื้น และยังมีเลือดไหลออกจากบาดแผลไม่หยุด!
“ทำไมองครักษ์เสิ่นได้รับบาดเจ็บได้ล่ะ?!”
กู้โม่หานไม่ทะเลาะกับหนานหว่านเยียนอีก เขาตะโกนอย่างเดือดดาลว่า “มีนักฆ่าเข้ามา เจ้ากลับไม่รู้เลยสักนิด! รีบไปเชิญหมอหลวงมา กลับไปรับโทษเลย!”
พ่อบ้านกาวสีหน้าซีดเผือดเลย รีบรับคำ “เร็ว รีบหามองครักษ์เสิ่นออกไป…”
หนานหว่านเยียนเห็นเสิ่นอี่ว์จะโดนหามออกไป รีบจับมือองครักษ์ไว้
“เสิ่นอี่ว์เขาไม่เพียงได้รับบาดเจ็บ เขายังโดนพิษด้วย ถ้าชักช้าออกไปอีก เสิ่นอี่ว์ได้ตายแน่! พวกเจ้าเชื่อข้านะ ข้าช่วยได้….”