ตอนที่ 479 ความปวดใจของพวกเขา (1)
เหลยอวิ๋นยืนแข็งค้างอยู่หน้าประตู
กระทั่งหงส์ขาวมาอยู่เบื้องหน้าตนเมื่อไรเขายังไม่รับรู้เลย
สายตาเหม่อมองสตรีบนเตียง น้ำตาเอ่อล้นกระบอกตาด้วยนำพาความดีใจจนลิงโลดและความตื่นเต้น
ท่านเจ้าบ้านยังมีชีวิตอยู่!
นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ !
เหลยอวิ๋นน้ำตาไหล เขาจัดชายเสื้อ คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น น้ำเสียงเคารพนบนอบดังขึ้น
“เหลยอวิ๋นผู้อาวุโสใหญ่จวนเฟิงอวิ๋น น้อมรับท่านเจ้าบ้าน!”
ทั่วทั้งเรือนตกอยู่ในความเงียบงัน
คำพูดของเหลยอวิ๋นดังอยู่ในอากาศคล้ายกับหินก้อนหนึ่งตกลงทะเลสาบเงียบสงบ นานแล้วก็ยังไม่สลายไป
อันที่จริงเวลานี้ไม่ต้องให้ใครพูดอะไรมากแล้ว
ภาพเหตุการณ์นี้ยังมีอะไรไม่เข้าใจกันอีกเล่า
เฟิงเทียนอวี้เดินเข้าไปในห้อง ไม่มีใครขวางเขาอีกแล้ว
แววตาของทั้งสองคนประสานกัน
ในแววตานั้นคือความรักล้ำลึกไม่ด้อยกว่าในกาลก่อน
ราวกับรอบกายไม่มีใครดำรงอยู่
“เทียนอวี้…”
บางทีอาจเป็นเพราะนางไม่ได้พูดจามาหลายวันแล้ว เมื่อเอ่ยปากอีกครั้ง น้ำเสียงนางแหบพร่าไปบ้าง นางยื่นมืออันสั่นเทาออกมาจับใบหน้าที่นางเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกคืนวัน
“เดิมทีข้าคิดปรากฏตัวต่อหน้าท่านอีกครั้งอย่างดงามที่สุด แต่คิดไม่ถึงว่าจะทำให้ท่านเห็นข้าในสภาพน่าอนาถเช่นนี้”
เฟิงเทียนอวี้กอบกุมมือน่าหลานเยียนอย่างนุ่มนวล
ก่อนที่หงส์ขาวปรากฏตัว เขาได้รับบาดเจ็บไม่เบาเลย แต่ยามที่เห็นน่าหลานเยียน เขาก็ลืมทุกอย่างไปสิ้น ในแววตาฉาบไปด้วยประกายความรัก หักใจละสายตาไปจากนางไม่ได้เลยสักน้อย
“ไม่เป็นไร ไม่ว่าเจ้าจะเป็นแบบไหนก็งดงามทั้งนั้น ไม่ว่าจะถูกความเจ็บปวดเคี่ยวกรำ หรือความงามสะพรั่งเริ่มเสื่อมโทรม ต่อให้มีสักวันหนึ่งที่ผมเจ้าเป็นสีขาวโพลน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยตีนกา ในใจข้าเจ้าก็ยังเป็นเหมือนครั้งแรกที่ได้พบกัน งดงามเป็นที่สุด”
น่าหลานเยียนปากสั่นน้อยๆ น้ำตาไหลอาบใบหน้า
“ชั่วชีวิตนี้ แต่งเป็นฮองเฮาให้ท่าน ออกรบไปทั่วเพื่อท่าน ปกป้องรักษาบ้านเมือง ข้าน่าหลานเยียนไม่เคยเสียใจมาก่อนเลย”
…
หงส์ขาวอยู่หน้าประตู มันมองเข้าไปด้านในเห็นสองคนที่สายตาเกี่ยวกระหวัดจับจ้องกัน นัยน์ตาสีฟ้ากลอกไปมา
อืม มันควรลากซู่อีมาด้วย ให้นางเห็นว่าความรักสมควรเป็นเช่นนี้
ไม่ใช่มีใครทุ่มเทอยู่ฝ่ายเดียว แต่สองคนต้องเป็นเช่นนี้
เจ้าสารเลวนั่นไม่อาจทุ่มเทหัวจิตหัวใจให้ซู่อีได้ แต่มันทำได้!
มันชอบซู่อีมากกว่าเจ้าสารเลวนั่นตั้งมาก!
สายตาหงส์ขาวมิได้หยุดอยู่ที่สองสามีภรรยานานนัก มันเบี่ยงไปมองเฟิงหรูชิงด้านข้าง
งาม!
นี่คือความประทับใจแรกที่มันได้เห็นเฟิงหรูชิง
แต่ความงามของนาง มิได้มีพลังจู่โจมร้ายกาจ กลับทำให้คนรู้สึกสบาย ทั้งไม่แปลกเลยที่หนานเสียนจะชอบนางเช่นนี้
แน่นอนว่า หงส์ขาวไม่รู้ว่าครั้งแรกที่หนานเสียนได้พบเฟิงหรูชิงนั้น นางยังเป็นหญิงอ้วนโง่งมอยู่ด้วยซ้ำ!
“เสด็จพ่อ” เฟิงหรูชิงแตะมือเบาๆ ที่บ่าเฟิงเทียนอวี้ “ท่านได้รับบาดเจ็บแล้ว ดังนั้นท่านดูแลเสด็จแม่อยู่ที่นี่เถิด เรื่องต่อไปให้ข้าจัดการเอง”
เมื่อครู่นางจะป้อนยาให้น่าหลานเยียนก่อน ถึงได้อดทนไม่ออกไป
มาถึงบัดนี้ ถึงเวลาที่นางจะคิดบัญชีกับพวกเขาแล้ว!
นิ้วมือเฟิงหรูชิงกำแน่นอยู่กลางฝ่ามือ ใบหน้าสงบนิ่งของนาง ปิดบังคลื่นพายุชวนสะท้านโลกเอาไว้
“ดับเพลิงบนตัวถังอวี้ก่อน” เฟิงหรูชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“อ้อ ได้”
หงส์ขาวถอนเพลิงออกอย่างเชื่อฟัง หลังจากนั้นมันค่อยฉุกคิดได้ว่า
ทำไมมันต้องเชื่อฟังด้วย
……………………………
ตอนที่ 480 ความปวดใจของพวกเขา (2)
ถังอวี้ไม่ถูกไฟแผดเผา ในที่สุดก็ตะกายขึ้นมาจากพื้น
ใบหน้านางซีดขาว กัดริมฝีปากแน่น ผมยุ่งเหยิงราวกับคนเสียสติ ดวงตาแฝงไปด้วยโทสะเดือดดาล ความไม่ยินยอม และสิ้นหวัง
เพลิงของนกเฟิ่งหวง ไม่ได้สร้างผลกระทบอะไรกับนางมากนัก
มันทำเพื่อทรมานนาง ถึงจงใจทำเช่นนี้!
เจ็บปวดจนอยู่ไม่สู้ตาย ทั้งไม่เผาเจ้าตายในคราเดียว!
เพราะอะไร…เพราะอะไรองค์หญิงเชื้อพระวงศ์ในโลกปุถุชนคนหนึ่งเท่านั้น ไม่เพียงได้ใจของหนานเสียน กระทั่งนกเฟิ่งหวงยังช่วยเหลือนาง
นางไม่ยินยอม!
ไม่ยินยอมที่จะถูกเปรียบกับสตรีเยี่ยงนี้!
ถังอวี้ตัวสั่นคิดจะพูดอะไร แต่ยามนี้คำพูดของนางทั้งหมดไร้ซึ่งกำลัง
หรงเยียนยังไม่ตาย! หญิงที่สมควรตายยังไม่ตาย!
เหวินเฟิงยืนอึ้งนิ่ง ร่างกายแข็งขืนราวกับก้อนหิน ยืนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดแปลกประหลาดไม่กล้าขยับกาย
ขาเขาสั่นไม่หยุด เดินคิดอยากหนีไปจากที่นี่
แต่เขาเข้าใจดี ต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว เขาก็หนีการตามล่าของจวนเฟิงอวิ๋นไม่พ้น
เพราะอะไร…เพราะอะไรเรื่องถึงเป็นเช่นนี้
ถังอวี้เคยบอกว่า เฟิงเทียนอวี้หลงใหลความงาม คิดครอบครองท่านเจ้าบ้าน ทั้งยังวางยาพิษนางด้วย
หากเป็นเช่นนี้ ไฉนเฟิงหรูชิงถึงเป็นลูกสาวหรงเยียนได้
ไม่เพียงแค่เหวินเฟิงเท่านั้น ยอมฝีมือคนอื่นๆ ของจวนเฟิงอวิ๋นต่างตะลึงงัน
ที่แท้…ไม่ใช่สองพ่อลูกเฟิงเทียนอวี้ฝืนใจท่านเจ้าบ้าน
แต่เดิมทีท่านเจ้าบ้านก็เป็นภรรยาเฟิงเทียนอวี้ เป็นแม่เฟิงหรูชิงอยู่แล้ว!
พวกเขาทำอะไรลงไปกันแน่
ฟังคำของถังอวี้ ทำร้ายลูกสาวแท้ๆ ของท่านเจ้าบ้าน!
สีหน้าทุกคนซีดขาวไม่น่ามอง ยืนอยู่นอกประตูด้วยอาการมือไม้แข่งขาอ่อนแรง ความห้าวหาญไม่หลงเหลืออยู่แล้ว
“สิบปีก่อน เสด็จแม่ข้าถูกคนทำร้าย” เฟิงหรูชิงสาวเท้าเข้าไปประชิดถังอวี้ “พ่อของเจ้าถังลั่ว ฉวยโอกาสยามคนบาดเจ็บ วางยาเสด็จแม่ข้า ทำให้นางสูญเสียความทรงจำ! ต่อมาพอนางความทรงจำฟื้นฟู พวกเจ้าก็เหิมเกริมทำร้ายนางอย่างโหดเหี้ยมอีก”
“สิบปี! เวลาสิบปีเต็มๆ พวกเจ้าขังนางไว้ในตระกูลถังสิบปี นางจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น! ส่วนเสด็จพ่อข้า คิดถึงนางสิบกว่าปี เจ็บปวดสิบกว่าปี ครอบครัวเราแยกจากกันเป็นเวลาสิบปีกว่าปี!”
“ไม่ว่าจะเป็นกู้เจิ้นหยางหรือตระกูลถังของพวกเจ้า สิ่งที่ติดค้างนาง ติดค้างครอบครัวพวกเรา ข้าจะทวงคืนกลับมาให้หมด!”
สีหน้านางสงบนิ่งดั่งสายน้ำ แต่น้ำเสียงคล้ายกับค้อนทุบลงกลางใจคนอย่างแรงซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่มีใครเอ่ยปากตัดบทนาง
ยิ่งไม่มีใครขวางนางเดินเข้าไปหาถังอวี้
ไม่ว่าจะเป็นคนของจวนเฟิงอวิ๋น กลุ่มผู้มีอิทธิพลของเมืองเยว่ สายตาต่างมองไปที่ถังอวี้
ถังอวี้ตัวสั่น มาถึงเวลานี้นางยังไม่อยากเชื่อว่า จิ้งจอกตาขาว[1] อย่างหรงเยียนยังมีชีวิตอยู่!
“เฟิงหรูชิง เจ้าพูดจากลับขาวเป็นดำให้น้อยหน่อย ตระกูลถังของข้าเลี้ยงดูนางสิบปี นางไม่เพียงไม่สำนึกบุญคุณ ยังให้เจ้าทำเช่นนี้กับตระกูลถังข้าอีก เจ้าสองแม่ลูกมัน…”
โครม!
เฟิงหรูชิงถีบออกไป
ร่างของถังอวี้กระเด็นไปหลายหมี่ ในทันทีนางกระแทกลงพื้นกระอักเลือดออกมา กระดูกทั่วร่างแตกหลุด
ไม่ทันรอให้นางลุกขึ้น เถาวัลย์นับไม่ถ้วนผุดขึ้นจากพื้นดิน พัวถังอวี้จนกลายเป็นคนอ้วนสองร้อยชั่งในพริบตา ลากนางมาอยู่เบื้องหน้าเฟิงหรูชิง กระแทกนางกับพื้นอย่างจัง
ฝ่ามือถังอวี้อยู่บนพื้น คิดจะออกแรงดันตัวขึ้น รองเท้าคู่หนึ่งเหยียบมือนางอย่างจัง
“โอ้ย!!!” ความเจ็บปวดจับใจส่งมาจากปลายนิ้ว ถังอวี้เจ็บจนหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ
…………………………
[1] จิ้งจอกตาขาว หมายถึง คนที่ลืมบุญคุณคน